bezedakos

bezedakos

31 Μαΐου 2018

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΥΕΤΑΙ.



ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΥΘΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ – ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ «ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ» ΕΙΝΑΙ Η «ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΗ» - ΠΑΡΑΦΑΣΙΣΤΙΚΗ  ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ (ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ)  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
ΚΑΠΟΙΑ ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ. ΟΜΩΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ. ΘΩΡΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.

Σχόλιο:
ΑΝ ΙΣΧΥΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ (έμμεσα) ΟΤΙ Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΡΑΤΙΑ – ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ Ο  ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ.



Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ


ΜΑΘΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΜΕ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΟΣ ΣΕΡΒΟΥΝΙ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ.ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΣΥΤΗΜΑΤΑ.

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ - ΣΚΟΠΟ:

«ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»

http://bezedakos.blogspot.com/2012/02/blog-post.html


30 Μαΐου 2018

ΤΟ ΜΕΣΟΝ – ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΟ.



Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑΝ (καλοπροαίρετα) ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΚΟΠΟ, ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΤΗΤΑ Ή ΤΗΝ ΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Ο ΘΥΣΙΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.
(Πχ τζιχαντιστές, ταλιμπάν, καμικάζι, κάποιοι ναζιστές κοκ)
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΣΧΕΤΙΚΗ «ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ» ΤΟΥ  ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΓΙΑΣΤΕΙ» ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ, ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΗ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Σχόλιο:
ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ,  ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ,  ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ «ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ» ΤΩΝ ΘΥΣΙΩΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ – ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Να αποδεικνύουν με τη λογική ότι είναι πολύ καλύτερο και εφικτό (μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας) ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΝΟΝΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Και τούτο θα μπορεί να υλοποιηθεί ΜΟΝΟ αν περάσει στα χέρια του λαού ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΉ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.



29 Μαΐου 2018

28 – 29 Μάη 1871 ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ


*ΗΤΑΝ  Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ (ΛΑΟΣ) ΚΑΤΕΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΓΙΑ 72 ΜΕΡΕΣ.
* ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΤΗΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ 72 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΣΤΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ.
* Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ – «ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ»,  Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΤΑΝ ΠΑΝΤΑ (ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ) ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ, ΣΕ ΝΕΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Σχόλιο:
Δυστυχώς η ολιγαρχικοποιημένη – αριστοκρατικοποιημένη αριστερά (θέλει την εξουσία στους λίγους, τους «άριστους», στην πρωτοπορία») μνημονεύει, κατά κανόνα, επαναστάσεις όπου η εξουσία δεν πέρασε στο λαό αλλά σε μια μειοψηφία.

25 Μαΐου 2018

ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΣΤΟΧΟ:



 «ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»;
(Προϋπόθεση αυτού είναι η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική εξουσία να ανήκει στο Λαό, δηλαδή να έχουμε εξουσία του λαού.)

Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΕ ΔΙΑΚΑΩΣ
.
ΕΚΕΙΝΟΙ, ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΜΕ ΛΥΣΣΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΞΙΩΝ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΩΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ – ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (με τζούφιο και ψεύτικο  φιλολαϊκό βερμπαλισμό).

 ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΑ ΛΟΒΟΤΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ (ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΠΟΡΩΝ»), ΤΟ ΛΑΟ. Όμως η ψυχή όλων των μελών και των απλών ανθρώπων το θέλει. Και γι αυτό θα γίνει..

Σχόλιο:
ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ. ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΦΑΛΙΟ ΛΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΑΠΙΟΥΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ TOY ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΓΧΥΣΗ




(Από το φέισ μπουκ)

Υπάρχει φιλοκαπιταλιστής κομμουνιστής;
Υπάρχει φιλοκαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά;
ΕΞ΄ ΟΡΙΣΜΟΥ  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Άρα, η αναφορά σε «αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά» αναδεικνύει την τεράστια ιδεολογική σύγχυση κάποιων στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Οι συνιστώσες της, μη μπορώντας να κόψουν τον ομφάλιο λώρο από ολιγαρχικά-αριστοκρατικά αντικομμουνιστικά προτάγματα του παρελθόντος (που τα βαπτίζουν κομμουνιστικά) και να παλέψουν για το σκοπό της Ένοπλης, Νομοθετικής και Δικαστικής Εξουσίας στους Λαούς, παραπαίουν δυστυχώς όλο και πιο πολύ…. (Και όμως υπάρχει φιλοκαπιταλιστής κομμουνιστής που δεν το ομολογεί. Είναι αυτός που θέλει τον κομματικοκρατικό καπιταλισμό, ο οποίος φτιάχνεται – ντε φάκτο – με την εξουσία -δικτατορία της «πρωτοπορίας» επί του λαού όπως επιδιώκουν.)

Aντί να βάλουν στόχο την κατάκτηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ (περιεχόμενο της οποίας είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»), κάθονται και φτιάχνουν «αντικαπιταλιστικά» μεταβατικά προγράμματα (πχ εθνικοποιήσεις), τα οποία όμως θα μπορούσε κάλλιστα να τα εφαρμόσει οποιαδήποτε αστική εξουσία, κάτω από συνθήκες.

Το Μαρξικό πολιτικό πρόταγμα, όπως το συμπυκνώνει ο Ένγκελς το αποκρύπτουν επιμελώς για να μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου και σταδιακά χάσουν τις ηγετικές τους θέσεις.

 Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Γι αυτό, "άκρα του τάφου σιωπή" από πάντα και απευχόμαστε το δια πάντα.


Το «αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά» υπάρχει σαν υπότιτλος στην εφημερίδα «Πριν».
Εφημερίδα που άλλαξε μορφή αλλά σαν περιεχόμενο αλλάζει ΔΥΣΤΥΧΩΣ προς το χειρότερο.
Οι βαθύτερες ιδεολογικές αναζητήσεις όλο και αραιώνουν. Οι θεωρητικές αναζητήσεις γίνονται όλο και πιο επιφανειακές….


24 Μαΐου 2018

ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ




1Ο ΜΑΡΞ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο»
« (Στην κομμούνα) οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή
 και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΕΩΝ ΤΟΥΣ.

2ο ΛΕΝΙΝ «κράτος και επανάσταση» κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η.
 «…γιατί οι βουλευτές (στην «εργατική δημοκρατία» του) θα είναι υποχρεωμένοι να
εργάζονται οι ίδιοι, να ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ οι ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να
ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματα της εφαρμογής  ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥΣ!!!...»

Η δεύτερη κατεύθυνση ακολουθήθηκε τον προηγούμενο αιώνα και ακολουθείται
μέχρι σήμερα από τα  «κομμουνιστικά» ή «εργατικά» κόμματα και έχει οδηγήσει 
σε Βατερλό το παγκόσμιο κίνημα. Οι δε οπαδοί τους έχουν φυσικά το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως λαϊκοί αγωνιστές.

Σχόλιο.
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ - ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ- ΔΗΛΑΔΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ







ΟΙ «ΜΕΓΑΛΟΙ» ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ


(Από το φέις μπουκ)

α. Οι απλοί χριστιανοί αποδέχθηκαν, με την καθοδήγηση των ιερατείων, την προσωπολατρία – «αγιοποίηση»  του «Μ» Κωνσταντίνου και των άλλων παραχαρακτών και καταστροφέων του χριστιανισμού της κοινοκτημοσύνης.

β. Απλοί αριστεροί αγωνιστές, με την καθοδήγηση των κομματικών ιερατείων, αποδέχθηκαν την προσωπολατρία – «θεοποίηση» όλων των βασικών παραχαρακτών και καταστροφέων του Μαρξικού κομμουνιστικού πολιτικού προτάγματος, για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό.

