ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΒΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

 

*ΑΝΤΙΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
* ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΒΙΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΕΧΕΤΑΙ

Κάποιος επίδοξος βιαστής ξυλοκοπάει άγρια μια γυναίκα, της βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και προσπαθεί να την βιάσει. Η γυναίκα αντιδρά και του καταφέρει μια δυνατή κλωτσιά στους όρχεις προκαλώντας του μεγάλη ζημιά.
Εδώ, ποια είναι η ΒΙΑ και ποια η ΑΝΤΙΒΙΑ; Ποιός ανήκει στο άκρο της βίας και ποιός στο άκρο της αντιβίας; Είναι σωστό να προσπαθούμε να σταθούμε στη μέση, καταδικάζοντας και τις δύο, όντως, ΖΗΜΙΟΓΟΝΕΣ δυναμικές ενέργειες; Αν σταθούμε στο μέση ποιόν από τους δύο ωφελεί; Και τι θα έπρεπε να κάνει η γυναίκα; Να αφεθεί να βιαστεί και να περιμένει μετά από «τέσσερα χρόνια» για να δει αν θα μπορέσει ή όχι να τιμωρηθεί ο βιαστής;
Το κοινό στοιχείο της συμπεριφοράς του επίδοξου βιαστή και της συμπεριφοράς της γυναίκας, βρίσκεται στο ότι και οι δύο πράξεις είναι συνειδητά δυναμικές πράξεις με ΣΤΟΧΟ να προκαλέσουν ΖΗΜΙΑ στον άλλο για να μπορέσει ο καθένας να πραγματοποιήσει τη δική του θέληση.
Επομένως: Οποιαδήποτε δυναμική ενέργεια (καταναγκασμού) κάποιου υποκειμένου που στοχεύει στην πρόκληση ζημιάς σε άλλο υποκείμενο, με απώτερο σκοπό το ίδιον όφελος, δεν είναι επαρκής όρος για να ενταχθεί μια συμπεριφορά στην κατηγορία της βίας ή της αντιβίας. (Διαφορετικά, οι δυναμικές και ζημιογόνες ενέργειες για κάποιους πχ του Σπάρτακου, Καραϊσκάκη ή των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, θα ήταν πράξεις βίας και με βάση την παν-ανόητη και εγκληματική ολιγαρχική «καραμέλα» του «καταδικάζουμε την βία από όπου και αν προέρχεται», θα έπρεπε να καταδικάσουμε τους αγωνιστές )
Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο-κριτήριο που μπορεί να χαρακτηρίσει κάτι σαν βία ή αντιβία;
Το μοναδικό βασικό κριτήριο ή στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς τους βρίσκεται πρώτον στην κρίση της πλειοψηφίας των μελών μιας κοινωνίας, της κάθε ιδιαίτερης πολιτισμικά κοινωνίας εντός της οποίας διαπράττεται και έχει άμεσες επιπτώσεις το γεγονός. (με τις ιδιαίτερες αξίες και την παιδεία της που έχει η ιδιαίτερη Χώρα και που όμως είναι σε διαρκή ιστορική εξέλιξη) και δεύτερον στην κρίση της πλειοψηφίας της παγκόσμιας κοινωνίας όταν το γεγονός επηρεάζει πανανθρώπινες αξίες. (Σε αναλογία με τις έννοιες της μερικής και της πλήρους δημοκρατίας).

Το κριτήριο είναι η κρίση και η θέληση της πλειοψηφίας για το δίκαιο - το σωστό της κάθε δυναμικής καταναγκαστικής ενέργειας (περί δικαίου κοινό αίσθημα). Δηλαδή το τι θεωρεί σωστό ή δίκαιο η πλειοψηφία της κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή (με την όσο το δυνατό καλύτερη - ισότιμη-ισηγορική-) ενημέρωση αυτής επί του γεγονότος.

Η βία ή η αντιβία είναι έννοιες που προκύπτουν από τη «δίκη» που θα κάνει η πλειοψηφία των μελών μιας κοινωνίας και θα αποφανθεί επί του σωστού της κάθε συγκεκριμένης δυναμικής πράξης καταναγκασμού ενός υποκειμένου που προκαλεί ζημία σε κάποιο άλλο υποκείμενο.
Κανένα άλλο στοιχείο δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν κριτήριο, σαν διαχωριστικό στοιχείο. Στην περίπτωση του αρχικού παραδείγματός μας των δυναμικών και ζημιογόνων πράξεων, η ΑΝΤΙΒΙΑ είναι αυτό που θεωρεί σωστό η πλειοψηφία και βία είναι εκείνο που θεωρεί σωστό η μειοψηφία. Δηλαδή θεωρεί αντιβία την δυναμική και ζημιογόνα για τον επίδοξο βιαστή αντίδραση της γυναίκας γιατί την θεωρεί σωστή και δίκαιη.

Κάποιοι όμως για να δημιουργήσουν μεγάλη σύγχυση, θα προτείνουν σαν κριτήριο διάφορες άλλες έννοιες όπως πχ τις έννοιες της ΕΠΙΘΕΣΗΣ και της ΑΜΥΝΑΣ.
Ας το δούμε.
Ένας σπάει ένα φράχτη, μπαίνει σε ένα αμπέλι και κλέβει όλα τα σταφύλια. Ο ιδιοκτήτης, τον βλέπει τη στιγμή που πάει να φύγει και για να αμυνθεί των δικαιωμάτων του επί της περιουσίας του, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Εδώ έχουμε περίπτωση βίας και αντιβίας ή και οι δύο περιπτώσεις ανήκουν στην κατηγορία της βίας; Η πράξη του ιδιοκτήτη που δέχεται τη βία δεν είναι αντιβία. Είναι υπέρμετρη απάντηση και αυτό από την πλειοψηφία της κοινωνίας δεν θεωρείται σωστό και δίκαιο. Επομένως είναι βία. ( Όντως δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Αυτό που υπάρχει στη ζωή είναι η κακή βία και η καλή αντιβία.) Επίσης, ακόμα και η αφαίρεση της ζωής κάποιου αν θεωρείται από την κοινωνία σαν σωστή, είναι αντιβία.
*Για παράδειγμα αν κάποιος σκότωνε το Νορβηγό ναζιστή Μπρέϊβικ για να τον σταματήσει από το να συνεχίζει να δολοφονεί τα (77) παιδάκια τότε αυτό θα ήταν αποδεκτή δυναμική πράξη καταναγκασμού (αντιβία). Και αυτός ο κάποιος που θα σκότωνε τον Μπρέιβικ δεν θα ήταν δολοφόνος αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΟΚΤΟΝΟΣ.
* Στη ζωή δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος ή θα στηρίζει την αντιβία ενάντια στη βία ή η όποια "ουδετερότητά του" στηρίζει αντικειμενικά τη βία.
Σημείωση:
Εδώ οι Ισραηλινοί οι οποίοι είναι κατακτητές, επικαλούνται την άμυνα για να επιτεθούν στους παλαιστινίους που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της πατρίδας τους από την ισραηλινή κατοχή !!!!!!

Εν κατακλείδι. Δεν συμφέρει καμιά ολιγαρχική συλλογικότητα «εντός ή εκτός του συνταγματικού τόξου», να αποδεχθεί την αντιβία σαν έννοια που αντανακλά την αντίθετη πραγματικότητα της βίας και με κριτήριο διαχωρισμού αυτής από την βία , το στοιχείο της θέλησης της πλειοψηφίας. Δεν τους συμφέρει γιατί σήμερα ή αύριο στοχεύουν να χρησιμοποιούν οι ίδιοι τη δυναμική επιβολή της θέλησης της μειοψηφίας ενάντια στην πλειοψηφία δηλαδή τη βία. Η βία στο ευρύτερο κοινωνικό πολιτικοοικονομικό επίπεδο είναι άρρηκτα δεμένη με την ολιγαρχία και η αντιβία άρρηκτα δεμένη με την εξουσία του λαού (δημοκρατία).Η σύγκρουση βίας αντιβίας είναι στην ουσία σύγκρουση μεταξύ ολιγαρχίας δημοκρατίας (πραγματικής δημοκρατίας και όχι καμουφλαρισμένης ολιγαρχίας).

Σε τούτο ακριβώς το σημείο οι μηχανισμοί της βίας, οι μηχανισμοί του απάνθρωπου καπιταλισμού, στήνουν την παγίδα τους στην κοινωνική συνείδηση. Θέλουν να αποκαλούν βία κάθε δυναμική ενέργεια των άλλων που προκαλεί ζημιά στο σύστημά τους. Θέλουν, δια μέσου της πλύσης εγκεφάλου, να μας κάνουν να θεωρήσουμε έγκλημα και να καταδικάσουμε τη δυναμική αντίδραση (κλωτσιά) της υπό βιασμό γυναίκας. Με αυτό τον τρόπο θέλουν να επιφέρουν σύγχυση στο λαό για να μπορούν να χτυπούν με την ιδιαζόντως ειδεχθή εγκληματική, μισάνθρωπη βία τους, κάθε πράξη αντιβίας που θα αντιτίθεται στα σατανικά σχέδιά τους και έτσι αυτοί «να βγαίνουν λάδι».
*Μέσα σε μια κοινωνία, η επιβολή της θέλησης των λίγων πάνω στους πολλούς είναι η μέγιστη πράξη βίας, η χείριστη βία γιατί ζημιώνει εκατομμύρια ανθρώπους.

Για παράδειγμα το μνημόνιο και τα συναφή μέτρα. Οι πράξεις επιβολής της θέλησης της ολιγαρχικής εξουσίας προκαλούν τεράστια ζημιά στην πλειοψηφία του λαού και όφελος σε μια μειοψηφία. Οδηγούν την πλειοψηφία στη φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονία. Ταυτόχρονα η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί όλα αυτά τα εκατοντάδες μέτρα - "νόμους" μη σωστά και άδικα. (Τον κάθε "νόμο" τους που δεν τον θέλει η πλειοψηφία και αυτή τον επιβάλλουν, είναι άσκηση ΒΙΑΣ επί του λαού.
*Επομένως τα ολιγαρχικά συστήματα, κοινοβουλευτικά ή στρατιωτικά, είναι μηχανισμοί για ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ επί των υπηκόων, Είναι συστήματα της ακραίας βίας, της τρομοκρατίας, των δολοφονιών.
*Ο ολιγαρχισμός είναι ο πλήρης ορισμός όχι απλά της ΒΙΑΣ αλλά της ακραίας μορφής απάνθρωπης βίας.

*Όμως με την κάθε τόσο αναζωπύρωση από μέρους των μέγιστων εγκληματιών, της «θεωρίας» της «καταδίκης τη βίας από όπου και να προέρχεται», σε συνδυασμό με τη θεωρία των δύο άκρων και του ενός (ανύπαρκτου) μέσου «της ολίγον εγκύου», επιδιώκουν όχι μόνο να ξεπλύνουν τα αιματοβαμμένα χέρια τους από τα άπειρα μέχρι τώρα εγκλήματα που έχουν διαπράξει αλλά προετοιμάζουν και το έδαφος – προπαρασκευαστικές πράξεις - για να εξαπολύσουν μια νέα ανεμπόδιστη και ακόμα χειρότερη απάνθρωπη βία εναντίον του λαού. Προετοιμάζουν ακόμα πιο άγρια, κτηνώδη καταστολή ενάντια σε όποιον αντιστέκεται.
Προς αυτό το στόχο, η οικονομικοπολιτική καπιταλιστική ολιγαρχία έχει θέσει σε συναγερμό όλα τα τσογλάνια της. Βάζει διάφορους ντερμπεντέρηδες και διάφορους κρανιόκενους πολιτικούς εξουσιολιγούρηδες ή σκατόμυαλους πανεπιστημιακούς, να κάνουν από τηλεοράσεως «βαθυστόχαστες» αναλύσεις του κώλου, πάνω στο θέμα της καταδίκης της «βίας» των διαδηλώσεων, των καταλήψεων των μαθητών και της κάθε πιθανής δυναμικής κοινωνικής απάντησης στην κτηνώδη βία τους, αποφεύγοντας ταυτόχρονα με τρόπο «επιστημονικό», να δώσουν έστω και τον επιστημονικά γελοίο ορισμό της βίας στον οποίο πιστεύουν. Όλα τα ανθρωποειδή, όλα τα καθίκια της κοινωνίας επί τω έργω της εξυπηρέτησης της κτηνώδους καπιταλιστικής ολιγαρχικής βίας. Όντως υπάρχουν δύο άκρα. Στο ένα άκρο είναι όλοι αυτοί που βιάζουν τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού και στο άλλο είναι η λαϊκή, εργατική αντιβία.

Θα τους απαντήσουμε λοιπόν με την πραγματική ΑΝΤΙΒΙΑ. Αυτό σημαίνει ότι η απάντηση θα περικλείει το στοιχείο της μέγιστης δυνατής αποτελεσματικότητας, σε συνδυασμό με το στοιχείο ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ της κάθε ιδιαίτερης απάντησης. Θα καταδικάσουμε την βία με έμπρακτη αντιβία από όποιον ολιγαρχικό μηχανισμό και αν προέρχεται αυτή.

ΥΓ * Οι έννοιες της δημοκρατίας και της ολιγαρχίας, της βίας και της αντιβίας, του δίκιου και του άδικου, της ελευθερίας και της ανελευθερίας ή σκλαβιάς, του νόμου και της διαταγής, του Δημοκρατικού Μηχανισμού Διοίκησης της Κοινωνίας και του κράτους κλπ, σε παγκοινωνικό επίπεδο είναι όλες τους έννοιες που εξαρτώνται άρρηκτα από τη βούληση της πλειοψηφίας.

* Μια πράξη μπορεί σε ένα παρόντα χρόνο να χαρακτηριστεί σαν βία ή αντιβία και σε ένα μελλοντικό χρόνο να χαρακτηριστεί με το κάθε αντίθετό της. Για το κίνημα στο σήμερα μας ενδιαφέρει ο παρών χρόνος.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

* Φαίνεται παράξενο; Εδώ που την ίδια στιγμή ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει διαπλανητικά ταξίδια, γιατί δεν είναι άραγε ικανός να δώσει έναν ορισμό της τρομοκρατίας; Είναι δυνατόν  τόσοι ολιγαρχικοί καθηγητάκοι πανεπιστημίων να μην μπορούν να συμφωνήσουν στο τι είναι τρομοκρατία; Στον 21^ο αιώνα βρισκόμαστε.
Γιατί;
Πρόκειται περί ηλιθίων (και  αυτό παίζει κατά μία έννοια) ή δεν μπορούν να βγάλουν με τίποτα τον εαυτό τους έξω από την έννοια του τρομοκράτη;
Τι στο διάολο. Τον ολιγαρχικό Αριστοτέλη τον έχουν μελετήσει. Παρά τις τεράστιες ανοησίες που έλεγε αυτός ο άνθρωπος για τα πολιτικά συστήματα (για να βγάλει κανά φράγκο διδάσκοντας παιδιά ολιγαρχικών), στο έργο του "κατηγορίες", αναφέρει πολύ σωστά στο πως και γιατί θα πρέπει να ορίζεται μια έννοια.
Αν δεν ορίσεις (βάλεις όρια) σε μια έννοια τότε είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα πέφτεις διαρκώς σε λογικά λάθη. Η πρώτη πράξη για την ουσιαστική γνώση ενός αντικειμένου είναι ο ορισμός του.  Χωρίς αυτόν κάποιος κοροϊδεύει τον εαυτό του μιλώντας για κάποιο αντικείμενο.
Δεν το κατανοούν; Απάντηση. Όχι. Το ξέρουν καλά.
Και όμως, θα «δικάσουν» πολλές φορές σε ισόβια ή και σε θάνατο ανθρώπους με την κατηγορία της τρομοκρατίας χωρίς να «ξέρουν» τι είναι τρομοκρατία.

* Οι 15 της ΕΕ-Ο (ευρωπαϊκής ένωσης των  ολιγαρχικών) έχει υιοθετήσει από τις αρχές του 2000 τον εξής ορισμό:
«Τρομοκρατικές πράξεις θεωρούνται εκείνες οι πράξεις όταν ο δράστης προκαλεί ζημιά στις πολιτικές, οικονομικές ή κοινωνικές δομές μιας Χώρας».Δηλαδή ούτε βρέφος δεν θα έδινε ένα τέτοιο ορισμό. Βρε ολιγαρχικοί - για όνομα του γαϊδάρου – και αν κάποιος στοχεύει να προκαλέσει τέτοιες ζημιές σε ένα στρατιωτικό, φασιστικό ολιγαρχικό σύστημα θα είναι τρομοκράτης; (Πχ ο Αλέξανδρος Παναγούλης που έβαλε μια βόμβα στον φασίστα Παπαδόπουλο ήταν τρομοκράτης ή η βόμβα που έβαλαν, επί στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, στο άγαλμα του Τρούμαν ήταν τρομοκρατική πράξη;) Όχι θα σου απαντήσουν. Αυτός  είναι αγωνιστής. Θα πουν επίσης ότι αυτός ο ορισμός ισχύει όταν το σύστημα είναι δημοκρατία.
Εντάξει. Όπως όμως βαπτίζετε εσείς τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία ενώ είναι ολιγαρχία, το ίδιο δημοκρατία μπορεί να βαπτίσει το καθεστώς της  μια ολιγαρχική στρατιωτική χούντα (όπως έκανε και η χούντα της επταετίας). Δηλαδή κάνετε παραπομπή σε μια άλλη έννοια, σε αυτή της δημοκρατίας, χωρίς να την ορίζεται και αυτή. Έλεος.
(Δεν θα ασχοληθώ και με τις άλλες αόριστες (μη ορισμένες) γενικολογίες του ίδιου του ορισμού σας.)

* Τα αμερικανάκια (στεϊτ ντιπάρτμεντ) όμως δίνουν ένα άλλο ορισμό (και όμως όταν βρίσκονται μεταξύ τους οι μεν και οι δε και μιλούν για τρομοκρατία συνεννοούνται μια χαρά).

Ο ορισμός τους είναι: «Τρομοκρατία είναι η απειλή ή η άσκηση βίας εναντίον αμάχων, ανυπεράσπιστων πολιτών, για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου».
Φτου κακά. Πως τους ξέφυγε!! Τότε όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ είναι οι χειρότεροι τρομοκράτες. Τι γυναικόπαιδο, τι αμάχους έχουν σκοτώσει τελευταία σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ για να πετύχουν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα;
 Όντως και είναι τρομοκράτες. Οι χειρότεροι από όλους.


* Όμως ποιος είναι ο πραγματικός ορισμός της τρομοκρατίας ; 
«ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι (η δια μέσου συγκεκριμένων πράξεων) πρόκληση ΤΡΟΜΟΥ σε ένα κοινωνικό σύνολο, από άτομο ή μειοψηφικό σύνολο ατόμων, με σκοπό την καθυπόταξη της πλειοψηφίας ενός λαού ή λαών, σε κάποιες πολιτικοοικονομικές επιδιώξεις μειοψηφικών συμφερόντων.»
(Τρόμος είναι το συναίσθημα του φόβου στον υπερθετικό του βαθμό)
Με λίγα λόγια, όσοι δεν θέλουν να αποφασίζει η πλειοψηφία των λαών και να επιβάλει τη θέλησή της για όλα τα κοινωνικά θέματα είναι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ.
(Φυσικά κυβέρνηση τρομοκρατών είναι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη όλων των ολιγαρχικών "αντιπολιτευόμενων" κομμάτων.)

Με αυτό όμως τον πραγματικό ορισμό, όλοι οι ολιγαρχικοί όχι μόνο είναι τρομοκράτες αλλά και οι χειρότεροι τρομοκράτες.
Για δύο λόγους  δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε έναν κοινό ορισμό όλες οι ολιγαρχίες του κόσμου.
α.  Ο ένας είναι ότι αν βάλουν τον πραγματικό ορισμό τότε αυτός είναι σαν λάκκος και οι πρώτοι που θα πέσουν μέσα είναι οι ίδιοι.
β. Θέλουν την ασάφεια του όρου (όπως και πολλών άλλων όρων όπως δημοκρατίας, βίας, αντιπροσώπευσης, ελευθερίας κλπ) για να μπορούν να κατηγορούν και να «δικάζουν» σαν τρομοκράτες τους πραγματικούς αγωνιστές οι οποίοι στην πάλη τους κάνουν χρήση ένοπλης αντιβίας .

* Να τι είναι τρομοκρατία. Σήμερα δημοσιεύεται δημοσκόπηση που λέει ότι πάνω από το 50% του λαού δεν θέλει την ιδιωτικοποίηση της «Δ»ΕΗ ή δεν θέλει αυτή τη δυσβάσταχτη φορολογία κοκ.Και όμως, οι τρομοκράτες της κυβέρνησης θα την ιδιωτικοποιήσουν, θα επιβάλουν τη θέλησή τους δια της βίας πάνω στην πλειοψηφία,  πάνω στον άμαχο πληθυσμό, θα τον ξεσκίσουν με τη φορολογία κλπ. Και όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ τον τρομοκρατούν με την απειλή της κατάσχεσης σπιτιών κοκ.

Και αυτό το πολιτικό σύστημα το βαπτίζουν δημοκρατία αντί για κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία για λόγους παραπλάνησης και τύφλωσης της κοινωνικής συνείδησης.

ΥΓ1. Ζούμε σε ένα παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται εδώ και δεκάδες αιώνες. Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι κυβερνώντες τρομοκράτες (ολιγαρχικοί) και από την άλλοι οι λαοί.  Όμως παράλληλα διεξάγεται και ένας άλλος πόλεμος. Είναι αυτός μεταξύ των τρομοκρατών για το  ποιος θα έχει την εξουσία επί των λαών. Πχ  τις  δολοφονίες που διέπραξαν τελευταία στη Γαλλία οι τρομοκράτες του ISIS τις έκαναν μέσα στα πλαίσια του πολέμου μεταξύ των τρομοκρατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μεταξύ αυτών των ιδίων και των τρομοκρατών της Γαλλικής ολιγαρχικής εξουσίας. Δυστυχώς στους πολέμους τους, τα θύματα είναι πάντα από την πλευρά των λαών.
Εδώ οι αρχιτρομοκράτες της ΕΕ πέταξαν ένα σύνθημα για να το υιοθετήσουν οι λαοί. Πέταξαν το σύνθημα «είμαστε όλοι Γάλλοι».
 Όχι βρε εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι Γάλλοι. Είμαστε όλοι με το Γαλλικό λαό. Πίσω από το ύπουλο σύνθημά τους θέλουν να βγουν καθαροί και οι Γάλλοι τρομοκράτες, οι Γάλλοι εξουσιαστές, οι Γάλλοι πολιτικοί και οικονομικοί ολιγαρχικοί.

Κάτω από την έννοια του έθνους (όλου) κρύβονται και καλύπτονται καλά όλα τα ολιγαρχικά αποβράσματα, όλοι οι αρχιτρομοκράτες. Χρέος μας να κάνουμε πάντα αυτό το διαχωρισμό. Είμαστε με τους λαούς και όχι με τους κυβερνητικούς τρομοκράτες. Δεν είμαστε με όλο το έθνος. Εκεί υπάρχουν και οι τρομοκράτες που εγκληματούν κατά των λαών. Είμαστε μόνο με τους λαούς, με τον κάθε εργαζόμενο των λαών.

YΓ 2

ΥΓ Η ισλαμική τρομοκρατία είναι μια μορφή από τις τόσες μορφές τρομοκρατίας. Πριν λίγο καιρό χτύπησε στο Βέλγιο. Φανατικοί αρχηγοί, άρρωστοι για κατάκτηση ολιγαρχικής εξουσίας, στρατολογούν άτομα με ψυχικές νόσους, με ψυχικές διαταραχές  και με την κατάλληλη προπαγάνδα  τα κάνουν υποχείρια τους. Βρίσκουν άτομα που ο πόνος της ζωής τα οδηγεί στο να μισούν τη ζωή τους και να θέλουν να απαλλαγούν από αυτή, να αυτοκτονήσουν. Οι αρχηγοί τους όμως, οι αρχιτρομοκράτες,  «κάθονται πίσω» για να απολαύσουν την όποια κατάκτηση εξουσίας πιστεύουν ότι θα τους επιφέρει τελικά η τρομοκρατία. Βρίσκουν άτομα, επιρρεπή στην αυτοκτονία και μπολιάζουν αυτή την τάση τους με θρησκοληψίες. Τέλειος συνδυασμός για να τους οδηγήσουν στο να δολοφονήσουν αθώους ανθρώπους. Άρρωστες υπάρξεις. Οι αρχηγοί τους, χρησιμοποιούν τον τρόμο που προκαλεί η τυφλή και αποτρόπαια βία για να μπορέσουν να επιβάλουν τελικά τη θέλησή τους, να αισθανθούν ότι κατέχουν προσωπική εξουσία, να αισθανθούν ότι έχουν τη δύναμη να ορίζουν τη ζωή και το θάνατο των άλλων ανθρώπων.
Χτυπούν απλούς ανθρώπους όπως χτυπούν οι τρομοκράτες εθνικιστές  - φασίστες - ναζιστές (δες Μπρέϊβικ) και όπως χτυπούν οι κοινοβουλευτικοί τρομοκράτες της Ευρώπης, Αμερικής κλπ.  Ή μήπως τα γυναικόπαιδα του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν κλπ  που δολοφονούσαν και που δολοφονούν  «δεν έχουν ψυχή».
Αυτός ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι  πόλεμος μεταξύ των ολιγαρχικών, μεταξύ των τρομοκρατών των λαών.
Θύματα όμως και εδώ είναι βασικά άνθρωποι του λαού.

Ολιγαρχία και τρομοκρατία είναι πράγματα αλληλένδετα και αδιαχώριστα.

ΡΔ
4-10-14

Συμπληρωματικό: 9 -11- 2017
1. Οι ολιγαρχικοί τρομοκράτες τα τελευταία χρόνια δεν έχουν δολοφονήσει 11 άτομα αλλά πάνω από 11. 000. Τόσους υπηκόους οδήγησαν στην αυτοκτονία με την πρακτική τους. Πριν την αυτοκτονία του ο καθένας βίωσε την κόλαση και τα απόλυτα αδιέξοδα επί της Γης και είδε στο θάνατο τη λύτρωση. Βασανίστηκε η ψυχή του με τα χειρότερα ψυχολογικά βασανιστήρια που μπορούν να υπάρξουν και γι αυτό δεν άντεξαν.

2. Οι πραγματικοί τρομοκράτες ήθελαν όλους τους κοινωνικούς αγωνιστές να τους είχαν εξοντώσει φυσικά ή να τους είχαν για πάντα στη "στενή" χωρίς καμιά δυνατότητα να βγουν έξω.  Δεν μπορούν όμως να το πράξουν πάντα γιατί φοβούνται τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις του λαού.
Από έξω θέλουν να είναι αυτοί οι ίδιοι, για να έχουν τα "δωράκια" τους από τη ΖΗΜΕΝΣ, να στέλνουν τα λεφτά τους σε "παραδεισένια νησιά" και να τρωγωπίνουν ανενόχλητοι....

ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ Η ΕΜΒΡΥΙΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Πατήστε εδώ για άνοιγμα σε word ή αριστερά (αρχική) στην εικόνα για άνοιγμα σε pdf.

ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ Η ΕΜΒΡΥΙΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ Α

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι

ΜΕ ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;

1.ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ  ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΛΕΝΕ ΟΙ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΕΝΓΚΕΛΣ.............................................................................................................Σελ.10
2.ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ–ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΑΡΞ; ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ;...................................................................................................................Σελ.15

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ

ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ  ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ.

1.Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ  ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ........................................................Σελ.18
2.Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ  ΜΙΑ  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ  (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ) ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ..........................Σελ.22
3.ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ειδική μειοψηφική δύναμη).................Σελ.27
4.Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ (ειδική μειοψηφική δύναμη).................................................................Σελ.30
5.ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ..................................Σελ.32
6.ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ.................................Σελ.32
7.ΤΟ ΕΝΟΠΛΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΛΕΝΙΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ.........................................................................Σελ.37

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ

Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

1.ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ............................Σελ.40
2.Ο ΛΕΝΙΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ..Σελ.45
3.ΠΟΙΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ « ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ » ΚΑΙ « ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ – ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ».. ...............................................................................................................................Σελ.48
4.Η ΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ....................................................................................................Σελ.54
5.Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ «ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».................................................................................Σελ.56
6.ΔΙΑΦΟΡΑ  ΠΛΗΓΜΑΤΑ  ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ..Σελ.59
7.Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ....Σελ.64
8.Η ΥΣΤΕΡΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΚΓΕΛΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ..........................Σελ.65

                                                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ IV

1.ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ  Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ..Σελ.68

ΚΕΦΑΛΑΙΟ V

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

1.ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΡΑΤΟΣ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΕΝΓΚΕΛΣ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ.....................................................Σελ.71
2.ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΞ ΕΝΓΚΕΛΣ..............................................................................................Σελ.73
3.Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ ΣΤΟΝ ΜΠΕΜΠΕΛ....................................Σελ.77
4.Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ..................Σελ.81
5.Η ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ.........Σελ.84

ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI

Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

1.ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ; 
ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ  Ή ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ  ΚΡΑΤΟΣ;.......................................Σελ.87
2.ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;.................................................................Σελ.88

ΚΕΦΑΛΑΙΟ VΙΙ

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

1.ΛΕΝΙΝ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ.................................................Σελ.93
2.ΟΜΩΣ  Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ.......................................................................................................Σελ.94
3.ΠΟΤΕ  ΘΑ ΓΙΝΕΙ   Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ;....................................................Σελ.97
4.ΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ..... .............................................................................................................................Σελ.101
5.Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ  ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ  ΠΟΤΕ........................Σελ.104

ΜΕΡΟΣ Β

1.ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ..................................................................................................Σελ.106

ΜΕΡΟΣ Γ

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ.

1.Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ;

       ......................................................................................................................Σελ.118

2.Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ............................................................Σελ.130

3. Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΜ ΛΑΟ.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ............................................................................................................Σελ.132
 

ΜΕΡΟΣ Δ

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

1.ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ - ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ – ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ.......................................Σελ.146

2.ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ  ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.... .............................................................................................................................Σελ.157

3.ΓΙΑΤΙ  ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ;..............................Σελ.159

4.ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ.  Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ....................................................................................................Σελ.172

 

ΜΕΡΟΣ  Ε

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

1.Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ.............................................................Σελ.174

2.ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ......................Σελ.176
3.ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.................Σελ.178

                                                       












                                                      ΕΙΣΑΓΩΓΗ

    Στην  ανθρώπινη ιστορία  το ερώτημα που  ανέκυπτε αντικειμενικά  στους λαούς πριν από τις επαναστάσεις ήταν: «Μετά την ανατροπή ή τη συντριβή του κάθε καθεστώτος,  του κάθε καταναγκαστικού μειοψηφικού ένοπλου και διοικητικού μηχανισμού, με ποιον από τους δύο μηχανισμούς οργάνωσης  της κοινωνίας θα έπρεπε να προχωρήσει η νέα διαμορφωμένη κατάσταση; Με ποιό μηχανισμό θα έπρεπε να αντικατασταθεί ο προηγούμενος μηχανισμός που επέβαλε με τον  καταναγκασμό - βία τη θέλησή του στην κοινωνία;»

Και όταν μιλάμε για δύο δυνατούς και εντελώς διαφορετικούς μηχανισμούς  οργάνωσης της κοινωνίας, εννοούμε στο βάθος  και επί της ουσίας κάτι το πολύ συγκεκριμένο.

    Ποιος θα έχει  πραγματικά υπό την κατοχή του τον ΕΝΟΠΛΟ μηχανισμό για να μπορεί δια μέσου αυτού να επιβάλει τη ΘΕΛΗΣΗ του,( η οποία θα  εκφράζεται μέσα από τις διαταγές του ή τους νόμους του)  πάνω στην κοινωνία; Δηλαδή ποιος θα κατέχει πρωτίστως την ένοπλη εκτελεστική  τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία για να μπορεί να έχει και την κυριαρχία στην οικονομία. Ετούτο το μηχανισμό θα τον κατέχει  ένα μικρό, ένα μειοψηφικό υποσύνολο της κοινωνίας ή η πλειοψηφία του λαού (αυτενεργός ένοπλος λαός;). Ιστορικά, στις συντριπτικά  περισσότερες των περιπτώσεων υπερίσχυσε η πρώτη, η ολιγαρχική αντίληψη. Δηλαδή οι εξεγερμένοι ή οι επαναστάτες ακολουθούσαν την αντίληψη σύμφωνα με την οποία μια νέα μειοψηφία (ή ακόμα και ένας μόνο «πεφωτισμένος» αρχηγός - σωτήρας), θα έπρεπε πάλι να πάρει στα χέρια της την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και φυσικά μαζί με αυτή και τη νομοθετική. Μια νέα μειοψηφία που όμως, όπως ήλπιζαν, δεν θα έπρεπε να είναι διεφθαρμένη, μια μειοψηφία φιλολαϊκή, μια μειοψηφία που θα είχε μια άλλη πολιτική για να ακολουθήσει κλπ. Μια νέα μειοψηφία των «πεφωτισμένων», των  «αρίστων», των «πρωτοπόρων» , των «ταξικά συνειδητών» ή των καλών χαρακτήρων θα έπρεπε να αντικαταστήσει την παλιά  η οποία είχε ήδη αποδειχθεί διεφθαρμένη και αντιλαϊκή. Ετούτη η καινούργια, θα έπρεπε να ελέγχει, να κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό και δια μέσου αυτού, η ίδια θα έπρεπε να φτιάχνει τους κοινωνικούς κανόνες, η ίδια να τους ελέγχει, η ίδια να είναι υπεύθυνη για την επιβολή τους πάνω στην πλειοψηφία.

    Αντίθετα δε, η πλειοψηφία του κάθε λαού θα έπρεπε να είναι πάλι υπάκουη υπήκοος (όπως παλιά) της κάθε νέας μειοψηφίας ελπίζοντας όμως περισσότερο  στις διακηρύξεις της και στα ωραία λόγια της. Στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία, είχαμε αμέτρητες εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Αμέτρητους αγώνες, κόπους, πόνους, λαϊκές θυσίες, βασανιστήρια, θανάτους, εκτελέσεις  καλοπροαίρετων αγωνιστών. Εκατόμβες θυμάτων, τεράστια φρίκη. Όμως ποιό ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτής της συγκεκριμένης επαναλαμβανόμενης στόχευσης;. Η απόλυτη αποτυχία για τους λαούς. Σε αυτή την οδό, ούτε μία περίπτωση μέσα στους αιώνες, σε ούτε μία περίπτωση σε όλες τις χώρες του κόσμου  δεν επαληθεύθηκαν οι προσδοκίες  των εξεγερμένων ή των επαναστατημένων λαών. Αυτή η θεωρία των λίγων καλών πεφωτισμένων εξουσιαστών αποδείχθηκε απάτη που δεν είχε ούτε καν μία εξαίρεση.

    Μπορεί οι λαοί, σε πολλές περιπτώσεις, να κατόρθωναν να συντρίψουν την παλιά μειοψηφική εξουσία ΑΛΛΑ η νέα «πολιτική» - μειοψηφική εξουσία μετατράπηκε σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις  είτε σε μια νέα εκμεταλλεύτρια οικονομική τάξη είτε στήριξε την παλιά εκμεταλλεύτρια τάξη ή οδήγησε σε καταστάσεις όπου συνυπήρχαν και οι δύο αυτές περιπτώσεις. Οι λαοί παρέμεναν πάντα αντικείμενα των ορέξεων των νέων πολιτικοοικονομικών ολιγαρχιών. Τα όμορφα λόγια ή τα πολιτικά προγράμματα των πιο «πρωτοπόρων» των επαναστάσεων αποδεικνύονταν τελικά κούφια λόγια. Όσο όμορφα  και να ήταν αυτά προεπαναστατικά, μετά την επανάσταση κατέληγαν στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα για τους λαούς. Οι μπροστάρηδες των μπροστάρηδων (ηγέτες) των επαναστάσεων διέστρεφαν  τα πολιτικά προγράμματα και τις υποσχέσεις τους μόλις κατακτούσαν την εξουσία. Οι ίδιοι αυτοί υπέρ – μπροστάρηδες ή υπέρ επαναστάτες, πριν την επανάσταση, είχαν πείσει τους εργαζόμενους των λαών, με αληθοφανή επιχειρήματα ότι είναι απόλυτα απαραίτητο μετά την επανάσταση η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία να ανήκει πάλι σε χέρια λίγων αλλά «καλών».Τους έλεγαν είτε ότι η εξουσία στα χέρια των πολλών, η αυτοθέσμιση και η αυτοδιαχείριση  είναι κάτι το ανέφικτο ή ότι θα είναι αναποτελεσματικό και επομένως πάλι λίγοι θα πρέπει να εξουσιάζουν. Λίγοι αλλά αυτή τη φορά «καλοί».
Και οι λαοί τους πίστευαν και τους ακολουθούσαν. Όμως έτσι, οι άνθρωποι των λαών στο τέλος παρέμεναν πάντα υπήκοοι, (όχι πολίτες) παθητικοί δέκτες των όποιων θελήσεων και αποφάσεων της κάθε νέας μειοψηφικής εξουσίας. Έρμαια στα χέρια άλλων.Η ζωή τους εξαρτιόταν πάλι από κάποιους άλλους. Η νέα  εξουσία αποδεικνυόταν πάντα ότι και αυτή δεν αποτελούνταν από «καλούς»,  προς τεράστια απογοήτευση των λαών. Μια διαρκής επιστροφή στο ίδιο σημείο του κύκλου και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε χειρότερο σημείο. Φαύλος κύκλος. Η επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Όπως όσες φορές ο άνθρωπος και να άφηνε την πέτρα από τα χέρια του αυτή θα έπεφτε στη Γη έτσι και με τις επαναστάσεις των λαών. Όσες φορές πήρε την εξουσία μια νέα μειοψηφία αυτή μετατράπηκε σε μια νέα εκμεταλλεύτρια τάξη, σε μια νέα αντιλαϊκή κλίκα-συμμορία. Νομοτέλεια. (Και όσες φορές στο μέλλον πάρει την εξουσία μία άλλη μειοψηφία πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουμε.) Όσες φορές και να έκοβαν το κεφάλι των καταπιεστών τους, ξεφύτρωναν νέοι αφεντάδες από τα σπλάχνα των  πιο πρωτοπόρων των  επαναστάσεων. Σαν την Λερναία Ύδρα. Λες και οι λαοί είχαν και θα έχουν τη «μοίρα» του Σίσυφου. Λες και οι λαϊκοί  αγώνες είναι καταραμένοι από κάποια αόρατη δύναμη για να μην έχουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.

ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ  ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ) ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ «ΑΥΤΟΜΑΤΑ» ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ  (ή ενσωματώνεται στην παλιά οικονομική κυρίαρχη τάξη).

     Μήπως αυτό ήταν και είναι μοιραίο να συμβαίνει; Φυσικά όχι. Εκείνο που υπάρχει είναι μόνο μια συγκεκριμένη και απόλυτα λαθεμένη στόχευση. Η ιστορία,  μετά το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, έδειξε δύο φορές τη σωστή κατεύθυνση για την απελευθέρωση των λαών.

