ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΒΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

 

*ΑΝΤΙΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
* ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΒΙΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΕΧΕΤΑΙ

Κάποιος επίδοξος βιαστής ξυλοκοπάει άγρια μια γυναίκα, της βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και προσπαθεί να την βιάσει. Η γυναίκα αντιδρά και του καταφέρει μια δυνατή κλωτσιά στους όρχεις προκαλώντας του μεγάλη ζημιά.
Εδώ, ποια είναι η ΒΙΑ και ποια η ΑΝΤΙΒΙΑ; Ποιός ανήκει στο άκρο της βίας και ποιός στο άκρο της αντιβίας; Είναι σωστό να προσπαθούμε να σταθούμε στη μέση, καταδικάζοντας και τις δύο, όντως, ΖΗΜΙΟΓΟΝΕΣ δυναμικές ενέργειες; Αν σταθούμε στο μέση ποιόν από τους δύο ωφελεί; Και τι θα έπρεπε να κάνει η γυναίκα; Να αφεθεί να βιαστεί και να περιμένει μετά από «τέσσερα χρόνια» για να δει αν θα μπορέσει ή όχι να τιμωρηθεί ο βιαστής;
Το κοινό στοιχείο της συμπεριφοράς του επίδοξου βιαστή και της συμπεριφοράς της γυναίκας, βρίσκεται στο ότι και οι δύο πράξεις είναι συνειδητά δυναμικές πράξεις με ΣΤΟΧΟ να προκαλέσουν ΖΗΜΙΑ στον άλλο για να μπορέσει ο καθένας να πραγματοποιήσει τη δική του θέληση.
Επομένως: Οποιαδήποτε δυναμική ενέργεια (καταναγκασμού) κάποιου υποκειμένου που στοχεύει στην πρόκληση ζημιάς σε άλλο υποκείμενο, με απώτερο σκοπό το ίδιον όφελος, δεν είναι επαρκής όρος για να ενταχθεί μια συμπεριφορά στην κατηγορία της βίας ή της αντιβίας. (Διαφορετικά, οι δυναμικές και ζημιογόνες ενέργειες για κάποιους πχ του Σπάρτακου, Καραϊσκάκη ή των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, θα ήταν πράξεις βίας και με βάση την παν-ανόητη και εγκληματική ολιγαρχική «καραμέλα» του «καταδικάζουμε την βία από όπου και αν προέρχεται», θα έπρεπε να καταδικάσουμε τους αγωνιστές )
Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο-κριτήριο που μπορεί να χαρακτηρίσει κάτι σαν βία ή αντιβία;
Το μοναδικό βασικό κριτήριο ή στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς τους βρίσκεται πρώτον στην κρίση της πλειοψηφίας των μελών μιας κοινωνίας, της κάθε ιδιαίτερης πολιτισμικά κοινωνίας εντός της οποίας διαπράττεται και έχει άμεσες επιπτώσεις το γεγονός. (με τις ιδιαίτερες αξίες και την παιδεία της που έχει η ιδιαίτερη Χώρα και που όμως είναι σε διαρκή ιστορική εξέλιξη) και δεύτερον στην κρίση της πλειοψηφίας της παγκόσμιας κοινωνίας όταν το γεγονός επηρεάζει πανανθρώπινες αξίες. (Σε αναλογία με τις έννοιες της μερικής και της πλήρους δημοκρατίας).

Το κριτήριο είναι η κρίση και η θέληση της πλειοψηφίας για το δίκαιο - το σωστό της κάθε δυναμικής καταναγκαστικής ενέργειας (περί δικαίου κοινό αίσθημα). Δηλαδή το τι θεωρεί σωστό ή δίκαιο η πλειοψηφία της κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή (με την όσο το δυνατό καλύτερη - ισότιμη-ισηγορική-) ενημέρωση αυτής επί του γεγονότος.

Η βία ή η αντιβία είναι έννοιες που προκύπτουν από τη «δίκη» που θα κάνει η πλειοψηφία των μελών μιας κοινωνίας και θα αποφανθεί επί του σωστού της κάθε συγκεκριμένης δυναμικής πράξης καταναγκασμού ενός υποκειμένου που προκαλεί ζημία σε κάποιο άλλο υποκείμενο.
Κανένα άλλο στοιχείο δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν κριτήριο, σαν διαχωριστικό στοιχείο. Στην περίπτωση του αρχικού παραδείγματός μας των δυναμικών και ζημιογόνων πράξεων, η ΑΝΤΙΒΙΑ είναι αυτό που θεωρεί σωστό η πλειοψηφία και βία είναι εκείνο που θεωρεί σωστό η μειοψηφία. Δηλαδή θεωρεί αντιβία την δυναμική και ζημιογόνα για τον επίδοξο βιαστή αντίδραση της γυναίκας γιατί την θεωρεί σωστή και δίκαιη.