Σχόλιο:
* Το πολύ δυσάρεστο θέμα είναι η σχετική φανατικοποίηση, οπαδοποίηση των προσωπολατρών – πιστών κάθε πλευράς.
* Σε πάρα πολλές συζητήσεις που αμφισβητούν τη «μεγαλοσύνη» των παραχαρακτών και διαστροφέων των ιδεολογιών, προκαλεί μεγάλη δυσαρέσκεια στους πιστούς οπαδούς.
* Οι όποιες λογικές αποδείξεις για την αυταπάτη τους, χάνουν εντελώς την ισχύ τους μπροστά στη σάπια συναισθηματική προσκόλληση σε έννοιες και οράματα με διαφορετικό περιεχόμενο από εκείνο της φαντασίας τους. Συναισθηματισμοί που ενδυναμώνουν με τους προσωπικούς δεσμούς μέσα σε ολιγαρχικές συλλογικότητες.
* Ο πιστός στην καλύτερη περίπτωση θα δυσαρεστηθεί αλλά πάλι θα επιστρέψει στον κατασκευασμένο κόσμο του.
* Στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί να επιτεθεί χυδαία στο συνομιλητή που αμφισβητεί το «θεό» του, θεωρώντας τον σαν τον χειρότερο εχθρό.
* Τα νέα δεδομένα του προκαλούν ψυχολογική ανισορροπία και την ισορροπία την έχει μεγάλη ανάγκη έστω και αν αυτή βασίζεται σε ψεύδη και αυταπάτες.
ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ.
Με τα ιστορικά διαμορφωμένα κοινωνικά δεδομένα είναι πολύ δύσκολο να υιοθετηθεί «μαζικά» σήμερα το πρόταγμα της κομμούνας το οποίο είναι (περιεκτικά) το ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΊΑ ΣΤΟ ΛΑΟ.
Όμως στο σχετικά κοντινό μέλλον θα υιοθετηθεί.
 Έως τότε δεν θα υπάρχει αντίπαλο δέος στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο καπιταλισμός θα αλωνίζει και θα σπρώχνει την ανθρωπότητα σε όλο και πιο βάρβαρες καταστάσεις.


23 Μαΐου 2018

Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ «ΝΟΜΩΝ» ΚΑΙ Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΒΙΑ


(Από το φέις μπουκ)
Κάποιος επίδοξος βιαστής ξυλοκοπάει άγρια μια γυναίκα, της βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και προσπαθεί να την βιάσει. Η γυναίκα αντιδρά και του καταφέρει μια δυνατή κλωτσιά στους όρχεις προκαλώντας του μεγάλη ζημιά.
Εδώ, ποια είναι η ΒΙΑ και ποια η ΑΝΤΙΒΙΑ;
Ποιός ανήκει στο άκρο της βίας και ποιός στο άκρο της αντιβίας;
«Να καταδικάσουμε όλες τις ζημιογόνες συμπεριφορές από όπου και να προέρχονται;» Αυτό θέλει το ολιγαρχικό σύστημα. Την καταδίκη της αντιβίας για να μπορεί να βιάζει ανενόχλητη το λαό.
Σχόλιο:
ΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΧΡΗΣΗΣ ΒΙΑΣ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟΥΣ «ΝΟΜΟΥΣ» ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΕΙ ΒΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ





( Από το φέις νποκ τουMixalis bezedakos)

*Ο ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ  (ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ) ΑΣΚΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΨΟΓΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΑΣ.

* ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΙΚΟΥ ΕΦΙΚΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ, ((εφικτά λειτουργική μια άλλη πολύ καλύτερη κοινωνία) ΟΜΩΣ Η ΣΩΣΤΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΑΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Γιατί;

Σχόλιο: Η ανησυχία του συστήματος εκδηλώνεται με τη γραμμή που πάνε να περάσουν τα κωλοκάναλα της αλλαξωκωλιάς.
*Η Γκεμπελίστικη πχ προσπάθειά τους να πείσουν τους υπηκόους που θα τους πάρουν το σπίτι με πλειστηριασμό,  ότι το πραγματικό πρόβλημά τους, ο πραγματικός κίνδυνος γι αυτούς δεν είναι η απώλεια του σπιτιού τους αλλά οι μπογιές και τα τρικάκια των μελών του Ρουβίκωνα, που αντιδρούν στους πλειστηριασμούς.
*Πάνε να πείσουν το λαό (με το πες-πες της απόλυτης ανισηγορίας, ότι βία δεν είναι οι πλειστηριασμοί αλλά βία είναι η ΑΝΤΙΒΙΑ του Ρουβίκωνα.
Όμως βλέπουν ότι παρά την προσπάθειά τους για πλύση εγκεφάλων, δεν πείθουν πια.

* Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ανησυχία του συστήματος έχει να κάνει με τις πιθανές διαστάσεις που μπορεί να πάρει η άσκηση αντιβίας των «από κάτω».
1ον. Αν το φαινόμενο αυτό αποκτήσει  ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική στο λαό).
2ον. Αν «στο χορό» άσκησης αντιβίας μπουν και άλλες συλλογικότητες, αν πολλαπλασιαστούν οι υπήκοοι που θα μπαίνουν στον αγώνα άσκησης αντιβίας.
3ον. Αν αυτές οι πράξεις συνδεθούν, σαν συμπλήρωμα και των άλλων απαραίτητων μορφών πάλης..


ΤΟΤΕ ξέρουν ότι θα φτιάχνεται το αντίπαλο δέος στο σύστημα και σε μια τέτοια περίπτωση «θα τρέχουν και δεν θα φθάνουν».

Η ΑΝΤΙΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ




(Από το φεις μπουκ του Mixalis bezedakos)

*Η ΒΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΒΙΑ

* ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΑΝΤΙΒΙΑΣ ΠΟΥ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ  ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ)


http://bezedakos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_11.html

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ






(Από το φέις μπουκ του Mixalis Bezedakos)

*
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
 ΣΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ  ΨΗΦΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΨΗΦΟΣ.

*ΕΙΝΑΙ  ΥΠΟΓΡΑΦΗ - ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, 
(Σε αυτό ή σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό σύστημα.)

*ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ Η ΟΠΟΙΑ (μετά τις εκλογές) ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.


http://bezedakos.blogspot.gr/2018/05/blog-post_17.html

22 Μαΐου 2018

ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΑΣ



(Από το φεις μπουκ του
Mixalis Bezedakos

* ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ

* ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ  ΣΩΣΤΑ ΑΜΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ)

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

(Από το φέις μπουκ του M. Μπεζεντάκου)

Η ΚΟΥΒΑ ΣΗΜΕΡΑ

* ΗΔΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1.500.000 ΚΟΥΒΑΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.

* ΤΟ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΚΟ» ΚΟΜΜΑ ΚΟΥΒΑΣ ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΡΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ. (Με σταθερά και ελεγχόμενα βήματα προς τον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως έκανε και το σταλινικό «κομμουνιστικό» κόμμα Κίνας.)

*ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΣΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ; ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΘΥΣΙΕΣ;

* ΕΠΕΙΓΕΙ Η ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ – ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ -.

* (Νομοτέλεια. Όταν μια μειοψηφία (κόμμα) καταλαμβάνει την εξουσία, μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέα κυρίαρχη τάξη.)



ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ






Η  ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΠΑΤΗ  ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ


ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ  Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Διαχωρισμός των αποφάσεων πρέπει να γίνει όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα:
α) Αποφάσεις επιλογής της ουσίας,  σκοπού και στόχων (καθοριστικές - κυρίαρχες).
β) Αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης  των στόχων (εκτελεστικού τύπου).

Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.
Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή – στόχο (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή -στόχο του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές είναι στόχοι που ανήκουν στην ουσία του σκοπού.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.
Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο για τη μεταφορά του στον τόπο συνάντησης κλπ.
Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

 Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά μεταξύ των αποφάσεων καθοριστικού και εκτελεστικού τύπου να φέρουμε το εξής παράδειγμα:
Κάποιοι κλείνουν μερικούς ανθρώπους σε μια στενή φυλακή. Αποφάσισαν και είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να τους δίνουν ένα πρωινό και ένα γεύμα. Επίσης αποφάσισαν να τους δίνουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο.
Και λένε στους κρατούμενους: Έχετε την ελευθερία να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε δύο ώρες συνολικά. Έχουμε δημοκρατία, το σύστημά μας είναι δημοκρατικό και γι αυτό θα γίνει ότι θέλει η πλειοψηφία.
ΟΛΕΣ οι ολιγαρχικές συλλογικότητες όταν μιλούν για λαϊκή συμμετοχή προσπαθούν δια της προπαγάνδας να παγιδέψουν το λαό.
Στην ουσία, η λαϊκή συμμετοχή που προπαγανδίζουν είναι η συμμετοχή στην εκτέλεση των καθοριστικών αποφάσεων (αποφάσεων πλαίσιο) τις οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν αυτοί, γιατί είναι κάτοχοι της καθοριστικής εξουσίας της ΕΝΟΠΛΗΣ εκτελεστικής (συν νομοθετικής).
Η παγίδα έχει στηθεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία (και από αστούς και από «κομμουνιστές».
Να αναφέρουμε τρία παραδείγματα από χώρες όπου προεπαναστατικά οι υποσχέσεις ήταν διαφορετικές από την πραγματικότητα που ακολούθησε:
ΠρώτονΓενικές συνελεύσεις και εργατικά συμβούλια στα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν ουσιαστικά συζητήσεις για εκτόνωση και ονειροπολήσεις των εργαζομένων. Τα καθοριστικά πλαίσια στα ΠΑΝΤΑ τα έβαζε η ηγεσία του κόμματος αφού αυτή κατείχε την ένοπλη εκτελεστική (και νομοθετική) και όλοι οι υπόλοιποι ήταν οι νεροκουβαλητές. Πχ η ηγεσία του κόμματος αποφάσιζε είτε για την τρόικα στις διευθύνσεις των επιχειρήσεων, είτε για τη μονοπρόσωπη διεύθυνση, είτε για την κατάργηση των συνδικάτων κλπ. Αποφάσιζε για τα ΠΑΝΤΑ που ήταν καθοριστικής σημασίας.
Δεύτερον.
Η «αυτοδιαχείριση» στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Και αυτή ήταν μεγάλη προπαγανδιστική απάτη. Όλες τις καθοριστικού τύπου αποφάσεις τις έπαιρνε το κόμμα και βασικά ο Τίτο.
Η ένοπλη και η νομοθετική εξουσία ήταν στα χέρια του.
Τρίτον.
Στην Κούβα. Η Κούβα άργησε να περάσει ΠΛΗΡΩΣ από τον κομματικοκρατικό καπιταλισμό στον ιδιωτικό καπιταλισμό. Αυτό μπορεί να γεννήσει αυταπάτες σε καλοπροαίρετους αγωνιστές. Και εδώ οι γενικές συνελεύσεις και οι όποιες εκλογές εντάσσονται τελικά μέσα στα πλαίσια – καθοριστικές προδιαγραφές που θέτει η ηγεσία του κόμματος, η οποία κατέχει «φυσικά» την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία.
Όμως είναι νομοτέλεια. «Όταν μια μειοψηφία καταλάβει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέα κυρίαρχη τάξη».
Έτσι και με την Κούβα. Είναι θέμα χρόνου το πλήρες πέρασμά της από τον κομματικό καπιταλισμό στον ιδιωτικό (με τον έλεγχο του κόμματος κατά τη μετάβαση).
Τώρα έχει ιδιωτικοποιήσει μερικές επιχειρήσεις στον τουριστικό τομέα και σε αυτές εργάζονται μερικές χιλιάδες κουβανών. Σε λίγα χρόνια οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα γίνουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες, μέχρι να γίνουν εκατομμύρια και να είναι η πλειοψηφία στο χώρο της οικονομίας.
Απλά χρειάζεται λίγος χρόνος για να πέσουν και οι τελευταίες αυταπάτες ότι μπορεί μια μειοψηφική – κομματική εξουσία να φτιάξει σοσιαλισμό.
Κρίμα. Τόσα εκατομμύρια θυσιών από αγνούς αγωνιστές, τόσα εκατομμύρια νεκρών για μια καλύτερη κοινωνία. Όμως εν αγνοία τους θυσιάστηκαν για την κατάκτηση της εξουσίας από την ηγεσία του κόμματος.
 Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα, αστικά ή "σοσιαλιστικά", που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά ή αυτό ονομάζονται δημοκρατίες, στην ουσία εμπίπτουν στο παράδειγμα με τη φυλακή. Οι λίγοι, μια μειοψηφία κρατά για τον εαυτό της την εξουσία να λαμβάνει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου και να τις επιβάλλει στο λαό. Και οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, συμπυκνώνονται πρακτικά στο σύνολο των «νόμων» (νομοθετική).

Από την άλλη για να έχει η ολιγαρχία και ένα δημοκρατικό προφίλ, αφήνει στο λαό να παίρνει κάποιες αποφάσεις (όπως σε γειτονιές, σε Δήμους, σε σωματεία κλπαλλά αυτές οι αποφάσεις είναι εντός των αυστηρών προδιαγραφών που έχει θέσει η ίδια η μειοψηφία. Ή ακόμα να τον αφήνουν να αποφασίζει για ελάχιστα θέματα με δημοψηφίσματα, που όμως όταν δεν τους συμφέρουν οι αποφάσεις του λαού, αυτοί έχουν την εξουσία με αντί – νόμους να παίρνουν πίσω και με το πάρα πάνω τις όποιες φαινομενικές απώλειες. Στην ουσία τα πολιτικά συστήματά τους είναι ολιγαρχικά.
Το να αφήνουν το λαό, σε μερικές περιπτώσεις, να συμμετέχει στη λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, είναι το «τυρί» στη «φάκα» της ολιγαρχίας.Για να έχουμε λοιπόν δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικές συλλογικότητες θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (βουλευτές, συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα). Δηλαδή να μην μπορεί καμιά μειοψηφία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας, μιας καθοριστικής απόφασης που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον, ο λαός.
Αν το μέρος  παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία ΑΚΥΡΏΝΕΤΑΙ η εξουσία του όλου.
 