Η πρώτη ήταν το 462 πΧ στην αρχαία Αθήνα. Ένα  μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι όλος ο λαός με τη σημερινή σημασία του όρου) κατακτά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Αυτή η ΜΕΡΙΚΗ, η ελλιπής δημοκρατία, αυτό το πρωτόγνωρο πείραμα, μέσα σε 140 χρόνια κάνει θαύματα ανεπανάληπτα που εξακολουθούν να φωτίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μια τροχιοδεικτική βολή προς την κατεύθυνση της εξουσίας των λαών. Είναι ασύγκριτα τα θετικά αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα εκείνης της ιστορικής εποχής αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων ασύγκριτα και με τα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα.
Όμως το πέρασμα της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας σε ένα μεγάλο μεν μέρος του πληθυσμού αλλά όχι στο ΟΛΟΝ, η μη εξάπλωση του συστήματος διεθνώς, ο μη προσανατολισμός του προς μια αταξική κοινωνία (εμποδιζόμενο αντικειμενικά και από το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής), ο πόλεμος εναντίον του από όλες τις μεγάλες ολιγαρχικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου κλπ ήταν κάποιες από τις βασικές αιτίες της τελικής κατάρρευσής του. Άντεξε 140 χρόνια και έκανε, συγκριτικά, τα περισσότερα και μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

    Μετά από πολλούς αιώνες, με το μέγεθος ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που επέφερε ο καπιταλισμός, παρουσιάζεται αντικειμενικά  η δυνατότητα για την πραγματοποίηση της ΠΛΗΡΟΥΣ δημοκρατίας σαν πολιτικό σύστημα η οποία θα λειτουργούσε σαν μοχλός για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για την αταξική, για την κοινοτιστική  κοινωνία. Το 1871 νικά η λαϊκή επανάσταση στη Γαλλία. Όλη η  Εκτελεστική (ένοπλη και διοικητική) , η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία περνά στα χέρια του εργαζόμενου Λαού (ΟΕΝΔΕΛ). Δηλαδή όλη η εξουσία στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες.  Όλη η εξουσία στο λαό και όχι σε κάποια μειοψηφία, σε κάποια πρωτοπορία, σε κάποιο κόμμα. Αυτή ήταν η πραγματική έφοδος στον ουρανό. Αυτοθέσμιση, αυτοδιαχείριση.

    Ο Μαρξ παρακολουθεί την επανάσταση και επεμβαίνει (συμβουλευτικά) δια μέσου της κομμουνιστικής διεθνούς. Η επιστημονική του σκέψη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνο με αυτό το πολιτικό σύστημα (το οποίο ονομάζει δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα), θα μπορέσει η εργατική τάξη και οι λαοί να αλλάξουν το οικονομικό  και το κοινωνικό εν γένει σύστημα. Μόνο δια μέσου αυτού του συστήματος (στο οποίο ουσιαστικά θα ανήκει στο λαό όλη η εκτελεστική εξουσία – ΕΝΟΠΛΗ και διοικητική- όλη η νομοθετική και όλη η δικαστική –ΟΕΝΔΕΛ-) θα μπορέσει να επέλθει σταδιακά η συνολική οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση. Με τη σκέψη του Μαρξ ανοίγεται ένα παράθυρο για να μπει το φως μιας ανώτερης, μιας δίκαιης, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Όμως όπως συμβαίνει συχνά,  όλα τα μεγάλα προτάγματα διαστρεβλώνονται για να προσαρμοστούν στα μέτρα των ολιγαρχικών θελήσεων,  έτσι έγινε και με το πρόταγμα του Μαρξ. Όπως η χριστιανική θρησκεία της κοινοκτημοσύνης διαστρεβλώθηκε από το Μέγα Κωνσταντίνο, από τα ιερατεία, από τους σταυροφόρους, από τους ιεροεξεταστές κλπ (στο όνομα του χριστιανισμού) έτσι και το κομμουνιστικό πρόταγμα του Μαρξ διαστρεβλώθηκε από πολλούς (στο όνομα του κομμουνισμού).

Δύο μεγάλα ρεύματα διαστρέβλωσης αναπτύχθηκαν ιστορικά στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Το πρώτο ήταν εκείνο των «σοσιαλδημοκρατών» και το άλλο του λενινισμού. Στο μεν πρώτο αποκαλύφθηκε σύντομα το πραγματικό πρόσωπό του αφού οι ηγέτες του πέρασαν γρήγορα και σχεδόν φανερά με το σύστημα και έγιναν οι καλύτεροι υποστηριχτές του.

   Το δεύτερο συγκέντρωσε γύρω του τα πιο καλοπροαίρετα επαναστατικά στοιχεία και ο  επαναστατικός βερμπαλισμός των ηγετών του λειτούργησε (και λειτουργεί και σήμερα σε μικρότερο βαθμό) σαν παγίδα  που εγκλώβισε τα πιο υγιή στοιχεία της κοινωνίας. Αυτή τη δεύτερη και τεράστια διαστρέβλωση (λενινική και λενινιστική) θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε.

ΟΙ  ΜΕΘΟΔΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Ο ΛΕΝΙΝ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ  ΜΕ ΤΟ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

    Του Λένιν όμως, όπως θα δούμε, δεν αρέσει καθόλου το Μαρξικό πρόταγμα της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικα - Δημοκρατίας. Είχε δικές του απόψεις απόλυτα διαφορετικές οι οποίες ήταν  ολιγαρχικές, γιακωβίνικες ή μπλανκιστικές.
Το καλοκαίρι του 1917 γράφει το βιβλίο «κράτος και επανάσταση» με σκοπό, από ότι συμπεραίνεται,  να βγάλει τελικά εντελώς από τη μέση το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ, το πρόταγμα της πραγματικής δημοκρατίας.  Αυτής της δημοκρατίας που θα έπρεπε  να αντικαταστήσει το αστικό σύστημα καταναγκασμού.

Στόχος του ήταν  να περάσει το δικό του, το οποίο ήταν ολιγαρχικό και με το οποίο πρακτικά οι κοινωνίες δεν θα μπορούσαν να φθάσουν ποτέ στον κομμουνισμό.
Για να  κατορθώσει  ετούτο, θα έπρεπε φυσικά να απαντήσει  στο «τι θα πρέπει να αντικαταστήσει το αστικό  σύστημα»  αλλά η απάντηση θα έπρεπε αφενός να ΜΗΝ είναι ΤΕΛΙΚΑ η δημοκρατική ρεπούμπλικα όπως προτείνει ο Μαρξ  και αφετέρου να εξαπατήσει τους συντρόφους του, τους εργάτες ή τους αναγνώστες του παρουσιάζοντας ότι το δικό του πρόταγμα είναι σχεδόν ίδιο με το Μαρξικό ή συνέχεια ή προέκταση αυτού.

   Αν μελετήσουμε προσεκτικά το βιβλίο του, θα δούμε ότι σε τούτη την προσπάθειά του χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους και τακτικές.

Τις περισσότερες φορές θα ξεκινά με εγκώμια , με φιλοφρονήσεις, με κολακείες για τον Ένγκελς ή τον Μαρξ  πριν προχωρήσει στην απευθείας ή τη σταδιακή διαστρέβλωση ή την κατακρεούργηση των απόψεών τους. Σε μερικές περιπτώσεις όπου θέλει να παρουσιάσει το άσπρο μαύρο, χρησιμοποιεί την τακτική του να αποδέχεται αρχικά ότι ένα αντικείμενο είναι λευκό αλλά θα προχωρά σταδιακά με το να λέει «ναι μεν είναι λευκό αλλά εδώ είναι λίγο και ανοιχτό σκούρο και το σκούρο μάλλον φαίνεται να είναι αρκετά κλειστό και τελικά είναι μαύρο».

     Βασικά θα στοχεύσει στο να αλλοιώσει το πραγματικό περιεχόμενο εννοιών της δημοκρατίας, του κράτους, της αντιπροσώπευσης, της δικτατορίας του προλεταριάτου, της ιδιοκτησίας κλπ, θα προσθέσει δικούς του ασαφείς και αντιεπιστημονικούς όρους (πχ αστική δημοκρατία), θα αποδέχεται σαν σωστό το άλφα και αργότερα θα αποδέχεται («κυκλοθυμικά») σαν σωστό το αντίθετο αυτού βήτα, θα αποκρύψει σημαντικότατες απόψεις του Μαρξ κοκ, με τελικό σκοπό να δικαιολογήσει τη θεωρία του που θέλει όλη η εξουσία να περάσει στην ηγεσία του κόμματος.
Για να πετύχει τη διαδικασία της διαστρέβλωσης του μαρξικού πολιτικού προτάγματος,  ώστε να μπορέσει να αναθεωρήσει τον Μαρξ, γίνεται πρωταθλητής του οπορτουνισμού όπως ο ίδιος τον περιγράφει στο βιβλίο του «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω».

Και όπως θα δούμε, για την κάλυψη όλων των τρομερών αντιφάσεών του θα προσπαθήσει να τις διασκορπίσει σε διαφορετικές σελίδες έτσι ώστε να μην μπορούν να γίνουν εύκολα αντιληπτές από τον αναγνώστη, έτσι που να μη  μπορεί ο αναγνώστης να κάνει άμεση σύνδεση των εντελώς διαφορετικών απόψεών του πάνω στο ίδιο θέμα.

Ο πιο κεντρικός σκοπός αυτού του βιβλίου είναι η ανάδειξη κάποιων από τις αμέτρητες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ του Λένιν. Οι αναγνώστες θα πρέπει πάνω σε αυτό να δώσουν τη μεγαλύτερη προσοχή τους και οι λενινιστές θα πρέπει να προσπαθήσουν να τις αιτιολογήσουν, αν ΜΠΟΡΟΥΝ.

Σημείωση: Στην πιο κάτω εργασία θα παρουσιάσουμε αρκετά αποσπάσματα από γραπτά των Λένιν, Μαρξ και Ένγκελς. Μερικά από αυτά θα τα επαναλαμβάνουμε αρκετές φορές γιατί θα χρειαστεί να δούμε το ίδιο θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

                      

                                                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι

 

ΜΕ  ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΑ  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ  Η ΑΣΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ  ΚΑΙ  ΓΙΑΤΙ;


1. ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ  ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΛΕΝΕ ΟΙ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΕΝΓΚΕΛΣ      

Το βασικό διαχρονικό ερώτημα που αφορά την απελευθέρωση των λαών είναι αυτό:
«Με ποιο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αντικατασταθεί η αστική κρατική μηχανή που θα έχει συντριβεί»;

Ας πιάσουμε λοιπόν το νήμα από το σωστότερο σημείο. Να πάρουμε το βιβλίο του Λένιν «κράτος και επανάσταση». Βιβλίο που πούλησε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα και ήταν τον περασμένο αιώνα, το «ιερό» βιβλιαράκι εκατομμυρίων επαναστατών.

Στην εργασία μας αυτή είχαμε μπροστά μας πολλές εκδόσεις στα Ελληνικά και σε άλλες γλώσσες.

Όμως για να έχουμε ένα ίδιο βιβλίο μπροστά μας, προτείνουμε το «ΚΡΑΤΟΣ  ΚΑΙ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» που έχει εκδώσει η «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ» το 2012.

 
Μέσα από αυτό θα αναδείξουμε μερικές από τις πάρα πολλές  αντιφάσεις και «παραλογισμούς»  στη σκέψη του Λένιν και τους τρόπους με τους οποίους προσπαθεί να συντρίψει εντελώς την ουσία του πολιτικού προτάγματος του Μαρξ για τη δημοκρατική ρεπούμπλικα. Του προτάγματος για την πραγματική δημοκρατία (αυτοθέσμιση, αυτονομία) η οποία  είναι και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει σαν ΜΟΧΛΟΣ για σταδιακό πέρασμα προς την αταξική κοινωνία, προς την κομμουνιστική κοινωνία.

Μια σκέψη εντελώς αντιεπιστημονική και σε πολλές περιπτώσεις απλοϊκή, η οποία όμως βαπτίστηκε από τους Λενινιστές  (κυρίως εξουσιολάγνους)  σαν επιστημονική και κομμουνιστική και σχεδόν θεοποιήθηκε, με τελικό αποτέλεσμα το παγκόσμιο εργατικό κίνημα να βιώνει σήμερα ένα τεράστιο «Βατερλό», ένα τεράστιο πισωγύρισμα.

Και για του λόγου το αληθές.

Να πάμε στο κεφάλαιο IV, στο 4ο υποκεφάλαιο  και στη 16η παράγραφο.
Σε αυτό το σημείο ο Λένιν παραθέτει ένα απόσπασμα από τα γραπτά του Ένγκελς, απόλυτα σχετικό με το τι θα πρέπει να αντικαταστήσει το αστικό κράτος μετά τη νικηφόρα επανάσταση του προλεταριάτου και των συμμάχων του.
Ενώ ο Λένιν στο βιβλίο του αφιερώνει ιδιαίτερο υποκεφάλαιο με τον τίτλο « Με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή που έχει συντριβεί», το πιο κάτω απόσπασμα του Ένγκελς δεν μας το παρουσιάζει σε αυτό το ειδικό υποκεφάλαιο αλλά μας το αναφέρει σε ένα άσχετο σχεδόν υποκεφάλαιο – άλλου κεφαλαίου - με τίτλο «Κριτική του σχεδίου προγράμματος της Ερφούρτης»!!! Τον λόγο για τον οποίο κάνει αυτή την κίνηση, τι θέλει να αποφύγει, θα την καταλάβει κανείς μελετώντας το σύνολο του έργου του.

Γράφει λοιπόν ο Ένγκελς:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Σημείωση: Η μετάφραση του βιβλίου («κράτος και επανάσταση» εκδόσεις σύγχρονη εποχή 2012) είναι σε ουσιαστικά στοιχεία διαφορετική σε σχέση με την πιο πάνω και είναι η εξής:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΑΧΑ με την πολιτική μορφή της ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα μια ιδιότυπη μορφή  της  δικτατορίας του προλεταριάτου όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Εδώ ο Έλληνας μεταφραστής έχει «φάει»  την ΠΙΟ σημαντική  λέξη. Τη λέξη «Η ΕΙΔΙΚΗ». Ενώ τη demokratischen Republik  τη μεταφράζει σαν λαοκρατική δημοκρατία!!!  Όμως, όπως θα δούμε πιο κάτω, σε άλλες περιπτώσεις μέσα στο βιβλίο, την ίδια έκφραση demokratischen Republik,  που υπάρχει στο πρωτότυπο, τη μεταφράζει άλλοτε σαν ρεπουμπλικανική δημοκρατία και άλλοτε  σαν δημοκρατικό πολίτευμα  (που είναι και το σωστό) και άλλοτε σαν λαοκρατική δημοκρατία . Ο λόγος θα φανεί ξεκάθαρα στη συνέχεια. Ο μεταφραστής βλέπει τις τεράστιες αντιφάσεις στη σκέψη του Λένιν και για να τις καλύψει όσο μπορεί, αλλάζει τις μεταφράσεις για να μην καταλάβει τις αντιφάσεις ο αναγνώστης.

Στα γερμανικά το πιο πάνω απόσπασμα είναι: «Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.»

Στα δε αγγλικά είναι: First. « If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.»

* Δημοκρατική Ρεπούμπλικα είναι ο σωστός όρος και όχι λαοκρατική δημοκρατία που υπάρχει στη μετάφραση και η οποία είναι σχεδόν ταυτολογία αφού οι λέξεις δήμος και λαός σχεδόν ταυτίζονται.  (Πχ στο δημο-ψήφισμα ο λαός ψηφίζει.) Δηλαδή,  με το λαοκρατική δημοκρατία είναι σαν να λέμε το απόλυτα ανόητο δημοκρατική δημοκρατία. Ο όρος που χρησιμοποιεί στο πρωτότυπο ο Ένγκελς είναι (Demokratische Republik) δημοκρατική ρεπούμπλικα. Ο δε Μαρξ, για το πολιτικό σύστημα που θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό πολιτικό σύστημα,  χρησιμοποιεί  είτε τον όρο Δημοκρατική Ρεπούμπλικα (Demokratische Republik) που σημαίνει δημοκρατικό (συνταγματικό)  πολίτευμα  είτε τον (σκέτο) όρο Δημοκρατία   (Demokratie). Η λέξη ρεπούμπλικα δεν σήμαινε και δεν σημαίνει δημοκρατία.

Αν και η λέξη Republik σήμαινε δημοκρατία τότε η έκφραση Demokratische Republik θα σήμαινε δημοκρατική δημοκρατία!!! (Σαν να λέμε οικοδομική οικοδομή, ή πέτρινη πέτρα!!!)  Δηλαδή κάτι το αδιανόητο και εντελώς παράλογο.
Όμως εδώ ο μεταφραστής  χρησιμοποιεί τον αντιεπιστημονικό όρο « λαοκρατική δημοκρατία»  - λες και δημοκρατία δεν σημαίνει εξουσία του λαού -, για να μπορεί να θέσει καλύτερα σαν αντίθετο αυτού, τον επίσης αντιεπιστημονικό και αντικινηματικό λενινικό όρο  - αστική δημοκρατία - .

*  Η σωστή μετάφραση από τα γερμανικά είναι:  «..Η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη) μορφή (πολιτικού συστήματος)   ΓΙΑ τη δικτατορία του προλεταριάτου»  και όχι η παραπλανητική μετάφραση του βιβλίου που λέει : «…Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα ΜΙΑ  ιδιότυπη μορφή ΤΗΣ  δικτατορίας του προλεταριάτου όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση.»

Το (Η) σε σχέση με το (ΜΙΑ) αλλάζει κατά πολύ τη σημασία της άποψης.
Εδώ η «λαθροχειρία» είναι εμφανέστατη.  Αν σταθεί κάποιος με προσοχή θα δει ότι υπάρχει τεράστια και αγεφύρωτη διαφορά μεταξύ της πρώτης και πραγματικής μετάφρασης που λέει ουσιαστικά ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη)  και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ όπως λέει πιο πάνω μορφή πολιτικού συστήματος ΓΙΑ (την εφαρμογή) της δικτατορίας του προλεταριάτου και της δεύτερης μετάφρασης που λέει ότι «…η δημοκρατία αυτή είναι ΜΙΑ ιδιότυπη μορφή (μια από τις πολλές πιθανές μορφές) ΤΗΣ δικτατορίας του προλεταριάτου ». 

*Οι περισσότερες άλλες μεταφράσεις  Ελληνικές ή ξένες αναφέρουν  «..είναι η ειδική μορφή ΓΙΑ τη δικτατορία του προλεταριάτου..» όπως είναι στο πρωτότυπο και όχι το  « … είναι μια ιδιαίτερη μορφή ΤΗΣ δικτατορίας του προλεταριάτου!!!…».

 
Από αυτές τις μικρές λεξούλες ενίοτε μπορούν να βγουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα όπως θα δούμε….

Σημείωση:
Όλο το «δια ταύτα» είναι η πιο πάνω παράγραφος του Ένγκελς. Τι θα αντικαταστήσει το πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού μετά τη νίκη της επανάστασης;
Η δημοκρατική ρεπούμπλικα όπως λέει πιο πάνω ο Ένγκελς ή κάτι άλλο; Ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» στοχεύει βασικά να συντρίψει αυτό το δημοκρατικό πρόταγμα και να το αντικαταστήσει με το δικό του ολιγαρχικό και το πιο πάνω απόσπασμα του Ένγκελς είναι τεράστιο πρόβλημα γι αυτόν. Έτσι η τακτική του είναι να αρχίσει με το να το αποδέχεται δήθεν, κατόπιν να συνεχίζει να το φθείρει σταδιακά,  μέχρι να το απορρίψει τελικά, να το βγάλει από τη μέση και να το αντικαταστήσει με ένα δικό του εντελώς διαφορετικό  πρόταγμα.

 Γι αυτό και κανένα λενινιστικό κόμμα δεν έθεσε ποτέ σαν στόχο την κατάκτηση της δημοκρατίας - δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως λέει πιο πάνω ο Ένγκελς (και όπως θα δούμε προτείνει και ο Μαρξ).

Παρατηρήσεις πάνω σε τούτη την παράγραφο του Ένγκελς.

1. Το ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ ερώτημα για το κίνημα που υπήρχε τότε και εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα,  είναι το  «Ποιο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να  αντικαταστήσει το συντετριμμένο αστικό πολιτικό σύστημα μετά την επανάσταση;».

Ο Ένγκελς δίνει την πιο πάνω πεντακάθαρη απάντηση.

Αυτό μπορεί να το αντικαταστήσει ΜΟΝΟ η Δημοκρατική Ρεπούμπλικα. Τελεία και παύλα.

2. Από το απόσπασμα αυτό διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό σύστημα της Γαλλικής κομμούνας   ήταν  η Δημοκρατική Ρεπούμπλικα και σε συνδυασμό με τα λεγόμενα του Μαρξ για τον γαλλικό εμφύλιο πόλεμο διαπιστώνουμε ότι το σύστημα αυτό ονομάζεται και σκέτο δημοκρατία.

Μαρξ:  «Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

(Το απόσπασμα αυτό το αναφέρει και ο Λένιν στο κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 5η. του «κράτους και επανάσταση»).

3. Κατηγορηματικά, ΜΟΝΑΧΑ αυτή η πολιτική μορφή, ΜΟΝΟ αυτό το πολιτικό σύστημα  (δημοκρατική ρεπούμπλικα - δημοκρατία)  θα πρέπει να αντικαταστήσει το αστικό πολιτικό σύστημα μετά τη συντριβή του από την εργατική τάξη και το λαό. Μόνο έτσι μπορεί να ανέλθει στην εξουσία η εργατική τάξη και το κόμμα (Δηλαδή με την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στο λαό – περιεκτικά ΟΕΝΔΕΛ-  όπως ήταν η κομμούνα, και όπως θα το δούμε στο επόμενο κεφάλαιο).
Γράφει λοιπόν στην αρχή ότι ετούτο «… ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ !!!…».  Το ότι δηλαδή θα πρέπει η εργατική τάξη να εγκαθιδρύσει τη Δημοκρατική Ρεπούμπλικα – δημοκρατία  ή όπως έγραφε ο Μαρξ στο Μανιφέστο «να κατακτήσει τη δημοκρατία»,  είναι αδιαμφισβήτητο.

(Ενώ κάποια σημεία του μανιφέστου διορθώθηκαν αργότερα από τον Μαρξ, αυτό όμως που λέει για την «κατάκτηση της δημοκρατίας» παρέμεινε όπως ήταν αρχικά).

Οι απόψεις  του Ένγκελς  που  εκφράζονται  στο πιο πάνω απόσπασμα ότι δηλαδή εκείνο που θα πρέπει να αντικαταστήσει το όποιο αστικό «πολιτικό»  σύστημα, θα πρέπει να είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ η Δημοκρατική Ρεπούμπλικα,  είναι απόλυτα συμβατή με την απόψη του Μαρξ όπως αυτή αναφέρεται  σε διάφορα έργα του (πχ για το πρόγραμμα της  Γκότα ή για τον εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία).

α. Ο Μαρξ στο βιβλίο του για την κριτική του προγράμματος της Γκότα γράφει για τη λαϊκή κυριαρχία:

«..Ξεχνάνε  όμως (οι λασαλικοί) ένα πράγμα. Μια που το Γερμανικό εργατικό κόμμα δηλώνει ρητά ότι κινείται μέσα στα πλαίσια του «σημερινού κράτους» δηλαδή του κράτους της Πρωσογερμανικής  αυτοκρατορίας – οι διεκδικήσεις θα ήταν , στο μεγαλύτερο μέρος τους, χωρίς νόημα αφού διεκδικεί κανείς μονάχα εκείνο που δεν έχει - δεν θα έπρεπε να ξεχνά το κυριότερο, δηλαδή όλα αυτά τα ωραία πραγματάκια (εννοεί τα πιο πάνω γραφόμενα όπως το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, η άμεση νομοθέτηση-νομοθετική εξουσία στο λαό, η λαϊκή άμυνα, η λαϊκή δικαιοσύνη κλπ) στηρίζονται στην αναγνώριση της λαϊκής κυριαρχίας και ότι γι αυτό έχουν θέση ΜΟΝΟ σε μια demokratische Republik (και όχι στο αστικό πολιτικό σύστημα). Και επειδή δεν έχουν το θάρρος – και πολύ σωστά, γιατί οι περιστάσεις επιβάλλουν προσοχή- να διεκδικήσουν τη demokratische Republik, όπως έκαναν τα γαλλικά εργατικά προγράμματα τον καιρό του Λουδοβίκου Φιλίππου και του Λουδοβίκου Ναπολέοντα, δεν θα έπρεπε να καταφεύγουν σε αυτό το ούτε τίμιο και ούτε αξιοπρεπές τέχνασμα να απαιτούν πράγματα  που έχουν νόημα ΜΟΝΟ σε μια demokratische Republik.»

Στο «εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» γράφει:

β. « Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει  παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής  υποδούλωσης.

Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα όπου  όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».

γ. «..Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα  η  παρούσα κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, θα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες  και από μια σειρά από  ιστορικές διαδικασίες (προτσές),  που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά  αλλά να απελευθερώσει ΜΟΝΟ εκείνα τα στοιχεία (σταδιακά) της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους  της αστικής  κοινωνίας που καταρρέει».

δ.  Ο Μαρξ στο βιβλίο του « κριτική στο πρόγραμμα της Γκότα» γράφει επίσης:

«Το δίκαιο δεν μπορεί να είναι ανώτερο από την οικονομική διαμόρφωση και την καθορισμένη από αυτήν ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ  ανάπτυξη της κοινωνίας.»

Όντως, οι κανόνες δικαίου-νόμοι εκφράζουν θελήσεις (στις διάφορες κοινωνικές σχέσεις και στην οικονομία). Και αυτοί οι νόμοι, λέει ο Μαρξ δεν θα πρέπει να είναι «ανώτεροι», να μην είναι παράταιροι, να μην είναι αντίθετοι, να μην είναι σε δυσαρμονία με την πολιτιστική ανάπτυξη (συνείδηση) της κοινωνίας. Το δίκαιο, οι νόμοι θα πρέπει να βοηθούν ώστε να απελευθερώνονται ΜΟΝΟ εκείνα τα στοιχεία που αναπτύχθηκαν μέσα στην αστική κοινωνία, μέσα από τις  αντιθέσεις της.

ε.  Ο Μαρξ στο  κομμουνιστικό μανιφέστο γράφει:
 

« ….Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε άρχουσα τάξη, Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ για να ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους*….»

Σημείωση: Θα δούμε πιο κάτω, σε ειδικό κεφάλαιο, τι διαφορετικά περιεχόμενα  δίνει ο Μαρξ στην έννοια κράτος.

Εδώ, σε όλα αυτά τα αποσπάσματα,  ο Μαρξ ναι μεν προτείνει τη Δημοκρατία - Δημοκρατική Ρεπούμπλικα, σαν το πολιτικό σύστημα που θα πρέπει να αντικαταστήσει το αστικό αλλά πάει ακόμα και πάρα πέρα. Υποστηρίζει ότι αυτό το σύστημα θα είναι ο ΜΟΧΛΟΣ (μέσον) για να ανατραπούν οι οικονομικές σχέσεις. Και αυτή η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων δεν θα γίνεται αυτόματα αλλά θα γίνει μέσα από μακροχρόνιες διαδικασίες και στους βαθμούς που θα αλλάζουν οι συνθήκες και οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Και αυτές οι αλλαγές θα αντανακλούνται και θα αποτυπώνονται στο δίκαιο της νέας κοινωνίας και θα εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας της σε κάθε ιστορική στιγμή.  (Μόνο μέσα από τη δημοκρατία – ΟΕΝΔΕΛ – μπορεί να πραγματώνεται «η διαρκή επανάσταση»)
Επομένως η αποδοχή των όποιων αλλαγών στην οικονομία θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συνειδητής ανάγκης των ανθρώπων του λαού και όχι επιβεβλημένες από κάποια «πρωτοπορία» (ολιγαρχική, αριστοκρατική θεωρία) που θα εμφανίζεται σαν κάτοχος-γνώστης της αλήθειας, συνειδητός, έξυπνος και αυτόκλητος αγωνιστής και που θα επιβάλλει στον ανόητο και ασυνείδητο λαό το καλό του. Άλλωστε έχει αποδειχθεί ιστορικά εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι ΟΛΟΙ οι «άριστοι», όλοι αυτοί οι έξυπνοι (χωρίς καμιά εξαίρεση), οδήγησαν τελικά τους λαούς τους  σε «Βατερλώ». Σε Βατερλώ οδήγησαν τις επαναστάσεις και ΟΛΟΙ οι λενινιστές, όλες αυτές οι ηγεσίες των πρωτοποριών που πρόβαλαν τους εαυτούς τους σαν έξυπνους, σαν γνώστες, σαν συνειδητούς πρωτοπόρους και τους λαούς ανόητους και ανίκανους, χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς «επιστημονική» εμβάθυνση της πραγματικότητας. Τελικά και καθολικά, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Μάλλον αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ότι ήταν το αντίθετό τους.

Από τα παραπάνω  μπορούμε να συμπεράνουμε  ότι ο ρόλος των εργατικών ή των κομμουνιστικών κομμάτων μέσα στο νέο πολιτικό σύστημα, θα πρέπει αφενός να είναι αυτός του εγγυητή-προστάτη των θεσμών της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικα - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και αφετέρου να είναι ο ρόλος του διαμορφωτή εκείνων των προτάσεων και των κινητοποιήσεων που θα απελευθερώνουν μόνο εκείνα τα στοιχεία που θα αναπτύσσονται στους κόλπους της νέας κοινωνίας και που θα πρέπει να οδηγούν εξελικτικά σε κομμουνιστική κατεύθυνση. (Αυτές οι προτάσεις θα ΥΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ (dictare), θα παρουσιάζονται στο λαό και στο βαθμό που θα τις κάνει αποδεκτές και θα προωθούνται, θα επιβάλλονται από τον ίδιο το λαό.)
Ενώ πριν την εγκαθίδρυση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα, ο σκοπός τους θα πρέπει να είναι η επαναστατική συντριβή, το τσάκισμα των αστικών  καταναγκαστικών μηχανισμών-κράτους-και η εγκαθίδρυση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – πραγματικής δημοκρατίας

 .
Σημείωση:
Η επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου πάνω στις παραγωγικές σχέσεις είναι αναγκαία. Αν δε επέλθει  αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, αν δεν γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,  τότε η δημοκρατία δεν πρόκειται να έχει «χιλιόχρονη βασιλεία». Αν δεν τσακιστεί η πιο σημαντική αιτία που προκαλεί την ανάγκη σε ένα μέρος του πληθυσμού (οικονομικούς ολιγάρχες) να κατέχουν την πολιτική εξουσία (ολιγαρχική) τότε αυτό το μικρό τμήμα του πληθυσμού θα είναι μόνιμη απειλή για τη δημοκρατία.

Σε τούτο το σημείο βρίσκεται η διαφορά του Μαρξ από τους «χυδαίους –επιφανειακούς» δημοκράτες (σημερινούς «αμεσοδημοκράτες»). Οι τελευταίοι δεν μπορούν να δουν τις υλικές, τις οικονομικές βάσεις του κάθε ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος και το θεωρούν αυτόνομο και αυτοτελές. Γι αυτό τους ονομάζει «χυδαίους» - επιφανειακούς στο βιβλίο του « κριτική του προγράμματος της γκότα».

2.  ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΑΡΞ, ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ;

Το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικα μπορούμε να πούμε (συμπυκνωμένα) ότι  είναι το: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ,  Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ δηλαδή το ΟΕΝΔΕΛ».
Ο Μαρξ για την Παρισινή κομμούνα γράφει: (Βιβλίο «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»)

Για την ένοπλη εκτελεστική στο λαό:

1) «Το Παρίσι μπόρεσε να αντισταθεί   μόνο και μόνο γιατί εξ αιτίας  της πολιορκίας είχε απαλλαχτεί από το στρατό  που τον είχε αντικαταστήσει με μια εθνοφυλακή που αποτελείτο κυρίως από εργάτες.

Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας  ήταν  το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΛΑΟ» .

 
Δηλαδή  ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ.  Πριν από όλα, η βασική εξουσία, η εξουσία όλων των εξουσιών, η εξουσία που μόνο αυτή μπορεί να δώσει υπόσταση σε όλες τις άλλες εξουσίες δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική πρέπει να περάσει στα χέρια του λαού. Και αυτή θα πρέπει να είναι η θέληση  της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της και αυτή τη θέληση θα πρέπει να επιβάλλει στην αστική τάξη.

2) «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.»

( Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ)

 «…Στις 30, η κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και ανακήρυξε σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνοφυλακή, στην οποία θα ανήκαν ΟΛΟΙ οι πολίτες οι ικανοί να κρατούν όπλα.»

Και σε άλλη παράγραφο γράφει:

« ..η κομμούνα (οργανωμένος λαός σε κομμούνες) καθαιρούσε και συνελάμβανε τους στρατηγούς της, μόλις γινόντουσαν ύποπτοι ότι παραμελούσαν τα καθήκοντά τους..»

Δηλαδή η κομμούνα είχε ΠΡΑΚΤΙΚΑ ανώτερη εξουσία και από εκείνη των ανώτερων στρατιωτικών. Τα ειδικά σώματα, όπως του στρατού και της αστυνομίας δεν είχαν στα χέρια τους την μέγιστη ένοπλη εκτελεστική. Αυτή τη μέγιστη εκτελεστική την είχε ο ένοπλος λαός που ήταν οργανωμένος (διοικητικά) σε κομμούνες - κοινότητες!!!! Την κατείχε ο αυτενεργός ένοπλος λαός.
Ήτοι, ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΟ.


Για τη νομοθετική εξουσία στο λαό:

1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2.«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια (κοινοβουλευτισμό) ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσωπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση που μας δείχνει ότι οι εκλεγμένοι του κοινοβουλίου  δεν είναι αντιπρόσωποι του λαού όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι αλλά τσαλαπατητές – καταπιεστές του λαού.), ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.

Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους!!!» 

ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΛΟΙΠΟΝ. Δηλαδή «εργοδότης» θα είναι ο λαός και «εργάτες», «επιστάτες», «λογιστές» κλπ θα είναι οι εκλεγμένοι του. Και όπως οι εργάτες, οι επιστάτες, οι λογιστές κλπ  εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές του «εργοδότη» έτσι και οι εκλεγμένοι θα πρέπει να εκτελούν συγκεκριμένες εντολές του «εργοδότη» λαού και όχι το αντίστροφο.

3. «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.

Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές (εκλεγμένους) στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΟΝΤΑΙ από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»

Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ – ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ΄  ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν ασύδοτα, γενικά και αόριστα στο ΟΝΟΜΑ του.  Να ΜΗΝ έχουν μια γενική και αόριστη «εντολή». Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του γενικά και αόριστα θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν  στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ίδιοι σαν το καλό του (όπως κάνουν σήμερα είτε στις κοινοβουλευτικές ή στις στρατιωτικές, ή στις λενινιστικές αντικομμουνιστικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
Λοιπόν. Την  ΜΕΓΙΣΤΗ  ένοπλη εκτελεστική   και νομοθετική εξουσία  την έχει Ο ΛΑΟΣ και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους όποιους εκλεγμένους του να εκτελέσουν  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ, κατηγορηματικές  εντολές του.

Και αυτές τις συγκεκριμένες εντολές θα μπορεί  να τις εκφράσει ΜΟΝΟ εάν κατέχει τη νομοθετική εξουσία και θα δύναται να τις επιβάλει ΜΟΝΟ δια μέσου της ένοπλης εκτελεστικής την οποία θα πρέπει να κατέχει πάλι ο ίδιος.

ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

Για τη  δικαστική στο λαό.

«…Οι δικαστικοί λειτουργοί χάνουν εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για να σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στις οποίες έδιναν με τη σειρά τους όρκους πίστης και τον αθετούσαν κάθε φορά.

 Όπως ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε στο εξής και αυτοί να εκλέγονται, να είναι υπεύθυνοι και να μπορούν να ανακληθούν.»

(ΟΛΗ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ)

Το πιο πάνω πρόταγμα του Μαρξ μπορούμε να το εκφράσουμε συμπυκνωμένα με το Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς (ΟΕΝΔΕΛ).
Ο Μαρξ μας παρουσίασε μόνο τις βασικές, τις πιο ουσιαστικές  προδιαγραφές του πολιτικού συστήματος που θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό πολιτικό σύστημα.





                                        
                                                 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ

               ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

1.  Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ  ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ

Πως χτυπά λοιπόν ο Λένιν τη δημοκρατική ρεπούμπλικα – δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) που είναι  βασικός στόχος του βιβλίου του;

Πως μεταχειρίζεται  το  συγκεκριμένο απόσπασμα με την άποψη του Ένγκελς που λέει: 
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Ο Λένιν στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η - σχολιάζει:

«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (εγκώμιο πριν το θανάσιμο χτύπημα) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η  δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών (γενικολογίες, αερολογίες), η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Ας δώσουμε πρώτα λίγη προσοχή στα υποσημειωμένα.

Μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα θα υπάρχει ακόμα κυριαρχία του κεφαλαίου και ως εκ τούτου θα υπάρχει και καταπίεση των μαζών δηλαδή καταπίεση του λαού. Όμως που το βρήκε αυτό; Από πού το συμπέρανε; Εκτός του ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν αναφέρουν πουθενά κάτι τέτοιο, από πού εξάγει τη λογική του βάση; Είναι δυνατόν να καταπιέζονται οι μάζες-λαός από τη στιγμή που θα έχουν στα χέρια τους όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία (ΟΕΝΔΕΛ), από τη στιγμή που θα έχουν την απόλυτη πολιτική κυριαρχία όπως στην κομμούνα;
Μπορεί να αδικούνται εν αγνοία τους αλλά όχι και να καταπιέζονται.
Και αν είναι να καταπιέζονται τότε γιατί ο Μαρξ και ο Ένγκελς προτείνουν στο προλεταριάτο να κατακτήσει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα, να κατακτήσουν τη δημοκρατία; Και τι είδους κατάκτηση θα είναι αυτή όταν ο λαός θα καταπιέζεται από εκείνους που θα τους έχει πάρει την εξουσία;!!! Υπάρχει λογική σε αυτή την αναφορά του; Σίγουρα καμία.

Εντάξει, θα έχουμε βεβαίως ακόμα την ύπαρξη του κεφαλαίου αλλά αυτό δεν θα είναι κυρίαρχο και φυσικά δεν θα μπορεί να καταπιέζει το λαό. (Και σήμερα υπάρχουν κομμουνιστές μέσα στις αστικές κοινωνίες αλλά δεν κυριαρχούν. Και σήμερα υπάρχει εργατική τάξη αλλά δεν είναι κυρίαρχη, δεν καταπιέζει την αστική τάξη.) Θα υπάρχει λοιπόν το  κεφάλαιο στο πρώτο χρονικό διάστημα αλλά θα είναι δίχως εξουσία. Άλλο να λες ότι ένα υποκείμενο υπάρχει και εντελώς διαφορετικό είναι να ταυτίζεις τη λέξη ύπαρξη, με τη λέξη κυριαρχία.