Κάποιοι όμως για να δημιουργήσουν μεγάλη σύγχυση, θα προτείνουν σαν κριτήριο διάφορες άλλες έννοιες όπως πχ τις έννοιες της ΕΠΙΘΕΣΗΣ και της ΑΜΥΝΑΣ.
Ας το δούμε.
Ένας σπάει ένα φράχτη, μπαίνει σε ένα αμπέλι και κλέβει όλα τα σταφύλια. Ο ιδιοκτήτης, τον βλέπει τη στιγμή που πάει να φύγει και για να αμυνθεί των δικαιωμάτων του επί της περιουσίας του, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Εδώ έχουμε περίπτωση βίας και αντιβίας ή και οι δύο περιπτώσεις ανήκουν στην κατηγορία της βίας; Η πράξη του ιδιοκτήτη που δέχεται τη βία δεν είναι αντιβία. Είναι υπέρμετρη απάντηση και αυτό από την πλειοψηφία της κοινωνίας δεν θεωρείται σωστό και δίκαιο. Επομένως είναι βία. ( Όντως δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Αυτό που υπάρχει στη ζωή είναι η κακή βία και η καλή αντιβία.) Επίσης, ακόμα και η αφαίρεση της ζωής κάποιου αν θεωρείται από την κοινωνία σαν σωστή, είναι αντιβία.
*Για παράδειγμα αν κάποιος σκότωνε το Νορβηγό ναζιστή Μπρέϊβικ για να τον σταματήσει από το να συνεχίζει να δολοφονεί τα (77) παιδάκια τότε αυτό θα ήταν αποδεκτή δυναμική πράξη καταναγκασμού (αντιβία). Και αυτός ο κάποιος που θα σκότωνε τον Μπρέιβικ δεν θα ήταν δολοφόνος αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΟΚΤΟΝΟΣ.
* Στη ζωή δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος ή θα στηρίζει την αντιβία ενάντια στη βία ή η όποια "ουδετερότητά του" στηρίζει αντικειμενικά τη βία.
Σημείωση:
Εδώ οι Ισραηλινοί οι οποίοι είναι κατακτητές, επικαλούνται την άμυνα για να επιτεθούν στους παλαιστινίους που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της πατρίδας τους από την ισραηλινή κατοχή !!!!!!

Εν κατακλείδι. Δεν συμφέρει καμιά ολιγαρχική συλλογικότητα «εντός ή εκτός του συνταγματικού τόξου», να αποδεχθεί την αντιβία σαν έννοια που αντανακλά την αντίθετη πραγματικότητα της βίας και με κριτήριο διαχωρισμού αυτής από την βία , το στοιχείο της θέλησης της πλειοψηφίας. Δεν τους συμφέρει γιατί σήμερα ή αύριο στοχεύουν να χρησιμοποιούν οι ίδιοι τη δυναμική επιβολή της θέλησης της μειοψηφίας ενάντια στην πλειοψηφία δηλαδή τη βία. Η βία στο ευρύτερο κοινωνικό πολιτικοοικονομικό επίπεδο είναι άρρηκτα δεμένη με την ολιγαρχία και η αντιβία άρρηκτα δεμένη με την εξουσία του λαού (δημοκρατία).Η σύγκρουση βίας αντιβίας είναι στην ουσία σύγκρουση μεταξύ ολιγαρχίας δημοκρατίας (πραγματικής δημοκρατίας και όχι καμουφλαρισμένης ολιγαρχίας).

Σε τούτο ακριβώς το σημείο οι μηχανισμοί της βίας, οι μηχανισμοί του απάνθρωπου καπιταλισμού, στήνουν την παγίδα τους στην κοινωνική συνείδηση. Θέλουν να αποκαλούν βία κάθε δυναμική ενέργεια των άλλων που προκαλεί ζημιά στο σύστημά τους. Θέλουν, δια μέσου της πλύσης εγκεφάλου, να μας κάνουν να θεωρήσουμε έγκλημα και να καταδικάσουμε τη δυναμική αντίδραση (κλωτσιά) της υπό βιασμό γυναίκας. Με αυτό τον τρόπο θέλουν να επιφέρουν σύγχυση στο λαό για να μπορούν να χτυπούν με την ιδιαζόντως ειδεχθή εγκληματική, μισάνθρωπη βία τους, κάθε πράξη αντιβίας που θα αντιτίθεται στα σατανικά σχέδιά τους και έτσι αυτοί «να βγαίνουν λάδι».
*Μέσα σε μια κοινωνία, η επιβολή της θέλησης των λίγων πάνω στους πολλούς είναι η μέγιστη πράξη βίας, η χείριστη βία γιατί ζημιώνει εκατομμύρια ανθρώπους.