Απ την άλλη, αν μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:
Οι καταπιεσμένες κοινωνίες κάτω από ορισμένες συνθήκες (ισχυρά προβλήματα) έκαναν εξεγέρσεις και επαναστάσεις για να απελευθερωθούν από κάποιο βαρύ ζυγό.
Πιο περιεκτικά μπορούμε να πούμε ότι προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τρία στάδια. Πρώτον να ρίξουν ή να εξοντώσουν τις συγκεκριμένες εξουσίες οι οποίες ήταν η αιτίες των μεγάλων  και συγκεκριμένων αδιεξόδων τους,
δεύτερον να βάλουν στην κορυφή της πυραμίδας της διακυβέρνησης τους (με ρόλο νομοθετικό και εκτελεστικό) κάποιους άλλους (και όχι τους ίδιους), που συνήθως ήταν οι μπροστάρηδες, οι πρωτοπόροι της επανάστασης και τους οποίους θεωρούσαν ηθικά ακέραιους, νοητικά ικανούς, με ένα καλύτερο κοινωνικό φιλολαϊκό όραμα που αφορούσε και στη λύση  μεγάλων προβλημάτων και στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας.
Kαι τρίτον να άρουν τις αιτίες των συγκεκριμένων άμεσων πολύ μεγάλων προβλημάτων τους που τους είχε προκαλέσει η προηγούμενη εξουσίαΝα ξεπεράσουν δηλ. τα πολύ πιεστικά προβλήματα που βίωναν στο παρόν.

 Που κατέληξαν όμως ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις οι οποίες κατόρθωσαν αρχικά να υλοποιήσουν τα δύο πρώτα στάδια ή ακόμα και το τρίτο;
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε επιστροφή περίπου στο ίδιο  σημείο εκκίνησηςΟ κάθε λαός σαν Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει ξανά την ίδια κοπιαστική ανηφορική πορεία γιατί  λίγο καιρό μετά την νίκη της επανάστασης μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είχε εγκαθιδρυθεί παίρνοντας τις θέσεις των παλιών ολιγαρχιών και ο πρώην επαναστατημένος λαός έμπαινε πάλι  κάτω από κάποιους και στην άκρη. Μια νέα ολιγαρχική «γραφειοκρατία» είχε αντικαταστήσει την παλιάΚάποιοι άλλοι έπαιρναν πάλι τις καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του.  Φτού λοιπόν και απ την αρχή. Οι λίγοι κρατούσαν για τον εαυτό τους την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία.
Η ανισοκατανομή της πολιτικής δύναμης (ολιγαρχικές λειτουργίες)  μεταξύ των μελών μιας συλλογικότητας  (κοινωνικής) οδηγεί νομοτελειακά σε ανισοκατανομή  οικονομικής δύναμης. Και το αντίστροφο. Η ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης επιφέρει ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης.(είναι ευνόητο ότι ο οικονομικά ισχυρότερος διαθέτει και χρήμα και την ικανότητα εκβιασμού στους εξαρτώμενους του με αποτέλεσμα την πρόκληση ανισοκατανομής της πολιτικής δύναμης).

Σημείωση: Εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους (δεξιά και «αριστεροί») όταν μιλάνε για «συμμετοχική δημοκρατία» ή για άμεση Δημοκρατία ή για αυτοδιαχείρηση ή για Δημοκρατία από τα κάτω κλπ, εννοούν κατά βάθος ότι τις καθοριστικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν αυτοί της ηγεσίας - ηγεμονίας (κόμματος κλπ) και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου  να τις παίρνει ο λαός. Διαπράττουν μια διαρκή απάτη.
Όποιος δεν έχει την εξουσία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου (δηλαδή ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική), είναι εκ των πραγμάτων εκτελεστικό όργανο εκείνων που έχουν την εξουσία να το κάνουν, είναι όργανά τους.
Τον 21ο αιώνα θα πρέπει οι λαοί να σπάσουν το φαύλο κύκλο. Δεν θα πρέπει να ξαναπιαστούν κορόιδα. Και θα το κάνουν ΜΟΝΟ αν θέσουν σαν κεντρικό σκοπό τους το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».





ΡΔ

17 Μαΐου 2018

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚEΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ Η ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ





 *Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΨΗΦΟΣ  ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΗ, ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΗ. (Aς πούμε «99,99%»)

ΕΙΝΑΙ  ΥΠΟΓΡΑΦΗ - ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,  (Σε αυτό ή σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό σύστημα.)
    Είναι πράξη αποδοχής (ασυνείδητη ή συνειδητή) ενός συστήματος  όπου μια μειοψηφία θα κατέχει ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ και θα μπορεί να θέτει και να επιβάλλει (μετά τις εκλογές) τους κανόνες – «νόμους» που θα θέλει αυτή πάνω στην πλειονότητα της κοινωνίας, ανεξάρτητα από το αν οι συντριπτική πλειονότητα δεν θα τους θέλει.

* Η δεύτερη ΨΗΦΟΣ – υπογραφή - δήλωση για την προτίμηση της ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ  μειοψηφίας – ΚΟΜΜΑ που θα κατέχει την εξουσία, είναι μηδαμινής σημασίας για τον ολιγαρχισμό - αριστοκρατισμό σαν ουσία.


ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΤΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ;

*
1. Η γλώσσα του ολιγαρχικού δηλητηριώδους όφεως λέει:
Μια επαναστατική συλλογικότητα, θα πρέπει να συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και να κοιτάξει να τις εκμεταλλευτεί για το καλό του σκοπού του.

Σημείωση:
Μια επαναστατική συλλογικότητα για να είναι τέτοια θα πρέπει να σκοπεύει στην εξουσία του λαού.
Και την εξουσία – δύναμη την έχει εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ. Αυτή είναι η εξουσία των εξουσιών, αυτή είναι η μέγιστη εξουσία ή η βασική εξουσία πάνω στην οποία μπορούν να στηριχθούν όλες οι άλλες εξουσίας όπως νομοθετική, δικαστική και οικονομική.
 Όλα τα άλλα φιλολαϊκά, δημοκρατικά ή φιλεργατικά είναι λόγια κοπανιστού αέρα αν η κεντρική στόχευση δεν είναι η κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής από το λαό.

*Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένα ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ, δηλαδή ένα κόμμα που  κατά κύριο στόχο έχει την κατάκτηση της ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και μετά ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ κατορθώνει να πάρει το 90% των ψήφων.
Ε! και τι θα γίνει; Η ολιγαρχία ΤΟΤΕ σίγουρα θα προσπαθήσει - και από αρκετά πριν - να συντρίψει δια του ένοπλου μηχανισμού της οποιαδήποτε προσπάθεια για αφαίρεση της εξουσίας της.  Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
(Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία. Πχ Χιλή, Ισπανία κλπ) Τζάμπα λοιπόν τα ποσοστά και τζάμπα τα χρόνια αναμονής. Έτσι το επαναστατικό κόμμα θα έχει αφήσει να περάσουν πολλά χρόνια (χωρίς κατάλληλη ιδεολογική και οργανωτική προετοιμασία του λαού) για να διαπιστώσει το ίδιο το κόμμα ή και ο λαός ότι η ολιγαρχία δεν παραδίνεται αλλά αντεπιτίθεται με λυσσώδη βία; Θα έχει αφήσει να περνούν έτσι τα χρόνια για να ξανά επιστρέψει στο πρώτο σημείο εκκίνησης;
Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να δώσει την εμπειρία στο λαό να διαπιστώσει ότι η ολιγαρχία όχι μόνο δεν σέβεται την πλειοψηφία αλλά  αντίθετα η προοπτική επιβολής της θέλησης οποιασδήποτε πλειοψηφίας είναι ο θάνατός της και άρα και ο εφιάλτης της; Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να αρχίσει ΜΕΤΑ να προετοιμάζει το λαό  ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από την ολιγαρχία;
Γιατί; Αυτό το δήθεν επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να δείξει στο λαό από σήμερα  ότι σε σχεδόν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής  η ολιγαρχία δεν σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Δεν μπορεί να το δείξει μέσα από τον κάθε νόμο και το κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει σχεδόν καθημερινά και που χρησιμοποιεί την βία ή την απειλή χρήση βίας για να το περάσει ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας; (Πχ ότι τον ΕΝΦΙΑ τον επιβάλλει μια μικρή μειοψηφία πάνω στην αντίθετη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού;) Δεν μπορεί το κάθε αντιλαϊκό μέτρο να γίνει μάθημα διαπαιδαγώγησης  της κοινωνίας (στο τι είναι ολιγαρχία και τι πραγματική δημοκρατία) και ξεσκέπασμα της εγκληματικής φύσης της ολιγαρχίας; Πάνω σε τέτοιες υλικές καταστάσεις δεν μπορεί να επιδιώξει να προετοιμάσει ιδεολογικά, να οργανώσει και να κινητοποιήσει την πλειοψηφία για ανατροπή της ένοπλης ολιγαρχικής εξουσίας αντί να προσπαθεί να την κινητοποιεί για μάζεμα ψήφων - τζούφιων όπλων; Γιατί να χάνονται πολλά χρόνια σε αυταπάτες;
Πάνω σε τέτοιες καθημερινές καταπατήσεις της βούλησης της πλειοψηφίας δεν θα πρέπει να οργανώνει καθημερινά τον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή αντί να  περιμένει τη ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ καταπάτηση της βούλησης του λαού από την ολιγαρχία πάνω σε κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα συμφέρει την ολιγαρχία;
Γιατί να περιμένει αυτή τη μεσσιανική εκλογική κατάσταση για να δείξει στο λαό το πραγματικό πρόσωπο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;
Η συμμετοχή μπερδεύει τις συνειδήσεις.
ΜΟΝΟ η αποχή (συνοδευόμενη από την κατάλληλη αιτιολόγηση) μπορεί να προβληματίσει και να κατευθύνει τη νόηση προς την άρνηση της ουσίας των ολιγαρχικών συστημάτων
.



* Όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα, με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό) ακόμα και αν κατάφερνε να πάρει το 99% των ψήφων, ότι η ολιγαρχία θα του παραχωρούσε, θα του παρέδιδε, θα του έδινε την εξουσία,  ζει σε άλλους γαλαξίες, στους γαλαξίες όπου οι «τρεις λαλούν και οι δυό χορεύουν».
Η ψήφος σε ολιγαρχικές εκλογές δεν αποδίδει ποτέ την εξουσία στους λαούς (ένοπλη εκτελεστική) γιατί οι ολιγαρχικοί εγκληματίες δεν παραδίδονται ποτέ. Εγκληματούν αποτρόπαια για να διατηρήσουν με κάθε μέσον την εξουσία.
Η εξουσία του λαού κατακτάται από τον ίδιο το λαό, ΜΟΝΟ με κατάλληλη οργάνωση και κατάλληλη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με το σύστημα των άρρωστων ολιγαρχικώνμόνο με τη συντριβή της ολιγαρχικής εξουσίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές τους όχι μόνο είναι χαμένος πολύτιμος χρόνος για το λαό αλλά μεταφέρει και το σκοπό όλο και πιο μακριά αφού διαπαιδαγωγεί το λαό στην αναμονή ανύπαρκτων ελπίδων και σε ένα καλύτερο αύριο γι αυτόν χωρίς την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.

Αν κάποια συλλογικότητα επιδιώκει το πολιτικό σύστημα της ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ, τότε η συμμετοχή της σε ολιγαρχικές εκλογές ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΠΛΗΡΩΣ την κοινωνική συνείδηση και ΑΥΤΟΑΚΥΡΩΝΕΙ το σκοπό.
Είναι σαν κάποιος να θέλει να σβήσει τη φωτιά στο σπίτι του και πετάει σε αυτή δοχεία με βενζίνη.
 

Και η γλώσσα του ολιγαρχικού όφεως μπορεί να λέει διάφορα για αντιπερισπασμό.

2. Γιατί δεν συμμετέχετε στις εκλογές;  Μπορείτε να πείσετε το λαό, να πάρετε την πλειοψηφία και  φυσικά την κυβέρνηση και έτσι να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας.

Αν κάποιο συλλογικό υποκείμενο στοχεύει μόνο στη μεταρρύθμιση του συστήματος, αφήνοντας άθικτη την ουσία του, αν θέλει να διαπαιδαγωγήσει το λαό στο να δέχεται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή του, τότε  «σωστά κάνει» και συμμετέχει σε αυτό το θέατρο, σε αυτή την παγίδα κατά του λαού. 
Αν όμως θέλει να συντρίψει αυτό το σύστημα, τότε η κάθε του κίνηση θα πρέπει να στοχεύει στο να υλοποιεί  όλες τις προϋποθέσεις  που απαιτούνται για τη συντριβή του.
Και ένα συλλογικό δημοκρατικό επαναστατικό υποκείμενο δεν αποζητά τη διακυβέρνηση  για τον εαυτό του αλλά αγωνίζεται για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Άλλο κυβέρνηση και άλλο εξουσία.
Η βάση της κάθε εξουσίας (πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι  υπόλοιπες) είναι η κατοχή της ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ. Ο λαός θα πρέπει πριν από όλα να κατακτήσει αυτή την εξουσία. Χωρίς αυτήν ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ.
Όμως με τις ψήφους και με τις κυβερνήσεις, αυτή η εξουσία δε καταχτιέται
. (Τι να την κάνει την κυβέρνηση χωρίς την εξουσία του; )
Χρειάζεται λοιπόν κατάλληλο κίνημα, με κατάλληλα διαμορφωμένες συνειδήσεις, με κατάλληλη οργάνωση, με κατάλληλο σκοπό και τακτικές όπου δια μέσου της σύγκρουσης να περάσει αυτή η εξουσία στα χέρια του λαού. Και όλα αυτά μπορούν να διαμορφωθούν μόνο με συλλογικότητες που στέκονται από έξω και πολεμικά ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Και για να πραγματοποιηθούν ετούτες οι προϋποθέσεις δεν θα πρέπει να λέγονται ψέματα στο λαό αλλά να του παρουσιάζεται από την αρχή όλη η πραγματικότητα.
Το ολιγαρχικό ετούτο σύστημα δια μέσου των εκλογών του,  διαπαιδαγωγεί το λαό στα μέτρα και τα πλαίσια που το συμφέρει.
 Του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με μια «καλή» κίνηση – ψήφο μπορεί να έχει όφελος. Να έχει όφελος  με το να αποφασίζουν  κάποιοι  άλλοι λίγοι για τη ζωή του,  ενώ αυτός θα είναι ξάπλα.  Δηλαδή στοιχεία εντελώς αντίθετα από εκείνα που απαιτούν οι προϋποθέσεις για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Καλλιεργεί λοιπόν προγραμματισμένα τον «καναπεδισμό», τη «ρέκλα», την ανύπαρκτη ελπίδα και την αντίληψη ότι ο μόνος δρόμος  για το καλό της  κοινωνίας είναι οι λίγοι  (αιρετοί ή αυθαίρετοι) να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς.
 Δηλαδή  όλη η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική, η δικαστική και η οικονομική εξουσία να είναι στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας. (Παράδοση άνευ όρων όλων των πιο ουσιαστικών και καθοριστικών στοιχείων της ζωής μας σε άλλους, σε κάποιους λίγους)
Μια συλλογικότητα όμως που θέλει την κατάργηση του ολιγαρχικού συστήματος δεν καλλιεργεί μια τέτοια διαπαιδαγώγηση. Δεν πρέπει να βοηθά στην καλλιέργεια  ετούτης της αυταπάτης. Δεν μπορεί να του λέει (δια της έμπρακτης συμμετοχής του στο ολιγαρχικό παιχνίδι)  ότι  το συμφέρον του θα υλοποιείται όταν διαλέξει σωστά ποιοι ελάχιστοι θα του κάνουν κουμάντο στη ζωή του. Αρνείται έμπρακτα την ουσία της ΚΟΔ (κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) δια της αποχής (βασικά) από την εξαπάτηση του λαού. Δεν συμμετέχει και έτσι δεν πέφτει  στην παγίδα τους. Δεν καλεί το λαό να της δώσει την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών αλλά καλεί τον λαό στον αγώνα για την κατάκτηση ΟΛΗΣ της εξουσίας  από τον ίδιο το λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Μια επαναστατική συλλογικότητα επιδιώκει να «κατακτήσει» (με βάση το σχέδιό της) τη θέληση της πλειοψηφίας  του λαού  μέσα από πολύμορφες λαϊκές κινηματικές διαδικασίες και όχι μέσα από τις ολιγαρχικές εκλογές – παγίδα γιατί  ΜΟΝΟ μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες μπορεί να κατακτήσει ο λαός όλη την εξουσία  (ξεκινώντας από το κέντρο της εκτελεστικής δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική  ).