Και τη μορφή της ύπαρξής του κεφαλαίου, τα όρια δράσης του ή τους συγκεκριμένους όρους της ίδιας της ύπαρξης του ή εξαφάνισης του θα τα καθορίζει ο λαός ανά πάσα στιγμή αφού αυτός θα έχει την μέγιστη εξουσία. Θα μπορεί πχ να κοινωνικοποιεί όποιο τμήμα του κεφαλαίου θεωρεί σωστό σε κάθε στιγμή ή να το φορολογεί όπως νομίζει σωστότερο κοκ.

 Θα μπορεί όλα αυτά να τα καθορίζει ο λαός αφού θα κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Επίσης δεν μπορούμε να μιλάμε εδώ για καταπίεση των μαζών, για καταπίεση του λαού αφού η καταπίεση υπάρχει μόνο όταν ένα υποκείμενο κάνει καταναγκαστικά κάτι που δεν θέλει.  Εδώ όμως ο λαός θα κάνει ό,τι θέλει αφού θα έχει τα όπλα στα χέρια του. Το σε τι μορφή και λειτουργία θα είναι το κεφάλαιο, μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα-δημοκρατία, ποια μέρη του κεφαλαίου θα υπάρχουν ή θα περνάνε σταδιακά σε κοινωνικοποίηση – αυτοδιαχείριση,  θα εξαρτάται αποκλειστικά από τη διαμορφωμένη θέληση – συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού. Θα υπάρχει ό,τι θέλει ο λαός ανά πάσα στιγμή.

Αυτά είναι λοιπόν τα λογικά συμπεράσματα και ό,τι γράφει πιο πάνω ο Λένιν είναι εντελώς εξωπραγματικά, είναι εντελώς ανυπόστατα και σκοπό έχουν  να χτυπήσουν και να μειώσουν την αξία του προτάγματος της δημοκρατίας - δημοκρατικής ρεπούμπλικα  στην καρδιά του. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτά που λέει είναι εντελώς ανυπόστατα και σχεδόν παιδαριώδη. Παρά ταύτα τα λέει…

Σε   τούτο όμως το σημείο είναι πολύ πιθανόν,  κάποιος «τζιχαντιστής» - φανατισμένος λενινιστής – ιεροεξεταστής  δηλαδή  ένας ντε φάκτο αντικομμουνιστής, να «βγει έξω από τα ρούχα του». Μπορεί να αρχίσει να βρίζει, να επιτίθεται προσωπικά ή να μοιράζει πιστοποιητικά επαναστατικότητας ή προδοσίας (ως συνήθως) εξ αιτίας της πιθανής άκρατης εξουσιολαγνείας του ή της τεράστιας άγνοιάς του.

«Ποιος έχει το θράσος να τολμά να αμφισβητήσει το Θεό του (Λένιν), τον άνθρωπο κάτοχο της απόλυτης αλήθειας; Ποιος τολμά να του αμφισβητήσει τα όσα (ψευδή ή ανυπόστατα) έχει μάθει μέχρι τώρα;»

Μέσα σε αυτή του τη σύγχυση ίσως βρει λίγη διαύγεια σκέψης και να προσπαθήσει να αντικρούσει τα πιο πάνω με τις πιο ασυνάρτητες δικαιολογίες. Μπορεί να αρχίσει να λέει :

 «Ο Λένιν έχει δίκιο. Στη δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατία») ο λαός θα εξακολουθεί να καταπιέζεται κλπ ενώ η απελευθέρωσή του θα γίνει στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου κοκ».

(Αντίληψη εξωπραγματική αφού η δημοκρατική ρεπούμπλικα-δημοκρατία είναι δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή γίνεται η  επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου στο πολιτικό σύστημα, πάνω στην ουσία του πολιτικού συστήματος  και σαν απόρροια αυτού επιβολή της θέλησής του και στο οικονομικό σύστημα, με την όποια έγκριση της πλειοψηφίας του λαού.)

Φυσικά και θα έχει αυτές τις αντιδράσεις γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Λένιν ήταν γεμάτος παιδαριώδεις αντιφάσεις, γεμάτος από «κυκλοθυμικές» και άκρως αντιεπιστημονικές σκέψεις και με μεγάλη θεωρητική ανεπάρκεια σε αρκετά θέματα (και πολλές φορές μέχρι ανοησίας).

 Και όταν ο λενινιστής «τζιχαντιστής», που ήταν κομματικό στέλεχος, μελετούσε «το κράτος και επανάσταση» ήδη έχοντας θεοποιήσει την προσωπικότητα του Λένιν ήδη συναισθηματικά προκατειλημμένος ήδη με παγιωμένη προσωπική τάση για αύξηση της προσωπικής εξουσίας του,  δεν άφηνε με τίποτα να του περάσει η σκέψη ότι ο Λένιν υποπίπτει διαρκώς σε τεράστιες  αντιφάσεις και ότι δεν έχει καθόλου επιστημονική σκέψη. Και έτσι, ένας φανατικός λενινιστής, όσες φορές και να διάβαζε ή να διαβάσει ή να μελετήσει το «κράτος και επανάσταση», τυφλωμένος όπως είναι από το φανατισμό του, δεν θα μπορεί να δει ούτε μία από τις δεκάδες τεράστιες ανακολουθίες, τους τεράστιους παιδαριώδεις παραλογισμούς του κλπ. Θα βλέπει τα πράγματα όχι όπως είναι αλλά όπως συμφέρει τις όποιες ψυχολογικές ή άλλες υλικές (πχ επαγγελματικού στελέχους) επιθυμίες του.

Όμως  για να δούμε τώρα μια από τις ατέλειωτες «κυκλοθυμίες του». Ας πάμε στο  κεφάλαιο ΙΙΙ,  2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»…  - , παράγραφο 12η.)

Εδώ γράφει:

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα –(δηλαδή για τη δημοκρατία ή αλλιώς τη δημοκρατική ρεπούμπλικα) αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. ΕΔΩ ΟΡΓΑΝΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΤΗΣ,  δεν χρειάζεται πια «ιδιαίτερη δύναμη» (δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος ή δημοκρατία που κατά τον Λένιν είναι κράτος) καταστολής».

Σε τούτο το σημείο, σελίδα 54, ο Λένιν ισχυρίζεται το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που ισχυρίζεται στη σελίδα 86. Έγραψε άλλες 32 σελίδες και μετά ξέχασε ότι πριν είχε ισχυριστεί τα ακριβώς ανάποδο. Άλλοτε ισχυρίζεται ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα η πλειονότητα καταστέλλει τους καταπιεστές και άλλοτε ότι η πλειονότητα καταπιέζεται από αυτούς. Θα μπορούσε να τρελάνει όλους τους λογικούς ανθρώπους . Τι να υιοθετήσει κανείς; Αυτά που γράφει πριν ή εκείνα που γράφει μετά; (Από όλα έχει ο μπαξές.) Ένας φανατικός λενινιστής, ποια από τις δύο αντίθετες απόψεις παραδέχεται; Φυσικά και τις δύο ανάλογα σε ποια φάση οπορτουνισμού βρίσκεται.

Και μέσα στο συνολικό του έργο, τέτοιες περιπτώσεις «κυκλοθυμικών» απόψεων του Λένιν και θεωρητικής ανεπάρκειας είναι πάρα πολλές, σχεδόν αμέτρητες. Τόσες όσες ήταν «αναγκαίες» για να οδηγήσει τελικά σε «Βατερλώ» το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Επίσης για το ίδιο θέμα στο κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 5ο ,   παράγραφος 7η  λέει:

«Η ποικιλία των ερμηνειών που δόθηκαν στην κομμούνα και η ποικιλία των συμφερόντων που εκφράζονταν με αυτήν, αποδείχνουν πως ήταν μια πέρα για πέρα ευέλικτη πολιτική μορφή, ενώ στην ουσία οι προηγούμενες μορφές διακυβέρνησης ήταν ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΕΣ (Άρα η κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν ήταν καταπιεστική). Το πραγματικό μυστικό ήταν το εξής: Η κομμούνα υπήρξε ουσιαστικά κυβέρνηση της εργατικής τάξης, το αποτέλεσμα του αγώνα της τάξης που παράγει εναντίον της τάξης των σφετεριστών, ήταν η ανοιχτή πολιτική μορφή, με την οποία μπορούσε να συντελεστεί η οικονομική απελευθέρωση της εργασίας…»

Ήτοι, σε τούτο το σημείο παραδέχεται ότι η κομμούνα (διοικητική δομή του πολιτικού συστήματος της δημοκρατικής ρεπούμπλικα),  δεν ήταν καταπιεστική.

Τώρα όμως ας δούμε και τις άλλες προτάσεις του Λένιν από το ίδιο απόσπασμα του (κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η ) με το οποίο απαντά στον Ένγκελς:

«..και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατική δημοκρατία») είναι Η ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ στη δικτατορία του προλεταριάτου.»

Καθώς και την πιο κάτω:

«..η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Σε αυτές τις προτάσεις φαίνεται καθαρά η «τέχνη» με την οποία ο Λένιν προσπαθεί να «ξεφτίσει» σταδιακά το πιο μεγάλο αγκάθι που γι αυτόν είναι το πραγματικό περιεχόμενο της  δημοκρατικής  ρεπούμπλικα δηλαδή το ΟΕΝΔΕΛ.
Μας  παρουσιάζει λοιπόν τη δημοκρατική ρεπούμπλικα όχι σαν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορεί να εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου (επιβολή, υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου) όπως λέει ο Ένγκελς. Αντίθετα μας παρουσιάζει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα σαν ένα σύστημα το οποίο  είναι  η πιο κοντινή πρόσβαση (από διάφορες προσβάσεις) για τη δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή η πιο κοντινή πρόσβαση για ένα άλλο σύστημα διαφορετικό από τη δημοκρατική ρεπούμπλικα. Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι (εντός) του πολιτικού συστήματος αυτής της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα αλλά κάτι το ξεχωριστό.

Φυσικά για να μπορέσει να καταγράψει αυτό, αποκρύπτει την άποψη του Ένγκελς η οποία εκφράζεται στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του για το βιβλίο του Μαρξ « ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» και στην οποία λέει:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη  φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».



2. Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ  ΜΙΑ  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ) ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Με τι θα πρέπει και μπορεί να αντικατασταθεί το αστικό κράτος μετά την νίκη της εργατικής και λαϊκής επανάστασης; Ποια είναι η θεωρία του Λένιν πάνω σε ετούτο το σημαντικότατο «δια ταύτα»;

Κράτος, ουσιαστικά, με την ακριβή έννοια του όρου κατά τον Ένγκελς, είναι μια «ΕΙΔΙΚΗ» - «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ» (μειοψηφική) ΔΥΝΑΜΗ που επιβάλλεται στην πλειοψηφία της κοινωνίας.  Σε τούτη την περίπτωση μια μειοψηφία κατέχει την  ένοπλη εκτελεστική, διοικητική, νομοθετική και δικαστική εξουσία για να μπορεί δια μέσου αυτής της κατοχής να εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα μιας μειοψηφικής τάξης.

Αντίθετη της μειοψηφικής – ειδικής δύναμης είναι η «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ» - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ. Εδώ όλη την εξουσία (ένοπλη εκτελεστική κλπ) την κατέχει η πλειονότητα του πληθυσμού και την ασκεί προς το συμφέρον της κοινωνίας. (Επιβάλλεται η  άποψη της διαμορφωμένης πλειοψηφίας σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό θέμα. Δηλαδή η πλειοψηφία θα είναι διαρκώς ρευστή.)
Ο μηχανισμός της γενικής δύναμης είναι ουσιαστικά ένας ακρατικός μηχανισμός διοίκησης της κοινωνίας. Είναι  απλά ένας κοινωνικός  διαχειριστικός, διοικητικός  μηχανισμός.
Όμως τελικά, τι θα πρέπει να αντικαταστήσει τον αστικό κρατικό μηχανισμό μετά τη νίκη της επανάστασης;

Θα πρέπει να τον αντικαταστήσει μια νέα «ειδική δύναμη» - κράτος ή μια «γενική δύναμη»- δημοκρατία – ουσιαστικά ακρατική  κοινωνική διαχείριση; Τι λέει ο Λένιν;

1ο στοιχείο:
 Πάμε στο κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 3η.
Εδώ ο Λένιν παρουσιάζει ένα απόσπασμα του Ένγκελς με το οποίο συμφωνεί:

«….Το δεύτερο γνώρισμα (του κράτους) είναι η ίδρυση δημόσιας εξουσίας που δεν συμπίπτει πλέον άμεσα με τον ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ  ΣΕ ΕΝΟΠΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟ. 
Αυτή η ΕΙΔΙΚΗ (μειοψηφική) δημόσια εξουσία χρειάζεται, γιατί από ΤΟΤΕ που η κοινωνία διασπάστηκε σε τάξεις  έγινε αδύνατη η ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ  ΕΝΟΠΛΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ…»

Σημείωση: Η έννοια ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ οργάνωση του πληθυσμού έχει τεράστια σημασία όπως θα δούμε. Την ουσία αυτής της έννοιας, ο Λένιν την αποσιώπησε εντελώς για τη σοσιαλιστική περίοδο.

Σχόλιο: Εδώ κατά τον Ένγκελς, προφανώς,  το κράτος είναι εκείνη η  «ΕΙΔΙΚΗ» εξουσία,  δηλαδή είναι η ένοπλη οργάνωση μιας μειοψηφίας (ένοπλη μειοψηφία – στρατός, αστυνομία, φυλακές κλπ) για να μπορεί δια μέσου αυτής να επιβάλλει τη θέληση της οικονομικής μειοψηφίας στην εργατική τάξη και στην πλειοψηφία της κοινωνίας.
Και η έννοια που προφανώς είναι αντίθετη του κράτους (ακρατική) είναι η έννοια της «ΓΕΝΙΚΗΣ» εξουσίας, της «γενικής δύναμης» η οποία συμπίπτει με την  ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΗ οργάνωση της πλειονότητας του πληθυσμού.
Δεν μπορεί λοιπόν να είναι κράτος και η ειδική εξουσία και η γενική εξουσία η οποία είναι εντελώς αντίθετη της πρώτης. Δεν μπορούν οι εντελώς αντίθετες οντότητες να έχουν τον ίδιο ορισμό. Δεν είναι σωστό να δίνει κανείς έναν ορισμό σε μια πραγματικότητα και μετά να δίνει τον ίδιο ορισμό στο αντίθετό της.  Όπως πχ να ορίζει κατά τον ίδιο τρόπο το φως και σκοτάδι.

Ετούτη η εξήγηση όμως (ειδική και γενική δύναμη) μήπως είναι μόνο δική μας ή την δέχεται επί της ουσίας και ο Λένιν;

2ο στοιχείο:

Λένιν σελίδα  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. η στροφή (ή αντικατάσταση;)…… από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  δύναμη» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης, στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών.»

Το δεύτερο λοιπόν γνώρισμα του κράτους είναι η ύπαρξη της «ειδικής δύναμης» - μειοψηφικής  και όχι της «γενικής δύναμης» - πλειοψηφικής  η οποία είναι ακριβώς αντίθετη της πρώτης. Άρα δεν θα μπορούσε ποτέ η «γενική δύναμη» να είναι και αυτή χαρακτηριστικό του κράτους. Αυτή η γενική δύναμη, αντιθέτως, αποκλείει την ύπαρξη  κράτους είναι ο θανάσιμος εχθρός του κράτους, είναι ο αποκλειστικός εχθρός του.

 
3ο στοιχείο:

Ένγκελς γράφει στην αρχή του γράμματός του προς τον Μπέμπελ που αναφέρεται και στο βιβλίο του Λένιν:

« Η κομμούνα δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου». 
Δηλαδή δεν ήταν κράτος ουσιαστικά, με την ακριβή έννοια του όρου, με την πραγματική έννοια του όρου. Όμως αυτή του η φράση εγείρει θέμα σχετικά  με το τι θα ονομάζουμε κράτος με την πραγματική έννοιά του και  τι θα ονομάζουμε κράτος με την μη πραγματική του έννοια.

Ο Λένιν «συμφωνεί» με τον Ένγκελς:  Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο . παράγραφος 8η.
«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου (δηλαδή με την ουσιαστική, με την πραγματική έννοια του όρου, ήτοι στην πραγματικότητα δεν ήταν κράτος).
αυτή είναι η σπουδαιότερη, θεωρητικά, γνώμη του Ένγκελς. Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη. Η κομμούνα έπαψε να είναι κράτος, (μέσα σε 72 μέρες ζωής;;!!!) εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή. Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός.»

(Ουσιαστικά πρόβαλε ο αυτενεργός ένοπλος λαός – πλειονότητα  -  γενική δύναμη - ΟΕΝΔΕΛ).»

Σχόλιο.  Εδώ η έκφραση «ιδιαίτερη δύναμη» (του Ένγκελς και του Λένιν) έχει ουσιαστικά ΜΟΝΟ τη σημασία της μειοψηφικής δύναμης – μειοψηφικού μηχανισμού και όχι απλά και μόνο τη σημασία της ξεχωριστής δύναμης -  του ξεχωριστού από την κοινωνία μηχανισμού. Και αυτό γιατί πχ,  η πλειονότητα  σε περιπτώσεις  που δεν μπορεί πρακτικά, σαν ολότητα, να συμμετέχει στην εκτέλεση κάποιων δικών της αποφάσεων, ας πούμε ανταλλαγή προϊόντων με μια άλλη χώρα,  φτιάχνει έναν αντιπροσωπευτικό μηχανισμό για να εκτελέσει τις αποφάσεις της. Αυτός ο μηχανισμός είναι μεν κάτι το ειδικό, διαφορετικό και «ξεχωριστό»  από την ολότητα –πλειονότητα αλλά ανήκει στην πλειονότητα. Δεν είναι ένας μειοψηφικός αλλά είναι πλειοψηφικός μηχανισμός  -  «γενική δύναμη» αφού και προέρχεται από την πλειοψηφία και στοχεύει να εξυπηρετήσει την πλειοψηφία και ελέγχεται από την πλειοψηφία. Δεν είναι ξεχωριστό κομμάτι της αλλά κατά δικό της. Είναι όργανο δικό της, όργανο στα χέρια της και εκτελεί εντολές της. Αυτό πρέπει να λεχθεί ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΘΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, γιατί ο Λένιν τις εκφράσεις «ιδιαίτερη δύναμη» ή «ιδιαίτερος μηχανισμός» ναι μεν εδώ μπορεί να μας τις αφήνει με την πραγματική σημασία του μειοψηφικού, όμως στην περίπτωση (πιο κάτω) που θέλει να χτίσει τη δική του παράλογη άποψη για το κράτος και τη δημοκρατία, τις χρησιμοποιεί οπορτουνιστικά, λαθροχειρικά  με την έννοια της ειδικότητας -  εξειδίκευσης σε κάποιο αντικείμενο, εκμεταλλευόμενος τη διφορούμενη σημασία τους. Και όπως θα δούμε, το κακό στοιχείο  της λέξης «μειοψηφικό» το προσάπτει μετά στη λέξη «ειδική ή ιδιαίτερη», την οποία την χρησιμοποιεί απλά με τη σημασία της ειδικότητας για να «δαιμονοποιήσει» τελικά την πραγματική δημοκρατία

.
4ο στοιχείο:

Λένιν κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 5ο, προτελευταία παράγραφος.

« Η κομμούνα είναι η πρώτη απόπειρα της προλεταριακής επανάστασης να συντρίψει την αστική κρατική μηχανή και η πολιτική μορφή που «τελικά ανακάλυψε» (Ο Μαρξ)  και με την οποία ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ αυτό που έχει συντριβεί.»

Σχόλιο: Αν πάρουμε υπόψη μας τα πιο πάνω στοιχεία, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι μετά τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, δηλαδή μετά τη συντριβή της «ΕΙΔΙΚΗΣ (μειοψηφικής) ΔΥΝΑΜΗΣ»,   η επανάσταση ΜΠΟΡΕΙ και  ΠΡΕΠΕΙ να την αντικαταστήσει  με  τη  «ΓΕΝΙΚΗ (πλειοψηφική) ΔΥΝΑΜΗ» όπως στην κομμούνα – δημοκρατία και ουσιαστικά να την αντικαταστήσει με το ΟΕΝΔΕΛ δηλαδή με το όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό (αν θέλουμε να έχουμε τα λογικά μας).

«Ευτυχώς»  που πάνω σε αυτό συμφωνεί (παραδόξως) ακόμα και ο Λένιν !!!! όπως φαίνεται στο πιο κάτω απόσπασμα:

Λένιν:   κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο , παράγραφος 12η.

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα  αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. Εδώ όμως (στην κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία.
Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ καταστολής.»

Σχόλιο:
Δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος – ιδιαίτερη δύναμη για την καταστολή των καταπιεστών αλλά η γενική δύναμη, η πλειονότητα του λαού.

Όμως τελεία και παύλα; Δεν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ «ιδιαίτερη»- μειοψηφική δύναμη;
Δηλαδή δεν χρειάζεται  κανένα κράτος, καμιά ιδιαίτερη («μειονοτική») δύναμη για να αντικαταστήσει το αστικό κράτος;

Αλλά για πόσο μπορούν να επιχαίρουν κάποιοι Λενινιστές για τη «λογική», για την «επιστημονική» σκέψη του Λένιν;  Ο Λένιν εκτός από μέγιστος αναθεωρητής του Μαρξικού προτάγματος ήταν και μέγιστος οπορτουνιστής  που διακατεχόταν  ταυτόχρονα από  ανεξέλεγκτη «κυκλοθυμία». Ξεχνά πάντα τι γράφει πριν,  πράγμα που δεν θα το έκανε ούτε ο χειρότερος μαθητής της 1ης δημοτικού, ο οποίος θα έλεγχε το γραπτό του.

 Ιδού λοιπόν. Λένιν  κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 7η

.«Δεύτερο. Το κράτος είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια (εγκώμιο πριν τη «δολοφονία»).  Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, πρέπει (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να αντικατασταθεί  από μια «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης»  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!!» (και όχι από τη «γενική δύναμη»!!!)

 
Αυτό προκύπτει από όλα τα πιο πάνω που γράφει; Φυσικά και όχι. Άλλοτε μας λέει ότι δεν χρειάζεται μια «ειδική δύναμη» για να αντικαταστήσει το αστικό κράτος  αλλά «γενική» και άλλοτε μας λέει ότι χρειάζεται μια «ειδική δύναμη» - κράτος και όχι η «γενική»!!!! Όντως. Το απόλυτο «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

  Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να συνεχίσει το κομμουνιστικό κίνημα να υιοθετεί το πολιτικό πρόταγμα του Λένιν και να το προωθεί στον 21^ο αιώνα; Γιατί να υιοθετεί ένα πρόταγμα αντιεπιστημονικό, φοβερά αντιφατικό και εκ των πραγμάτων αντικομμουνιστικό; Τόσο μεγάλη ψυχολογική ανάγκη έχουν ορισμένα ανώτερα στελέχη (αυτοπροβολής, προσωπικής εξουσίας, επαγγελματισμού κοκ) ώστε να στρουθοκαμηλίζουν μπροστά σε τούτες τις ανοησίες; Τόσο μεγάλες είναι αυτές οι προσωπικές ανάγκες τους ώστε να τις βάζουν πάνω από το συμφέρον του κομμουνιστικού κινήματος; Και ως πότε νομίζουν ότι θα μπορούν να το κάνουν; Ως πότε νομίζουν ότι «θα μπορούν να κρύβουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί» για να μην τα βλέπουν τα απλά και καλοπροαίρετα μέλη τους; Ως πότε θα καπηλεύονται την έννοια του κομμουνισμού;

Επίσης αν ανοίξουμε το βιβλίο του στο  ΙΙΙ κεφάλαιο, στο 2ο υποκεφάλαιο και ειδικά στις παραγράφους 5 και 6, θα δούμε τα εξής:

Στην 5η παράγραφο ο ίδιος παραθέτει απόσπασμα από το Μαρξ.

Μαρξ:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

Δηλαδή ουσιαστικά, αυτή είναι η δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα που έπαψε να είναι κράτος  όπως μας λέει πιο πάνω

Όμως, αμέσως στην επόμενη παράγραφο σχολιάζει:

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή  η «καθορισμένη» μορφή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας;

 Ποιο ήταν το ΚΡΑΤΟΣ που άρχισε να δημιουργεί;»

Δηλαδή ενώ η κομμούνα είχε πάψει να είναι κράτος, το κράτος δεν υπήρχε πια αλλά την ίδια στιγμή ή αμέσως μετά, η ίδια η κομμούνα άρχισε να απομακρύνεται από το κράτος και ταυτόχρονα ή μετά άρχισε να δημιουργεί  ένα νέο κράτος,  όπως μας λέει αμέσως πιο πάνω;

Λένιν:  Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο,  παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου. …….
…Η κομμούνα ΕΠΑΨΕ  να είναι κράτος εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή.
Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός . 
Όλα αυτά είναι ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ από το κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.»
 
Και αυτά σε συνδυασμό με το ΙΙΙ κεφάλαιο, στο 2ο υποκεφάλαιο και ειδικά με την παράγραφο  6η,

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή  η «καθορισμένη» μορφή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Ποιο ήταν το ΚΡΑΤΟΣ που άρχισε να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ;»,

θα πρέπει να έχουμε, παύση του κράτους από την κομμούνα, ΜΕΤΑ απομάκρυνσή της από το κράτος, με τελικό αποτέλεσμα την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου κράτους!!!

Δηλαδή η κομμούνα θα προσπαθούσε να δώσει πάλι την εξουσία σε μια μειοψηφία; Λίθοι πλίνθοι κέραμοι…

Μπορεί κάποιος να «τρελαθεί»  με όλα αυτά, εκτός από  κάποιους με «ιδιαίτερο» ψυχολογικό χαρακτήρα.

Το πιο τραγικό και σύντομο ανέκδοτο του τελευταίου αιώνα είναι προφανώς ο όρος «μαρξισμός λενινισμός». Είναι η προσπάθεια ενοποίησης και συμβιβασμού δύο εντελώς ασύμβατων επί του προτάγματος θεωριών.

Σε τούτη την περίπτωση  λοιπόν (όπως και σε άλλες αμέτρητες) ο Λένιν «το γυρίζει όποτε γουστάρει σε τσάμικο» αλλά έχει ήδη εξουδετερώσει την κριτική  του αναγνώστη καταγράφοντας τις αντιφατικές απόψεις του σε διαφορετικές σελίδες έτσι ώστε ο αναγνώστης να χάσει τον ειρμό, να χάσει τον μπούσουλα. Με διάφορες «ταχυδακτυλουργικές» μεθόδους προσπαθεί να εξουδετερώσεις τη λογική του κάθε αναγνώστη.
(Πόσοι αναγνώστες και καλοπροαίρετοι αγωνιστές δεν διάβασαν και δεν μελέτησαν κατ΄ επανάληψη το «κράτος και επανάσταση», χωρίς όμως να κατορθώσουν να δουν έστω και λίγες από τις πολλές και τεράστιες αντιφάσεις του Λένιν εξ αιτίας της «ταχυδακτυλουργικής τέχνης» με την οποία αυτός παραθέτει την αντιφατική σκέψη του;)

 Λενινική σκέψη λοιπόν για ένα πρόταγμα που οδήγησε σε καταστροφή το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Δηλαδή το αστικό κράτος θα πρέπει τελικά να αντικατασταθεί από το «προλεταριακό κράτος» - «ειδική δύναμη» - (το οποίο θα απονεκρωθεί κάποτε!!-παρηγοριά-) όπως γράφει και σε άλλο σημείο του βιβλίου.  Θέλει να  αντικαταστήσει το αστικό κράτος με μια νέα «ειδική δύναμη» - κράτος, η οποία όπως ΚΑΘΕ  «ειδική δύναμη» θα είναι ανελεύθερη και μη λαϊκή (και άρα αφού στο κοινωνικό επίπεδο που δεν υπάρχει ουδετερότητα, θα είναι αντιλαϊκή) όπως μας λέει σε άλλο σημείο :

Κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 11η.

« Το «ελεύθερο λαϊκό κράτος» αποτέλεσε προγραμματική διεκδίκηση…… Παρακάτω. Κάθε κράτος είναι μια «ιδιαίτερη δύναμη» καταπίεσης της καταπιεζόμενης τάξης. Γι αυτό ΚΑΘΕ κράτος είναι ανελεύθερο και μη λαϊκό. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξήγησαν αυτή τη θέση επανειλημμένα στους κομματικούς τους συντρόφους κατά τη δεκαετία 1870 – 1880).»
Δηλαδή θέλει πάλι μια «ειδική δύναμη» (μειοψηφία) για την οργάνωση της κοινωνίας.  Μια οργάνωση, ανελεύθερη, αντιλαϊκή , αντικομμουνιστική επί της ουσίας (αντικομμουνιστική με την έννοια ότι είναι αντίθετη στο «όλη η εξουσία στην κομμούνα – κοινότητα»).  Θα είναι τελικά απόλυτα αντίθετη  από αυτή της γενικής δύναμης - κομμούνας – δημοκρατίας,  η οποία κομμούνα δεν ήταν κράτος- «ειδική δύναμη» -  και που όμως αυτή θα έπρεπε να αντικαταστήσει το αστικό κράτος, όπως έλεγε σε άλλα σημεία. Τελικά όμως το «ξεχνά»  «προκλητικά»!!!

Ο Λένιν είναι από την αρχή «κολλημένος»  με τις γιακωβίνικες και τις Μπλανκικές αντιλήψεις. Θέλει οπωσδήποτε μια μειοψηφία να επιβάλλεται στην κοινωνία «για το καλό της».  Έτσι ό,τι και να λέει στην αρχή ή ενδιάμεσα, θα καταλήγει πάντα  στο να θέλει «όλη η εξουσία να ανήκει σε μια ισχνή μειοψηφία». Τελικά και ουσιαστικά θα καταλήγει στο «Όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος».

Οι σημερινοί εναπομείναντες λενινιστές ηγέτες, φυσικά, εξακολουθούν να μη βλέπουν τη βασική αιτία της κατάρρευσης αυτών των αντιλαϊκών, λενινιστικών καθεστώτων του κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού και έτσι δίνουν όλο και πιο γελοίες εξηγήσεις. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν  να δουν τους παραλογισμούς του Λένιν και το ότι το πρόταγμά του είναι ντε φάκτο αντικομμουνιστικό. Λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι πεταμένοι όμως με δύναμη στο κεφάλι του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

3. ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ)

α. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ)

Λένιν Κεφάλαιο IV, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα  δεν ήταν πια κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη.Η κομμούνα  ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος,  εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα - τους εκμεταλλευτές. Στη θέση της ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ υποταγής, πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός» (Δηλαδή πρόβαλε η ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.)

Λένιν  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«..Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. Σε αυτό ακριβώς εκφράζεται  με τον πιο εύγλωττο  τρόπο  η στροφή  από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από την δημοκρατία των καταπιεστών στη δημοκρατία των καταπιεζομένων τάξεων ,  από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης (κράτος), στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών (όχι κράτος).»

Λένιν   Kεφάλαιο  ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο , παράγραφος 12η.

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης…. Εδώ όμως (στην κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ» καταστολής.»

(Δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος αφού υπάρχει η γενική δύναμη.)

β.  ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ειδική δύναμη)

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο , παράγραφος 16η.

« Το προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ την κρατική εξουσία, τη συγκεντρωτική οργάνωση της βίας (όχι αντιβίας;) και για την κατάπνιξη της αντίστασης των εκμεταλλευτών και για την καθοδήγηση της τεράστιας μάζας του πληθυσμού, των αγροτών, των μικροαστών, των μισοπρολεταρίων στο έργο «ρύθμισης» της σοσιαλιστικής οικονομίας.»

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 19η.

« Εφόσον όμως στο προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το κράτος σαν ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ οργάνωση της βίας εναντίον της αστικής τάξης, τότε από εδώ βγαίνει μόνο του το συμπέρασμα: είναι άραγε νοητή η δημιουργία μιας τέτοιας οργάνωσης (κράτους) χωρίς την ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ της κρατικής μηχανής που δημιούργησε για τον εαυτό της η αστική τάξη;»

Λένιν  κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 7η γράφει:

«Δεύτερο. Το κράτος είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια. 
Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, πρέπει (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να αντικατασταθεί  από μια «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» (κράτος)  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!! (και όχι από τη «γενική δύναμη»!!!!)  

Ένας από τους σημαντικούς στόχους του Λένιν  είναι ναι μεν να παρουσιάσει την άποψη του Ένγκελς περί γενικής και ειδικής δύναμης (ώστε να δείχνει και μαρξιστής) αλλά με σκοπό να μπερδέψει το διαφορετικό περιεχόμενό τους και να προκαλέσει σύγχυση. Και μέσα από αυτή τη σύγχυση να ταυτίσει την «ειδική δύναμη» που προτείνει αυτός, σαν «γενική δύναμη»!!!

Πιθανόν όμως, παρότι όλα τα στοιχεία  οδηγούν στο βέβαιο συμπέρασμα ότι ο Λένιν δεν θέλει «με τίποτα» η γενική δύναμη (αυτενεργός ένοπλος λαός) να πάρει την εξουσία, όπως στην κομμούνα, αλλά θέλει πάλι μια ιδιαίτερη μειοψηφική δύναμη να αντικαταστήσει το αστικό κράτος, ίσως να γίνει προσπάθεια από φανατικούς λενινιστές όλα αυτά να αμφισβητηθούν. Ίσως να προβάλουν τη δικαιολογία ότι υπάρχει κάποια ασάφεια στις έννοιες κοκ και να προσπαθήσουν να εξηγήσουν με το δικό τους τρόπο τους χρησμούς της «Πυθίας».

Όμως ας αφήσουμε το γεγονός της σαφούς πρακτικής του Λένιν από το 17 και μετά και ας πάμε στις απόλυτες «ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ» του, στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση».

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 13η.

Κατά την άποψή του λοιπόν:

« Ο μαρξισμός (Όχι ο Μαρξ), διαπαιδαγωγώντας το εργατικό ΚΟΜΜΑ, διαπαιδαγωγεί ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του προλεταριάτου, ικανή να ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ και να οδηγήσει το λαό στο σοσιαλισμό, να κατευθύνει και να οργανώσει το καθεστώς…»

Τι μας λέει  εδώ; Μήπως μας λέει ότι ο λαός (γενική δύναμη) θα πρέπει να πάρει την εξουσία (δημοκρατία) ή ότι την εξουσία θα πρέπει να την πάρει η πρωτοπορία του προλεταριάτου (κόμμα) δηλαδή μια ισχνή μειοψηφία (ειδική δύναμη); Το απόσπασμα αυτό συνάδει και με άλλες αναφορές του οι οποίες είναι διάσπαρτες σε διαφορετικές σελίδες ώστε ο αναγνώστης χάνει τον ειρμό.

Ο Λένιν θέλει μειοψηφικό μηχανισμό.

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 9η.

« Η οργάνωση αυτή (αυτενεργός ένοπλος λαός) είναι ανέφικτη επειδή η κοινωνία του πολιτισμού είναι διασπασμένη σε εχθρικές και μάλιστα ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις, όπου ο «αυτενεργός» εξοπλισμός τους θα οδηγούσε στον μεταξύ τους ένοπλο αγώνα. Σχηματίζεται το κράτος, δημιουργείται μια ιδιαίτερη δύναμη (μειοψηφική, αντίθετη της γενικής-αυτενεργού ένοπλου λαού), ειδικοί σχηματισμοί οπλισμένων ατόμων, και κάθε επανάσταση καταστρέφοντας τον κρατικό μηχανισμό, μας αποκαλύπτει την ανοιχτή ταξική πάλη, μας δείχνει ολοφάνερα με ποιο τρόπο η άρχουσα τάξη προσπαθεί να ανανεώσει τους ΕΙΔΙΚΟΥΣ σχηματισμούς ένοπλων ατόμων που την εξυπηρετούν, και με ποιο τρόπο η καταπιεζόμενη τάξη προσπαθεί να δημιουργήσει ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ, (ειδικούς σχηματισμούς ενόπλων) ικανή να εξυπηρετεί όχι τους εκμεταλλευτές, αλλά αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση.»

Τι μας λέει επί της ουσίας πάλι ο Λένιν; Μας λέει ότι σε μια κοινωνία που είναι διασπασμένη σε τάξεις, για να μπορέσει μια τάξη να γίνει κυρίαρχη, φτιάχνει το κράτος. Φτιάχνει δηλαδή ένα ένοπλο ειδικό μειοψηφικό μηχανισμό αφοπλίζοντας το λαό.
Όταν γίνεται η επανάσταση και καταστρέφεται αυτός ο μηχανισμός, η ταξική πάλη συνεχίζεται. Η άρχουσα τάξη  συνεχίζει να προσπαθεί να ξαναφτιάξει αυτόν τον ειδικό-ιδιαίτερο-μειοψηφικό μηχανισμό.

Και εδώ ο Λένιν πάει να περάσει το δικό του πρόταγμα με κατάλληλες και προσεγμένες λέξεις.

Η καταπιεσμένη τάξη ΔΕΝ προσπαθεί να απαντήσει με έναν μηχανισμό γενικής δύναμης (αυτενεργός ένοπλος λαός) αλλά προσπαθεί να απαντήσει με ένα μηχανισμό του ίδιου ΕΙΔΟΥΣ, δηλαδή με έναν ειδικό μειοψηφικό μηχανισμό!!!

Και προτείνει:

Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η:

«Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό ……. γιατί οι βουλευτές (στην «εργατική δημοκρατία», στο σοσιαλισμό)  θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!, να εφαρμόζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των ΝΟΜΩΝ τους!!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους!!!!»

Απίστευτο!!! Αδιανόητο. Οι εκλεγμένοι κατά τον Λένιν θα πρέπει να έχουν την εξουσία να κάνουν τα πάντα μόνοι τους!!! Οι ίδιοι (με την προστασία της εξουσίας που θα κατέχει η ηγεσία του κόμματος) θα έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι.

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 21η.

« Καταγραφή και έλεγχος - ……… Όλοι οι πολίτες μετατρέπονται εδώ σε μισθωτούς υπαλλήλους του κράτους, που το αποτελούν (το κράτος) οι ένοπλοι εργάτες (δηλαδή κάτω από την εξουσία και φυσικά τις διαταγές της πρωτοπορίας των εργατών που είναι το κόμμα). Όλοι οι πολίτες γίνονται υπάλληλοι και εργάτες ενός παλλαϊκού κρατικού «συνδικάτου».. (με αφέντη την ηγεσία του κόμματος)»

Δηλαδή μας δίνει τον ορισμό του ολοκληρωτισμού ή σχεδόν, το πρακτικό άκρον άωτον του αντικομμουνισμού.