Για παράδειγμα το μνημόνιο και τα συναφή μέτρα. Οι πράξεις επιβολής της θέλησης της ολιγαρχικής εξουσίας προκαλούν τεράστια ζημιά στην πλειοψηφία του λαού και όφελος σε μια μειοψηφία. Οδηγούν την πλειοψηφία στη φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονία. Ταυτόχρονα η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί όλα αυτά τα εκατοντάδες μέτρα - "νόμους" μη σωστά και άδικα. (Τον κάθε "νόμο" τους που δεν τον θέλει η πλειοψηφία και αυτή τον επιβάλλουν, είναι άσκηση ΒΙΑΣ επί του λαού.
*Επομένως τα ολιγαρχικά συστήματα, κοινοβουλευτικά ή στρατιωτικά, είναι μηχανισμοί για ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ επί των υπηκόων, Είναι συστήματα της ακραίας βίας, της τρομοκρατίας, των δολοφονιών.
*Ο ολιγαρχισμός είναι ο πλήρης ορισμός όχι απλά της ΒΙΑΣ αλλά της ακραίας μορφής απάνθρωπης βίας.

*Όμως με την κάθε τόσο αναζωπύρωση από μέρους των μέγιστων εγκληματιών, της «θεωρίας» της «καταδίκης τη βίας από όπου και να προέρχεται», σε συνδυασμό με τη θεωρία των δύο άκρων και του ενός (ανύπαρκτου) μέσου «της ολίγον εγκύου», επιδιώκουν όχι μόνο να ξεπλύνουν τα αιματοβαμμένα χέρια τους από τα άπειρα μέχρι τώρα εγκλήματα που έχουν διαπράξει αλλά προετοιμάζουν και το έδαφος – προπαρασκευαστικές πράξεις - για να εξαπολύσουν μια νέα ανεμπόδιστη και ακόμα χειρότερη απάνθρωπη βία εναντίον του λαού. Προετοιμάζουν ακόμα πιο άγρια, κτηνώδη καταστολή ενάντια σε όποιον αντιστέκεται.
Προς αυτό το στόχο, η οικονομικοπολιτική καπιταλιστική ολιγαρχία έχει θέσει σε συναγερμό όλα τα τσογλάνια της. Βάζει διάφορους ντερμπεντέρηδες και διάφορους κρανιόκενους πολιτικούς εξουσιολιγούρηδες ή σκατόμυαλους πανεπιστημιακούς, να κάνουν από τηλεοράσεως «βαθυστόχαστες» αναλύσεις του κώλου, πάνω στο θέμα της καταδίκης της «βίας» των διαδηλώσεων, των καταλήψεων των μαθητών και της κάθε πιθανής δυναμικής κοινωνικής απάντησης στην κτηνώδη βία τους, αποφεύγοντας ταυτόχρονα με τρόπο «επιστημονικό», να δώσουν έστω και τον επιστημονικά γελοίο ορισμό της βίας στον οποίο πιστεύουν. Όλα τα ανθρωποειδή, όλα τα καθίκια της κοινωνίας επί τω έργω της εξυπηρέτησης της κτηνώδους καπιταλιστικής ολιγαρχικής βίας. Όντως υπάρχουν δύο άκρα. Στο ένα άκρο είναι όλοι αυτοί που βιάζουν τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού και στο άλλο είναι η λαϊκή, εργατική αντιβία.

Θα τους απαντήσουμε λοιπόν με την πραγματική ΑΝΤΙΒΙΑ. Αυτό σημαίνει ότι η απάντηση θα περικλείει το στοιχείο της μέγιστης δυνατής αποτελεσματικότητας, σε συνδυασμό με το στοιχείο ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ της κάθε ιδιαίτερης απάντησης. Θα καταδικάσουμε την βία με έμπρακτη αντιβία από όποιον ολιγαρχικό μηχανισμό και αν προέρχεται αυτή.

ΥΓ * Οι έννοιες της δημοκρατίας και της ολιγαρχίας, της βίας και της αντιβίας, του δίκιου και του άδικου, της ελευθερίας και της ανελευθερίας ή σκλαβιάς, του νόμου και της διαταγής, του Δημοκρατικού Μηχανισμού Διοίκησης της Κοινωνίας και του κράτους κλπ, σε παγκοινωνικό επίπεδο είναι όλες τους έννοιες που εξαρτώνται άρρηκτα από τη βούληση της πλειοψηφίας.

* Μια πράξη μπορεί σε ένα παρόντα χρόνο να χαρακτηριστεί σαν βία ή αντιβία και σε ένα μελλοντικό χρόνο να χαρακτηριστεί με το κάθε αντίθετό της. Για το κίνημα στο σήμερα μας ενδιαφέρει ο παρών χρόνος.