Ένα επαναστατικό δημοκρατικό κόμμα διαπαιδαγωγεί το λαό, βοηθά το λαό  στο να κατακτήσει την εξουσία του ο ίδιος και όχι να ενδυναμώσει την εξουσία κάποιου κόμματος!!! Εντελώς διαφορετικοί σκοποί και φυσικά εντελώς διαφορετικές τακτικές. ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα στοχεύει στο να βοηθήσει το λαό να πάρει ο ίδιος την εξουσία του και όχι το  να ενδυναμώσει την κομματική μειοψηφική εξουσία του.
 Έτσι όλα τα μέσα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στην επίτευξη του σκοπού και όχι να είναι εμπόδιο του
Πχ αν πούμε σε κάποιον ορειβάτη, που θέλει να ανέβει στο Έβερεστ, να πάρει μαζί του και ένα ψυγείο τότε αυτός θα μας πει ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο του είναι εντελώς άχρηστο αλλά και ότι του είναι και εμπόδιο στο στόχο του.
Έτσι και με το επαναστατικό κόμμα και τις ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τελευταίες είναι τεράστιο εμπόδιο και για την κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία του λαού (παραπλανούν πλήρως το λαό) και για την κατάλληλη οργανωτική του προετοιμασία.


Μια επαναστατική συλλογικότητα δεν πρέπει, δια της συμμετοχής της,  να βοηθά τον εχθρό της (την ολιγαρχία) στην εύρυθμη, στην ομαλή  λειτουργία του πολιτικού συστήματός της, με το οποίο καταδυναστεύει το λαό αλλά να πράττει το εντελώς αντίθετο.


3. Να μπείτε μέσα  στο σύστημα και να εκμεταλλευτείτε όσο μπορείτε τις διάφορες αδυναμίες του.  Να μπείτε μέσα και να το πολεμήσετε από τα μέσα. Γιατί δεν το κάνετε;
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια, η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισε να νομιμοποιεί (σε χώρες μία μετά την άλλη) τα διάφορα ριζοσπαστικά, αριστερά, κομμουνιστικά ή «κομμουνιστικά» κόμματα.
Γιατί το έκανε; Ποιός ήταν ο σκοπός της; Το έκανε για να ανοίξει, σε αυτές τις συλλογικότητες, το δρόμο προς την εξουσία, το δρόμο δηλαδή που θα καταργούσε την ίδια της την ύπαρξη ή ήταν μια τακτική που θα εδραίωνε την ύπαρξή της;  (Τρελή ήταν;)
Το έκανε γι αυτό ή μήπως το έκανε γιατί έτσι θα μπορούσε να εξουδετερώσει καλύτερα την όποια επαναστατικότητα υπήρχε μέσα σε αυτές τις συλλογικότητες; Μήπως το έκανε γιατί όντως αισθανόταν βέβαιη ότι έτσι θα μπορούσε να τις ελέγχει, να τις ενσωματώνει και τελικά να τις αφομοιώνει μέσα στο μηχανισμό του μύλου της; Το έκανε για να αφήσει περιθώρια σε αυτές τις επαναστατικές ή «επαναστατικές» συλλογικότητες να την εκμεταλλευτούν ή γιατί ήταν σίγουρη ότι αντίθετα αυτή θα μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί;  Μήπως τα στοιχεία που νόμιζαν αυτές οι συλλογικότητες ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ήταν απλώς το τυρί μέσα στη φάκα του ολιγαρχικού μηχανισμού ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της αντίπαλης απειλής;
Τελικά; Μετά από τόσα χρόνια ποια είναι τα αποτελέσματα; Ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιόν; Ποιος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος;
Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από τόσα χρόνια συμμετοχής τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ΣΧΕΔΟΝ πουθενά δεν επήλθε κάποια ριζική αλλαγή μέσα στην κοινωνία κάποιας χώρας (εξ αιτίας της συμμετοχής αυτής.) Σχεδόν πουθενά, η συμμετοχή αυτών των δυνάμεων δεν λειτούργησε σαν βάση για κάποια επανάσταση ή κάποια επαναστατική αλλαγή ή για κάποια πολύ ριζική αλλαγή !!! Όλες οι σημαντικές αλλαγές που έγιναν, έγιναν με αγώνες των λαών από έξω και πολεμικά ενάντια στο σύστημα, με την ύπαρξη αντίπαλου δέους στο σύστημα.
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ «ΠΑΕΙ ΓΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ» , εδώ και 150 χρόνια περίπου. Τα κόμματα αυτά, κατά κανόνα, ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Σήμερα κάποιες καρικατούρες αυτών των παλιών κομμάτων έχουν μετατραπεί σε εργοδότες για τα υψηλόβαθμα επαγγελματικά στελέχη τους και για το βόλεμα κάποιων άλλων σε θέσεις οργανισμών, δημαρχείων, συνδικάτων κλπ.
Σημείωση:
Όταν το αστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, όταν μεγαλώνει το λαϊκό κίνημα εναντίον του, τότε προκηρύσσει εκλογές (Πχ Γαλλία το Μάη του 68, Ελλάδα μετά τη στρατιωτική δικτατορία κοκ). Μετά από αυτές τις ελογές, κατά κανόνα, επέρχεται ισορροπία και όλα "μέλι γάλα".
  Οι εκλογές βοηθούν το σύστημα για να σταματήσει η λαϊκή αμφισβήτησή του. Βοηθούν στην ενδυνάμωση του. (Ενίοτε και ανάλογα με την κρίση του, καταφεύγει σε στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες και μετά πάλι σε ολιγαρχικές εκλογές.)