Επομένως ο Λένιν θέλει πραγματικό ΚΡΑΤΟΣ και όχι «κράτος», δηλαδή θέλει μια μειοψηφική δύναμη να κατέχει την εξουσία.

Όλες οι αντιφάσεις του Λένιν, όλες οι ασάφειες, όλοι οι  «παραλογισμοί» ή οι ακατανόητες εκφράσεις του έχουν τη βάση τους στο εξής γεγονός. Ο Λένιν θέλει να συμβιβάσει δύο διαμετρικά αντίθετες και απόλυτα ασυμβίβαστες πραγματικότητες. Από τη μια, θέλει να παρουσιάζεται σαν μαρξιστής, δηλαδή σαν προωθητής του μαρξικού προτάγματος (δημοκρατική ρεπούμπλικα – πραγματική δημοκρατία) και από την άλλη θέλει να περάσει το δικό του αντίθετο ολιγαρχικό (και ντε φάκτο αντικομμουνιστικό) πρόταγμα (όλη η εξουσία στο κόμμα και πιο συγκεκριμένα εξουσία στην ηγεσία του κόμματος).

Από εδώ πηγάζουν όλες οι «κυκλοθυμικές απόψεις του, τα ευτελή και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα καθώς και όλοι οι ακατανόητοι «παραλογισμοί» του. Θέλει όλη την εξουσία να την έχει μια μειοψηφία, να την έχει η ηγεσία του κόμματος.




4. Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ (δηλαδή ειδική μειοψηφική δύναμη)

Ο Λένιν στο υποκεφάλαιο με τίτλο « Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ» ξεκαθαρίζει κάπως καλύτερα για το πότε θέλει τον «ιδιαίτερο μηχανισμό καταπίεσης» δηλαδή το πραγματικό κράτος και πότε θέλει τη «γενική δύναμη» δηλαδή αυτό που δεν είναι κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.
Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 19η.

«Παρακάτω, από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό (δηλαδή όλη τη σοσιαλιστική περίοδο) είναι ακόμα αναγκαία η καθυπόταξη…… Ο ιδιαίτερος μηχανισμός, η ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης, το «κράτος» είναι ακόμα αναγκαίο….»

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα βλέπουμε ότι σε όλη τη σοσιαλιστική περίοδο ο Λένιν επιθυμεί την ύπαρξη του ιδιαίτερου μηχανισμού καταπίεσης που στην ουσία του είναι ΚΡΑΤΟΣ και όχι «κράτος» σύμφωνα με τα άλλα λεγόμενά του.

(Με το να βάζει στη λέξη κράτος εισαγωγικά, θέλει να παραπλανήσει τον αναγνώστη και να του δείξει ότι ο ιδιαίτερος – μειοψηφικός μηχανισμός καταπίεσης δεν είναι κράτος με την πραγματική έννοια του όρου. Και ότι ετούτη η αντίληψή του είναι συμβατή με τις απόψεις των Μαρξ και Ένγκελς.)

Που μεταφέρει όμως την ύπαρξη της «γενικής δύναμης»;

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 20η.

«Τέλος μόνο ο κομμουνισμός καθιστά εντελώς περιττό το κράτος γιατί δεν έχει ποιόν να καθυποτάξει….
Δεν είμαστε ουτοπιστές και δεν αρνούμαστε καθόλου ότι είναι πιθανό και αναπόφευκτο να γίνονται έκτροπα από ορισμένα άτομα, καθώς και ότι είναι ανάγκη να καταστέλλονται παρόμοια έκτροπα. Πρώτο, όμως γι αυτό ΔΕΝ χρειάζεται ιδιαίτερη μηχανή, ιδιαίτερος μηχανισμός καταπίεσης, αυτό θα το κάνει μόνος του ο ένοπλος λαός (γενική δύναμη)…»

Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, ότι την ύπαρξη της «γενικής δύναμης» τη μεταφέρει στη σχετικά μακρινή κομμουνιστική κοινωνία. Την μεταφέρει για την περίοδο μετά την ολοκλήρωση της απαλλοτρίωσης όλων των μέσων παραγωγής. Δηλαδή, διαφοροποιείται πλήρως από Ένγκελς και Μαρξ που θέλουν τη γενική δύναμη (ουσιαστικά ΟΕΝΔΕΛ) αμέσως μετά τη συντριβή του αστικού κράτους, κατά τη σοσιαλιστική περίοδο (όπως  έγινε στην κομμούνα).

Κατά τα άλλα, οι Λενινιστές ισχυρίζονται ότι το πρόταγμα του Λένιν είναι το ίδιο με το πρόταγμα των Μαρξ και Ένγκελς.

Να σημειώσουμε επίσης ότι σε τούτο το τελευταίο απόσπασμα ο Λένιν αναφέρει  «ο ένοπλος λαός» και όχι «ο αυτενεργός ένοπλος λαός».  Έτσι  όμως στην εγκαθίδρυση της κομμουνιστικής κοινωνίας, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο,  δεν μπορεί να φθάσει κανείς ποτέ. Η ιδιαίτερη – μειοψηφική δύναμη που θα κατέχει την εξουσία θα έχει γίνει πολύ σύντομα νέα κυρίαρχη τάξη.

Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Όταν θα έχει τελειώσει η σοσιαλιστική περίοδος, θα έχει εξαφανιστεί πλήρως η αστική τάξη.

Για ποιο λόγο λοιπόν να δοθούν τα όπλα στο λαό μετά την εξαφάνιση της αστικής τάξης; Για ποιο λόγο να εμφανιστεί η γενική δύναμη μετά την πλήρη συντριβή των αστών; Σε τι θα αποσκοπεί κάτι τέτοιο; Τι θα επιτυγχάνεται με τούτο;

Και επί πλέον, πως θα γίνει αυτή η μετάβαση της ένοπλης εκτελεστικής από τον έλεγχο του κόμματος στο λαό; Υπάρχουν λογικές εξηγήσεις σε τούτα τα ερωτήματα;

Να λοιπόν γιατί ο Λένιν το απόσπασμα του Ένγκελς που λέει

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»;

ΔΕΝ το αναφέρει στο υποκεφάλαιο του με τίτλο «ΜΕ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ» αλλά μας το παρουσιάζει σε ένα άσχετο υποκεφάλαιο με τίτλο «ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΦΟΥΡΤΗΣ».

Δεν θέλει το αστικό κράτος να το αντικαταστήσει η δημοκρατική ρεπούμπλικα – γενική δύναμη – ΟΕΝΔΕΛ αλλά θέλει μια ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης – κράτος του κόμματος.

Σημείωση:
Φυσικά ο Λένιν δεν μας αναφέρει πως θα γίνει, στο μέλλον, το πέρασμα από την «ειδική δύναμη» (κομματική) στη «γενική δύναμη».

Όπως απέδειξε η πράξη, στα πρώην καθεστώτα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και παρά την πλήρη απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής από το κόμμα – κράτος, κανένα από αυτά δεν πέρασε ποτέ στη γενική δύναμη. Δηλαδή ποτέ δεν πέρασε η ένοπλη εκτελεστική (αυτενεργός ένοπλος λαός), η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό. Σε αυτά τα καθεστώτα έγινε κρατικοποίηση – κομματικοποίηση των μέσων παραγωγής, σύμφωνα με τη θεωρία του Λένιν και όχι κοινωνικοποίηση. Και η κρατικοποίηση δεν είναι σοσιαλισμός.

Για το τι είναι κρατικοποίηση και τι είναι κοινωνικοποίηση αναφερόμαστε σε ένα άλλο υποκεφάλαιο.

5. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Τα βασικά και ουσιαστικά στοιχεία του οπορτουνιστή

(Από το βιβλίο του Λένιν, "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω")

«…δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ»

Μια παροιμία λέει ότι  ο «παθός» είναι ο καλύτερος «μαθός».

6. ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

«Οι τέσσερις ευαγγελιστές ήταν τρείς. Οι εξής δύο. Ο Λουκάς». Έτσι έλεγε ένας μαθητής που δεν ήξερε να απαντήσει σε σχετική ερώτηση του καθηγητή.

Σε αντιστοιχία με το «όλη η εξουσία στο λαό», δηλαδή στην πρωτοπορία των εργαζομένων που είναι το προλεταριάτο (υποσύνολο του όλου των εργαζομένων), ήτοι στην πρωτοπορία του προλεταριάτου που είναι το κόμμα (μικρή μειοψηφία σε σχέση με τα σύνολο της εργατικής τάξης –προλεταριάτου) και για να ακριβολογούμε στην ηγεσία του  που είναι η πρωτοπορία του κόμματος.

Πως από το Μαρξικό «όλη η ΕΝΔΕ στο λαό»,  περνά στο «όλη η (ENΔΕ) στην ηγεσία του κόμματος»;

Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο , παράγραφος 18η -19η

.Γράφει ο Λένιν:

«Εμείς δεν είμαστε ουτοπιστές….»

«..Όχι  εμείς  θέλουμε τη σοσιαλιστική επανάσταση με τους ανθρώπους που έχουμε τώρα, που δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα δίχως υποταγή, δίχως έλεγχο, δίχως «επιστάτες και λογιστές».
Η υποταγή όμως (ποιών υποταγή;) πρέπει να είναι απέναντι στην ΕΝΟΠΛΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ (όχι στον αυτενεργό ένοπλο λαό και ούτε καν στην αυτενεργό ένοπλη πρωτοπορία !!!) ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ , ΣΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!!!…»

Η ένοπλη εξουσία, δηλαδή η πραγματική εξουσία, μόνο στο προλεταριάτο (εργατική τάξη) και όχι σε όλο το λαό μαζί και στην εργατική τάξη όπως λέει ο Μαρξ για την κομμούνα; Δηλαδή σε ένα μέρος του συνόλου των καταπιεζομένων (που άλλοτε μπορεί να είναι η μειοψηφία και άλλοτε η πλειοψηφία αυτών);

Όλη η εξουσία στο προλεταριάτο που είναι η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ;


Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο ,  παράγραφος 15η.

« Το προλεταριάτο  ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  την ΚΡΑΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ, τη συγκεντρωτική οργάνωση της δύναμης, την οργάνωση της βίας  (όχι αντιβίας) για την κατάπνιξη της αντίστασης των εκμεταλλευτών και για την καθοδήγηση  (δες πιο πάνω και πιο κάτω υποταγή)  της τεράστιας μάζας  του πληθυσμού, των αγροτών, των μικροαστών, των μισοπρολετάριων στο έργο «ρύθμισης» της σοσιαλιστικής οικονομίας.»

 Δηλαδή μια τάξη θα πρέπει να καθοδηγήσει – υποδείξει την οδό ή να καθυποτάξει – «την τεράστια μάζα του πληθυσμού»; Καθοδηγώ σημαίνει υποδεικνύω την οδό. Τι χρειάζεται στην καθοδήγηση η συγκέντρωση της ένοπλης δύναμης σε ένα υποσύνολο της κοινωνίας; Αυτή η δύναμη δεν χρειάζεται για την καθοδήγηση. Αυτή η δύναμη χρειάζεται μόνο για υποταγή. Για καθοδήγηση χρειάζονται μόνο σωστές προτάσεις οι οποίες θα υποδεικνύουν τη σωστότερη οδό. Το προλεταριάτο θα πρέπει να κάνει μόνο πνευματική καθοδήγηση όπως λέει ο Μαρξ:

Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 5ο, παράγραφος 4η.

Μαρξ: «… Το καθεστώς της κομμούνας θα έβαζε τους αγρότες παραγωγούς κάτω από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ των μεγάλων πόλεων της περιοχής και εκεί, στο πρόσωπο των εργατών των πόλεων, θα τους εξασφάλιζε τους φυσικούς εκπροσώπους των συμφερόντων τους. Η ύπαρξη και μόνο της κομμούνας είχε σαν αυτονόητη συνέπεια της την τοπική διοίκηση, όχι όμως σαν αντίβαρο στην κρατική εξουσία που είχε γίνει πλέον περιττή.»

Όμως τελικά δεν θα είναι ούτε καν το προλεταριάτο που θα κάνει κουμάντο σε ολόκληρη την κοινωνία όπως βλέπουμε πιο κάτω. Το κουμάντο θα πρέπει να το κάνει η πρωτοπορία αυτής της πρωτοπορίας δηλαδή το κόμμα!!!

 Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο ,  παράγραφος 17η.

« Ο μαρξισμός (φυσικά όχι ο Μαρξ), διαπαιδαγωγώντας το εργατικό κόμμα, διαπαιδαγωγεί την πρωτοπορία του προλεταριάτου (δηλαδή μια ισχνή μειοψηφία εντός του προλεταριάτου), ικανή να πάρει την εξουσία και να οδηγήσει το λαό στο σοσιαλισμό, να κατευθύνει και να οργανώσει το νέο καθεστώς, να είναι ο δάσκαλος, ο καθοδηγητής και αρχηγός όλων των εργαζομένων  και θυμάτων της εκμετάλλευσης ..»

Δηλαδή το ΚΟΜΜΑ θα πάρει όλη την εξουσία και θα είναι αρχηγός όλων!!!! Ήτοι μια μικρούλα μειοψηφία  των εργαζομένων. Η πρωτοπορία της πρωτοπορίας.

Αλλά ούτε και το κόμμα σαν ολότητα θα πρέπει να κάνει κουμάντο στα πάντα. Όλα τα νήματα θα πρέπει να τα κινούν τα ανώτερα κλιμάκια των εκλεγμένων (ή κατά κανόνα των μη εκλεγμένων). Δηλαδή ακόμα μια πιο μικρή μειοψηφία σε σχέση με την  ολότητα του κόμματος.  Και αφού η εργατική τάξη είναι η πρωτοπορία όλων των εργαζομένων  και το κόμμα είναι η πρωτοπορία του προλεταριάτου και η ηγεσία του κόμματος είναι η πρωτοπορία του κόμματος τότε την εξουσία θα την έχει  μια πρωτοπορία της πρωτοπορίας  της πρωτοπορίας.

Η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος, δια μέσου του απόλυτου ολιγαρχικού συγκεντρωτισμού που τον βαπτίζει όμως δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Ο Λένιν στο κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφο 11η, γράφει:

« Τον πουλημένο και διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό….. . , γιατί οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται οι ΙΔΙΟΙ!!!, να εφαρμόζουν οι ΙΔΙΟΙ!!!!! τους ΝΟΜΟΥΣ  ΤΟΥΣ!!!, οι ΙΔΙΟΙ να ΕΛΕΓΧΟΥΝ!!!! τα αποτελέσματα της εφαρμογής των νόμων (τους), οι ΙΔΙΟΙ να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους!!!!!!!» 

Σημείωση: Γι αυτό διάφορα λενινιστικά κόμματα γράφουν στο πρόγραμμά τους θέσεις όπως: «το Ανώτατο Όργανο Εργατικής Εξουσίας θα έχει ΠΛΗΡΕΙΣ εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες» ή και το ότι θα «έχει την ευθύνη του Κεντρικού (ολιγαρχικού) Σχεδιασμού».

Οι ίδιοι οι βουλευτές λοιπόν θα φτιάχνουν τους νόμους οι ίδιοι θα τους εφαρμόζουν, οι ίδιοι θα ελέγχουν αν υπακούουν οι άλλοι κλπ.

Δηλαδή Γιάννης θα κερνάει και Γιάννης θα πίνει. Ήτοι κάτι το απόλυτα αντίθετο από την πρόταση του Μαρξ βγαλμένη από την Παρισινή κομμούνα και την οποία αποσιωπά επιμελώς ο Λένιν γιατί είναι αντίθετη στο αντικομμουνιστικό του πρόταγμα.
Μαρξ. «...Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»

Αυτό το απόσπασμα του Μαρξ το είδε κανείς στο βιβλίο του Λένιν «κράτος και επανάσταση» που όμως ο σωστός του τίτλος θα ήταν «κράτος για την αντεπανάσταση»; Φυσικά όχι, γιατί είναι εντελώς αντίθετο με την (ντε φάκτο) αντικομμουνιστική θεωρία του που θέλει οι εκλεγμένοι να κάνουν τα πάντα ΜΟΝΟΙ τους, όπως λέει πιο πάνω. Ειδικά το «θα πρέπει να δεσμεύονται από συγκεκριμένες εντολές των εκλογέων τους» είναι πολύ μεγάλο εμπόδιο στο λενινικό πρόταγμα.

Έτσι αντί οι όποιοι εκλεγμένοι να εκτελούν συγκεκριμένες εντολές των εκλογέων τους,  ο Λένιν κάνει στροφή 180ο και τους θέλει εντελώς ασύδοτους επί των αποφάσεων και απόλυτους κουμανταδόρους της ζωής  των ανθρώπων του λαού και της εργατικής τάξης.

Τρομερό. Πλήρης αντιστροφή του Μαρξικού προτάγματος σερβιρισμένο με  τη γαρνιτούρα της πολιτικάντικης αόριστης και ανύπαρκτης ευθύνης δηλαδή  της μη ευθύνης – ανευθυνότητας των εκλεγμένων βουλευτών για να καλυφθεί η τεράστια ολιγαρχική αντικοινοτιστική του θεωρία.

Η έννοιες του εύθυνου και του υπεύθυνου είναι έννοιες της αρχαίας αθηναϊκής (μερικής ή ελλιπούς ) δημοκρατίας. Ο εύθυνος κατέχει ή έχει με το μέρος του την (ένοπλη) εξουσία του καταναγκασμού και άρα και την εξουσία της υποβολής κανόνων στον υπεύθυνο  ο οποίος είναι εκτελεστικό όργανο του εύθυνου.
Αν τώρα ο υπεύθυνος δεν ακολουθούσε τις εντολές του εύθυνου τότε ο τελευταίος είχε την δύναμη να του επιβάλει κυρώσεις δια μέσου της δύναμης της ένοπλης εκτελεστικής  που κατέχει.

Εδώ όμως, στο πρόταγμα του Λένιν, πως να φέρνουν ευθύνη οι εκλεγμένοι και να υφίστανται κυρώσεις αφού οι ίδιοι οι εκλεγμένοι θα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική τη νομοθετική- κανονιστική και την ελεγκτική ή δικαστική εξουσία (ή θα υποστηρίζονται από αυτή άμα την κατέχει η ηγεσία του κόμματος;)  Οι κατέχοντας την ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική  θα είναι αντικειμενικά «επί» και όχι «υπό». Μεγάλη η παραπλάνηση.  Αλλά ούτε και οι ελάχιστοι εκλεγμένοι θα έχουν τη μεγαλύτερη, την πραγματική εξουσία. Αυτή την εξουσία ο Λένιν τη θέλει για την ηγεσία του κόμματος, για την ΚΕ και το ΠΓ.

Η Ρόζα Λούξεμπουρκ είχε αντιληφθεί αυτή την «παρασπονδία»  του Λένιν  πριν από το 1904 και γράφει στο βιβλίο της «οργανωτικά προβλήματα της Ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας»: (Πολύ πριν την επανάσταση του 1917!!!)

«Η άποψη του Λένιν είναι ότι η κεντρική επιτροπή του κόμματος θα πρέπει να έχει το προνόμιο να συγκροτεί όλες τις τοπικές επιτροπές του κόμματος. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διορίζει τα αποτελεσματικά όργανα όλων των τοπικών σωμάτων από τη Γενεύη ως τη Λιέγη και από το Τομσκ ως το Ίρκουτσκ.  Πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε όλες τις επιτροπές τους δικούς της έτοιμους κανόνες διοίκησης του κόμματος. Πρέπει να έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς αμφισβήτηση ζητήματα όπως η διάλυση και η επανασύσταση των τοπικών οργανώσεων. Με τον τρόπο αυτό, η κεντρική επιτροπή θα μπορεί να καθορίζει, όπως την βολεύει, την σύνθεση των υψηλότερων οργάνων του κόμματος.

Η κεντρική επιτροπή θα είναι το μόνο σκεπτόμενο στοιχείο στο κόμμα. Οι υπόλοιποι  κομματικοί σχηματισμοί θα είναι απλά τα εκτελεστικά άκρα της.»

Επίσης πιο κάτω γράφει:

«Ο Λένιν φαίνεται να παραμερίζει το γεγονός αυτό όταν παρουσιάζει στο βιβλίο του την άποψη ότι ο επαναστάτης σοσιαλδημοκράτης (που αργότερα ονομάστηκε κομμουνιστής) δεν είναι τίποτε άλλο από «Γιακωβίνος»!!!!»

Όλες λοιπόν οι εξουσίες στα χέρια μιας μηδαμινής μειοψηφίας. Και με τη λειτουργία του κόμματος στη βάση του ολιγαρχικού συγκεντρωτισμού, τον οποίο βαπτίζει δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, όλη η εξουσία ανήκει αποκλειστικά και νομοτελειακά στην ηγεσία του κόμματος.  Όλη η εξουσία θα ανήκει στο ΠΓ του κόμματος ή την ΚΕ και ενίοτε μόνο στον γραμματέα (πχ Στάλιν). Η σχεδόν απόλυτη αντικομμουνιστική ολιγαρχία.

Σημείωση:
 Να αναφέρουμε  μόνο ένα παράδειγμα από τον ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό των λενινιστικών κομμάτων:

Κομματικά συνέδρια. Κατά κανόνα υπάρχει μόνο μια εισήγηση (από την ηγεσία) πάνω στην οποία διεξάγεται ο όποιος διάλογος παρωδία (ό,τι και να λένε τα απλά μέλη, όσο και να «εκτονώνονται» και να έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνουν, τελικά θα γίνεται αυτό που θέλει η ηγεσία ή αλλιώς ό,τι θέλει ένα μειοψηφικό υποσύνολο). Εδώ διαφαίνεται  καθαρά η τεράστια ανισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών ετούτων των συλλογικοτήτων.

Όλοι γνωρίζουν ότι εκλέγονται κάποιοι σύνεδροι, το ποσοστό των οποίων είναι μειοψηφικό σε σύγκριση με το σύνολο των μελών.  Οι σύνεδροι στο τέλος θα ψηφίσουν - αποφασίσουν για μερικά θέματα και ετούτες οι αποφάσεις τους θα δεσμεύουν όλα τα μέλη του κόμματος.  Και ενώ αυτές οι αποφάσεις – ψηφοφορίες θα μπορούσαν να γίνονται από τις οργανώσεις της βάσης με τη συμμετοχή όλων των απλών μελών, κάτι τέτοιο αποκλείεται να το κάνουν. Θέλουν να διαπαιδαγωγούν τα μέλη τους στην ολιγαρχική ιεραρχική «πυραμίδα». Στην κορυφή να είναι η ηγεσία, πιο κάτω τα μεσαία στελέχη και στον πάτο τα απλά μέλη ή «οι πληβείοι». Πρέπει να περνά στη συνείδηση των από κάτω, μια σχέση ανισότιμη «κατ εικόνα και ομοίωση της αυριανής αντικομμουνιστικής κοινωνίας».

Οι σύνεδροι, φυσικά, δεν εκτελούν συγκεκριμένες εντολές των εκλογέων τους αλλά εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές τους απόψεις. Είναι ασύδοτοι για τις συγκεκριμένες ψηφοφορίες ή άλλες ενέργειές τους. Επομένως δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με την πραγματική έννοια της αντιπροσώπευσης. Επί πλέον δεν έχουν κανένα μηχανισμό ώστε να μπορούν τα απλά μέλη να καταθέτουν προτάσεις και αυτές να απευθύνονται στο σύνολο των μελών και να κρίνονται από αυτό το σύνολο.
Ουσιαστικά η λειτουργία των λενινιστικών κομμάτων είναι ίδια με αυτή των αστικών κομμάτων. Στοιχείο που δείχνει την αστικοποίηση, την «ταξικοποίηση» αυτών των κομμάτων πολύ πριν πάρουν την εξουσία.

Να συνεχίσουμε.

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 21η.

« Καταγραφή και έλεγχος - ……… Όλοι οι πολίτες μετατρέπονται εδώ σε μισθωτούς υπαλλήλους του κράτους, που το αποτελούν (το κράτος) οι ένοπλοι εργάτες (δηλαδή κάτω από την εξουσία και φυσικά τις διαταγές της πρωτοπορίας των εργατών που είναι το κόμμα). Όλοι οι πολίτες γίνονται υπάλληλοι και εργάτες ενός παλλαϊκού κρατικού «συνδικάτου». (με αφέντη την ηγεσία του κόμματος)»

Δηλαδή μας δίνει τον ορισμό του ολοκληρωτισμού ή σχεδόν, το πρακτικό άκρον άωτον του αντικομμουνισμού.

Όλα ετούτα δεν ήταν απλές απόψεις, απλές θεωρίες του Λένιν. Ήταν οδηγός για συγκεκριμένη ολιγαρχική πρακτική. Για παράδειγμα αναφέρουμε το πιο κάτω.

Το 1922, το 11ο συνέδριο του κόμματος αποφασίζει,  μετά από ΕΙΣΗΓΗΣΗ του Λένιν, να περάσει ΟΛΗ η εξουσία μέσα στις επιχειρήσεις, στα χέρια της διεύθυνσης (μονοπρόσωπης διεύθυνσης αντί της προηγούμενης επίσης ολιγαρχικής τρόϊκας!!!)  Η εισήγηση του Λένιν ήταν η εξής:

« Λόγω της σημερινής κατάστασης στη Ρωσία , πρέπει  να συγκεντρωθεί η ΠΛΗΡΗΣ εξουσία στις ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ των επιχειρήσεων (κατά τα άλλα μιλούσε για εξουσία του προλεταριάτου ή των εργατικών συμβουλίων – σοβιέτ!!!) και κάθε ΑΝΑΜΙΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ στη διαχείριση των επιχειρήσεων  πρέπει να αναγνωριστεί στις συνθήκες αυτές σαν απόλυτα απαράδεκτη και ολέθρια!!!!!»

Τελικά επιβλήθηκε η μονοπρόσωπη διεύθυνση.  Όμως ο Λένιν δεν απευθύνθηκε στο λαό, ούτε καν στα «εργατικά συμβούλια» (τα οποία είναι μειοψηφία σε σχέση με την εργατική τάξη  και άρα είναι και αυτός ένας ολιγαρχικός θεσμός), δεν απευθύνθηκε ούτε καν σε ολόκληρο το κόμμα αλλά απευθύνθηκε, στο μειοψηφικό σώμα των συνέδρων του κόμματος, στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος. Απευθύνθηκε στην πραγματική εξουσία δηλαδή στην εξουσία της ηγεσίας του κόμματος. Τα εργατικά συμβούλια ήταν προπαγανδιστικό κατασκεύασμα (για να μπει η λέξη εργατικό στο πρόταγμά του) ήταν οι μαριονέτες ή οι γλάστρες του ολιγαρχικού του συστήματος ή απλά τα μέσα για να περνά αφενός η γραμμή της ηγεσίας προς τα κάτω (το μακρύ χέρι της ηγεσίας του κόμματος) και αφετέρου να κρατούν το προσωπείο κάποιας δημοκρατικότητας.  Γι αυτό  απευθύνθηκε στους ελάχιστους σύνεδρους του κόμματος που και αυτοί ήταν ελεγχόμενοι.

Το «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» δηλαδή το «όλη η εξουσία στα εργατικά συμβούλια» ήταν (και είναι) διπλή πολιτικάντικη απάτη. Πρώτον και να περνούσε πρακτικά όλη η εξουσία στα εργατικά συμβούλια θα ήταν μια εξουσία μειοψηφική, άρα αντικομμουνιστική και δεύτερον αποκλειόταν τελικά να περάσει σε αυτά. Δεν μπορούσε να υπάρχει μια άλλη δυαδική εξουσία. Η εξουσία ή θα ανήκε στο κόμμα ή στα σοβιέτ. «Φυσικά» ο Λένιν ήθελε όλη την εξουσία στην ηγεσία του κόμματος. Απλά όλα τα συνθήματά του σκοπό είχαν να πάρει με το μέρος του τους εργαζόμενους και να τους χρησιμοποιήσει τελικά για να εδραιώσει την ολιγαρχική εξουσία του κόμματος.

(Έτσι φθάνει κανείς στο «οι τέσσερις ευαγγελιστές ήταν τρείς, οι εξής δύο, ο Λουκάς». Σε αντιστοιχία, «όλη η εξουσία στο λαό, δηλαδή στο προλεταριάτο που είναι η πρωτοπορία των εργαζομένων, ήτοι στην πρωτοπορία του προλεταριάτου   που είναι το κόμμα και για να ακριβολογούμε στην πρωτοπορία του κόμματος που είναι η ηγεσία του.)

 Νομοτελειακά όμως, όταν μια μειοψηφία κατακτά την εξουσία μετατρέπεται σε νέα κυρίαρχη πολιτικοοικονομική τάξη (όπως αποδείχθηκε και με τα καθεστώτα του υπαρκτού κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού – ανορθόδοξου καπιταλισμού).
Αυτοί που κατέχουν την ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ εξουσία την κατέχουν για να εξουσιάζουν όλους εκείνους που δεν κατέχουν την εξουσία.

7. ΤΟ ΕΝΟΠΛΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΛΕΝΙΝΙΚΗ         ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ

Ο Λένιν σε αυτό το βιβλίο του αναφέρεται μερικές φορές στο ένοπλο προλεταριάτο το οποίο θα πρέπει να αντικαταστήσει τη συντριμμένη αστική κρατική μηχανή. Πουθενά όμως δεν μιλάει για τον «αυτενεργό ένοπλο λαό» που θα πρέπει να αντικαταστήσει την ένοπλη οργάνωση της αστικής τάξης.
ΟΜΩΣ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ Ή Ο ΕΝΟΠΛΟΣ  ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ  ΛΑΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ Ο «ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ  ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ  ΛΑΟΣ». 

 Οι έννοιες «ένοπλος οργανωμένος λαός», ένοπλη «εργατική τάξη» ή και «πολιτοφυλακή» είναι έννοιες παγίδα για τους λαούς. Είναι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από ολιγαρχικούς – «επαναστάτες» του περασμένου αιώνα (αλλά και σήμερα) για να παγιδέψουν την κοινωνική συνείδηση (πχ Λένιν και λενινιστές). Στόχευαν με τις λέξεις λαός ή εργατική τάξη,  να κάνουν τους λαούς ή την εργατική τάξη να πιστεύουν ότι με το να είναι ένοπλοι, θα έχουν και την πραγματική εξουσία.
Όμως όλοι οι αστικοί, όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και αστυνομίες αποτελούνταν και αποτελούνται από ένοπλους εργάτες, από ένοπλους εργαζόμενους,  από ανθρώπους του λαού. 

Παρά ταύτα τελικά την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί αλλά οι ολιγαρχικοί.
Για να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό, δεν εξαρτάται ούτε από την κοινωνική προέλευση αυτών που πλαισιώνουν τους ένοπλους μηχανισμούς στο σύνολό τους και ούτε από κάποιο ποσοστό συμμετοχής των ανθρώπων του λαού. Πχ σήμερα στο Ισραήλ  σχεδόν όλος ο πληθυσμός, όλος ο λαός είναι ένοπλος (τακτικός, εφεδρικός στρατός, άνδρες, γυναίκες). Όμως ο ένοπλος αυτός μηχανισμός είναι ολιγαρχικός και οι ένοπλοι άνθρωποι του λαού είναι υποτακτικοί των αστών ολιγαρχικών.
Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Γιατί; Όλοι οι ένοπλοι μηχανισμοί έχουν εντός τους μια κινητήρια δύναμη, μια κινητήρια μηχανή. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα τους έχουν έναν άλλο μηχανισμό δύναμης ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να δίνει, τις κατά συγκεκριμένη βούληση του, εντολές για κίνηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού ή ολόκληρου του μηχανισμού.

Ετούτο  τον εσωτερικό κινητήριο μηχανισμό μπορούμε να τον ονομάσουμε και ηγεσία,  κορυφή, ή κέντρο του ένοπλου μηχανισμού. Το ιδιαίτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας (ή του κέντρου) του συνολικού μηχανισμού είναι το γεγονός ότι διαθέτει υλική ισχύ υπεροπλίας απέναντι ή σχετικά με το υπόλοιπο μέρος. Διαθέτει υπηρεσίες συλλογής καθοριστικών πληροφοριών (μυστικές), κατάλληλο εξοπλισμό, όπλα, συνοχή, συντονισμό κοκ. Με λίγα λόγια διαθέτει τέτοια πραγματική δύναμη ώστε να μπορεί να καταναγκάζει, να μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή ή τη χρήση βίας και στα υπόλοιπα μέρη του συνολικού μηχανισμού, τα οποία στην ουσία είναι υποτακτικά του. Με την πραγματική υπεροπλία που διαθέτει απέναντι στο υπόλοιπο ένοπλο σώμα, κατορθώνει να  κάνει να υπακούν στις εντολές της, διαταγές της και τα άλλα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής.

Τελικά και ουσιαστικά, αυτός ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) μπορεί να διαθέτει την ύψιστη πραγματική εξουσία μέσα στην κοινωνία.
Η όποια διαμορφωμένη θέληση μέσα στα πλαίσιά του (εξυπηρέτησης δικών του ή «υιοθετημένων»  συμφερόντων των συμμάχων του,  πχ μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης όπως της αστικής) περνά αρχικά και ιεραρχικά, με διαταγές, στα άλλα μέρη του σώματος  και τελικά σε ολόκληρο το ένοπλο σώμα και δια μέσου αυτού (ουσιαστικά πάντα υπό μορφή διαταγών) περνά στο λαό για να του καθορίσει συγκεκριμένες συμπεριφορές υπακοής.

Ετούτος λοιπόν, ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) επειδή δύναται να κινητοποιεί κατά τη θέλησή του (και με όρους καταναγκασμού, επιβολής) τον υπόλοιπο μηχανισμό και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία, κατέχει ουσιαστικά την πραγματική εξουσία, την πραγματική ένοπλη εκτελεστική.
Τα υπόλοιπα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής καθώς και ο λαός είναι υποτακτικά αντικείμενά του.

Επομένως για να αποκτήσει την εξουσία ο λαός  δεν αρκεί με τίποτα το να είναι ένοπλος. (Όπως είπαμε όλοι οι ένοπλοι ολιγαρχικοί μηχανισμοί αποτελούνται στο συντριπτικό μέρος τους από ανθρώπους προερχόμενους από την εργατική τάξη και το λαό).

Δύο ορισμοί:

1. ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποίας   μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις.
2. ΛΑΟΣ είναι το σύνολο των ανθρώπων οι οποίοι δεν κατέχουν καμιά οικονομική ή πολιτική εξουσία.

Στο κοινωνικό επίπεδο η μέγιστη εξουσία είναι η ένοπλη εκτελεστική. Όποιος την κατέχει δύναται να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλα υποκείμενα.

Έτσι το καθοριστικό στοιχείο για την κατοχή της εξουσίας από το λαό είναι δυνατότητα επιβολής της θέλησής του, είναι η κατοχή από τον ίδιο της ηγεσίας αυτού μηχανισμού, δηλαδή η κατοχή της κινητήριας δύναμης όλου του ένοπλου μηχανισμού.
Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να έχει την ένοπλη υπεροπλία, να έχει την ισχύ των υλικών όρων καταναγκασμού – επιβολής  ώστε να μπορεί κινητοποιεί ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα της ένοπλης εκτελεστικής ενάντια σε ολιγαρχικές επιβουλές ή μειοψηφικές παραβιάσεις των επιταγών της πλειοψηφίας.
Πρακτικά η θέληση της πλειοψηφίας του λαού να είναι η εντολή και να μπορεί να επιβληθεί .
Αυτό σημαίνει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.

Εδώ συνοψίζοντας να πούμε ότι « ένοπλος λαός» ή «ένοπλη εργατική τάξη» είναι ολιγαρχικές προπαγανδιστικές εκφράσεις – μπαρούφες γιατί όχι μόνο δεν συνεπάγονται εξουσία του λαού αλλά και γιατί παίζουν το ρόλο της παγίδευσης της συνείδησης του λαού. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο «αυτενεργός ένοπλος λαός» και όχι σκέτα ο ένοπλος λαός.

Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι εκφράσεις του τύπου «λαϊκή εξουσία» ή «λαϊκή κυριαρχία» κλπ,  είναι σκέτη απάτη αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο σχέδιο για την πρακτική κατάκτηση από το λαό της ηγεσίας, της κορυφής του ένοπλου μηχανισμού (φυσικά και νομοθετικής, δικαστικής).  Δηλαδή της κατάκτησης της πραγματικής εξουσίας. Και τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει κανένα κόμμα ή άλλος φορέας αυτών των συνθημάτων (δεξιά και αριστερά ολιγαρχικά κόμματα). Είναι έτσι απλά μια ακόμα ΑΠΑΤΗ για "ψάρεμα" οπαδών σε θολά νερά.  Δεν έχουν σχέδιο γιατί την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής την θέλουν για τους ίδιους, για το κόμμα τους. Και από τη θέση αυτή το κόμμα είτε γίνεται ο νέος εκπρόσωπος του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος ή μετατρέπεται σε νέα ολιγαρχική κυρίαρχη τάξη, σε μιας άλλης μορφής ολιγαρχικό σύστημα όπως πχ στις ανατολικές χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού.

Σημείωση:
Πολλά λενινιστικά κόμματα μιλάνε για εργατικό έλεγχο κάποιων επιχειρήσεων ακόμα και μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Φτηνή προπαγάνδα, μεγάλη παραπλάνηση. Από τη στιγμή που ο ελέγχων δεν έχει την ένοπλη εκτελεστική εξουσία με το μέρος του, δεν έχει την ανώτερη ένοπλη εκτελεστική υπό τις διαταγές του (άμεσα ή έμμεσα), δεν μπορεί πρακτικά να γίνει έλεγχος και να επιβληθούν κυρώσεις αν χρειαστεί.

Είναι σαν ο στρατηγός να εξουσιοδοτεί το φαντάρο για να τον ελέγξει.

Είναι όμως πρακτικά δυνατό να κατακτήσει ο κάθε λαός την ένοπλη εκτελεστική εξουσία; Μπορεί να υπάρξει «αυτενεργός ένοπλος λαός; Σε αυτό το ερώτημα θα απαντήσουμε πιο κάτω, σε ένα επόμενο ειδικό κεφάλαιο.

 



                                           






                                                 ΚΕΦΑΛΑΙΟ  ΙΙΙ

Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

 

1. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ

Παρότι γενικά θεωρούμε την ορολογία του Λένιν λαθεμένη και χωρίς σαφές περιεχόμενο,  θα την χρησιμοποιήσουμε όμως σε αρκετές περιπτώσεις  για να αναδείξουμε καλύτερα τις όποιες ανακολουθίες ή αντιφάσεις περικλείει αυτή.
Ας πάρουμε τα πιο κάτω αποσπάσματα του Λένιν και ας υποθέσουμε ότι  έχουν  πλήρη λογική οι έννοιές του.

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 16η.