Τελικά η τακτική του «εισοδισμού» εστέφθη από σχεδόν απόλυτη αποτυχία
Η αντίληψη του «να μπούμε μέσα στον βόα, να δεχθούμε να μας καταπιεί και από την κοιλιά του θα εκμεταλλευτούμε κάποιες αδυναμίες του για να τον εξοντώσουμε - εκ των έσω- , έχει αποδειχθεί απόλυτα λαθεμένη».
Γιατί όμως αυτή η αποτυχία έχει λάβει τη μορφή νομοτέλειας; Έχουν δώσει επιστημονική απάντηση ή δεν μπορούν ακόμα; (Φυσικά και δεν έχουν προσπαθήσει να την δώσουν λόγω της ήδη ενσωμάτωσης τους). Όμως και ο άνθρωπος, για χιλιάδες χρόνια, δεν μπορούσε να δώσει επιστημονική απάντηση στο νόμο της βαρύτητας αλλά τουλάχιστον τον λάμβανε υπόψη του στις πρακτικές δραστηριότητές του.
Αλλά είναι ενσωματωμένοι και αυτό πάει γάντι στο σύστημα. Έχουν αποδεχθεί όλες τις έννοιες με το περιεχόμενο που τους δίνει η ολιγαρχία (πχ δημοκρατία, αντιπροσώπευση κοκ). Έτσι, μερικοί ενώ ξέρουν πχ ότι οι εκλογές αυτές είναι απάτη, καλούν το λαό όχι μόνο να υποστεί ετούτη την απάτη αλλά προσπαθούν και να τον εξαπατήσουν επί πλέονΤου ζητούν να υπερασπίσει τη δημοκρατία όπως λένε σε ένα αιτηματολόγιό τους κάποιοι της εξωκοινοβουλευτικής "κομμουνιστικής" αριστεράς!!! ( Τι  αντισυστημική ή αντικαπιταλιστική στάση είναι αυτή;!!!)
Φυσικά η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία  – εξουσία του λαού όμως αυτοί βοηθούν το σύστημα στην εξαπάτηση του λαού, αναμασώντας την προπαγάνδα του ότι το σύστημα είναι δημοκρατία- εξουσία του λαού και όχι ολιγαρχία.  Ουσιαστικά του ζητούν να υπερασπίσει το πολιτικό σύστημα των ολιγαρχών.
Έως που θα φθάσει ο κατήφορος της ενσωμάτωσης και της αφομοίωσης τους από το σύστημα;
Ετούτη η στάση  που λέει «πόλεμος από τα μέσα» αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματική. Όμως κάποιοι που σκοπεύουν πρωτίστως στην αύξηση της ατομικής τους εξουσίας, στην προσωπική προβολή, στη μεγέθυνση του εγώ τους, στον παραγοντισμό κλπ, χρησιμοποιούν διάφορα διαστρεβλωμένα στοιχεία για να τους ακολουθήσουν δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι και έτσι αυτοί να πραγματώνουν τους προσωπικούς τους στόχους, δια μέσου των "δεσμεύσεών" τους.....

*
4. Στα πλαίσια της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ανήκει και η αντίληψη – σύνθημα: «το κόμμα μας δυνατό, στη βουλή και το λαό» ή «εκλογική άνοδος του κόμματός μας για άνοδο και των λαϊκών αγώνων».
Εδώ όμως δεν υπάρχει καμιά άμεση αιτιατή σχέση μεταξύ εκλογικής ανόδου και κινηματικής ανόδου. Η ιστορία μας διδάσκει  ότι υπάρχουν και αντιφατικές εξελίξεις. Μας λέει ότι   όπου υπάρχει εκλογική άνοδος ενός ριζοσπαστικού κόμματος πολλές φορές έχουμε μείωση των  λαϊκών αγώνωνΠχ ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων σε άλλες χώρες. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ριζοσπαστικά κόμματα ήταν εκτός νόμου (και άρα εκτός κοινοβουλίου) όμως το λαϊκό διεκδικητικό κίνημα ήταν σε άνοδο ή και ότι τότε είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο λαό  και μικρότερη όταν νομιμοποιήθηκαν.
Επομένως οι παράγοντες τις ανόδου ή της καθόδου του  λαϊκού κινήματος δεν σχετίζονται άμεσα ή  ενίοτε δεν σχετίζονται καθόλου ή είναι εντελώς αντίθετα με την απλή εκλογική άνοδο ενός  "ριζοσπαστικού" ή "επαναστατικού" κόμματος.


*
5. Η συμμετοχή σε ολιγαρχικές εκλογές έχει ΚΑΙ διαπαιδαγωγικό προπαγανδιστικό στόχο. Συμμετέχουν σε αυτές, σαν υποψήφιες, ΜΟΝΟ ολιγαρχικές συλλογικότητες – κόμματα που σκοπεύουν στο να προετοιμάζουν την κοινωνική συνείδηση στο αναγκαίο της υποταγής της στην εξουσία  μιας μειοψηφικής (αλλά «καλύτερης») λέσχης και αυτοί να είναι οι «από πάνω».
Είτε υποταγή στα πλαίσια του αστικού ολιγαρχικού συστήματος είτε στα πλαίσια ενός άλλου ολιγαρχικού συστήματος (πχ λενινιστικού, σταλινικού κοκ).
Σε παγκόσμιο επίπεδο, καμιά από αυτές τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές (και ποτέ) δεν είχε στο πρόγραμμά της το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» και φυσικά δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ σχέδιο για το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΟ ΛΑΟ.

*Έχει ακούσει κανείς, σε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο, κάποιο κόμμα που συμμετέχει σε κοινοβουλευτικές εκλογές (δεξιό, κεντρώο, φασιστικό, σοσιαλδημοκρατικό, λενινιστικό, σταλινικό κοκ) να  έχει για προγραμματικό σκοπό το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»; ΟΧΙ. Ο λόγος είναι ότι αυτή την εξουσία τη θέλουν για τη δική τους μειοψηφία και όχι για το λαό. Επομένως, ως προς αυτόν τον αντικοινωνικό σκοπό τους, δηλαδή ως προς το βασικό σκοπό τους να μην κατακτήσει ΠΟΤΕ την εξουσία ο λαός, πράττουν ΣΩΣΤΑ με το να κατεβαίνουν στις εκλογές. Έτσι εξυπηρετείται το δικό τους συμφέρον για εξουσία. Έτσι διαπαιδαγωγούν το λαό να ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ την εξουσία μιας μειοψηφίας, έτσι αποπροσανατολίζουν τη λαϊκή συνείδηση από το σκοπό για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό.*


*
6. Όντως. Με την απλή αποχή, με μόνη την αποχή δεν βγαίνει τίποτα.
Η αποχή μπορεί  να είναι ένα θετικό βήμα (ιδεολογικοκινηματικό). Το «στοίχημα» είναι η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ. Δηλαδή ο καθημερινός προγραμματισμένος αγώνας ενάντια στην ολιγαρχία και με σκόπευση το ΟΕΝΔΕΛ. Η αποχή θα είναι μόνο ένα κομματάκι αυτού του αγώνα.

*
7. Προτείνεται η ΑΠΟΧΗ σαν βασικό τρόπο αντίδρασης στις ολιγαρχικές εκλογές.
Δευτερευόντως προτείνεται κατά σειρά το ΑΚΥΡΟ ή το ΛΕΥΚΟ και τούτο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου κάποιοι υπήκοοι δεν θα ήθελαν να γίνουν «στόχος» κάποιων εκβιαστών….κλπ. (Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου εφορευτικές επιτροπές ήρθαν σε συμφωνία και ΟΛΑ τα άκυρα τα έκαναν έγκυρα και τα κατέγραφαν στο κόμμα που αναφερόταν το άκυρο.)

*
8.
Λαϊκές κατακτήσεις στο σήμερα δεν μπορούν να γίνουν με την εκλογική άνοδο κάποιου «ριζοσπαστικού κόμματος». Οι όποιες λαϊκές κατακτήσεις γίνονται ΜΟΝΟ με την απειλή της ύπαρξης ενός αντίπαλου δέους (θεωριτικοκινηματικού) και από την πιθανότητα να συνταχθούν με αυτό μεγάλα τμήματα του λαού. (Θεωρητικό είναι ΜΟΝΟ το ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ στους ΛΑΟΥΣ.)

*
9.
Ένας άλλος,από τους διάφορους βασικούς λόγους για τους οποίους κατεβαίνουν – συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές οι ηγέτες «ριζοσπαστικών» ή «επαναστατικών» συλλογικοτήτων είναι να την μετρήσουν…. Να την μετρήσουν την επιρροή τους στο λαό και να δουν πόσο μεγάλη την έχουν ή αν αυτή μεγάλωσε ή μίκρυνε σε σχέση με τις προηγούμενες ολιγαρχικές εκλογές.
Αν τους μεγάλωσε, θα επιδείξουν στους οπαδούς τα (ηγετικά) προσόντα τους.
Αν τους μίκρυνε, θα παρουσιάσουν τη δικαιολογία στους οπαδούς τους ότι έφταιγαν οι τρίχες.

(Απώτερος στόχος τους να είναι ευπαρουσίαστοι στην κεντρική ολιγαρχική «πολιτική σκηνή».)
Έτσι καταγράφουν το μέγεθος αυτής της σχετικής εξουσίας που νομίζουν ότι κατέχουν, έτσι καταγράφουν το μέγεθος της προσωπικής ματαιοδοξίας τους, με τη βοήθεια των ανυποψίαστων καλοπροαίρετων και μη οπαδών.

ΡΔ

9 Μαΐου 2018

ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΦΙΛΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ.




(Σε αυτή την αντικομμουνιστική  παγίδα έπεσαν εκατομμύρια  καλοπροαίρετοι αγωνιστές, από άγνοια, και πολλοί έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για την εξουσία των ηγετών τους, ενώ νόμιζαν ότι αγωνίζονται για μια αταξική κοινωνία, για μια καλύτερη ζωή για τους λαούς.)

Μερικά παραδείγματα με αναφορές του Λένιν και του Τρότσκι που δείχνουν, χωρίς καμιά αμφιβολία, την αντικομμουνιστική ουσία του πολιτικού προτάγματος του Λένιν.
Και ενώ Λένιν, Τρότσκι και Στάλιν είναι οι βασικοί καταστροφείς του κομμουνιστικού κινήματος, οι λενινιστικοί ηγέτες τους θεοποιούν  στη νόηση κάποιων εργαζομένων για να μπορέσουν να στηρίξουν τις δικές τους θέσεις εξουσίας ή επαγγελματισμού.


*
Ο Λένιν σε ομιλία του 
στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1919 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".

Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και, όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."


*
ΛΕΝΙΝ
Άπαντα τόμος 36.
«Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας». Μάης 1918.

«.. Η υποταγή (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ  που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ  ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται

Μόνο για βούρδουλα κατά των εργατών δεν μιλάειΚαι όλα αυτά για το καλό των εργατών που μόνο αυτοί οι «σοφοί» και «πρωτοπόροι» ήξεραν.


*
Λένιν από το «κράτος και επανάσταση» (1917)
 κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η:

«Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό ……. γιατί οι βουλευτές (στην «εργατική δημοκρατία»,)  θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!, να εφαρμόζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των ΝΟΜΩΝ τους!!!!...»

Και όχι να εκτελούν συγκεκριμένες εντολές των εκλογέων τους, όπως θέλει ο Μαρξ.
Δηλαδή «Γιάννης θα κερνά και Γιάννης θα πίνει»!!!!
Οι εκλεγμένοι σε ρόλο νταβατζή των εργαζομένων. Θα αποφασίζουν για τον κάθε νόμο, για τον κάθε κοινωνικό κανόνα και μετά θα απαιτούν «ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ» από τους εργάτες!!!!!



*
Ο Λένιν στο 11ο συνέδριο (Μάρτη του 22) εισηγείται στο κόμμα το εξής:
 «Λόγω της σημερινής κατάστασης να συγκεντρωθεί η ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ .. κάθε ανάμειξη ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ των επιχειρήσεων θα πρέπει να αναγνωριστεί στις παρούσες συνθήκες σαν απόλυτα απαράδεκτη και ολέθρια!!!!!»

Το εισηγείται αυτό ο Λένιν (σε μια μηδαμινή μειοψηφία συνέδρων) και το κόμμα  το αποφασίζει  και μετά διατάζει την εργατική τάξη και το λαό!!! Ουσιαστικά καταργεί τα συνδικάτα. Οι εργάτες δεν θα πρέπει να βγάζουν τσιμουδιά. Ο σκασμός τους πρέπει.
Αυτό είναι η δικτατορία του κόμματος επί της εργατικής τάξης και του λαού και φυσικά αυτή η αντικομμουνιστική πρακτική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) και την πραγματική έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.


*
Ο Τρότσκι, στο 10ο συνέδριο του κόμματος (μάρτης 1921) λέει: 
«Η εργατική αντιπολίτευση, παρουσίασε επικίνδυνα σλόγκαν φετιχοποιώντας τις δημοκρατικές αρχές. Βεβαιώνουν το δικαίωμα των εργαζομένων να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους πέρα από το κόμμαλες και το κόμμα δεν είναι εξουσιοδοτημένο να επιβεβαιώνει τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ακόμη και όταν αυτή η δικτατορία έρχεται παροδικά σε σύγκρουση με τις εφήμερες διαθέσεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!!  Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας τη συνείδηση ότι το ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ένα επαναστατικό δικαίωμα!!!!».

Τι πιο αντικομμουνιστικό από αυτό;

Δηλαδή το κόμμα θα πρέπει να επιβάλλεται στην εργατική τάξη (δικτατορία επί της εργατικής τάξης – «εργατική δημοκρατία») όταν οι απόψεις της τελευταίας έρχονται («παροδικά») σε αντίθεση με τις απόψεις της ηγεσίας του κόμματος!!! Και τούτο γιατί από τη γέννησή του το κόμμα (όπως οι βασιλιάδες) έχει δικαιώματα πάνω από την εργατική τάξη και το λαό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το άκρον άωτον της αριστοκρατικής – ολιγαρχικής – αντικομμουνιστικής θεωρίας.

(Ο Τρότσκι είχε προτείνει επίσης και τη στρατιωτικοποίηση των εργοστασίων πράγμα που δεν έγινε αποδεκτό. Δηλαδή ο άνθρωπος που ίσως δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, ήθελε να δουλεύουν οι άλλοι με στρατιωτικούς όρους, υπό τις διαταγές του!!!!)


 ΥΓ1
Πόσοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές, που θυσιάζουν κομμάτια από τη ζωή τους ακολουθώντας το λενινικό πρόταγμα, έχουν γνώση των πιο πάνω και γενικά για την παγίδα στην οποία έχουν εγκλωβιστεί;

Κρίμα.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι νομίζουν ότι θα  σβήσουν τη φωτιά σε ένα σπίτι χύνοντας δοχεία με βενζίνη και κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι αγωνίζονται για την εργατική τάξη και ακολουθούν τον αντικομμουνιστικό λενινισμό και το άκρον άωτον του λενινιστικού αντικομμουνισμού το σταλινισμό.
Τους έχουν οπαδοποιήσει τη συνείδηση, όπως γίνεται και με τις ποδοσφαιρικές ομάδες.

ΥΓ2
α. Στην παρισινή κομμούνα η εργατική τάξη και οι άλλες εργαζόμενες τάξεις κατέκτησαν την εξουσία (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική) για 72 μέρες.
β. Στην Οκτωβριανή επανάσταση του 17, η εργατική τάξη και οι άλλες εργαζόμενες τάξεις ΔΕΝ κατέκτησαν την εξουσία (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική) ούτε για 72 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου.
Η εξουσία πέρασε απευθείας στην ηγεσία του κόμματος.

ΡΔ