1. «Έτσι λοιπόν στην καπιταλιστική κοινωνία έχουμε μια δημοκρατία κουτσουρεμένη, κακομοιριασμένη, κίβδηλη, δημοκρατία μόνο ΓΙΑ τους πλούσιους, για τη μειονότητα.
2. Η δικτατορία του προλεταριάτου (τότε θα έχουμε προλεταριακό κράτος ή ημικράτος κατά το Λένιν), η περίοδος μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό,  θα δώσει για πρώτη φορά μια δημοκρατία ΓΙΑ το λαό, για την πλειονότητα  παράλληλα με την απαραίτητη καθυπόταξη της μειονότητας των εκμεταλλευτών («προλεταριακή δημοκρατία»).
3. Μόνο ο κομμουνισμός μπορεί να δώσει μια πραγματικά ολοκληρωμένη δημοκρατία και όσο πιο ολοκληρωμένη θα είναι αυτή, τόσο πιο γρήγορα θα γίνει περιττή, θα απονεκρωθεί από μόνη της!!!»

Σύμφωνα με το συγκεκριμένο πιο πάνω απόσπασμα, ο Λένιν μας λέει περιληπτικά ότι έχουμε τρείς μορφές δημοκρατίας.

Την αστική, την προλεταριακή και την πιο ολοκληρωμένη ή κομμουνιστική.
Και σύμφωνα με άλλες αναφορές του σε διάφορα μέρη του βιβλίου για το κράτος, και τη δημοκρατία,  μπορούμε να φτιάξουμε προς το παρόν τον εξής πίνακα:

                                                                                       

	1	2	3
α	Αστικό ΚΡΑΤΟΣ (Πλήρες κράτος κοινοβουλευτικό-,  «ειδική δύναμη»)	Προλεταριακό -εργατικό  ΚΡΑΤΟΣ («Ημικράτος» , «ειδική δύναμη»)	Κομμουνιστική ακρατική κοινωνία (αταξική κοινωνία,  «γενική δύναμη»)
β	Αστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Κουτσουρεμένη δημοκρατία, δημοκρατία των λίγων, δημοκρατία της μειοψηφίας, δημοκρατία των καταπιεστών!!!)	Προλεταριακή-εργατική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (Περισσότερη, μεγαλύτερη δημοκρατία, δημοκρατία των περισσότερων)	Κομμουνιστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ολοκληρωμένη δημοκρατία, δημοκρατία όλων, η οποία απονεκρώνεται μέχρι την εξαφάνισή της!!!)

Καλό θα είναι όμως να εξετάσουμε τα δεδομένα που είναι μέσα στα «κουτάκια» . Να τα εξετάσουμε και στην οριζόντια και στην κάθετη σχέση τους, αναλύοντάς τα ένα προς ένα και σχετίζοντάς τα μεταξύ τους.

Ας ξεκινήσουμε όμως την ανάλυση με τις δημοκρατίες και την έννοια της δημοκρατίας:
                  
              ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

                       1                                       2                                       3

β

Αστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Κουτσουρεμένη δημοκρατία, δημοκρατία των λίγων,  δημοκρατία μιας  μειοψηφίας, δημοκρατία των  καταπιεστών!!!)

Προλεταριακή-εργατική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Περισσότερη, μεγαλύτερη δημοκρατία, δημοκρατία των  περισσότερων)

Κομμουνιστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ολοκληρωμένη δημοκρατία, δημοκρατία όλων, που  απονεκρώνεται σταδιακά μέχρι την εξαφάνισή της)

Τι βλέπουμε εδώ;

Η ουσία δημοκρατία, το ουσιαστικό δημοκρατία, υπάρχει και στις τρείς μορφές οργάνωσης της κοινωνίας στη θεωρία του Λένιν αλλά συνοδεύεται από διαφορετικά επίθετα. Υπάρχει αντίστοιχα στο αστικό κράτος (αστική δημοκρατία), στο προλεταριακό (εργατική- προλεταριακή δημοκρατία) και στην μακρινή  κομμουνιστική κοινωνία (ολοκληρωμένη - κομμουνιστική δημοκρατία).

β1. Στην πρώτη περίπτωση (αστική δημοκρατία), υπάρχει μεν δημοκρατία σαν ουσία αλλά είναι «κουτσουρεμένη» για το λαό και ολόκληρη για τους λίγους κλπ!!!…

Λένιν, Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 16η.

 «Έτσι λοιπόν στην καπιταλιστική κοινωνία έχουμε μια δημοκρατία κουτσουρεμένη, κακομοιριασμένη, κίβδηλη, δημοκρατία μόνο ΓΙΑ τους πλούσιους, για τη μειονότητα!!!.»
Αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία, σε ΟΛΑ τα πολιτικά συστήματά της, (και στον κοινοβουλευτισμό) πάντα μια μειονότητα υποτάσσει την πλειονότητα και επομένως δεν τηρείται η ΑΡΧΗ, η ΟΥΣΙΑ της έννοιας της δημοκρατίας.  Και η αρχή της δημοκρατίας είναι η πλειονότητα να υποτάσσει τη μειονότητα ή αντίστροφα η μειονότητα να υποτάσσεται στην πλειονότητα. Και αφού δεν τηρείται αυτή η αρχή που είναι η ουσία της δημοκρατίας είναι εντελώς «ακατανόητο»  το γεγονός ότι ο Λένιν ονομάζει τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.

Από εδώ και πέρα  θα πρέπει να αναζητήσουμε το «ποια είναι αυτή η ουσία που είναι κουτσουρεμένη για το λαό, στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα και η οποία είναι πραγματική μόνο για τους πλούσιους και ονομάζεται δημοκρατία».  Σε τι το συγκεκριμένο συνίσταται; Ποιο είναι αυτό το αγαθό που μπορεί να το κατέχουν άλλοτε μεν οι λίγοι (πλούσιοι) και άλλοτε δε οι πολλοί (λαός);
Σε αυτό δεν δίνεται καθαρή, συγκεκριμένη απάντηση ούτε από τον Λένιν και ούτε από τους λενινιστές.

Πάντως, από το πιο πάνω απόσπασμα συμπεραίνουμε με «βεβαιότητα» ότι για τον Λένιν δημοκρατία ΔΕΝ σημαίνει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο εξουσία του λαού, εξουσία της πλειονότητας (όπως σήμαινε για τον Μαρξ) αλλά ενίοτε (ήξεις αφήξεις – οπορτουνισμός) σημαίνει και εξουσία της μειονότητας, εξουσία των καταπιεστών!!!
Στον αστικό κοινοβουλευτισμό, ο λαός ή η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει καμιά εξουσία. Την εξουσία την έχει μια μειοψηφία και όμως ο Λένιν ονομάζει αυτό το σύστημα δημοκρατία (για τους λίγους)!!

Εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις. Αυτή τη δύναμη στον αστικό κοινοβουλευτισμό (και σε κάθε μορφής αστικό σύστημα) δεν την έχει η πλειονότητα ούτε καν κατά τρόπο «κουτσουρεμένο». Όλα αυτά τα συστήματα είναι ΠΛΗΡΗΣ δικτατορία (επιβολή της θέλησης) της αστικής τάξης, δηλαδή επιβολή της θέλησης μιας μειοψηφίας, μιας ολιγαρχίας.

Επομένως, αφού δημοκρατία, κατά τον Λένιν, δεν σημαίνει αποκλειστικά εξουσία του λαού, των πολλών, αλλά μπορεί να σημαίνει και εξουσία των λίγων τότε ποια είναι εκείνη η ουσία, εκείνο το στοιχείο που αποκαλεί δημοκρατία και στον κοινοβουλευτισμό και στη δική του προλεταριακή δημοκρατία (που θα είναι αυξημένο) αλλά και στην κομμουνιστική κοινωνία (που θα έχει αυξηθεί ακόμα περισσότερο);
 Ο Λένιν ονομάζει δημοκρατία το αστικό πολιτικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού  ενώ ξέρει πολύ καλά ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι σύστημα επιβολής – δικτατορίας μιας μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Ξέρει ότι το σύστημα αυτό είναι κοινοβουλευτικού τύπου ολιγαρχική δικτατορία αλλά το ονομάζει  δημοκρατία!!!
Άλλοτε λοιπόν ο Λένιν ονομάζει τον κοινοβουλευτισμό αστική δημοκρατία, άλλοτε τον ονομάζει καπιταλιστική δημοκρατία κλπ αλλά πάντως δημοκρατία. Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με τον Μαρξ  που σε ΚΑΜΙΑ αναφορά του, σε κανένα βιβλίο του (ποτέ μα ποτέ) δεν ονομάζει τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία (γιατί σαν ουσία δεν είναι).
 
β2. Από την αστική δημοκρατία «κάνουμε στροφή»!! και περνάμε στην προλεταριακή δημοκρατία!!! (Πότε θα πραγματωθεί αυτή μέλει να το δούμε)
Να παρουσιάσουμε όμως μερικές αναφορές του Λένιν με τον όρο προλεταριακή (ή εργατική) δημοκρατία.

Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο ,  παράγραφος 6η  και 13η.

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή η καθορισμένη μορφή της προλεταριακής δημοκρατίας, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας;…»

«Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής: ………….
Σε αυτό εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο η στροφή! από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από τη δημοκρατία των καταπιεστών!!! στη δημοκρατία των καταπιεζόμενων τάξεων (πολλών) !!!!!!….»

(Φυσικά, ούτε και στην πιο ακραία σουρεαλιστική ποίηση δεν θα μπορούσε να σταθεί η έκφραση «δημοκρατία των καταπιεστών» ή «καταπιεστική δημοκρατία».)

 Σύμφωνα  λοιπόν με το Λένιν, στο εργατικό - προλεταριακό κράτος που θα διαδεχθεί το αστικό μετά την συντριβή του τελευταίου, θα έχουμε το πολιτικό σύστημα της «προλεταριακής – εργατικής  δημοκρατίας», η οποία τώρα θα είναι δημοκρατία για τους πολλούς και όχι δημοκρατία για μια μειοψηφία (πλούσιους)!!! Και εδώ η ουσία αυτού του συστήματος της «προλεταριακής δημοκρατίας»  λέει ότι είναι η δημοκρατία, με διαφορετική όμως μορφή.

Αλλά ας μην επικεντρωθούμε προς το παρόν στις όποιες διαφορές θα έχει αυτή η δημοκρατία  σε σχέση με την αστική – κοινοβουλευτική, σύμφωνα με τον Λένιν.
Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να βρούμε ποιο είναι εκείνο το ΚΟΙΝΟ στοιχείο, η ΚΟΙΝΗ ΟΥΣΙΑ μεταξύ αυτών των πολιτικών συστημάτων που μας δίνει το «δικαίωμα» να αποκαλούμε αυτά  τα πολιτικά συστήματα  δημοκρατίες.
Ποια είναι  δηλαδή αυτή η  συγκεκριμένη οντότητα ή ουσία που την ονομάζει δημοκρατία και πρώτα την έχουν στα χέρια τους οι καταπιεστές και μετά την έχουν στα χέρια τους οι καταπιεσμένοι.

Αυτή την ουσία μπορεί άλλοτε να την έχουν κάποιοι λίγοι κακοί και την παρέχουν – δωρίζουν στον εαυτό τους και άλλοτε την έχουν πάλι κάποιοι λίγοι καλοί οι οποίοι την παρέχουν – δωρίζουν στους πολλούς;

Υπάρχει; 
Κάνοντας μια παρένθεση να πούμε ότι ο όρος «προλεταριακή – εργατική δημοκρατία» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του Μαρξ και του Ένγκελς. Δεν υπάρχει σαν πολιτικό σύστημα (όπως δεν υπάρχει και προλεταριακό κράτος) που θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι αποκλειστική επινόηση του Λένιν.  Αντί της έννοιας της προλεταριακής δημοκρατίας,  στους Μαρξ και Ένγκελς, υπάρχει  η έννοια της δημοκρατίας (σκέτης) ή η έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα και οι οποίες έχουν το ίδιο και πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο (ΟΕΝΔΕΛ).
(Μερικοί λενινιστές προσπαθούν να εδραιώσουν την έννοια της εργατικής δημοκρατίας πάνω σε δήθεν αναφορά του Μαρξ στην Παρισινή κομμούνα. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Μαρξ γράφει για τη «σημαία της δημοκρατίας της εργασίας» που κυμάτιζε στο Δημαρχείο.. Άλλο όμως «η δημοκρατία της εργασίας», δηλαδή η εξουσία του λαού της εργασίας (γιατί υπάρχει και μικρό κομμάτι του λαού που είναι εισοδηματίες, λούμπεν ή «κηφήνες»  κλπ) και εντελώς διαφορετικό είναι  η εργατική δημοκρατία σαν πολιτικό σύστημα που αντιτίθεται σε μια ανύπαρκτη αστική δημοκρατία.)

Τίθεται λοιπόν μεγάλο ερώτημα εδώ.

 Για ποιο λόγο ο Λένιν άλλαξε την ορολογία του Μαρξ; Σε τι τον εμπόδιζε; Προσέφερε τίποτα το θετικό αυτή η αλλαγή στο κίνημα ή προσέφερε καλή υπηρεσία στη δόμηση του φιλολαϊκού προσωπείου της αστικής τάξης;

Και ποιο θα είναι κατά το Λένιν το περιεχόμενο, περιληπτικά, αυτής της «εργατικής δημοκρατίας»;

Στο προλεταριακό κράτος (ή δικτατορία του προλεταριάτου) αντιστοιχεί περισσότερη δημοκρατία από ότι στο αστικό κράτος.

Λένιν Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 12η.

«Και η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η οργάνωση της πρωτοπορίας των εργαζομένων σε κυρίαρχη τάξη, για την καθυπόταξη των καταπιεστών, δεν μπορεί να δώσει απλώς και μόνο τη ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ της δημοκρατίας. Μαζί με την τεράστια διεύρυνση του δημοκρατισμού!! (τι σημαίνει δημοκρατισμός;) που για πρώτη φορά γίνεται δημοκρατισμός για το λαό και όχι δημοκρατισμός για τους πλούσιους, η δικτατορία του προλεταριάτου επιβάλλει στους καταπιεστές, στους εκμεταλλευτές, στους καπιταλιστές μια σειρά από περιορισμούς της ελευθερίας.»
Τι θα πει περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία; Αν η αρχή της δημοκρατίας είναι η υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, σημαίνει ότι ο λαός δεν έχει πάντα πλήρη εξουσία για την τήρηση αυτής της αρχής;  Έτσι θα πρέπει, θα μπορεί μερικές φορές να τηρείται και άλλες να μην τηρείται η πιο πάνω αρχή; Άλλοτε να τηρείται περισσότερο και άλλοτε λιγότερο;

Όμως ας επιμείνουμε. Σε τι συγκεκριμένο συνίσταται αυτή η αύξηση, αυτή η διεύρυνση της δημοκρατίας; (Και τι σημαίνει δημοκρατισμός;)

Φυσικά στο πρόταγμά του, όχι μόνο δεν διαφαίνεται πουθενά η θέση και οι θεσμοί για έμπρακτη τήρηση της αρχής της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία – δημοκρατία - αλλά αντίθετα, πρακτικά, είναι σαφής η θεωρία του και η θέλησή του για υποταγή της πλειοψηφίας σε μια μειοψηφία, σε μια «ειδική δύναμη» – μειοψηφική δύναμη. Και τούτο δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τη δημοκρατία της κομμούνας του Παρισιού, με την πραγματική δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) αλλά επί της ουσίας έχει πολύ σχέση με τον κοινοβουλευτισμό ή και τα άλλα ολιγαρχικά συστήματα.

β.3 Κομμουνιστική δημοκρατία.

Ο Λένιν μας παρουσιάζει τη δημοκρατία  σαν σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας και στην αταξική, στην κομμουνιστική  κοινωνία αλλά «πιο ολοκληρωμένη».

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 16η.

«Έτσι λοιπόν στην καπιταλιστική κοινωνία έχουμε μια δημοκρατία κουτσουρεμένη………. Μόνο ο κομμουνισμός μπορεί να δώσει μια πραγματικά ολοκληρωμένη δημοκρατία και όσο πιο ολοκληρωμένη θα είναι αυτή, τόσο πιο γρήγορα θα γίνει περιττή!!!, θα απονεκρωθεί από μόνη της!!!»

Σε τι συνίσταται αυτό που ολοκληρώνει εδώ τη δημοκρατία; Πιο πολλές φορές θα τηρείται η υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία; Στη δημοκρατία, η μειοψηφία δεν υποτάσσεται ΠΑΝΤΑ και σε όλα τα θέματα στη βούληση της εκάστοτε πλειοψηφίας; Τι είναι αυτό (πρακτικά, θεσμικά) που αυξάνεται διαδοχικά από την «αστική δημοκρατία» μέχρι την κομμουνιστική δημοκρατία;

Για τον Λένιν,  η δημοκρατία φαίνεται να είναι «κάτι», να είναι κάποιο αόριστο ή ρευστό σχεδόν «αγαθό» που μπορούν να το κατέχουν άλλοτε οι λίγοι – μειοψηφία (πλούσιοι - αστοί) και άλλοτε να δωρίζεται από κάποιους λίγους ελεήμονες στους πολλούς, στην πλειονότητα!!!

Φυσικά ο Λένιν δεν δίνει ένα συγκεκριμένο ορισμό σχεδόν για καμιά από τις σημαντικές έννοιες που πραγματεύεται όπως πχ για τις έννοιες της δημοκρατίας, του κράτους, της αντιπροσώπευσης κλπ.

Δείγμα και του αντιεπιστημονικού τρόπου που προσεγγίζει την πραγματικότητα αλλά και δείγμα της πρόθεσής του για καιροσκοπισμό (οπορτουνισμό) στην προσπάθειά του να προωθήσει το ολιγαρχικό πρόταγμά του. Όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός τότε όλες οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες σε κάθε είδους επεξηγήσεις και διαστρεβλώσεις.

2. Ο ΛΕΝΙΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ…

Ο Λένιν φυσικά και γνωρίζει καλά τι σημαίνει δημοκρατία, τι είναι ουσιαστικά δημοκρατία. Όμως σκοπός του είναι να διαστρέψει όσο μπορεί την ουσία της αφού αυτή είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την προώθηση του δικού του ντε φάκτο αντιδημοκρατικού, αντιλαϊκού και αντικομμουνιστικού προτάγματος, του προτάγματος για εξουσία του κόμματος. Έτσι στην οπορτουνιστική προσπάθειά του να το διαβάλλει, πέφτει σε τέτοιες εξόφθαλμες και παιδικού τύπου αντιφάσεις και συγχύσεις που προκαλούν τουλάχιστον θλίψη.

Λένιν κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 6ο, παράγραφος 6η.

 «Από πρώτη άποψη, ο ισχυρισμός αυτός φαίνεται εξαιρετικά παράξενος και ακατανόητος. Ίσως μάλιστα να γεννηθεί σε κάποιον ο φόβος, μήπως περιμένουμε να έρθει ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα, όπου δεν θα ΤΗΡΕΙΤΑΙ η αρχή της ΥΠΟΤΑΓΗΣ της ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ στην ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, εφόσον ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ αναγνώριση αυτής της ΑΡΧΗΣ (δηλαδή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία).»!!!!!

Να λοιπόν που γνωρίζει τι σημαίνει δημοκρατία!!!

Η πλειοψηφία να υποτάσσει τη μειοψηφία. Διαφορετικά, δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης  της κοινωνίας (πολιτικό σύστημα) το οποίο σκοπεύει και εφαρμόζει την αρχή της πλειοψηφίας σε όλα τα κοινωνικά θέματα.

Όντως αυτό σημαίνει δημοκρατία, αυτή είναι η βασική ΑΡΧΗ της.

Όμως τι ακριβώς θέλει να πει ο Λένιν; Πριν από όλα, για ποια δημοκρατία μας μιλά; Αυτή η αρχή ισχύει και για τις τρεις μορφές δημοκρατίας που μας αναφέρει πιο πάνω; Σίγουρα δεν ισχύει για τον κοινοβουλευτισμό. Για τις άλλες μορφές δημοκρατίας που μας αναφέρει ας δούμε στη συνέχεια αν ισχύει ή όχι. Για ποια δημοκρατία λοιπόν μας λέει ότι ισχύει το πιο πάνω; Γιατί δεν βάζει ένα επίθετο μπροστά (αστική, προλεταριακή, κομμουνιστική) όπως κάνει σε άλλες περιπτώσεις αλλά μιλά γενικά για δημοκρατία;

Αφού δεν βάζει ένα επίθετο μπροστά σημαίνει ότι αναφέρεται σε όλες τις μορφές δημοκρατιών, δηλαδή αναφέρεται στην κοινή ουσία τους.

Εδώ μας λέει ότι δεν περιμένει να έρθει ή δεν θέλει να έρθει ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα όπου δεν θα ΤΗΡΕΙΤΑΙ η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία εφόσον δημοκρατία σημαίνει αναγνώριση αυτής της αρχής.
 Όμως για ποιο λόγο  βάζει τη λέξη αναγνώριση και δεν βάζει τη λέξη «τήρηση» ή  «εφαρμογή; Τι θέλει να πει; Μήπως θέλει να αφήσει υπονοούμενο ότι στη δημοκρατία γενικά υπάρχει απλά τυπική αναγνώριση αυτής της αρχής και όχι ουσιαστική τήρησή της;

Σε τούτη την περίπτωση υποθέτουμε ότι ΔΕΝ θέλει να πει τυπική αναγνώριση αλλά πρακτική τήρηση, γιατί διαφορετικά αυτό θα σήμαινε ότι είναι σε πλήρη αντίφαση με άλλα αρκετά λεγόμενά του στα οποία υπάρχει έμπρακτη τήρηση αυτής της αρχής όπως για παράδειγμα:

Κεφάλαιο ΙΙΙ,  2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»…  - , παράγραφο 12^η

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα –(δηλαδή για τη δημοκρατία ή αλλιώς τη δημοκρατική ρεπούμπλικα) αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. Εδώ όμως όργανο καταπίεσης είναι η πλειονότητα  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία.»
Δηλαδή στην πραγματική δημοκρατία, στη δημοκρατία της κομμούνας (ΟΕΝΔΕΛ) η μειοψηφία υποτάσσεται ΕΜΠΡΑΚΤΑ στην πλειοψηφία και όχι τυπικά. Δεν ισχύει μια απλή τυπική αναγνώριση της αρχής της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία αλλά η ουσιαστική εφαρμογή αυτής.

Άλλωστε αν εννοεί τυπική αναγνώριση αυτής της αρχής τότε σημαίνει ότι και στις δύο άλλες μορφές της «δημοκρατίας» του (προλεταριακή και κομμουνιστική), θα πρόκειται περί τυπικής αναγνώρισης.  Το οποίο σημαίνει ότι τυπικά θα επιβάλλεται η πλειοψηφία στη μειοψηφία αλλά  ουσιαστικά η μειοψηφία θα επιβάλλεται στην πλειοψηφία.

Δημοκρατία λοιπόν σημαίνει ΕΜΠΡΑΚΤΗ τήρηση – εφαρμογή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Αυτό είναι δημοκρατία.

(Και το ΑΠΟΛΥΤΑ απαραίτητο μέσο-προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτής της αρχής είναι η κατοχή από τον ίδιο το λαό όλης  της ένοπλης και διοικητικής εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας -ΟΕΝΔΕΛ - καθώς και η ισοκατανομή δύναμης-δυνατοτήτων των μελών της κοινωνίας εντός αυτών των θεσμών.)
Σύμφωνα λοιπόν με την πιο πάνω τελευταία αναφορά του Λένιν για την αρχή της δημοκρατίας, που είναι σωστή, (και άρα ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί με τίποτα να χαρακτηριστεί δημοκρατία) μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι επί της ουσίας, το διαλεκτικά αντίθετο της δημοκρατίας, εκφράζεται  από την υποταγή της πλειοψηφίας σε μια μειοψηφία. Ουσιαστικά δηλαδή οι λίγοι να άρχουν, οι λίγοι να υποτάσσουν την πλειοψηφία. Δηλαδή η ολιγαρχία.

Αλλά η πιο πάνω αρχή της δημοκρατίας, όπως την αναφέρει ο Λένιν, πως κολλάει με το: Λένιν, κεφάλαιο V , υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 8η.

«Δημοκρατία για μια ασήμαντη μειοψηφία, δημοκρατία για τους πλούσιους, αυτός είναι ο δημοκρατισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας.»

Εδώ που είναι η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία; Δηλαδή και το διαλεκτικά αντίθετο της δημοκρατίας είναι και αυτό δημοκρατία;  Ήτοι η μειοψηφία της αστικής τάξης, με την εξουσία της, επιβάλλει τη  δική της υποταγή (μαζοχιστικά) στην πλειοψηφία της κοινωνίας!!!, τηρώντας έτσι την αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, που αυτό σημαίνει δημοκρατία;

Όμως ο Λένιν, το πολιτικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού, κατά το οποίο ΤΗΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ η αρχή της υποταγής  μιας σχετικά σταθερής πλειοψηφίας σε μια σχεδόν σταθερή μειοψηφία  και  όπου αυτή η αρχή είναι διαλεκτικά (απόλυτα) αντίθετη της ουσιαστικής αρχής της δημοκρατίας, πως το ονομάζει;

Το ονομάζει και αυτό δημοκρατία (αστική, κοινοβουλευτική, καπιταλιστική, αντιπροσωπευτική, καταπιεστική  κλπ!!!) Είναι σαν κάποιος να ονομάζει τους ανθρωπιστές όπως είναι, δηλαδή να τους ονομάζει ανθρωπιστές και τους κατά συρροή δολοφόνους και βιαστές να τους ονομάζει επίσης ανθρωπιστές.

Η υποταγή  όμως της πλειοψηφίας σε μια μειοψηφία, στους λίγους, στους πλούσιους σημαίνει ολιγαρχία (ΕΞΟΥΣΙΑ – ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ) και όχι δημοκρατία (ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ-ΛΑΟΥ-ΠΟΛΛΩΝ). Άρα, εξ ορισμού, δεν υπάρχει δημοκρατία της μειοψηφίας, δημοκρατία των λίγων, δημοκρατία των πλούσιων, δημοκρατία των καταπιεστών όπως μας αναφέρει για το πολιτικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Δεν υπάρχει αστική δημοκρατία αλλά κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

 Ο όρος «αστική δημοκρατία» είναι επινόηση του Λένιν που, εκ των πραγμάτων,  προσέφερε τεράστια ιδεολογική υπηρεσία στον ταξικό εχθρό τον προηγούμενο αιώνα. Ήταν σχεδόν μάνα εξ ουρανού για τους καπιταλιστές. (Και εξακολουθούν να την προσφέρουν το ίδιο και οι σημερινοί λενινιστές – άνευ προθέσεως - . Μερικοί δε ηγέτες λενινιστών, βλέποντας σήμερα ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία, ότι ένα μέρος των λαών δεν τον βλέπει σαν εξουσία του και θέλει να τον ανατρέψει, πάνε να περάσουν στους οπαδούς τους την αντίληψη ότι ναι μεν ο κοινοβουλευτισμός του σήμερα δεν είναι δημοκρατία (αλλά ολοκληρωτισμός) ενώ παλαιότερα ήταν. Δεν έχουν το σθένος να πουν τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη αναγνωρίζοντας το λάθος τους που ακολούθησαν τόσα χρόνια αυτή την ανοησία του Λένιν, και να πουν ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι ούτε υπήρξε ποτέ δημοκρατία.)

 Μήπως όμως ο Λένιν στην εποχή του δεν γνώριζε την έννοια της ολιγαρχίας, όπως θέλουν να ισχυρίζονται μερικοί, και έτσι δεν την έθεσε σαν διαλεκτικά αντίθετο της δημοκρατίας;
Με απόλυτη βεβαιότητα όχι. Στο έργο του πχ «ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» μιλά για τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία. Μιλά λοιπόν για ύπαρξη οικονομικής ολιγαρχίας. Αλλά πως είναι δυνατόν να έχουμε ολιγαρχία (εξουσία των λίγων) στον οικονομικό τομέα αλλά το πολιτικό σύστημα να μην είναι ολιγαρχικό; Αυτό δεν θα μπορέσει να το καταλάβει ποτέ κανένας λογικός νους.

Σημείωση:
Αν παρατηρήσει κανείς θα δει ότι οι λενινιστές χρησιμοποιούν τον όρο ολιγαρχία μόνο για τους οικονομικούς ολιγάρχες ενώ για το πολιτικό σύστημα που φτιάχνει και προστατεύει αυτή την ολιγαρχία το ονομάζουν δημοκρατία!!! Δηλαδή με τον κοινοβουλευτισμό μέσα στην κοινωνία άρχει η πλειοψηφία αλλά την ίδια στιγμή στον οικονομικό τομέα άρχουν οι λίγοι!!! Αδιανόητα πράγματα και παραλογισμοί.

Η κατάληξη  - ικος – στα επίθετα, θέλει να αποδώσει είτε την προέλευση είτε τον προορισμό ή και τα δύο μαζί ενός ουσιαστικού. Έτσι, στον κοινοβουλευτισμό, κατά τον Λένιν, ναι μεν στο οικονομικό επίπεδο έχουμε εξουσία μιας μειοψηφίας (ολιγαρχίας) αλλά  το πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατικό!!! Δηλαδή, το σύστημα αυτό της εξουσίας (δημοκρατικό),  προέρχεται,  κατασκευάστηκε από το λαό-δήμο και στοχεύει να εξυπηρετήσει το λαό και όχι την οικονομική ολιγαρχία!!!!
Τελικά, εξουσιάζει μια ολιγαρχία στον οικονομικό τομέα!!!  αλλά το πολιτικό σύστημα δεν είναι ολιγαρχικό; Αν ναι, τότε το οικονομικό σύστημα δεν σχετίζεται με το πολιτικό και ούτε το πολιτικό με το οικονομικό!! Άρα είναι ανεξάρτητες οντότητες και το ένα δεν είναι μέσον για το άλλο.

Και αφού και το πολιτικό δεν καθορίζει το οικονομικό τότε ποιος ο λόγος για την κατάκτηση από το προλεταριάτο και το λαό της πολιτικής εξουσίας;

Τότε γιατί ο Λένιν λέει ότι το προλεταριάτο θα πρέπει πριν από όλα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία;

Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 7η.

«Στο κομμουνιστικό μανιφέστο…. και που οδηγούν υποχρεωτικά στο συμπέρασμα ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να ανατρέψει την αστική τάξη, αν δεν κατακτήσει πρώτα την πολιτική εξουσία, αν δεν αποσπάσει την πολιτική κυριαρχία…»

Και όπως έχουμε ήδη δει, ο Λένιν γράφει:

«Σε αυτό εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο η στροφή! από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από τη δημοκρατία των καταπιεστών στη δημοκρατία των καταπιεζόμενων τάξεων!!!!!!….»

Δηλαδή δημοκρατία (αστική) είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα (κοινοβουλευτισμού) όπου μια ασήμαντη μειοψηφία (πλούσιοι, καταπιεστές) υποτάσσουν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.!!! Και μετά, στην «εργατική και στην κομμουνιστική δημοκρατία» θα έχουμε τη δημοκρατία όπου οι πολλοί θα υποτάσσουν τους λίγους;
(Θα υπήρχε δημοκρατία των καταπιεστών μόνο και εάν οι καταπιεστές ήταν η πλειονότητα της κοινωνίας.)

Στα πιο πάνω (και όχι μόνο) ο Λένιν αφαιρεί το αποκλειστικό στοιχείο της έννοιας της δημοκρατίας το οποίο απαιτεί η εκάστοτε σχεδόν ρευστή  πλειοψηφία να έχει την εξουσία να υποτάσσει την εκάστοτε (σε κάθε διαφορετικό κοινωνικό θέμα) σχεδόν ρευστή μειοψηφία. Το αφαιρεί ενώ ξέρει ότι αυτό δεν αφαιρείται με τίποτα, ενώ ξέρει πολύ καλά ποια είναι η ουσία της δημοκρατίας, ξέρει ποια είναι η αρχή της αλλά επιμένει να την διαστρέφει!! Ξέρει ότι αν το αφαιρέσει αλλάζει ριζικά η ουσία του συστήματος και εμπίπτει πια στο αντίθετό του. Και όμως…

Ο Λένιν σε πάρα πολλά θέματα είναι ήξεις και αφήξεις. Υποστηρίζει και την κορώνα και τα γράμματα (σε διαφορετικές σελίδες) ανάλογα με την «κυκλοθυμική» σκέψη του, ανάλογα με τον οπορτουνισμό του σε κάθε ιδιαίτερη στιγμή. Και αυτό για να στηρίξει προσωρινά ή τελικά τη σουρεαλιστική θεωρία του, επιστέγασμα της μεγάλης θεωρητικής σύγχυσής του. Σύγχυση που του προκάλεσε η πλήρης απομάκρυνσή του από το  μαρξικό πρόταγμα  το οποίο αφορούσε «το ποιο  συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αντικαταστήσει το συντριμμένο αστικό σύστημα».

Ήξεις και αφήξεις λοιπόν. «Και κορώνα κερδίζω ενώ  γράμματα χάνεις». Απεριόριστος οπορτουνισμός.

Μετά από τόσες τραγελαφικές  αντιφάσεις και ασάφειες  που οδήγησαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στη σημερινή καταστροφή,  τι να συνεχίσει να λέει κανείς;  Αλλά ας συνεχίσουμε…

3. ΠΟΙΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ «ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΚΑΙ «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ – ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

α.     ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ»

β. ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ      ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

γ.   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

δ.   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΤΥΠΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ».

Τα δύο πρώτα συστήματα, όπως μας τα παρουσιάζει ο Λένιν, δηλαδή η  κοινοβουλευτική «δημοκρατία» και η προλεταριακή «δημοκρατία»,  έχουν μεταξύ τους μερικά κοινά σημαντικά στοιχεία αλλά αυτά τα στοιχεία είναι αποκλειστικά στοιχεία της ολιγαρχίας και όχι της δημοκρατίας.

Ετούτα  τα δύο συστήματα απέχουν έτη φωτός από την ουσία της δημοκρατίας, της πραγματικής δημοκρατίας της κομμούνας, της δημοκρατικής ρεπούμπλικα στην οποία η εκάστοτε ρευστή μειοψηφία υποτάσσεται στην εκάστοτε ρευστή πλειοψηφία.
Τέτοια στοιχεία (ολιγαρχικά) που μας παρουσιάζει και είναι κοινά στα δύο συστήματα, είναι η «αντιπροσώπευση» (δηλαδή η απουσία αντιπροσώπευσης) , η «αιρετότητα» και η «τυπική πολιτική ισότητα».

α. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ.

Τι είναι  αντιπροσώπευση;

ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ    είναι μια αμοιβαία ορισμένη-συμφωνημένη  σχέση μεταξύ δύο ανθρώπινων υποκειμένων (ηθελημένη και όχι καταναγκαστική) κατά την οποία ΜΟΝΟ ο εκλογέας - ΕΝΤΟΛΕΑΣ  ΔΥΝΑΤΑΙ (μέσα στα συμφωνημένα πλαίσια) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ  και να καθορίζει  κάποιες συγκεκριμένες πράξεις - συμπεριφορές του ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ  και ο εντολοδόχος να τις εκτελεί. (προς τρίτους αλλά για το συμφέρον του πρώτου και ποτέ το αντίστροφο).

Ο καθένας μπορεί να δίνει το δικό του ορισμό της αντιπροσώπευσης ανάλογα με το τι τον συμφέρει. Έτσι για να μη φτάσουμε σε καταστάσεις "πύργου της Βαβέλ" θα πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στο τι ΔΕΝ είναι αντιπροσώπευση.
Και αντιπροσώπευση ΔΕΝ μπορεί να είναι η δυνατότητα του ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ - ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΖΕΙ - ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη θέλησή του πάνω στη ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ θέληση του ΕΚΛΟΓΕΑ - ΕΝΤΟΛΕΑ. Δεν μπορεί να υπάρξει αντιστροφή της αρχικής σχέσης, δεν μπορεί να υπάρξει ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ.

Δηλαδή δεν μπορεί ο αντιπρόσωπος να έχει την εξουσία να επιβάλλει τη δική του θέλησή  στον αντιπροσωπευόμενο, να διατάζει τον αντιπροσωπευόμενο.

Αν συμβεί αυτό τότε παύει αυτόματα η σχέση αντιπροσώπευσης, γιατί έχουμε ριζική αλλαγή του πιο ουσιαστικού στοιχείου της αντιπροσώπευσης. Έχουμε το διαμετρικά αντίθετο της αντιπροσώπευσης.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε εκλογή αντιπροσώπου ενώ στη δεύτερη έχουμε εκλογή του δεσπότη, του κυρίαρχου επί της ζωής του εκλογέα.
Και στον κοινοβουλευτισμό οι εκλογές είναι η απόλυτη απάτη. Είναι ολιγαρχικού τύπου εκλογές. Οι εκλεγμένοι (δήθεν εντολοδόχοι), μετά την εκλογή τους,  έχουν την πλήρη εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό να συμμορφώνεται προς τις αποφάσεις τους. Σχεδόν κανένα «νόμο» τους δεν τον θέλει η πλειοψηφία του λαού. Από (δήθεν) εντολοδόχοι γίνονται ουσιαστικά εντολείς και καταναγκάζουν το λαό (με την απειλή ή χρήση βίας) να υφίσταται τη θέληση μιας ισχνής μειοψηφίας πάνω σε κάθε κοινωνικό θέμα (κράτος με την ουσιαστική έννοια του όρου).
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά σχέση αντιπροσώπευσης αλλά απόλυτη αντιστροφή των εξουσιών στη σχέση εντολέα εντολοδόχου.  Υπάρχει μόνο προπαγανδιστική κοροϊδία αντιπροσώπευσης. Οι λαοί αναγκάζονται (δεν έχουν άλλη επιλογή) να εκλέξουν τους τυράννους τους, τους αφέντες τους, τους δεσποτάδες τους, τους κυρίαρχους της ζωής τους. Δεν είναι εκλογή αντιπροσώπων, εκτελεστικών οργάνων του λαού αλλά είναι εκλογή τυράννων, εκλογή των καθοριστών της ζωής του λαού, εκλογή καθηκιών.

Αυτή την αστική απάτη ο Λένιν την ονομάζει αντιπροσώπευση. Γιατί όμως; Ασφαλώς για να μπορέσει να ονομάσει αντιπροσώπους τους όποιους εκλεγμένους στο δικό του, το εκ των πραγμάτων, αντικομμουνιστικό πρόταγμα. Να ονομάσει αντιπροσώπους αυτούς για τους οποίους  γράφει στο κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η:
«Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό ……. γιατί οι βουλευτές (στην «εργατική δημοκρατία»)  θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!, να εφαρμόζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ  ΙΔΙΟΙ να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των ΝΟΜΩΝ τους!!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους!!!!»

Η απόλυτη διαστρέβλωση της έννοιας της αντιπροσώπευσης!!! (Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της έννοιας «εργατική δημοκρατία» των λενινιστών.)
Αν είναι δυνατόν!!! Ο κάθε νόμος εκφράζει κάποια ή κάποιες θελήσεις. Περικλείει υποχρεώσεις και δικαιώματα για το λαό και για ολόκληρη την κοινωνία. Ετούτα λοιπόν θα τα φτιάχνουν, θα τα εφαρμόζουν και θα τα ελέγχουν κάποιοι λίγοι, μια ασήμαντη μειοψηφία, χωρίς να είναι εκφρασμένη επιλογή του λαού, χωρίς την ανάδειξη της κάθε συγκεκριμένης θέλησης του λαού,  χωρίς να  έχουν την έγκριση της πλειοψηφίας του και το πιο σημαντικό, χωρίς να έχει η πλειοψηφία την εξουσία να επιβάλλει αυτές τις θελήσεις της !!! Και ο Λένιν ετούτο το ονομάζει αντιπροσώπευση (πέρα και από τα τελευταία όρια του σουρεαλισμού) ενώ ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο θα εφαρμόζονται τα πιο πάνω, το ονομάζει εργατική δημοκρατία δηλαδή εργατική εξουσία του λαού!!!

Σημείωση:  Ετούτο είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της Λενινικής «εργατικής δημοκρατίας». Η ασυδοσία των όποιων εκλεγμένων πάνω στα διάφορα συγκεκριμένα θέματα, η πλήρης «απεξάρτησή» τους από τους εκλογείς τους, η «αυτονόμησή» τους και η απόλυτη εξουσία τους επί των εκλογέων τους.

Ο Λένιν δέχεται τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς σαν αντιπροσωπευτικούς θεσμούς!!!
Κεφάλαιο  ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο , παράγραφος 8η.

«Η διέξοδος από τον κοινοβουλευτισμό δεν βρίσκεται φυσικά στην κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αιρετότητας, αλλά στη μετατροπή των αντιπροσωπευτικών θεσμών από λογοκοπία σε εργαζόμενα σώματα!!!!!».
Ονομάζει λοιπόν αντιπροσωπευτικούς τους ολιγαρχικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς!!! (Και τους λογοκόπους τεμπέληδες θα τους κάνει προκομμένους εργαζόμενους!!! Τρομερή αλλαγή!!)

Ο Μαρξ αντίθετα δεν τους θεωρεί αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τους περιγελά. Γράφει λοιπόν στον «γαλλικό εμφύλιο»:

Μαρξ:
…“Statt einmal in drei oder sechs Jahren zu entscheiden, welches Mitglied der herrschenden Klasse das Volk im Parlament ver- und zertreten soll, sollte das allgemeine Stimmrecht dem in Kommunen konstituierten Volk dienen” …

«Αντί να αποφασίζεται κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσωπεύει και θα συνθλίβει (ver- und zertreten) το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,…..»
Στα Γερμανικά ο Μάρξ κάνει ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις αντιπροσωπεύω και συνθλίβω (καταπιέζω). Διακωμωδεί έτσι την έννοια της αντιπροσώπευσης που αποδίδουν οι αστοί στον κοινοβουλευτισμό τους.

Γιατί φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει, πρακτικά, ταυτόχρονα αντιπροσώπευση (πράξη κατά εντολή του αντιπροσωπευόμενου) και καταπίεση – σύνθλιψη του αντιπροσωπευόμενου. Δεν υφίσταται  «αντιπροσωποσύνθλιψη» ή «αντιπροσωποκαταπίεση».
Αντιπροσώπευση λοιπόν δεν υπάρχει ούτε στο αστικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού ούτε στο προτεινόμενο σύστημα από το Λένιν της «εργατικής – προλεταριακής δημοκρατίας».

Φυσικά αυτή η απόλυτη ανυπαρξία αντιπροσώπευσης και αντιπροσωπευτικών θεσμών και στον κοινοβουλευτισμό και στην «προλεταριακή δημοκρατία» είναι  κοινό τους στοιχείο.

Όμως αντιπροσώπευση  μπορεί να υπάρχει μόνο στη δημοκρατία της κομμούνας (ΟΕΝΔΕΛ) όπου οι εκλεγμένοι θα εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους, όπως λέει ο Μαρξ. Και η δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) είναι πολιτικό σύστημα διαμετρικά αντίθετο του κοινοβουλευτισμού και της «προλεταριακής δημοκρατίας» του Λένιν.

β.  ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Ένα άλλο κοινό στοιχείο μεταξύ «αστικής και προλεταριακής δημοκρατίας» είναι το γεγονός ότι τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου για το σύνολο της κοινωνίας, τις παίρνει μια μικρή μειοψηφία. Στην πραγματικότητα οι αποφάσεις που μπορούν να λάβουν οι άνθρωποι είναι δύο ειδών. Είναι οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου και οι αποφάσεις εκτελεστικού τύπου.

α) Αποφάσεις επιλογής της ουσίας,  σκοπού και στόχων (καθοριστικές - κυρίαρχες).
β) Αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης  των στόχων (εκτελεστικού τύπου).

ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΥΠΑΡΞΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ.

Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.

Oι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή – στόχο (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή -στόχο του χώρου στον οποίο  βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές είναι στόχοι που ανήκουν στην ουσία του σκοπού.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.

Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού (εντός τριών ημερών), να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο για τη μεταφορά του στον τόπο συνάντησης κλπ.

Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής, για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

Όποιο υποκείμενο έχει τη δύναμη – εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τις αποφάσεις του καθοριστικού τύπου, κατέχει την πραγματική εξουσία.Ποιοι την κατέχουν; Οι λίγοι ή οι πολλοί; Και από αυτή την παράμετρο εξαρτάται ουσιαστικά ο κεντρικός διαχωρισμός των πολιτικών συστημάτων σε ολιγαρχικά και δημοκρατικά.

Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες και καταπιεσμένες κοινωνίες ή και εντός αυτών, στις μικρότερες ολιγαρχικές συλλογικότητες τους (Δήμοι συνδικάτα κλπ), οι ολιγάρχες επιδιώκουν  τα εξής:

Ο κεντρικός σκοπός τους είναι να κάνουν πάντα, τα αδύνατα δυνατά, για να μην περάσουν στο ΟΛΟΝ, στο σύνολο δηλ. της όποιας συλλογικότητας οι αποφάσεις ουσίας, οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου. Δηλαδή να μην περάσουν οι πρώτες, οι κυρίαρχες αποφάσεις. Επιδιώκουν με όλα τα μέσα ώστε και οι αποφάσεις ουσίας και η δύναμη επιβολής αυτών να είναι στα δικά τους χέρια, στον δικό τους έλεγχο δηλαδή να είναι στα χέρια μιας μηδαμινής μειοψηφίας (σε σχέση με το σύνολο των μελών της συλλογικότητας) για να μπορούν έτσι να κάνουν ό,τι θέλουν στην πλειοψηφία.
Στο δε τελευταίο στάδιο της υλοποίησης των αποφάσεών τους, αφήνουν σε μερικές περιπτώσεις το λαό να παίρνει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά μεταξύ των αποφάσεων καθοριστικού και εκτελεστικού τύπου να φέρουμε το εξής παράδειγμα:
Πέντε άτομα κλείνουν εκατό ανθρώπους σε μια στενή φυλακή γιατί παραβίασαν κάποιες ψυχασθενικές εντολές τους. Αποφάσισαν και είχαν την ένοπλη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να βάζουν ειδικούς δεσμοφύλακες για να τους επιτηρούν και να τους δίνουν κάθε μέρα ένα πρωινό και ένα γεύμα. Ακόμα αποφάσισαν να τους δίνουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο της φυλακής.
Και λένε στους κρατούμενους: Έχετε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε δύο ώρες συνολικά και επί πλέον έχετε το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ δικαίωμα να εκλέγετε κάθε τέσσερις μήνες ποιοι από τους δεσμοφύλακες θα επιτηρούν αν εφαρμόζετε τους κανόνες.
Έχουμε δημοκρατία και ελευθερία. Το σύστημά μας είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και γι αυτό θα γίνει ό,τι θέλει και αποφασίσει η πλειοψηφία!!!

 Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα, αστικά ή "σοσιαλιστικά", που αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά ή αυτό ονομάζονται δημοκρατίες, στην ουσία εμπίπτουν στο τελευταίο παράδειγμα. Οι λίγοι, μια μειοψηφία κρατά για τον εαυτό της την εξουσία να λαμβάνει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου και να τις επιβάλλει στο λαό. Και οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, συμπυκνώνονται πρακτικά στο σύνολο των «νόμων» - διαταγών.  Από την άλλη για να έχει και ένα δημοκρατικό προφίλ η ολιγαρχία, αφήνει στο λαό να παίρνει κάποιες αποφάσεις (όπως σε γειτονιές, σε Δήμους, σε σωματεία κλπ) αλλά αυτές οι αποφάσεις είναι εντός των αυστηρών προδιαγραφών που έχει θέσει η ίδια η μειοψηφία. Στην ουσία τα πολιτικά συστήματά τους είναι ολιγαρχικά.
Το να αφήνουν το λαό, σε μερικές περιπτώσεις, να συμμετέχει στη λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, είναι το «τυρί» στη «φάκα» της όποιας ολιγαρχίας.

Για να έχουμε λοιπόν δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικές συλλογικότητες (και άρα και αντιπροσώπευση) θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (βουλευτές, συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα). Δηλαδή να μην μπορεί καμιά μειοψηφία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το ΟΛΟΝ για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικού τύπου και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας, μιας καθοριστικής απόφασης που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον, δηλαδή ο ΛΑΟΣ.

Αν το μέρος  παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία, ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ η εξουσία του όλου, ακυρώνεται η αντιπροσώπευση.
Στο κοινωνικό επίπεδο λοιπόν, εντολέας μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνο το υποκείμενο το οποίο μπορεί να λαμβάνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου. Όταν τις λαμβάνει ο λαός, τότε μπορεί να τις επιβάλλει ή να τις υλοποιεί  ο ίδιος είτε να τις υλοποιεί δια μέσου αντιπροσώπων του, ανάλογα με τη φύση του αντικειμένου. Και ΜΟΝΟ τότε έχουμε δημοκρατία – εξουσία των πολλών.

Απ την άλλη, αν μελετήσουμε τη μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:

Η ανισοκατανομή της πολιτικής δύναμης (ολιγαρχικές λειτουργίες)  μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας οδηγεί νομοτελειακά σε ανισοκατανομή  οικονομικής δύναμης. Και το αντίστροφο. Η ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης μπορεί να επιφέρει ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης. Γι αυτό χρειάζεται ασταμάτητος και ανειρήνευτος αγώνας μέχρι την εγκαθίδρυση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. (Είναι ευνόητο ότι ο οικονομικά ισχυρότερος διαθέτει και χρήμα, την ικανότητα εκβιασμού στους εξαρτώμενους, την χρηματοδότηση ένοπλων μηχανισμών κλπ.)

Σημείωση: Εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους (δεξιοί και «αριστεροί») όταν μιλάνε για «συμμετοχική δημοκρατία» ή για «άμεση ή έμμεση Δημοκρατία» ή για «αυτοδιαχείριση» ή για   «δημοκρατία από τα κάτω» κλπ, εννοούν κατά βάθος ότι τις καθοριστικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν αυτοί οι λίγοι της ηγεσίας - ηγεμονίας και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου  να τις παίρνει ο λαός. Διαπράττουν μια διαρκή απάτη. Όποιος δεν έχει την εξουσία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου, είναι εκ των πραγμάτων εκτελεστικό όργανο εκείνων που έχουν την εξουσία να το κάνουν, είναι όργανό τους. Για να υπάρχει πραγματική αντιπροσώπευση θα πρέπει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου να τις λαμβάνει και να τις επιβάλλει η πλειονότητα του λαού. Η πλειονότητα του λαού να είναι ο εντολέας.
Στα πρώην καθεστώτα του κομματικού καπιταλισμού, ΟΛΕΣ οι κυρίαρχες αποφάσεις λαμβάνονταν και επιβάλλονταν από μια μειοψηφία και κυρίως από την ηγεσία του κόμματος, όπως απαιτούσε το Λενινικό πρόταγμα.

 γ.   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Η έννοια της αιρετότητας από μόνη της δεν λέει πρακτικά απολύτως τίποτα όπως δεν λέει πχ και η λέξη μανιτάρι. Τα μανιτάρια διαχωρίζονται από διατροφικής άποψης, σε θρεπτικά και σε δηλητηριώδη. Έτσι και με την αιρετότητα ή το εκλογικό δικαίωμα. Ο εκλογέας τι εκλέγει; Εκλέγει ποιο μέρος μιας μειοψηφίας θα πρέπει να έχει την εξουσία για να επιβάλλει τελικά μια μειοψηφία τη θέλησή της στην πλειοψηφία ή η πλειοψηφία θα εκλέγει εκείνους που θα είναι εκτελεστικά όργανά της, αντιπρόσωποί της για να υλοποιεί τελικά τη θέλησή της σαν πλειοψηφία;

Στην πρώτη περίπτωση η αιρετότητα, οι εκλογές, είναι ολιγαρχικού τύπου και είναι «δηλητηριώδεις» για το λαό, ενάντια στο συμφέρον του λαού, ενώ στη δεύτερη περίπτωση οι εκλογές είναι δημοκρατικές και είναι προς το συμφέρον του λαού.
   Στο πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας καθώς και στο σύστημα της «εργατικής δημοκρατίας» του Λένιν, η αιρετότητα ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Οι εκλεγμένοι «οι ίδιοι φτιάχνουν τους νόμους τους, οι ίδιοι τους ελέγχουν, οι ίδιοι τους επιβάλλουν … οι ίδιοι είναι παντελώς ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ απέναντι στο λαό»  (αφού κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική ή στηρίζονται από αυτή).
Την εξουσία για επιβολή των κυρίαρχων αποφάσεων την έχει ένας ιδιαίτερος μειοψηφικός μηχανισμός – κράτος και οι λαοί δεν μπορούν να κάνουν τελικά τίποτα για τις αποφάσεις ουσίας. Δεν μπορούν να αντιδράσουν γιατί ο κάθε λαός δεν είναι αυτενεργός ένοπλος λαός. Στις ολιγαρχικές εκλογές  οι θύτες αναγκάζουν τον λαό να επιλέγει τους θύτες του.

δ.    ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΤΥΠΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ»;

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 17η.

« Η δημοκρατία είναι μία μορφή κράτους, μία από τις παραλλαγές του. Επομένως αποτελεί, όπως κάθε κράτος, οργανωμένη, συστηματική άσκηση βίας πάνω στα άτομα. Αυτό, από τη μια μεριά. Από την άλλη, όμως, σημαίνει την τυπική αναγνώριση της ισότητας  ανάμεσα στους πολίτες να καθορίζουν τη συγκρότηση του κράτους και να το διοικούν.»

Τυπική αναγνώριση της ισότητας των ανθρώπων στο να ορίζουν τη συγκρότηση του κράτους όντως υπάρχει αλλά είναι χαρακτηριστικό μόνο των ολιγαρχικών συστημάτων που αυτό αποκαλούνται  δημοκρατικά.

Στην πραγματική δημοκρατία όμως (κομμούνα-ΟΕΝΔΕΛ),  η ισότητα ή η ισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών της κοινωνίας στη συγκρότηση των συντονιστικών, των διαχειριστικών, των διοικητικών κοινωνικών οργάνων  είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ. Από τη στιγμή που τη βασική εξουσία (δύναμη) την κατέχει ο αυτενεργός  ένοπλος λαός, από τη στιγμή που κατέχει επίσης τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία δεν υπάρχει πάρα  πέρα κάτι άλλο που να μπορεί να αξιολογηθεί σαν πιο ουσιαστικό από αυτό. Όποιος κατέχει ετούτες τις εξουσίες, στο χέρι του είναι, στη βούλησή του είναι, από εκεί και πέρα μπορεί να κατέχει και την οικονομική εξουσία κοκ.

Το ότι η ισότητα ήταν τυπική  και στο σύστημα του Λένιν της «εργατικής δημοκρατίας» αποδείχθηκε από την πρώτη στιγμή και κατόπιν στην εξέλιξή της.  Όμως στην πραγματική δημοκρατία, στη δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας (ΟΕΝΔΕΛ) η ισότητα είναι απόλυτα ουσιαστική. Τα μέλη της κοινωνίας έχουν ισοκατανομή δύναμης, ισοκατανομή εξουσίας και στην ένοπλη εκτελεστική και στη νομοθετική και στη δικαστική. Τα μέλη της κοινωνίας, πρωτίστως,  λαμβάνουν και επιβάλλουν τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου.

(Δηλαδή τι θέλει να μας πει ο Λένιν; Ότι στην δημοκρατία της κομμούνας υπήρχε τυπική ισότητα;)

4. Η ΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η έννοια της δημοκρατίας, από τότε που εμφανίστηκε, είχε τη σημασία της εξουσίας του λαού και εκλαμβανόταν από την κοινωνική συνείδηση σαν θετική έννοια.
Η κάθε έννοια για να υπάρχει, θέλει να δείξει κάτι το συγκεκριμένο το οποίο θα είναι είτε αντίθετο ή πολύ διαφορετικό από κάτι άλλο.

Έτσι και η λέξη δημοκρατία ήθελε να δείξει ότι είναι κάτι το διαφορετικό από την ολιγαρχία. Ιστορικά όμως, ποιο ήταν εκείνο το πολιτικό σύστημα το οποίο ονομαζόταν ολιγαρχία; Τι σήμαινε ολιγαρχία; Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θα έδινε τη σωστή απάντηση. Ολιγαρχία είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα κατά το οποίο άρχουν – εξουσιάζουν οι λίγοι τους πολλούς και δεν είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα όπου οι πολλοί άρχουν – εξουσιάζουν τους λίγους. Και φυσικά, σαν αντίθετο, βγαίνει πολύ εύκολα ότι δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα όπου εξουσιάζουν οι πολλοί ή ότι είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα όπου οι πολλοί επιβάλλουν τη θέλησή τους στους λίγους.

Τον πρώτο καιρό, όταν εμφανίστηκε ο κοινοβουλευτισμός, οι αστοί ονόμαζαν το σύστημά τους ρεπούμπλικα (συνταγματικό πολιτικό σύστημα) γιατί όντως δεν ήταν δημοκρατία με την πραγματική έννοια του όρου. Δεν ήταν δημοκρατία αφού πάλι οι λίγοι αποφάσιζαν και επέβαλαν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αργότερα, για προπαγανδιστικούς λόγους, άρχιζαν να το ονομάζουν δημοκρατία. Ήθελαν να του αποδώσουν μια πιο θετική έννοια.

Το ονόμασαν λοιπόν δημοκρατία. Αλλά αυτό δεν αντιστοιχούσε πρακτικά στο αντίθετο της ολιγαρχίας.  Έτσι έπρεπε να βρουν ένα αντίθετο, διαφορετικό από την ολιγαρχία. Και αυτό το βρήκαν στη λέξη δικτατορία. Δικτατορία όμως σήμαινε απλά επιβολή.  Όμως δεν σήμαινε επιβολή μόνο των λίγων αλλά επιβολή και των πολλών.
Παρά ταύτα την κόλλησαν στην κοινωνική συνείδηση γιατί τη συνέδεσαν με την ισχυρή – «ακραία» επιβολή των μοναρχικών ολιγαρχικών συστημάτων και με την ισχυρή – «ακραία»  επιβολή των τυραννικών ολιγαρχικών συστημάτων.
Κατά αυτό τον τρόπο προκάλεσαν σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση και «πέρασαν» αρκετά εύκολα την έννοια της δημοκρατίας, στην ονομασία του ολιγαρχικού συστήματος του κοινοβουλευτισμού. Το «πέρασμα» αυτό έγινε ευκολότερο από τη στιγμή που βγήκε από τη μέση η έννοια της ολιγαρχίας.
Σε αυτό συνέβαλε πάρα πολύ και ο λενινισμός. Τους χάρισε τη θετική έννοια της δημοκρατίας επειδή ο Λένιν ονόμασε τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία αποβάλλοντας ταυτόχρονα τη λέξη ολιγαρχία από το πολιτικό σύστημα (την κράτησε μόνο για τον οικονομικό τομέα). Και  ονόμασε έτσι τον κοινοβουλευτισμό για να μπορεί και το δικό του ολιγαρχικό σύστημα να το ονομάσει δημοκρατία, να βάλει και αυτός τη θετική έννοια στο ολιγαρχικό πρόταγμά του. Πάντως η υλική αντίφαση εξακολουθεί να υπάρχει.

 Σχετικά εύκολα μπορεί κανείς να ξεσκεπάσει ιδεολογικά τα ολιγαρχικά συστήματα που αυτό ονομάζονται δημοκρατικά, αν επιμείνει, αν εστιάσει, όχι τόσο απευθείας στο τι είναι δημοκρατία αλλά στο τι είναι ολιγαρχία. Τελικά θα βγαίνει ότι ο ορισμός της ολιγαρχίας αφορά ολοκληρωτικά και τον κοινοβουλευτισμό αφού οι λίγοι σε τελική ανάλυση επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Κατά αυτό τον τρόπο (ορίζοντας πρώτα την έννοια της ολιγαρχίας) οι διάφορες δικαιολογίες των αστών και όλων των άλλων ολιγαρχικών σχετικές με το τι είναι δημοκρατία εκπίπτουν αυτόματα. Οι αναφορές ότι δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα που ο λαός έχει πολλά δικαιώματα ή ότι είναι το πολιτικό σύστημα που ο καθένας μπορεί να λέει ανεμπόδιστα τη γνώμη του ή ότι ο λαός εκλέγει αυτούς που τον κυβερνούν (τους νταβατζήδες του) βγαίνουν εντελώς από το «κάδρο» της συζήτησης γιατί δημοκρατία βγαίνει σαν εκείνο το πολιτικό σύστημα που είναι αντίθετο της ολιγαρχίας. Και αφού ολιγαρχία είναι η εξουσία των ολίγων, δημοκρατία είναι η εξουσία των πολλών.
Οι διάφοροι επαναστάτες υποτίμησαν σε αρκετές περιπτώσεις τις μάχες των εννοιών, τις μάχες των λέξεων. Όμως η κεντρική μάχη για την επικράτηση στον ιδεολογικό χώρο είναι μάχη για την επικράτηση επί του υλικού περιεχομένου των λέξεων.
Και γενικά, συνολικά η ιδεολογική μάχη, η μάχη για την κυριαρχία στον ιδεολογικό τομέα είναι η πρώτη καθοριστικής σημασίας μάχη για την τελική επικράτηση στον ταξικό πόλεμο.

5. Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ «ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

α. ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Κάποιοι λενινιστές, για να δικαιολογήσουν τη χρήση του όρου «αστική δημοκρατία», που θέλουν να «κληρονομήσουν» από το Λένιν,  καταφεύγουν στους δικούς τους παραλογισμούς. Βάζουν για παράμετρο (όπως οι αστοί), στο χαρακτηρισμό των πολιτικών συστημάτων, την έννοια του δικαιώματος και πετάνε έξω την αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, στον καθορισμό των δικαιωμάτων!!!

Και σου λένε παραπλανητικά: «Στην αστική δημοκρατία (κοινοβουλευτισμό) υπάρχουν και πιο πολλά και πιο ουσιαστικά δικαιώματα για το λαό από ότι πχ στα στρατιωτικά συστήματα.» Κατόπιν, στην «προλεταριακή δημοκρατία» τα δικαιώματα αυτά αυξάνονται και συνεχίζουν να αυξάνονται μέχρι και την κομμουνιστική κοινωνία!!!
Τι είναι όμως δικαίωμα;

Δικαίωμα είναι η παρεχόμενη δυνατότητα – εξουσιοδότηση από κάποιο υποκείμενο προς κάποιο άλλο υποκείμενο ώστε το τελευταίο να μπορέσει να προστατέψει ή να διεκδικήσει κάποιο αγαθό του. Εννοείται ότι το πρώτο υποκείμενο (ο εξουσιοδοτών) κατέχει την εξουσία παραγωγής εξουσιοδοτήσεων – δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.

Εδώ θα πρέπει να πούμε απαραίτητα ότι σε κάθε δικαίωμα αντιστοιχεί ΠΑΝΤΑ (για ενήλικες), άμεσα ή έμμεσα, σε κάποιο ή σε ένα σύνολο υποχρεώσεων. Οι υποχρεώσεις είναι το αντίτιμο που θα πρέπει να καταβάλει το υποκείμενο για το αγαθό που αποκτά ή προστατεύει. Και το αντίτιμο πρακτικά είναι αφαίρεση – απώλεια κάποιου ή κάποιων αγαθών ή επιθυμιών.

Ακόμα και στα πιο καταπιεστικά τυραννικά ολιγαρχικά συστήματα δεν γίνεται να μην υπάρχουν κάποια δικαιώματα για τους υπηκόους. Όλα τα ολιγαρχικά, καταπιεστικά συστήματα, ιστορικά, παρέχουν άλλοτε λιγότερα και άλλοτε περισσότερα και ποιοτικά διαφορετικά δικαιώματα. Μπορεί πχ σε κάποιο εντελώς απάνθρωπο καθεστώς, οι λίγοι κατέχοντες την εξουσία να επιβάλλουν καθημερινά 20 ώρες δουλειάς στους υπηκόους και ταυτόχρονα να τους παρέχουν το δικαίωμα για 4 ώρες ανάπαυσης!!! Και όμως οι 4 ώρες ανάπαυσης είναι δικαίωμα.
Σε ένα άλλο σύστημα μπορεί να υπάρχει το πιο πάνω δικαίωμα και επί πλέον το δικαίωμα για δουλειά μόνο 19 ωρών κάθε Κυριακή αλλά με την υποχρέωση -οφειλή να πληρώνουν κάποιο περισσότερο φόρο κοκ.

Αν λοιπόν η παράμετρος για τη βασική κατηγοριοποίηση των πολιτικών συστημάτων δεν είναι το ποιο υποκείμενο επιβάλλεται σε ποιο (η πλειοψηφία στη μειοψηφία ή η μειοψηφία στην πλειοψηφία όπως ήταν ιστορικά και όπως είναι και σήμερα), ποιο υποκείμενο παράγει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις και τεθεί για παράμετρος το μέγεθος ή η μορφή των δικαιωμάτων και ο συνδυασμός αυτών με την ποιότητα και το μέγεθος των υποχρεώσεων,  τότε ΟΛΑ τα δεσποτικά ολιγαρχικά συστήματα, όλα τα φασιστικά και ναζιστικά συστήματα θα  μπορούν κάλλιστα να ονομαστούν στη βάση τους δημοκρατία. Η δε διαφοροποίησή τους να γίνεται από το πόσο κουτσουρεμένα είναι αυτά τα δικαιώματα και από το πόσο μεγάλα ή μικρά είναι τα αντίτιμα – υποχρεώσεις. Έτσι θα έχουμε συστήματα πάρα πολύ κουτσουρεμένης δημοκρατίας, λιγότερο κουτσουρεμένης δημοκρατίας, απλά κουτσουρεμένης δημοκρατίας, περισσότερης δημοκρατίας από την κουτσουρεμένη κοκ.

Σε τούτη την περίπτωση δεν θα υπάρχει κανένα πολιτικό σύστημα που να είναι αντίθετο της δημοκρατίας. Όλα θα είναι «δημοκρατίες». Φυσικά αυτό είναι αντιεπιστημονικό και παράλογο και εκεί οδηγείται  κανείς μόνο αν για την κατηγοριοποίηση των πολιτικών συστημάτων απορρίψει «το ποιος υποτάσσεται σε ποιόν» και στη θέση του βάλει τα λιγότερα ή τα περισσότερα δικαιώματα για το λαό.
Έτσι θα μπορούμε να έχουμε ιστορικά ακόμα και χιλιάδες μορφές δημοκρατιών αφού το κάθε πολιτικό σύστημα θα διαφοροποιείται από τα άλλα, έστω και λίγο, στις μορφές και στην ποσότητα των δικαιωμάτων. Δημοκρατία θα μπορεί να βαπτισθεί οποιοδήποτε σύστημα.

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 17η.

« Η δημοκρατία έχει τεράστια σημασία στον αγώνα της εργατικής τάξης εναντίον των καπιταλιστών για την απελευθέρωση της. Η δημοκρατία όμως δεν είναι κανένα ανυπέρβλητο όνειρο, αλλά μόνο ένας σταθμός στο δρόμο από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό..»

Γνωρίζει κανείς ιστορικά καμιά δημοκρατία στη φεουδαρχία; Τα δικαιώματα όπως είπαμε είναι η μια όψη του νομίσματος της συνολικής ωφελιμότητας ή ζημίας. Η άλλη όψη είναι τα αντίτιμα που λέγονται υποχρεώσεις. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα για αύξηση των δικαιωμάτων και μείωσης των υποχρεώσεων  (τελική αύξηση της ωφελιμότητας), όπως υπάρχουν και οι περιπτώσεις μείωσης της αξίας των δικαιωμάτων με σταθερές ή αυξημένες υποχρεώσεις (ζημία) ή και της αύξησης των δικαιωμάτων με ταυτόχρονη υπέρ μεγέθυνση της αξίας των υποχρεώσεων (επίσης ζημία).
Ποιος όμως έχει τη δύναμη- εξουσία να αυξομειώνει δικαιώματα και υποχρεώσεις; Ποιο υποκείμενο μπορεί να καθορίζει την ποσότητα και τις μορφές δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και σε τελευταία αλλά πιο ουσιαστική ανάλυση, να καθορίζει την ωφελιμότητα ή τις ζημίες των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία; Οι λίγοι ή οι πολλοί;
 Όπως είδαμε πιο πάνω, ο Λένιν σε μια στιγμή σχετικής «ειλικρίνειας»,  μας λέει ότι δημοκρατία σημαίνει εφαρμογή της ΑΡΧΗΣ της ΥΠΟΤΑΓΗΣ της μειοψηφίας στην πλειοψηφία.
Αλλά ποιο είναι το υλικό περιεχόμενο αυτής της υποταγής; Υποταγή σε τι;
Ασφαλώς υποταγή στη βάση των κοινωνικών κανόνων, στους νόμους ή τις διαταγές.
Και τι περιέχουν, τι περιγράφουν στην ουσία τους οι κοινωνικοί κανόνες;
Περιέχουν, περιγράφουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Το ποιο υποκείμενο θα έχει την εξουσία να ορίζει, να παράγει και να επιβάλει δικαιώματα και υποχρεώσεις (κανόνες) στα μέλη όλης της κοινωνίας είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την κεντρική κατηγοριοποίηση των πολιτικών συστημάτων και όχι το αποτέλεσμα αυτού που αφορά την  ύπαρξη των διάφορων μορφών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Ο διαχωρισμός των πολιτικών συστημάτων με βάση την ποσότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων μπορεί να την κάνει κανείς μόνο για να διαχωρίσει τα ολιγαρχικά συστήματα μεταξύ τους αλλά όχι για να κάνει κατηγοριοποίηση αυτών σε δημοκρατικά ή ολιγαρχικά.

β.  ΤΟ «ΔΙΚΑΙΩΜΑ» ΤΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ»

Η αστική προπαγάνδα έχει περάσει σε πλατιά λαϊκά στρώματα την ταύτιση της έννοιας της δημοκρατίας με την ύπαρξη ενός και μόνο δικαιώματος. Του δικαιώματος  της «ελεύθερης έκφρασης». Το δικαίωμα αυτό είναι ουσιαστικά σχετικό δικαίωμα για ανεμπόδιστη και ακαταδίωκτη έκφραση, γιατί η έννοια της ελευθερίας είναι ένα άλλο πράγμα.
Αυτή την ταύτιση, δυστυχώς, την έχει υιοθετήσει και ένα μέρος από τους Λενινιστές.
Το δικαίωμα ετούτο είναι σχετικό για δύο λόγους:

Πρώτον, γιατί το ολιγαρχικό σύστημα μπορεί ανά πάσα στιγμή να το περιορίσει ή να το καταργήσει και δεύτερον είναι σχεδόν πάντα και παντού, περιορισμένο από την κρίση του συστήματος για το κατά πόσο η κάθε συγκεκριμένη ανεμπόδιστη έκφραση, μέσα σε συγκεκριμένες  ισορροπίες δυνάμεων στην ταξική πάλη, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το σύστημα. Πχ αν κρίνει ότι η έκφραση που καλεί το λαό σε ένοπλη επανάσταση είναι επικίνδυνη για το ίδιο τότε είναι βέβαιο ότι αυτή την έκφραση θα την καταδιώξει.

Η ανεμπόδιστη έκφραση είναι όντως ένα σημαντικό αγαθό. Αλλά τα απόλυτα αναγκαία, τα βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ζωή είναι αρκετά. Τροφή, νερό, υγεία, εργασία, παιδεία, έρωτας, ανθρώπινες σχέσεις κοκ. Και ειδικά τα αγαθά όπως, τροφή (υγιεινή), νερό, σωματική και ψυχική υγεία, εργασία κλπ είναι πολύ ανώτερα αγαθά σε σχέση με το αγαθό της ανεμπόδιστης έκφρασης. 

Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα εξής:

* Γιατί να λειτουργεί σαν κριτήριο το αγαθό της ανεμπόδιστης έκφρασης και να μην λειτουργούν σαν κριτήρια όλα τα άλλα πιο πάνω αγαθά ή τουλάχιστον ένα εξ αυτών; Στη βάση ποιάς λογικής γίνεται αυτό;

* Και αν το δικαίωμα για ανεμπόδιστη έκφραση συνοδεύεται από δυσβάσταχτες υποχρεώσεις για το λαό και απόλυτα ανεπιθύμητες από αυτόν;  Εάν ο λαός, ναι μεν, έχει το ανεμπόδιστο της έκφρασης αλλά για την πρόσβασή του σε όλα τα άλλα πιο σημαντικά αγαθά του θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια και επί πλέον τον απειλούν και τον βασανίζουν για να αποδεχθεί την απώλεια αυτών των βασικών αγαθών; Τότε  πως θα αποκαλούν ετούτο το σύστημα; Θα το αποκαλούν δημοκρατία δηλαδή εξουσία του λαού;

(Όντως θα συνεχίσουν να το αποκαλούν έτσι για προπαγανδιστικούς λόγους)
Ας δούμε σήμερα τι γίνεται στη χώρα μας. Οι ολιγαρχικοί επιβάλλουν στο λαό μνημόνια, τον οδηγούν στην απελπισία, στην εξαθλίωση και στην αυτοκτονία αλλά ακόμα του έχουν αφήσει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται. Λογικό κριτήριο για το διαχωρισμό των συστημάτων δεν μπορεί να σταθεί κανένα συγκεκριμένο δικαίωμα ή υποχρέωση.
Η μόνη παράμετρος είναι στο ποιόν ανήκει η δύναμη-εξουσία για την «παραγωγή», για τον καθορισμό των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων για τους ανθρώπους στην κοινωνία.
Σε ποιόν ανήκει η εξουσία λήψης και επιβολής των καθοριστικών αποφάσεων.
ΑΡΧΗ της δημοκρατίας υπάρχει. ΑΡΧΗ της ολιγαρχίας υπάρχει. Όμως ΑΡΧΗ της «ποσότητας και ποιότητας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων» δεν μπορεί να υπάρξει για την κατηγοριοποίηση των πολιτικών συστημάτων.

 6. ΔΙΑΦΟΡΑ  ΠΛΗΓΜΑΤΑ  ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράψαμε ήδη την αναφορά του Ένγκελς:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

(Ο μεταφραστής μεταφράζει εδώ τη δημοκρατική ρεπούμπλικα σαν λαοκρατική δημοκρατία!!!)

Σε αυτή την παράγραφο περικλείεται ΟΛΗ Η ΟΥΣΙΑ του θέματος. Ετούτη η παράγραφος δείχνει ποια θα πρέπει να είναι η στόχευση της προλεταριακής επανάστασης μετά τη συντριβή του αστικού κράτους. Μας λέει ποιο πολιτικό σύστημα  θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί μετά τη νίκη της επανάστασης, μετά τη συντριβή του αστικού κράτους. Ποιο θα είναι το πολιτικό σύστημα στο διάστημα μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού (σοσιαλισμός). Ποιο θα είναι το μοναδικό πολιτικό σύστημα μέσα από το οποίο θα εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου.
Όμως για το Λένιν, αυτό το πρόταγμα είναι το πιο μεγάλο εμπόδιο στη δική του (ντε φάκτο) αντικομμουνιστική θεωρία που θέλει όλη η εξουσία να περάσει στα χέρια της ηγεσίας του κόμματος. Η δημοκρατική ρεπούμπλικα - δημοκρατία και σαν έκφραση αλλά κυρίως σαν περιεχόμενο (ΟΕΝΔΕΛ) είναι ο κύριος εχθρός του. Όλα τα υπόλοιπα που γράφει σε τούτο το βιβλίο (για κράτος, δημοκρατία, αντιπροσώπευση κλπ), είναι «περιφερειακά δυνατά χτυπήματα» που τελικά στοχεύουν στην ουσία αυτού που οι Μαρξ και Ένγκελς προτείνουν για το πολιτικό σύστημα μετά τη νίκη της επανάστασης. Ο πιο βασικός στόχος του λοιπόν είναι η συντριβή του πραγματικού περιεχομένου της δημοκρατικής ρεπούμπλικα, της πραγματικής εξουσίας του λαού, της πραγματικής δημοκρατίας. Αυτό προσπαθεί να το κατορθώσει μέσα από παραποιήσεις, λαθροχειρίες, εσκεμμένες ασάφειες ή και συκοφαντίες. Τελικά όμως οι αντιφάσεις του είναι πρωτοφανείς και ανυπέρβλητες.

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 8η.

« Η παντοδυναμία του «πλούτου» γι αυτό ακριβώς είναι  ασφαλέστερη στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ, επειδή δεν εξαρτάται από ορισμένες ατέλειες του πολιτικού μηχανισμού, από το πολιτικό περίβλημα του καπιταλισμού. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ είναι το καλύτερο δυνατό πολιτικό περίβλημα του καπιταλισμού και γι αυτό το κεφάλαιο κατακτώντας (μέσω των Παλτσίνσκι, των Τσερνώφ, των Τσερτσέλι και Σίας) αυτό το καλύτερο περίβλημα, θεμελιώνει την εξουσία του με τόση ασφάλεια, με τόση σιγουριά, που καμιά αλλαγή ούτε προσώπων, ούτε θεσμών, ούτε κομμάτων δεν κλονίζει αυτή την εξουσία.»

 
Σε αυτό το απόσπασμα το οποίο το έχει γράψει στις αρχικές σελίδες του βιβλίου του, θα πρέπει να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:

Πρώτον. Ο μεταφραστής στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζει  την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα σαν ρεπουμπλικανική δημοκρατία και όχι σαν λαοκρατική δημοκρατία  όπως κάνει στο προηγούμενο απόσπασμα του Ένγκελς. Αντιλαμβάνεται φυσικά τις «τρελές» αντιφάσεις του Λένιν και προσπαθεί να περισώσει το κύρος του, συμμαζεύοντας τα ασυμμάζευτα. Όπως θα δούμε, την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα άλλοτε τη μεταφράζει σαν λαοκρατική δημοκρατία, άλλοτε σαν ρεπουμπλικανική δημοκρατία και άλλοτε σαν δημοκρατικό πολίτευμα, με τον ίδιο εμφανή στόχο. Να αποκρύψει τις παιδαριώδεις αντιφάσεις του Λένιν.
Δεύτερον. Όπως είναι προφανές, η σύγκριση μεταξύ των δύο αυτών αποσπασμάτων αναδεικνύει με τρόπο αδιαμφισβήτητο μια τεράστια αντίφαση. Ενώ για τον Ένγκελς το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα είναι το μοναδικό σύστημα που θα πρέπει να εγκαθιδρύσει η νικηφόρα εργατική επανάσταση και μέσα από αυτό να εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου, για τον Λένιν αντίθετα, είναι ένα αστικό πολιτικό σύστημα και το καλύτερο πολιτικό σύστημα για το καπιταλισμό. Φυσικά φαίνεται ότι ο Λένιν ταυτίζει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα με τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Έτσι διαβάλλει την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα, με στόχο την πρόκληση σύγχυσης και την τελική  υποτίμηση της σημασίας της για τους καταπιεσμένους.
Αν δεν ήθελε την πρόκληση σύγχυσης και διαβολής της έννοιας της δημοκρατικής ρεπούμπλικα θα ονόμαζε απλά αυτό το αστικό σύστημα κοινοβουλευτισμό ή αστικό κοινοβουλευτισμό κλπ.

Τρίτον. Μας λέει ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα όχι μόνο είναι ένα πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού αλλά και το καλύτερο πολιτικό σύστημα για τον καπιταλισμό. Φυσικά αυτό σημαίνει, ότι αφού είναι το καλύτερο πολιτικό σύστημα για τον καπιταλισμό τότε θα συμφέρει τα μέγιστα την οικονομική ολιγαρχία να εγκαθιδρύει τέτοια συστήματα. Και όποιο είναι το συμφέρον της αστικής τάξης δεν μπορεί να είναι συμφέρον και της εργατικής. Πχ είναι προς το συμφέρον της αστικής τάξης να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη και αυτό δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και συμφέρον της εργατικής τάξης.

ΛΕΝΙΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο , παράγραφος 10η.

«Το «ελεύθερο λαϊκό κράτος» αποτέλεσε προγραμματική διεκδίκηση των γερμανών σοσιαλδημοκρατών………..  Εμείς υποστηρίζουμε τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ, σαν την καλύτερη για το προλεταριάτο μορφή κράτους στην περίοδο του καπιταλισμού, δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να ξεχνάμε ότι η μισθωτή δουλεία είναι η μοίρα του λαού ακόμα και στο πιο δημοκρατικό αστικό πολίτευμα.»

Και σε τούτο το απόσπασμα έχουμε διαβολή της έννοιας της δημοκρατικής ρεπούμπλικα. Έμμεσα ονοματίζει  δημοκρατική ρεπούμπλικα τον κοινοβουλευτισμό.
Όμως εδώ υπάρχει και κάτι άλλο. Ενώ στο αμέσως προαναφερθέν απόσπασμα, η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι το καλύτερο πολιτικό περίβλημα του καπιταλισμού, (γιατί τον ισχυροποιεί και θεμελιώνει την εξουσία του με ασφάλεια και σιγουριά κλπ) τώρα αυτό το ίδιο πολιτικό σύστημα είναι το καλύτερο και για το προλεταριάτο μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού!!! (Πως γίνεται να είναι ταυτόχρονα το καλύτερο σύστημα και για τον καπιταλισμό και για το προλεταριάτο μέσα στον καπιταλισμό;)

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφοι 6η, 7η, και 8η.

Παράγραφος 6η. «Στην καπιταλιστική κοινωνία με την προϋπόθεση ότι αναπτύσσεται όσο το δυνατό πιο ευνοϊκά , έχουμε στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ένα λίγο – πολύ πλήρη δημοκρατισμό (τι θα πει δημοκρατισμός;). Ο δημοκρατισμός αυτός όμως συμπιέζεται πάντοτε από τα στενά πλαίσια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και έτσι μένει στην ουσία δημοκρατισμός για μια μειοψηφία, μόνο για τις εύπορες τάξεις, μόνο για τους πλούσιους!!!….»
Παράγραφος 7η. « Την ορθότητα αυτής της διαπίστωσης την επιβεβαιώνει ίσως πιο παραστατικά από κάθε τι άλλο η Γερμανία. Γιατί σε αυτό ακριβώς το κράτος η συνταγματική νομιμότητα διατηρήθηκε πάρα πολύ καιρό και σταθερά επί μισό περίπου αιώνα (1871-1914) και η σοσιαλδημοκρατία στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα μπόρεσε πολύ περισσότερο από ότι σε άλλες χώρες να «εκμεταλλευτεί τη νομιμότητα» και να οργανώσει τόσο μεγάλο αριθμό εργατών στο πολιτικό κόμμα, όσο πουθενά αλλού.»

Παράγραφος 8η. «Πόσος είναι λοιπόν ο μεγαλύτερος αριθμός των πολιτικά συνειδητών και δραστήριων μισθωτών δούλων που έχει παρατηρηθεί στην καπιταλιστική κοινωνία; Ένα εκατομμύριο μέλη του κόμματων των σοσιαλδημοκρατών σε σύνολο 15 εκατομμυρίων μισθωτών εργατών! Τρία εκατομμύρια συνδικαλισμένοι σε σύνολο 15 εκατομμυρίων!».

Αυτά λοιπόν γράφει ο Λένιν. Εκ πρώτης όψεως δεν διαφαίνεται τίποτα το «τραγικό».
Αλλά, όπως θα δούμε, εδώ υπάρχουν τεράστιες διαστρεβλώσεις, τεράστιες λαθροχειρίες από δύο υποκείμενα:

Ας αναφέρουμε  πρώτα την τεράστια διαστρέβλωση του μεταφραστή. Στο κείμενο διαφαίνεται ότι όλα αυτά τα αρνητικά  αφορούν το σύστημα του κοινοβουλευτισμού:
«Στην καπιταλιστική κοινωνία με την προϋπόθεση ότι αναπτύσσεται όσο το δυνατό πιο ευνοϊκά , έχουμε στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ( демократической республике)  ένα λίγο – πολύ πλήρη δημοκρατισμό…»

Ο μεταφραστής βρισκόμενος σε σύγχυση και σε λογικά αδιέξοδα από τις αντιφάσεις και τους παραλογισμούς του Λένιν,  προσπαθεί να τον καλύψει όσο νομίζει ότι μπορεί.
Όμως εδώ ο Λένιν δεν αναφέρεται απευθείας στον κοινοβουλευτισμό αλλά στην έννοια της  δημοκρατικής ρεπούμπλικα. Δηλαδή στο πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα που είναι το μοναδικό σύστημα που θα πρέπει να αντικαταστήσει όλα τα αστικά πολιτικά συστήματα μετά την επανάσταση όπως λέει ο Ένγκελς.
Ο Λένιν στα ρώσικα, σε τούτες τις παραγράφους, αναφέρεται στη δημοκρατική ρεπούμπλικα διαστρεβλώνοντας έτσι πλήρως το περιεχόμενο της κομμούνας –δημοκρατικής ρεπούμπλικα (ΟΕΝΔΕΛ), ευτελίζοντας πλήρως το Μαρξικό πρόταγμα:
В капиталистическом обществе, при условии наи-

более благоприятного развития его, мы имеем более

или менее полный демократизм в демократической

 республике. Но этот демократизм всегда сжат тесны-

ми рамками капиталистической эксплуатации и все-

гда остается поэтому, в сущности, демократизмом для

меньшинства, только для имущих классов, только для

богатых
Όμως τι να κάνει ο μεταφραστής; Αντιλαμβάνεται τις παιδαριώδης αντιφάσεις του Λένιν και για να «μαζέψει» τα αμάζευτα, μεταφράζει εδώ την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα , με την έννοια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ενώ την (ίδια)  έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικας, στο απόσπασμα του Ένγκελς, τη μεταφράζει σα λαοκρατική δημοκρατία!!!

Και δεν είναι η μοναδική παρέμβασή του. Σε διάφορες περιπτώσεις κάνει τέτοιες «χειρουργικές» επεμβάσεις για να καλύψει τον θεωρητικό Λένιν. Να επαναλάβουμε, ότι την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα την μεταφράζει (τακτική χαμαιλέοντα) άλλοτε σαν λαοκρατική δημοκρατία, άλλοτε σαν δημοκρατικό πολίτευμα και άλλοτε σαν ρεπουμπλικανική δημοκρατία, ανάλογα με το πώς και με τι θα πρέπει να καλύψει  τις αντιεπιστημονικές απόψεις και αντιφάσεις του Λένιν.

Και να πάμε τώρα στον Λένιν. Τι τερατούργημα!!!  Τι διαστρέβλωση του περιεχομένου της δημοκρατικής ρεπούμπλικα είναι αυτή!!!

Την περίοδο 1871-1914 στη Γερμανία υπήρχαν κάποιες μορφές κοινοβουλευτισμού δηλαδή υπήρχε η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία. Δικτατορία της αστικής τάξης δια μέσου του συστήματος του κοινοβουλευτισμού.   Ο Λένιν όμως κάνει ουσιαστικά ΜΕΤΑΦΥΤΕΥΣΗ του περιεχομένου της έννοιας του κοινοβουλευτισμού, στην έννοια της δημοκρατίας «των Μαρξ και Ένγκελς», στην έννοια δημοκρατική  ρεπούμπλικα.
 Ο Λένιν  ονομάζει δημοκρατική ρεπούμπλικα το εγκληματικό αστικό σύστημα στη Γερμανία.  Χρησιμοποιεί (χωρίς καμιά επεξήγηση) τον ίδιο όρο  που χρησιμοποιούν  ο Ένγκελς και ο Μαρξ για να ονομάσουν το πολιτικό σύστημα της κομμούνας (ΟΕΝΔΕΛ), δηλαδή το σύστημα που θα πρέπει η εργατική τάξη και ο λαός να εγκαθιδρύσει μετά τη συντριβή του αστικού!!! Γιατί παίρνει το όνομα περιστέρι από το περιστέρι και μετά βαπτίζει και την οχιά περιστέρι; Ποιος ο λόγος; Γιατί ονομάζει δημοκρατική ρεπούμπλικα και τον αστικό κοινοβουλευτισμό και το πολιτικό σύστημα της κομμούνας;

Από την άλλη όμως, «φαίνεται να ξέρει» για το ποιο ήταν και πως ονομαζόταν το πολιτικό σύστημα της κομμούνας.

Λένιν κεφάλαιο VI, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 32η.

«Εμείς όμως θα ξεκόψουμε από τους οπορτουνιστές και όλο το συνειδητό προλεταριάτο θα είναι μαζί μας στον αγώνα όχι για τη «μετατόπιση των συσχετισμού των δυνάμεων», αλλά για το γκρέμισμα της αστικής τάξης, για την καταστροφή του αστικού κοινοβουλευτισμού, για την δημοκρατική ρεπούμπλικα τύπου κομμούνας (ο μεταφραστής σε τούτη την περίπτωση, τη δημοκρατική ρεπούμπλικα τη μεταφράζει σαν λαοκρατική δημοκρατία!!!) ή για τη δημοκρατία των σοβιέτ εργατών και στρατιωτών βουλευτών, για την επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου»
(Παρότι είναι εντελώς διαφορετική η δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας από τα εργατικά συμβούλια –σοβιέτ - που προτείνει ο Λένιν, ας πάμε πάρα κάτω.)
Εδώ μας λέει ότι θέλει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα  για το σύστημα που θα αντικαταστήσει τον κοινοβουλευτισμό, που θα γκρεμίσει την αστική τάξη κλπ. Γιατί δίνει διαρκώς διαφορετικό περιεχόμενο στην έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα;

Μερικά ακόμα παραδείγματα για τη συκοφάντηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα:

Ο Ένγκελς γράφει   Κεφ IV, υποκεφάλαιο 5ο , παράγραφοι 11,12,13, 14) και ο Λένιν το αναφέρει στο βιβλίο του:

Ένγκλες: « Η κομμούνα αναγκάστηκε ευθύς εξαρχής να παραδεχτεί πως όταν η εργατική τάξη έλθει πια στην εξουσία δεν μπορεί να εξακολουθεί να διοικεί με την παλιά κρατική μηχανή, ότι η εργατική τάξη, για να μην ξαναχάσει την κυριαρχία που μόλις είχε κατακτήσει, πρέπει, από τη μια, να παραμερίσει όλη την παλιά καταπιεστική μηχανή που ως τότε είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον της, και από την άλλη, να διασφαλίσει τον εαυτό της από τους ίδιους τους βουλευτές της και υπαλλήλους της (εκλεγμένους της), ορίζοντας ότι όλοι, χωρίς καμιά εξαίρεση είναι δυνατόν να ανακληθούν οποιαδήποτε στιγμή..»

Όντως. Ήταν δυνατόν να ανακληθούν από το λαό γιατί ο λαός είναι αυτενεργός ένοπλα οργανωμένος. Αφού ο λαός ήταν (αυτενεργός) ένοπλος τότε μπορούσε πραγματικά να τους ανακαλέσει ο ίδιος  σε οποιαδήποτε στιγμή. Μόνο όταν ο λαός κατέχει την ένοπλη εκτελεστική έχει τη δύναμη να ανακαλέσει τους πάντες και όχι η όποια ανάκληση να γίνεται από άλλους ηγέτες ή όργανα.  Αν δεν την κατέχει δεν έχει καμιά δυνατότητα. Τη δυνατότητα ανάκλησης την έχει αποκλειστικά εκείνο το υποκείμενο που κατέχει πραγματικά όλη την ένοπλη εκτελεστική.
 Αν την ένοπλη εκτελεστική την έχει το κόμμα τότε την πρακτική δυνατότητα ανάκλησής τους  την έχει μόνο αυτό και όχι η εργατική τάξη και ο λαός.

Ο Λένιν όμως σχολιάζει  αυτό το απόσπασμα του Ένγκελς στην ΑΜΕΣΩΣ επόμενη παράγραφο:

« Ο Ένγκελς τόνισε πολλές φορές ότι όχι μόνο στη μοναρχία αλλά και στη  δημοκρατική ρεπούμπλικα – δημοκρατία το κράτος παραμένει κράτος  δηλαδή διατηρεί το βασικό διακριτικό του γνώρισμα: να μετατρέπει τους δημόσιους λειτουργούς, «τους υπηρέτες της κοινωνίας», τα όργανά της, σε αφέντες».

Ο Ένγκελς στην προηγούμενη παράγραφο μιλά για την κομμούνα, για τη δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας.

Όμως σε ποια από τις διάφορες μορφές δημοκρατίας του αναφέρεται ο Λένιν;

Από πού προκύπτει ότι  ο Ένγκελς είπε ότι και η πραγματική δημοκρατική ρεπούμπλικα (της κομμούνας – ΟΕΝΔΕΛ)  μετατρέπει τους δημόσιους λειτουργούς από υπηρέτες της κοινωνίας σε αφέντες της κοινωνίας;  Από το πιο πάνω απόσπασμα; Φυσικά και όχι γιατί το περιεχόμενό του είναι εντελώς άσχετο. Ο Ένγκελς αναφέρεται στον κοινοβουλευτισμό (που δυστυχώς προς το τέλος της ζωής του τον ονομάζει δημοκρατία). Από ποιο άλλο γραπτό του  Ένγκελς το παίρνει;  Και γιατί το αμέσως από κάτω σχόλιό του (Λένιν) είναι άσχετο με το πιο πάνω απόσπασμα του Ένγκελς; Γιατί δεν μας παρουσιάζει το ίδιο το απόσπασμα που δήθεν λέει ότι στην πραγματική δημοκρατική ρεπούμπλικα – κομμούνα οι δημόσιοι λειτουργοί μετατρέπονται σε αφέντες της κοινωνίας;  Γιατί βάζει ένα άσχετο απόσπασμα σε σχέση με το σχόλιό του; Γιατί αυτή η λαθροχειρία;

Απλά παραχαράσσει όπως πάντα εκείνα που θέλει να διαβάλει. Εδώ νόμιζε ότι βρήκε την ευκαιρία να συκοφαντήσει – «ξεσκίσει», να φθείρει  δια των παραποιήσεων τη δημοκρατική ρεπούμπλικα  – δημοκρατία, (η συκοφάντηση της είναι ο βασικότερος στόχος του)  ώστε να περάσει τελικά το δικό του αντικομμουνιστικό πρόταγμα, τη δική του (ντε φάκτο) αντικομμουνιστική θεωρία όπως έχουμε προαναφέρει. Συκοφαντεί όμως εδώ κατά τρόπο παιδαριώδη, κατά τρόπο εντελώς «ερασιτεχνικό».  Δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε στο ελάχιστο αφού πέφτει σε τούτη την τεράστια αντίφαση.
 Αμέσως μετά το σχόλιό του αυτό παραθέτει ένα άλλο απόσπασμα του Ένγκελς το οποίο όχι μόνο δεν καλύπτει στο ελάχιστο το προηγούμενο απροκάλυπτο ψεύδος του αλλά τον ξεσκεπάζει ακόμα περισσότερο.

Το πιο κάτω απόσπασμα του Ένγκελς λέει:

«.. Εναντίον αυτής της μετατροπής  του κράτους και των κρατικών οργάνων από υπηρέτες της κοινωνίας σε αφέντες της, μιας μετατροπής που ήταν αναπόφευκτη σε όλα τα ως τώρα κράτη, η κομμούνα (δημοκρατική ρεπούμπλικα - δημοκρατία) χρησιμοποίησε δύο ΑΛΑΝΘΑΣΤΑ ΜΕΣΑ. Πρώτο, σε όλες τις θέσεις – διοικητικές, δικαστικές και εκπαιδευτικές – διόριζε πρόσωπα εκλεγμένα με βάση το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, και μάλιστα με το δικαίωμα της ΑΝΑΚΛΗΣΗΣ  τους οποιαδήποτε στιγμή με απόφαση των εκλογέων τους (λαού). Και δεύτερο, κατέβαλε σε όλους τους δημόσιους λειτουργούς, τόσο τους ανώτερους, όσο και τους κατώτερους, τον ίδιο ακριβώς μισθό που έπαιρναν οι άλλοι εργαζόμενοι……»

Από τούτο το απόσπασμα προκύπτει φυσικά ότι στην πραγματική  δημοκρατική ρεπούμπλικα  ή δημοκρατία, δηλαδή  στο πολιτικό σύστημα της κομμούνας, με τους θεσμούς, με τα μέτρα που λαμβάνονται κλπ, «το κράτος δεν παραμένει κράτος όπως τα έως τώρα κράτη» και ότι οι δημόσιοι λειτουργοί  δεν μετατρέπονται από υπηρέτες της κοινωνίας σε αφέντες της αλλά παραμένουν  υπηρέτες της αφού μπορούν να παρθούν ΑΛΑΝΘΑΣΤΑ αποτρεπτικά μέσα εναντίον μιας τέτοιας μετατροπής. Οι δημόσιοι λειτουργοί δεν μπορούν να μετατραπούν σε αφέντες της κοινωνίας από τη στιγμή που η ένοπλη εκτελεστική εξουσία ανήκει στο λαό. Οι δημόσιοι λειτουργοί δεν θα έχουν τον ένοπλο μηχανισμό στα χέρια τους ή υπό την προστασία τους για να μπορούν να επιβάλουν το δικό τους αφεντηλίκι αλλά θα τον έχει όλος ο λαός. Δηλαδή συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που ισχυρίζεται ο Λένιν σε αυτή την παράγραφο του βιβλίου του.

Τα άμεσα και τα έμμεσα χτυπήματα που δίνει ο Λένιν στον πόλεμό του ενάντια στην πραγματική δημοκρατία είναι πολλά και κάποια από αυτά θα τα αναφέρουμε σε διαφορετικά κεφάλαια. Βασικοί στόχοι για τους οποίους  έγραψε αυτό το βιβλίο είναι οι εξής: Πρώτον ναι μεν ήθελε να περάσει στο κίνημα την αντίληψη για την αναγκαιότητα ανατροπής και ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ του αστικού συστήματος (πολύ σωστά) και αφετέρου ήθελε να περάσει το δικό του αντιμαρξικό ολιγαρχικό πολιτικό πρόταγμα για πέρασμα όλης της εξουσίας στο κόμμα, στην ηγεσία του κόμματος.
Βασικό και τεράστιο εμπόδιο σε αυτό το πρόταγμα του ήταν η πραγματική δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ). Άρα έπρεπε να κάνει πόλεμο ενάντιά της με όλα τα μέσα.

 


7. Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο Λένιν  διαστρέφει επίσης και την άποψη του Μαρξ για τη σημασία της έννοιας της δημοκρατίας (εξουσίας των πολλών) σε αρκετές περιπτώσεις στο βιβλίο του.  Tη διαστρέφει δια μέσου είτε της αλλαγής του περιεχομένου των εννοιών είτε της αντικατάστασης κάποιων εννοιών από μερικές άλλες. Βάζει πολλές φορές «λόγια στο στόμα του Μαρξ»  που ο τελευταίος δεν είπε ποτέ, για να δείξει προφανώς ότι οι απόψεις του πηγάζουν από τη σκέψη του Μαρξ  ή ότι είναι ίδιες με αυτές του Μαρξ.  

Πχ 1. κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 10η.

« Ο Μαρξ συνέλαβε θαυμάσια αυτή την ουσία της καπιταλιστικής δημοκρατίας..»
Φυσικά δεν υπάρχει πουθενά στον Μαρξ  (πρωτότυπα) η έκφραση «καπιταλιστική δημοκρατία». Αυτές είναι επινοήσεις  μόνο του Λένιν και φαίνεται να έχουν τον συγκεκριμένο στόχο που είναι ο ευτελισμός, η απαξίωση, η υποτίμηση της έννοιας της δημοκρατίας, της εξουσίας της πλειονότητας.

2. Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 4η.

Εδώ ο Λένιν παρουσιάζει απόσπασμα του Μαρξ από το έργο του « Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» και διαστρέφει την έννοια του κοινοβουλευτισμού γράφοντας:
«… Τέλος η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην πάλη της ενάντια στην επανάσταση..»
Στο πρωτότυπο όμως του Μαρξ υπάρχει η φράση:

« …. Τέλος η κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα ( δηλαδή το κοινοβουλευτικό συνταγματικό πολίτευμα) στην πάλη της ενάντια στην επανάσταση..»

Ο Μαρξ δεν αποκαλούσε ποτέ τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. (Ας βρεθεί έστω και ένας λενινιστής με σώα την ψυχική του υγεία που να μας διαψεύσει.) Και σε τούτη την τελευταία περίπτωση όμως ο μεταφραστής βάζει το χέρι του. Έτσι θα κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί ότι ο όρος «κοινοβουλευτική δημοκρατία» δεν είναι αποκλειστική εφεύρεση του Λένιν αφού τον χρησιμοποιεί και ο Μαρξ. Παραπλάνηση.
Στα πιο πάνω έχουμε δύο διαστρεβλώσεις.  Αυτές του Λένιν και την τελευταία του μεταφραστή. Η διαστρέβλωση, αν είναι πράξη εσκεμμένη, είναι πράξη υψίστης ανηθικότητας, είναι πράξη που δεν αρμόζει στην κομμουνιστική ηθική.

Το γιατί ο Λένιν  επιμένει να ονομάζει δημοκρατία τον κοινοβουλευτισμό, δηλαδή ένα πολιτικό σύστημα που ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία ή το γιατί διαστρεβλώνει την ονομασία  που δίνει ο Μαρξ στον κοινοβουλευτισμό, είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί σχεδόν πλήρως με τη μελέτη και την ανάδειξη του κεντρικού σκοπού, του πολιτικού προτάγματος του Λένιν.

 Όπως έχουμε ήδη αναφέρει,  ο Μαρξ  ονομάζει  ΠΑΝΤΑ τον κοινοβουλευτισμό αστική ρεπούμπλικα ή κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα. Και ρεπούμπλικα σήμαινε συνταγματικό πολίτευμα και όχι δημοκρατία. Ο Μαρξ ονομάζει και τη μοναρχία ρεπούμπλικα – μοναρχική ρεπούμπλικα -  όταν αυτή έχει σύνταγμα, όπως κάνει πχ στο έργο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία». Ενώ τη λέξη δημοκρατία τη χρησιμοποιεί ΜΟΝΟ για εκείνο το πολιτικό σύστημα που θα πρέπει να υλοποιήσει η εργατική τάξη μετά τη συντριβή του αστικού,  (για την κατάκτηση της δημοκρατίας όπως λέει στο μανιφέστο) και για να ονομάσει το πολιτικό σύστημα της κομμούνας (δημοκρατία και δημοκρατική ρεπούμπλικα) το οποίο θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό μετά τη συντριβή του τελευταίου.

Αν την εποχή του Μαρξ η λέξη ρεπούμπλικα είχε τη σημασία της δημοκρατίας, όπως λένε κάποιοι λενινιστές, τότε ο Μαρξ θα ήταν ηλίθιος που χρησιμοποίησε τον όρο δημοκρατική ρεπούμπλικα γιατί αυτό θα σήμαινε δημοκρατική δημοκρατία, δηλαδή με ουσιαστικό τη ρεπούμπλικα και με επίθετο το δημοκρατικό!!!! (δηλαδή σαν να λέγαμε ιατρικό ιατρείο ή πέτρινο λίθο!!!).

Ο Μαρξ χρησιμοποιεί την έννοια της δημοκρατίας με τη σημασία της εξουσίας του λαού, της εξουσίας των πολλών, της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Όταν δηλαδή η πραγματική πολιτική εξουσία, που είναι η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική,  ανήκει στους πολλούς, ανήκει στο λαό, όπως φαίνεται από τις αναφορές του για την κομμούνα.

Ο Λένιν, σε όλες τις αναφορές του (εκτός από μία και σε αυτή όχι καθαρά)   ΔΕΝ αποδίδει στην έννοια της δημοκρατίας τη σημασία της εξουσίας του λαού, της εξουσίας των πολλών  που ήταν και παραμένει σχεδόν η ίδια σημασία διαχρονικά. Στο βάθος δεν ΘΕΛΕΙ με τίποτα να αποδώσει τη σημασία της εξουσίας των πολλών γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι μετά τη συντριβή του αστικού κράτους θα έπρεπε (όπως στην κομμούνα) η εξουσία να πάει στα χέρια των πολλών και όχι των λίγων (ειδική δύναμη-κομματική ηγεσία ή και εργατικά μειοψηφικά συμβούλια) όπως στόχευε ουσιαστικά η αντιμαρξική θεωρία του.

8. Η ΥΣΤΕΡΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΚΓΕΛΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Είπαμε ότι ο μεταφραστής, την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (του πρωτότυπου) ενίοτε τη μεταφράζει  σαν λαοκρατική δημοκρατία και άλλοτε σαν ρεπουμπλικανική δημοκρατία, άλλοτε σαν δημοκρατικό πολίτευμα κλπ

Ας πάμε στο κεφάλαιο Ι,  3ο υποκεφάλαιο, παράγραφος 6η, 7η και 8η.

 Ένγκελς: «Στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία -δημοκρατική ρεπούμπλικα στο πρωτότυπο-, ο πλούτος ασκεί έμμεσα την εξουσία του, αλλά γι αυτό την ασκεί ασφαλέστερα και συγκεκριμένα , πρώτο, με τη μορφή της άμεσης εξαγοράς των δημοσίων υπαλλήλων (Αμερική) και δεύτερο με τη μορφή της συμμαχίας της κυβέρνησης και χρηματιστηρίου (Γαλλία και Αμερική)»
Εδώ είναι να απορεί κανείς και να διερωτάται. Είναι δυνατόν να λέει αυτά τα πράγματα ο Ένγκελς για τη δημοκρατική ρεπούμπλικα; Είναι δυνατόν από τη μία να προτείνει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα – που ήταν το πολιτικό σύστημα της κομμούνας -  για το πολιτικό σύστημα που θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό σύστημα μετά την επανάσταση («Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτό (το πολιτικό σύστημα- δημοκρατία) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...») και από την άλλη να αποδίδει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα στα τότε ολιγαρχικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Γαλλίας και της Αμερικής; (και ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι ο πλούτος εκεί ασκεί έμμεσα την εξουσία του κλπ;) Τέτοιες αντιφάσεις; Τόσο πολύς «επιστημονικός σοσιαλισμός»;
Σαν να φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά..

Ο Λένιν δράττει την ευκαιρία από αυτή τη διαφοροποίηση και σχολιάζει στις δύο επόμενες παραγράφους.

Λένιν παράγραφος 7η:  «Σήμερα, σε οποιαδήποτε ρεπουμπλικανική δημοκρατία, ο ιμπεριαλισμός και η κυριαρχία των τραπεζών ανέπτυξαν σε εξαιρετική τέχνη και τους δύο αυτούς τρόπους υπεράσπισης και άσκησης της παντοδυναμίας του πλούτου..»
Λένιν παράγραφος 8η: « Η παντοδυναμία του «πλούτου» γι αυτό ακριβώς είναι ασφαλέστερη στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία, επειδή δεν εξαρτάται από ορισμένες ατέλειες του πολιτικού μηχανισμού….»
Ασφαλώς όλα τα πιο πάνω αφορούν το κοινοβουλευτικό σύστημα του καπιταλισμού και καμιά σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας (ΟΕΝΔΕΛ).
Όμως τι έγινε με τον Ένγκελς;

Ο Ένγκελς, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, βλέποντας ότι διάφορες συστημικές δυνάμεις της εποχής υιοθετούσαν το λεξιλόγιο που είχε έως τότε το εργατικό κίνημα, όπως πχ την έννοια του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας (σοσιαλδημοκρατίας),  δέχεται από τη μια  να αυτοαποκαλούνται εκείνοι όπως θέλουν και από την άλλη προτείνει να υιοθετηθεί από το κίνημα η έννοια του κομμουνιστή. Οι συστημικές δυνάμεις της εποχής όπως πχ οι «σοσιαλδημοκράτες», ονόμαζαν (και θεωρούσαν) τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.

Όμως εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι με τον τρόπο που έγινε η αποδοχή από τον Ένγκελς μέρους του νέου συστημικού λεξιλογίου ήταν μεγάλο λάθος.
Και ο Ένγκελς και ο Μαρξ, μέχρι λίγο πριν είχαν γράψει πολλά πράγματα με έννοιες που είχαν ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, όπως η έννοια της δημοκρατίας  ή της δημοκρατικής ρεπούμπλικα. Το να τους αλλάζεις το περιεχόμενο εκ των υστέρων, αποδεχόμενος τη χρήση (του νέο) συστημικού περιεχόμενου  (χωρίς επαρκείς εξηγήσεις για το ποια είναι η συγκεκριμένη διαφοροποίηση στην ουσία  της ίδιας της μετέπειτα  λέξης με την παλιά) οδηγεί τουλάχιστον σε φαινομενικές αντιφάσεις και προκαλεί συγχύσεις.

Ο Λένιν γνωρίζει πολύ καλά για τις αλλαγές στο λεξιλόγιο του Ένγκελς και αναφέρει κάτι σχετικό στο κεφάλαιο IV, υποκεφάλαιο 6ο  και με τίτλο « Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», παράγραφοι 1,2 και 3.

« Ο Ένγκελς είχε την ευκαιρία να μιλήσει γι αυτό το ζήτημα, με αφορμή την επισήμανση ότι επιστημονικά δεν είναι σωστή η ονομασία «σοσιαλδημοκράτης».

 Στον πρόλογο της έκδοσης των άρθρων του της περιόδου 1870 – 1880 πάνω σε διάφορα θέματα, κυρίως «διεθνούς» περιεχομένου – πρόλογο που έχει ημερομηνία 3 του Γενάρη 1894 δηλαδή που γράφτηκε ενάμιση χρόνο πριν από το θάνατό του, ο Ένγκελς έγραφε πως σε όλα τα άρθρα μεταχειρίζεται τη λέξη «κομμουνιστής» και όχι τη λέξη «σοσιαλδημοκράτης», γιατί εκείνο τον καιρό σοσιαλδημοκράτες αυτοαποκαλούνταν οι προυντονιστές στη Γαλλία και οι λασαλιστές στη γερμανία.»

Σε αυτή λοιπόν την περίοδο ο Ένγκελς αλλάζει το λεξιλόγιό του. Διαφοροποιεί το λεξιλόγιό του και αποκαλεί πια δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα τον κοινοβουλευτισμό όπως θέλουν να τον αποκαλούν οι τότε συστημικές δυνάμεις.
Η μη προσεκτική παρατήρηση και καταγραφή αυτού του γεγονότος θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι ο Ένγκελς τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπεσε σε τεράστιες θεωρητικές αντιφάσεις ή ότι άλλαξε ριζικά τις αρχικές του απόψεις ή ότι ήταν πλήρως «τρελαμένος». Αυτή τη διαφοροποίηση όμως στο λεξιλόγιο του Ένγκελς, δεν την εξηγεί επαρκώς, και συγκεκριμένα κάθε φορά, ο Λένιν. Αντίθετα βρίσκει την ευκαιρία και τη χρησιμοποιεί για να χτυπήσει το πρόταγμα της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα της κομμούνας (ΟΕΝΔΕΛ).

Έτσι πχ στο κεφάλαιο IV,  υποκεφάλαιο 5ο, παράγραφο 12η, γράφει:

«Ο Ένγκελς τόνισε πολλές φορές ότι όχι μόνο στη μοναρχία αλλά και στη δημοκρατική ρεπούμπλικα το κράτος παραμένει κράτος δηλαδή διατηρεί το βασικό διακριτικό του γνώρισμα να μετατρέπει τους δημόσιους λειτουργούς, τους «υπηρέτες» της κοινωνίας σε αφέντες της».
Φυσικά και εδώ ο Ένγκελς ΔΕΝ χρησιμοποιεί με την αρχική σημασία της την έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ) αλλά με την ύστερη σημασία της, αυτή που οι ίδιοι οι αστοί της απέδιδαν. Εδώ η δημοκρατική ρεπούμπλικα παρουσιάζεται σαν την αστική μορφή πολιτικού συστήματος που είναι διαφορετική από τη μοναρχία.

Είναι προφανές ότι σε τούτη την περίπτωση η έννοια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα έχει πια τη σημασία του κοινοβουλευτισμού. Τεράστια η παραχάραξη που κάνει ο Λένιν. Και ακόμα μεγαλύτερη γίνεται στο 6ο υποκεφάλαιο του IV κεφαλαίου, 3η παράγραφο,  που έχει για τίτλο «Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».
Εδώ ο Λένιν παρουσιάζει απόσπασμα από γραπτό του Ένγκελς.
Ένγκελς: « Για τον Μαρξ και για μένα………….. Σήμερα τα προγράμματα είναι διαφορετικά και η λέξη σοσιαλδημοκράτης μπορεί, ίσως, να περάσει, αν και είναι ανακριβής, για ένα κόμμα, που το οικονομικό του πρόγραμμα δεν είναι μόνο γενικά σοσιαλιστικό, αλλά άμεσα κομμουνιστικό, για ένα κόμμα που τελικός  σκοπός του είναι η υπέρβαση όλου του κράτους, άρα και της δημοκρατίας».

Ο Λένιν με τούτη την αναφορά του προσπαθεί να τεκμηριώσει και τη δική του «σουρεαλιστική» θεωρία περί κράτους και να χτυπήσει την ουσία της δημοκρατίας, με τη «βοήθεια» του Ένγκελς.

Όμως και εδώ διαστρεβλώνει την ουσία της άποψης του Ένγκελς. Ο Ένγκελς μιλά για υπέρβαση  του κοινοβουλευτισμού που τον ονομάζει δημοκρατία όπως τον ονομάζουν οι σοσιαλδημοκράτες της εποχής εκείνης και φυσικά δεν αναφέρεται στην πραγματική  δημοκρατία του ΟΕΝΔΕΛ, στη δημοκρατία της κομμούνας.

                                               

                                                

                                                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ  IV

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ  Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ  ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ  Ή  Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΗ;

Ας ξαναπάμε στις αρχικές απόψεις του Λένιν και ας σημειώσουμε άλλες εκφράσεις του σχετικές με τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Ένγκελς: «Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Λένιν: «Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή ( φιλοφρόνηση) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατική δημοκρατία») είναι η πιο κοντινή πρόσβαση στη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την καταπίεση των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που, μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών, η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Ο Λένιν,  όπως είδαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, μας λέει ότι στη δημοκρατική Ρεπούμπλικα ο λαός καταπιέζεται ξεχνώντας ότι σε προηγούμενη σελίδα του ίδιου βιβλίου του μας λέει το ακριβώς αντίθετο.

Όμως εδώ  να το δοούμε από την πλευρά που προσπαθεί να κάνει και μια περαιτέρω σταδιακή φθορά της έννοιας και του περιεχομένου της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δημοκρατίας σε συνδυασμό με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ουσιαστικά μας λέει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα  σύστημα διαφορετικό από το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – κομμούνας και ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι μια από τις προσβάσεις (η πιο κοντινή) για να φθάσουμε στη δικτατορία του προλεταριάτου. Η δημοκρατική ρεπούμπλικα (απλά) δημιουργεί τη δυνατότητα  να υλοποιηθούν βασικά συμφέροντα των μαζών και αυτή η δυνατότητα μπορεί να πραγματωθεί πλήρως μόνο σε ένα άλλο σύστημα, στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου!! Μπορεί να πραγματωθεί μόνο όταν οι μάζες θα καθοδηγούνται από το προλεταριάτο!!

Θέλει δηλαδή να μας πει ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα -δημοκρατία και η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι  δύο έννοιες με υλικό περιεχόμενο συναφές και αδιαχώριστο, με περιεχόμενο μέσου ή προϋπόθεσης  και αποτελέσματος αλλά κάτι το ξεχωριστό. Δηλαδή ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν είναι το μοναδικό μέσο για την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Όμως τι είναι στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου;

Βασικά τι σημαίνει δικτατορία;

Η έννοια της δικτατορίας προέρχεται από το λατινικό dictare που ιδίως την εποχή του Μαρξ σήμαινε επιβάλλω, υπαγορεύω.  (Δικτάτορας ήταν ακόμα ο εισηγητής λυσιτελών-ωφέλιμων για το λαό σε άλλες εποχές). Η λέξη δικτατορία άλλαξε περιεχόμενο - σημασία μετά την εποχή των Μαρξ και Ένγκελς. Έτσι πολλοί σημερινοί λενινιστές κρίνουν τη λέξη δικτατορία του Μαρξ με τη μετέπειτα και τη σημερινή σημασία της.

Την επιβολή ή την υπαγόρευση ή την εισήγηση μπορεί να την κάνει είτε ένα μειοψηφικό υποκείμενο είτε ένα πλειοψηφικό. Επομένως δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αλλά είναι μια υλική κατάσταση ένα υλικό αποτέλεσμα κατά μία έννοια. Η επιβολή ή η υπαγόρευση μπορούν να υλοποιηθούν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μόνο με τη χρήση κάποιου μέσου. Έτσι σε γενικό κοινωνικό επίπεδο, η δικτατορία του προλεταριάτου (επιβολή της θέλησής του πάνω στην αστική τάξη) μπορεί να πραγματωθεί μόνο με τη χρήση ενός κατάλληλου μέσου, ενός κατάλληλου πολιτικού συστήματος. Και αυτό είναι μόνο το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως μας λέει στο αρχικό απόσπασμα ο Ένγκελς όπως ήδη είδαμε:
Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 16^η

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα - δημοκρατία) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Η τελευταία φράση μπορεί κάλλιστα να γραφεί ως εξής:

«.. η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι Η ΕΙΔΙΚΗ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ μορφή πολιτικού συστήματος δια μέσου της οποίας ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ η δικτατορία του προλεταριάτου (η επιβολή, η υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου) όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση..»
Όμως με το σκεπτικό - σύγχυση του Λένιν, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι στη Γαλλική επανάσταση (κομμούνα)  δεν είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου 

Στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφ ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η - σχολιάζει:
«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (εγκώμιο) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η  δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την καταπίεση των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών, η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

 Αλλά κατά τον Ένγκελς και κατά τον Μαρξ η γαλλική κομμούνα είχε για πολιτικό σύστημα τη δημοκρατική ρεπούμπλικα  (με συμπυκνωμένο περιεχόμενο το ΟΕΝΔΕΛ). Άρα κατά τη μία άποψη του Λένιν,  αφού οι μάζες (λαός)  ακόμα θα καταπιέζονταν  στη δημοκρατική ρεπούμπλικα και αφού η δημοκρατική ρεπούμπλικα και η δικτατορία του προλεταριάτου ΔΕΝ είναι  έννοιες με υλικό περιεχόμενο αιτιατά συναφές, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ και αδιαχώριστο, με περιεχόμενο αποκλειστικού μέσου  και αποτελέσματος αλλά είναι κάτι το ξεχωριστό (σαν η πιο κοντινή πρόσβαση προς τη δικτατορία του προλεταριάτου από ένα σύνολο προσβάσεων) τότε θα χρειαζόταν ένα ΑΛΛΟ σύστημα, αυτό της δικτατορίας του «προλεταριάτου» - κόμματος, για να τις απελευθερώσει.

(Η  δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας είχε διάρκεια μόνο 72 μέρες και φυσικά δεν θα είχε χρονικό περιθώριο να περάσει από τη δημοκρατική ρεπούμπλικα στην υποτιθέμενη δικτατορία του προλεταριάτου του Λένιν αν η δικτατορία του προλεταριάτου ήταν ένα άλλο σύστημα.)

Σε τούτη την περίπτωση ο Λένιν, για να χτυπήσει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα δηλαδή την πραγματική δημοκρατία, για να αγνοήσει αυτή εντελώς από το πρόταγμά  του, αγνοεί (εσκεμμένα) την πιο πάνω φράση του Ένγκελς,  «…Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη- ΜΟΝΑΔΙΚΗ) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
όπου με την έννοια «μορφή», ο Ένγκελς εννοεί προφανώς τη μορφή του πολιτικού συστήματος.

Από την άλλη και ταυτόχρονα,  ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ  την άποψη του Ένγκελς για τη σχέση του πολιτικού συστήματος της κομμούνας (το οποίο ήταν η δημοκρατική ρεπούμπλικα – Δημοκρατία)  και της έννοιας της δικτατορίας του προλεταριάτου. ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ αυτή την αντίληψη η οποία καταγράφεται στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του στο βιβλίο του Μαρξ «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» και στην οποία Ένγκελς λέει πεντακάθαρα:

« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη  φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».

Όπως διαπιστώνει κανείς, εδώ ο Ένγκελς δεν λέει ότι η κομμούνα – δημοκρατική ρεπούμπλικα – δημοκρατία ήταν η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν μας λέει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα διαφορετικό σύστημα και ότι αυτή θα ερχόταν αργότερα όταν το προλεταριάτο θα υπέτασσε την αστική τάξη και θα «καθοδηγούσε»  την πλειοψηφία των εργαζομένων, όταν θα αποσπούσε την εξουσία από τα χέρια της αστικής τάξης,  αλλά μας λέει ότι η κομμούνα (δημοκρατία ΟΕΝΔΕΛ)  ΗΤΑΝ  δικτατορία του προλεταριάτου.
Δεν ήταν η καλύτερη πρόσβαση για αυτή τη δικτατορία, γιατί η δημοκρατική ρεπούμπλικα  είναι το πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου (και μόνο δια μέσω αυτού) μπορεί να γίνει η επιβολή -υπαγόρευση (δικτατορία) της θέλησης του προλεταριάτου.
(Το προλεταριάτο επιβάλλει πρωτίστως τη θέλησή του στην αστική τάξη για το νέο πολιτικό σύστημα που θα τεθεί σε ισχύ.)

Η λέξη δικτατορία σήμαινε απλά επιβολή ή υπαγόρευση.  Ποτέ δεν σήμαινε ένα συγκεκριμένο  σύστημα. Και την επιβολή όπως είπαμε, μπορεί να την κάνει είτε η μειοψηφία πάνω στην πλειοψηφία είτε η πλειοψηφία πάνω στην μειοψηφία.
Ο Λένιν το γνωρίζει καλά αυτό αλλά ανάλογα με τη ροή της κυκλοθυμικής σκέψης του άλλοτε το θυμάται και άλλοτε το διαστρέφει. Για του λόγου το αληθές:
Λένιν κεφάλαιο ΙΙ,  υποκεφάλαιο 3ο , 6η ή τελευταία παράγραφος γράφει:
«Παρακάτω …….. Οι μορφές αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, η ουσία τους όμως είναι μία: όλα αυτά τα κράτη έτσι ή αλλιώς, αλλά σε τελευταία ανάλυση υποχρεωτικά, είναι δικτατορία της αστικής τάξης. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί να μην δώσει μια τεράστια αφθονία και ποικιλία πολιτικών μορφών όμως η ουσία εδώ είναι αναπόφευκτα μία: η δικτατορία του προλεταριάτου.»

Αυτό το απόσπασμα εξηγεί πλήρως το τι σημαίνει δικτατορία στην εποχή εκείνη.
Σε ΟΛΑ λοιπόν τα αστικά πολιτικά συστήματα (χωρίς εξαίρεση) υπάρχει η δικτατορία της αστικής τάξης. Δεν υπάρχει κάποιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ  πολιτικό σύστημα που να είναι δικτατορία της αστικής τάξης,  αλλά ΟΛΑ είναι δικτατορία αυτής της τάξης. Επομένως και ο κοινοβουλευτισμός είναι δικτατορία (επιβολή) της αστικής τάξης, είναι το σύστημα δια μέσου του οποίου η αστική τάξη επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στις καταπιεζόμενες τάξεις. Παρά ταύτα δεν τον ονομάζει κοινοβουλευτική αστική δικτατορία αλλά κοινοβουλευτική δημοκρατία!!!
Σε τούτο το κεφάλαιο βλέπουμε πως ο Λένιν διαστρεβλώνει τις έννοιες της δημοκρατικής ρεπούμπλικα -  (πραγματικής) δημοκρατίας  και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την έννοια της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα (εξουσίας του λαού) θα συνεχίσει να την πολεμά  ακατάπαυστα και με μέγιστη μανία σαν αλλεργικός , όπως θα δούμε και σε άλλα κεφάλαια και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την αλλοίωση της έννοιας του κράτους.

                                        
                                                   ΚΕΦΑΛΑΙΟ  V

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

1.     ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΡΑΤΟΣ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ

ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΕΝΓΚΕΛΣ;  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ;

Από τη στιγμή που ο Ένγκελς μας λέει, στην επιστολή του προς τον Μπέμπελ ότι «η κομμούνα δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου», είμαστε αναγκασμένοι να βρούμε ποια είναι η πραγματική και η μη πραγματική έννοια της λέξης κράτος.

 Ήδη για το τι είναι κράτος (ειδική δύναμη) και τι δεν είναι κράτος (γενική δύναμη) έχουμε αναφερθεί στο προηγούμενο υποκεφάλαιο με τίτλο «Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ  ΜΙΑ  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ  ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ».
Όμως απαιτείται να κάνουμε μια  ακόμα πιο λεπτομερή ανάλυση αυτών.

Ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση», στο Κεφάλαιο Ι και ειδικά στις αρχές του 2ου υποκεφαλαίου, παράγραφοι 3, 4 και 5,  παρουσιάζει κάποιες αναφορές του Ένγκελς για το κράτος.

 Ένγκελς: «… Το δεύτερο διακριτικό γνώρισμα (του κράτους)είναι η ίδρυση μιας δημόσιας εξουσίας που δεν συμπίπτει πλέον άμεσα με τον ΑΥΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ σε ΕΝΟΠΛΗ δύναμη πληθυσμό. Αυτή η ΕΙΔΙΚΗ (μειοψηφική  και ξεχωριστή από την κοινωνία) δύναμη χρειάζεται, γιατί από τότε που η κοινωνία διασπάστηκε σε τάξεις έγινε αδύνατη η αυτενεργός ένοπλη οργάνωση του πληθυσμού.
Δεν αποτελείται μόνο από οπλισμένα άτομα, αλλά και από εμπράγματα εξαρτήματα, από φυλακές και κάθε λογής ιδρύματα καταναγκασμού, που ήταν άγνωστα στην κοινωνία των γενών..» (Και το πρώτο διακριτικό γνώρισμα του κράτους είναι ο χωρισμός των υπηκόων του κατά εδαφική περιοχή.)

Σχόλια Λένιν:

«Ο Ένγκελς αναπτύσσει εδώ την έννοια της «δύναμης» που ονομάζεται κράτος, της δύναμης που προήλθε από την κοινωνία αλλά τοποθετείται πάνω από αυτή (και ενάντιά της θα λέγαμε) και ολοένα και περισσότερο ΑΠΟΞΕΝΩΝΕΤΑΙ από αυτή. Σε τι συνίσταται κυρίως η δύναμη αυτή; Στους ΕΙΔΙΚΟΥΣ σχηματισμούς ένοπλων ατόμων, που έχουν στη διάθεσή τους τις φυλακές κλπ. Έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για ΕΙΔΙΚΟΥΣ σχηματισμούς ένοπλων ατόμων, γιατί η χαρακτηριστική για κάθε κράτος δημόσια εξουσία «δεν συμπίπτει άμεσα» με τον ένοπλο πληθυσμό, με την ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ.»

Ποια είναι λοιπόν τα ουσιαστικά στοιχεία του κράτους με την πραγματική έννοιά του;

α. Είναι η ένοπλη οργανωμένη δύναμη  για την επιβολή των κοινωνικών κανόνων.

β.  Δεν συμπίπτει με την αυτενεργό ένοπλη οργάνωση του πληθυσμού. (Αν η δύναμη για άσκηση επιβολής συνέπιπτε με την αυτενεργό οργάνωση του πληθυσμού δεν θα ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.)

γ. Είναι μια ΕΙΔΙΚΗ (ιδιαίτερη) δύναμη, είναι μια οργανωμένη οντότητα η οποία έχει ΑΠΟΞΕΝΩΘΕΙ , έχει διαχωριστεί, έχει «αυτονομηθεί» από την πλειονότητα του πληθυσμού. Δεν είναι όργανο της πλειονότητας της κοινωνίας αλλά είναι όργανο εξυπηρέτησης μια μειονοτικής τάξης στην πάλη της ενάντια στην πλειονότητα, για την καθυπόταξη μιας άλλης τάξης και της πλειονότητας.

Ας εμείνουμε όμως σε αυτή την τρίτη περίπτωση.

Στην ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ από την πλειονότητα του πληθυσμού αυτής της δύναμης επιβολής, έγκειται ασφαλώς το χαρακτηριστικό της σαν μειοψηφική (ή μειονοτική) δύναμη.
Η έννοια της ΕΙΔΙΚΗΣ ή της ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ δύναμης εκφράζει κυρίως ή σχεδόν αποκλειστικά τη σημασία της ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και όχι τη σημασία της ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ, τη σημασία της επαγγελματικής ή «επαγγελματικής» ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Δεν είναι η πρακτική εξειδίκευση που την χαρακτηρίζει σαν κράτος αλλά το χαρακτηριστικό ότι είναι ένα πολύ μικρό μέρος της κοινωνίας, ότι είναι μειονότητα που επιβάλλεται στην πλειονότητα.

Ειδική ή ιδιαίτερη δύναμη δεν σημαίνει εδώ απλά και μόνο εξειδίκευση αλλά σημαίνει κυρίως μειονοτική δύναμη. Και πιο συγκεκριμένα, σημαίνει δύναμη που υπακούει σε μια μειονότητα, δρα σύμφωνα με τις εντολές μιας μειονότητας και όχι της πλειονότητας της κοινωνίας.

Αν η ειδική δύναμη, με την έννοια της εξειδίκευσης, δρα σύμφωνα με τις εντολές  της πλειονότητας του πληθυσμού, υπακούει στις εντολές της πλειονότητας,  τότε αυτή η δύναμη δεν είναι κράτος με την πραγματική έννοια του όρου. Απλά σε αυτή την περίπτωση είναι εξειδικευμένη δύναμη, εξειδικευμένο μέσο στην υπηρεσία του κοινωνικού οργανισμού, είναι αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού οργανισμού. Όπως για παράδειγμα ο οργανισμός του ανθρώπου και το χέρι του. Μπορεί το χέρι του, με την εξάσκηση,  να αποκτήσει κάποιες ειδικές δυνατότητες, όμως αυτό δρα σύμφωνα με τις εντολές του ανθρώπου. Δεν είναι ένα ειδικό – εξειδικευμένο μέσο αποξενωμένο από τον άνθρωπο. Δρα κατ’ εντολή του. Δεν είναι ειδική - ιδιαίτερη – ξεχωριστή δύναμη από τον ανθρώπινο οργανισμό αλλά είναι γενική δύναμη, ανήκει στη γενική δύναμη του οργανισμού.

Το στοιχείο λοιπόν της μειονοτικής δύναμης είναι απόλυτα απαραίτητο για το χαρακτηρισμό ενός καταναγκαστικού μηχανισμού σε κράτος, με την πραγματική έννοιά του.

Αυτό βγαίνει ακόμα και από τα πιο κάτω αποσπάσματα του Λένιν που όμως τα ξεχνά κατά το δοκούν.

Λένιν:  Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου ………………………………      Η κομμούνα έπαψε να είναι κράτος,  εφόσον είχε να καθυποτάξει ΟΧΙ την πλειονότητα του πληθυσμού, ΑΛΛΑ τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή.
Στη θέση της ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ.»  (Δεν μας λέει αυτενεργός ένοπλος πληθυσμός)

Λένιν  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«..Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. η στροφή …… από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης (κράτος), στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών (όχι κράτος).»

Εν κατακλείδι, ο ορισμός του πραγματικού κράτους είναι ο εξής:

Κράτος είναι εκείνος ο ειδικός μηχανισμός καταναγκασμού - βίας, δια μέσου του οποίου μια μειονότητα υποτάσσει την πλειονότητα του πληθυσμού.
Διαφορετικά. Κράτος είναι εκείνος ο μηχανισμός δια μέσου του οποίου μια μειοψηφική οικονομική τάξη υποτάσσει μια άλλη τάξη και την πλειονότητα του πληθυσμού.
Και κράτος ΔΕΝ υπάρχει,  όταν ο μηχανισμός καταναγκασμού υπόκειται στο λαό, υπακούει στον αυτενεργό ένοπλο λαό. Όταν δηλαδή ο μηχανισμός καταναγκασμού είναι το μέσο για να πραγματώνεται η αρχή της πλειοψηφίας.

(Αυτός ο μηχανισμός είναι κοινωνικός κυβερνητικός, διοικητικός, διαχειριστικός.)

Σημείωση:  Σύμφωνα με τους Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν το κράτος είναι κάτι το αρνητικό για την κοινωνία. Έχει αρνητικό «πρόσημο», αρνητική «ετικέτα».

 


2. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΞ  ΕΝΓΚΕΛΣ.

Οι Μαρξ και Ένγκελς  χρησιμοποίησαν τη λέξη κράτος με δύο ή και τρείς κυρίως διαφορετικές σημασίες. Σε κάποια στιγμή οι παρανοήσεις που προκαλούσε η διαφορετική σημασία που αποδιδόταν στη λέξη κράτος,  οδήγησαν τους  Ένγκελς  Μαρξ να προτείνουν  (με την επιστολή του Ένγκελς προς τον Μπέμπελ) να υιοθετηθεί η λέξη κομμούνα αντί της λέξης κράτος.  Να ονοματιστεί κομμούνα η κοινωνική οργάνωση που θα διαδεχθεί το αστικό κράτος,  επειδή η δημοκρατία της κομμούνας –ΟΕΝΔΕΛ- δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.

Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν διευκρινιστούν οι διαφορετικές σημασίες που απέδιδαν στη λέξη κράτος οι Μαρξ και Ένγκελς δηλαδή αν δεν διευκρινιστούν και οι περιπτώσεις της μη πραγματικής έννοιας του κράτους, υπάρχει ο κίνδυνος,  ορισμένες αναφορές τους να φαίνονται  ότι αντιφάσκουν με άλλα συγκεκριμένα λεγόμενά τους ή ότι υπάρχει σύγχυση σε ορισμένες αντιλήψεις τους.

Χρησιμοποιούσαν λοιπόν τη λέξη κράτος με την μη πραγματική έννοιά του στις εξής περιπτώσεις:
α. Για το μηχανισμό οργάνωσης  της ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, τον ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ή τη ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ διάφορων  ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ  λειτουργιών (πέραν της άμεσης επιβολής της θέλησης μιας μειοψηφικής τάξης πάνω στην κοινωνία).

Μαρξ στην «κριτική του προγράμματος της Γκότα»:

«..Το γεγονός ότι πραγματικά με τη λέξη «κράτος» (οι λασαλικοί)  εννοούν  την κυβερνητική μηχανή  (διοικητική – συντονιστική μηχανή) ή το κράτος  που αποτελεί  ιδιαίτερο οργανισμό που ξεχώρισε από την κοινωνία με τον καταμερισμό της εργασίας, (μέσον ταξικής, μειοψηφικής κυριαρχίας) δείχνουν κιόλας τα λόγια….»

Και εδώ είναι φανερό ότι ο Μαρξ κάνει διαχωρισμό των σημασιών της έννοιας του κράτους. Άλλο η σημασία του κράτους σαν κυβερνητικός (ή διοικητικός) μηχανισμός και διαφορετική η σημασία της ουσίας του κράτους σαν μηχανισμός οργανωμένης βίας για την ταξική επιβολή μιας μειοψηφίας πάνω σε ολόκληρη την υπόλοιπη  κοινωνία.
Σε τούτη την παράγραφο του Μαρξ φαίνονται καθαρά δύο σημασίες του κράτους. Η μια σαν ιδιαίτερος ειδικός - μειοψηφικός μηχανισμός που ξεχώρισε από την κοινωνία για να της επιβληθεί (κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου)  και η άλλη σαν κυβερνητική - διοικητική μηχανή.

  Αυτό το απόσπασμα, αυτή τη συγκεκριμένη αντίληψη του Μαρξ, ο Λένιν την αποσιωπά.
 
Σημείωση:
Οι δύο βασικές λειτουργίες του κράτους: Το κράτος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια πραγματικότητα με δύο λειτουργικές όψεις.

Η πρώτη και η πιο ουσιαστική όψη του είναι εκείνη της  ΑΜΕΣΗΣ επιβολής της θέλησης μιας τάξης, πάνω σε μια άλλη τάξη και στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Αυτή η θέληση επιβάλλεται δια μέσου ενός ειδικού (μειοψηφικού) μηχανισμού βίας .
Η δεύτερη λειτουργική όψη αφορά τη διευθέτηση, διακυβέρνηση,  διοίκηση, συντονισμό   των διάφορων κοινωνικών σχέσεων ή την εκτέλεση κάποιων κοινωνικών λειτουργιών  οι οποίες δεν σχετίζονται ΑΜΕΣΑ με τους όρους της οικονομικής εκμετάλλευσης  της πλειοψηφίας από τη μειοψηφική τάξη (αλλά μπορεί να σχετίζονται ΕΜΜΕΣΑ).  Πάνω σε τούτη  να αναφέρουμε δύο παραδείγματα:
1) Αν ένας απλός άνθρωπος του λαού δεχθεί επίθεση για ληστεία  από κάποιον άλλο απλό άνθρωπο του λαού τότε το κράτος  μπορεί να επεμβαίνει για να διευθετήσει  την κατάσταση ή να επιβάλει κάποιας μορφής δικαιοσύνη κοκ.

 2)  Αν κάποιος παραβιάσει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας θα τιμωρείται κοκ.
Τέτοιες είναι οι κοινωνικές λειτουργίες του κράτους. Όμως η κοινωνική λειτουργία του δεν πηγάζει από την κάποια καλή φύση ή καλή πρόθεση που το γέννησε  (όπως προπαγανδιστικά ισχυρίζονται οι αστοί)   αλλά για να βοηθήσει ΕΜΜΕΣΑ (σαν προϋπόθεση) στην πραγμάτωση των καλύτερων  όρων, για ευκολότερη και με λιγότερα εμπόδια οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων από την οικονομική ολιγαρχία (όπως πχ την κοινωνική «ειρήνη»). Αν οι κοινωνικές σχέσεις δεν υπόκεινται σε ένα τουλάχιστον μίνιμουμ διευθέτησης τότε θα υπάρχουν τέτοιο χάος και τέτοιες  κοινωνικές συγκρούσεις οι οποίες θα εμποδίζουν την εκμετάλλευση στην πλήρη δυνατή μορφή της. «Την αγελάδα για να την αρμέγεις πρέπει σε κάποιο βαθμό να την συντηρείς».

 Ετούτος  ο  διαχωρισμός θα μας είναι απαραίτητος για τη σωστότερη ανάλυση της υλικής πραγματικότητας  που περικλείει η έννοια του κράτους.

Το διαχωρισμό μεταξύ κράτους και «κράτους» δηλαδή από τη μια σαν μηχανισμό-μέσο βίας για  την άμεση επιβολή  της θέλησης μιας  τάξης πάνω στην πλειονότητα του πληθυσμού  και από την άλλη σαν κυβερνητικό, διαχειριστικό, διοικητικό, συντονιστικό μηχανισμό, τον οποίο κάνει ο Μαρξ ακόμα και με την εξής αναφορά του «στην κριτική του προγράμματος Γκότα»:

Ο Μαρξ γράφει  «στην κριτική του προγράμματος της Γκότα» (1875):

«Τότε θα αναρωτηθεί κανείς: ποιες μεταβολές θα υποστεί το κράτος σε μια κομμουνιστική κοινωνία; Με άλλα λόγια ποιες ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ απομένουν εκεί, που να είναι ανάλογες με τις σημερινές κρατικές λειτουργίες; (Με τις λειτουργίες του σημερινού  αστικού κράτους) Αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί επιστημονικά και δεν το προσεγγίζουμε στο ελάχιστο όσες φορές και αν συνθέσουμε τη λέξη λαός με τη λέξη κράτος.»

 (Αν  συνθέσουμε τη λέξη λαός και τη λέξη κράτος τότε θα έχουμε πάντα τη λέξη δημοκρατία ή λαοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι ο Μαρξ πίστευε ότι και στην κομμουνιστική κοινωνία θα υπάρχει δημοκρατία αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τη μορφή της.)

Σε τούτη την αναφορά του ο Μαρξ φαίνεται να δέχεται ότι στην κομμουνιστική κοινωνία θα υπάρχει κράτος με άλλη μορφή, με κάποιες μεταβολές σε σχέση με το σημερινό αστικό κράτος. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι ο Μαρξ μιλούσε για την εξαφάνιση του κράτους σε μια αταξική – κομμουνιστική κοινωνία. Τι συμβαίνει;
Εδώ ο Μαρξ διερωτάται για το ποιες από τις διάφορες κοινωνικές ή διοικητικές, συντονιστικές, διαχειριστικές λειτουργίες  του σημερινού κράτους,  θα μπορέσουν να υπάρξουν στην κομμουνιστική κοινωνία και απαντά ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να το ξέρουμε από τώρα.  Γι αυτό χρειάζεται μόνο ειδική επιστημονική απάντηση. Όμως με το να διερωτάται αλλά και με τον τρόπο που διερωτάται, φαίνεται να πιστεύει ότι στην κομμουνιστική κοινωνία θα υπάρχει κάποιος μηχανισμός  που θα πρέπει να εκτελεί διάφορες κοινωνικές λειτουργίες. Και αυτό τον μηχανισμό εξακολουθεί να τον ονομάζει κράτος. (Παρά την πρόταση που έκανε με τον Ένγκελς στην επιστολή του τελευταίου προς τον Μπέμπελ για να μην ονομάζεται πια κράτος ο συντονιστικός, διαχειριστικός  μηχανισμός της κοινωνίας που θα προκύψει μετά τη συντριβή του αστικού κράτους αλλά να ονομάζεται κομμούνα.)

Καμιά αντίφαση.  Είναι εμφανές ότι χρησιμοποιεί την λέξη κράτος με τη σημασία του κυβερνητικού, διαχειριστικού ή διοικητικού μηχανισμού της κοινωνίας ο οποίος θα εκτελεί διάφορες κοινωνικές λειτουργίες.

Χρησιμοποιεί τη λέξη κράτος με την όχι καθαυτό - πραγματική έννοιά του αλλά με τη σημασία της κοινωνικής κυβερνητικής διαχειριστικής δύναμης. Χρησιμοποιεί τη λέξη κράτος για να αναφερθεί σε ένα μέρος των  λειτουργιών του σημερινού κράτους (που πιθανόν να υπάρχουν σε κάποιο βαθμό και στην κομμουνιστική κοινωνία) και οι οποίες δεν ταυτίζονται με τον ένοπλο μειοψηφικό μηχανισμό.  Δηλαδή  χρησιμοποιεί τη λέξη κράτος με την μη πραγματική έννοια του.

β. Χρησιμοποιείται επίσης με την μη πραγματική έννοια του όταν γίνεται αναφορά  στο μηχανισμό μεγάλης οργανωμένης ΔΥΝΑΜΗΣ  για την επιβολή συγκεκριμένων κοινωνικών κανόνων συμπεριφορών. (Ανεξάρτητα από το αν αυτό το μηχανισμό τον κατέχει μια μειοψηφία ή η πλειονότητα του πληθυσμού, αν είναι «ειδική» ή «γενική δύναμη».  Αρκεί να είναι μεγάλη  ένοπλη δύναμη)

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 4η.

«Ο Ένγκελς αναπτύσσει την έννοια της «δύναμης» που ονομάζεται κράτος….»

Ένα από τα στοιχεία του κράτους με την πραγματική έννοιά του, το βασικότερο από τα στοιχεία του, είναι βασικά η ύπαρξη μιας ένοπλης δύναμης. Αυτό το στοιχείο όμως δεν είναι επαρκές από μόνο του για να δώσει τον ορισμό του κράτους.  Χρειάζεται αυτή η ειδική δύναμη να ανήκει σε μια μειοψηφία, να είναι κάτι το ξεχωριστό από το σύνολο της κοινωνίας.

Η μεγάλη ένοπλη δύναμη, ο μηχανισμός ένοπλης δύναμης, ανεξάρτητα από το σε ποιόν ανήκε, ονομαζόταν κράτος από τους αστούς την εποχή του Μαρξ  (και σήμερα ονομάζεται κράτος) αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται στην καθαυτό έννοιά του κράτους.
Για να ήταν κράτος, ετούτη τη μεγάλη δύναμη θα έπρεπε να την κατέχει μια μειοψηφία και να επιβάλλεται δια μέσου αυτής στην πλειοψηφία της κοινωνίας.

Ο Ένγκελς σε κάποιο σημείο της επιστολής του προς τον Μπέμπελ γράφει:
«…Εφόσον λοιπόν το κράτος είναι ένας παροδικός θεσμός, που τον χρησιμοποιεί κανείς στον αγώνα, στην επανάσταση για να καθυποτάξει με τη βία τους αντιπάλους του, είναι σκέτη ανοησία να μιλά κανείς για ελεύθερο λαϊκό κράτος. Όσο το προλεταριάτο έχει ακόμα ανάγκη από το κράτος το έχει ανάγκη όχι για την ελευθερία, αλλά για την καθυπόταξη των αντιπάλων του.»
Αυτή η  χρήση της λέξης κράτος γίνεται με τη σημασία της μεγάλης ένοπλης δύναμης και αναφέρεται  και από τον Ένγκελς στην επιστολή του προς τον Μπέμπελ. Εδώ ονομάζει κράτος την ένοπλη δύναμη του προλεταριάτου κατά τη διάρκεια της επανάστασης, πριν ακόμα την ολοκληρωτική νίκη του προλεταριάτου.
Κράτος με την ΜΗ  πραγματική έννοια του όρου αλλά με τη σημασία της δύναμης επιβολής κανόνων.

Πηγαίνοντας στο  κεφάλαιο IV και στο 2ο υποκεφάλαιο  « Η πολεμική κατά των αναρχικών» διαβάζουμε τι γράφει ο Μαρξ  (1873):

« Αν ο πολιτικός αγώνας της εργατικής τάξης προσλαμβάνει επαναστατικές μορφές, αν οι εργάτες αντί της δικτατορίας της αστικής τάξης προβάλουν τη δική τους επαναστατική δικτατορία, τότε διαπράττουν το τρομερό έγκλημα να προσβάλουν τα ζητήματα αρχών, διότι, για να ικανοποιήσουν τις χοντρές καθημερινές τους ανάγκες, για να κάμψουν την αντίσταση της αστικής τάξης, προσδίδουν στο κράτος μια επαναστατική ΠΑΡΟΔΙΚΗ μορφή, αντί να καταθέσουν τα όπλα  και να καταργήσουν το κράτος».

Και εδώ το κράτος έχει τη (σκέτη) σημασία της ένοπλης οργανωμένης δύναμης «αποφλοιωμένης» από το στοιχείο της μειονότητας.

3. Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ ΣΤΟΝ ΜΠΕΜΠΕΛ

Με αυτό το γράμμα ο Ένγκελς κριτικάρει τις αναφορές για τους στόχους που υπήρχαν στο πρόγραμμα της Γκότα, στο πρόγραμμα των γερμανών σοσιαλδημοκρατών κατά τη δεκαετία του 1870.

α. «….  Το ελεύθερο λαϊκό κράτος μετατράπηκε σε ελεύθερο κράτος. Σύμφωνα με την πραγματική έννοια αυτών των λέξεων, ελεύθερο κράτος είναι το ελεύθερο απέναντι στους πολίτες (υπηκόους και όχι πολίτες θα έπρεπε να λέει) του κράτους, δηλαδή ένα κράτος με δεσποτική κυβέρνηση.»

Εδώ κατά τον Ένγκελς το κράτος (με την καθαυτό, με την πραγματική έννοια του όρου) είναι ένας δεσποτικός ολιγαρχικός – μειοψηφικός μηχανισμός και η ουσία του δεν αλλάζει αν μπροστά από την ονομασία του βάλουμε οποιοδήποτε επίθετο όπως «ελεύθερο», «λαϊκό» (ή «παλλαϊκό συνδικάτο» ή και «εργατικό» όπως  το ονομάζει ο Λένιν).
Στη συνέχεια της επιστολής:

β. «Θα έπρεπε να είχαν παρατήσει όλη αυτή τη φλυαρία για το κράτος (οι συντάκτες του προγράμματος της Γκότα), ιδίως μετά την κομμούνα (1871) η οποία δεν ήταν πια κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.»

Εδώ ο Ένγκελς μας λέει ότι η κομμούνα δεν ήταν ΠΙΑ κράτος με την πραγματική έννοια του όρου γιατί η πραγματική έννοια του όρου εκφράζει την επιβολή μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειονότητα του πληθυσμού. Δεν ήταν πια κράτος από τις πρώτες μέρες, και ειδικά από τη στιγμή που η πλειονότητα είχε τη δύναμη να επιβάλλεται στην μειοψηφία.  Από την αρχή της (προσωρινής) νίκης της επανάστασης και μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα κάποιων ημερών, το σύστημα της κομμούνας δεν ήταν κράτος, έπαψε να υπάρχει κράτος. Πρακτικά αυτό έγινε δυνατό όταν η ένοπλη εκτελεστική (και η νομοθετική με τη δικαστική) εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού. Δηλαδή έπαψε να υπάρχει  ουσιαστικά  κράτος από τις πρώτες στιγμές αν λάβουμε υπόψη μας ότι η κομμούνα είχε διάρκεια ζωής μόνο 72 μέρες.
Σημείωση: Όπως είπαμε, η πραγματική έννοια της λέξης κράτος  εκφράζει την επιβολή μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειονότητα του πληθυσμού. Όμως η λέξη κράτος χρησιμοποιούταν την εποχή εκείνη και από τον Μαρξ και από τον Ένγκελς και με σημασίες διαφορετικές από την καθαυτό έννοιά του. Ποιες ήταν αυτές οι σημασίες; Ο Λένιν αποφεύγει να τις αναφέρει.  Θα είχε τους λόγους του……

Η επιστολή συνεχίζει:

γ. «Με το λαϊκό κράτος οι αναρχικοί μας γάνωναν το κεφάλι μέχρι αηδίας, παρ ότι ήδη το έργο του Μαρξ εναντίον του Προυντόν και ύστερα το κομμουνιστικό μανιφέστο αναφέρουν ανοιχτά ότι με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ (εισαγωγή είναι η λέξη στο πρωτότυπο και όχι εγκαθίδρυση όπως τη χρησιμοποιούν μερικοί μεταφραστές ή πιθανόν και ο Λένιν) στο σοσιαλιστικό  καθεστώς - σύστημα, το κράτος ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΕΤΑΙ  (sich auflost) και ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ.»

Το απόσπασμα στα γερμανικά

«Anarchisten bis zum Überdruß in die Zähne geworfen worden, obwohl schon die Schrift Marx' gegen Proudhon und nachher das "Kommunistische Manifest" direkt sagen, daß mit Einführung (εισαγωγή) der sozialistischen Gesellschaftsordnung der Staat sich von selbst auflöst und verschwindet.»

Το απόσπασμα στα αγγλικά

 « The people’s state has been flung in our teeth ad nauseam by the anarchists, although Marx’s anti-Proudhon piece and after it the Communist Manifesto declare outright that, with the introduction (εισαγωγή) of the socialist order of society, the state will dissolve of itself and disappear.»

Εδώ ο Ένγκελς μας λέει κάποια πάρα πολύ σημαντικά πράγματα. 
Μας λέει ότι με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ στο σοσιαλιστικό σύστημα το κράτος αυτοδιαλύεται και εξαφανίζεται (και όχι σε μια πολύ μακρινή κομμουνιστική κοινωνία).
Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πότε προσδιορίζεται η ΕΙΣΑΓΩΓΗ στο σοσιαλιστικό σύστημα;

Από το πιο πάνω απόσπασμα μπορούμε να συμπεράνουμε τουλάχιστον δύο πράγματα.
 Πρώτο: Αν το «με την εισαγωγή στο σοσιαλιστικό σύστημα»,  το συνδυάσουμε με την προηγούμενη παράγραφο στην οποία μας αναφέρει  ότι η κομμούνα (ΟΕΝΔΕΛ – πραγματική δημοκρατία) δεν ήταν πια κράτος από τις πρώτες στιγμές της, από τις πρώτες μέρες της, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η εισαγωγή, η ΑΡΧΗ, του σοσιαλιστικού συστήματος συμπίπτει με τη στιγμή της νίκης της επανάστασης, συμπίπτει με τη στιγμή όπου όλη η εκτελεστική (ένοπλη συν διοικητική) και η νομοθετική εξουσία περνά πραγματικά στο λαό, όπως έγινε στην κομμούνα.
Γιατί αν αυτή η εισαγωγή μεταφερόταν για αργότερα τότε η κομμούνα θα ήταν κράτος και ο Ένγκελς θα αντέφασκε.

Δεύτερο: Επίσης μας λέει ότι με την κατάληψη από την πλειονότητα του πληθυσμού  αυτής της εξουσίας (ΟΕΝΔΕΛ), το κράτος αυτοδιαλύεται και εξαφανίζεται. Επομένως η λενινική άποψη ότι το κράτος (με την πραγματική έννοιά του) θα εξαφανιστεί  αρκετά μετά  την πλήρη εξαφάνιση των τάξεων, στο σχετικά μακρινό μέλλον,  έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τούτη τη συγκεκριμένη άποψη του Ένγκελς και του Μαρξ. (Αν δεχθούμε ότι ήταν παρών ο Μαρξ στο γράψιμο της επιστολής του Ένγκελς, όπως ισχυρίζεται ο Λένιν.)

Σχόλιο:
Και πως είναι δυνατόν μια υπαρκτή οντότητα που διαλύεται και εξαφανίζεται να αρχίσει στη συνέχεια να μαραίνεται (εξαφανισμένη) μέχρι την μακρινή κομμουνιστική κοινωνία;

Αυτή η άποψη του Λένιν δεν μπορεί να σταθεί ούτε στα πλαίσια ενός σουρεαλιστικού ποιήματος.  (Άλλο ο μαρασμός διάφορων στοιχείων του διαλυμένου αστικού κράτους που θα συνεχίζουν να υπάρχουν για ένα σχετικά μεγάλο ή μικρό διάστημα, άλλο μαρασμός της ΑΝΑΓΚΗΣ για κράτος και άλλο μαρασμός ενός ανύπαρκτου πια αντικειμένου.)
Ακόμα μπορούμε να σημειώσουμε πάλι ότι η κομμούνα που ήταν δημοκρατία δεν ήταν πια κράτος από τις πρώτες μέρες. Και ετούτο έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την άποψη του Λένιν που λέει ότι η δημοκρατία είναι κράτος και επομένως θα απονεκρώνεται και αυτή σταδιακά μέχρι την εξαφάνισή της.

Πιο κάτω η επιστολή λέει:

«Εφόσον λοιπόν το κράτος είναι ένας παροδικός θεσμός, που τον χρησιμοποιεί κανείς στον αγώνα, στην επανάσταση για να καθυποτάξει με τη βία τους αντιπάλους του, είναι σκέτη ανοησία να μιλά κανείς για ελεύθερο λαϊκό κράτος. Όσο το προλεταριάτο έχει ακόμα ανάγκη από το κράτος το έχει ανάγκη όχι για την ελευθερία, αλλά για την καθυπόταξη των αντιπάλων του.

Και από τη στιγμή που θα μπορεί να μιλάει κανείς για ελευθερία, το κράτος παύει να υπάρχει σαν κράτος.

Γι αυτό εμείς (Ένγκελς – Μαρξ) θα προτείναμε να μπει παντού στη θέση της λέξης κράτος η λέξη «κοινότητα» (Gemeinwesen) μια θαυμάσια παλιά γερμανική λέξη, που αντιστοιχεί στη γαλλική λέξη κομμούνα.»

Το απόσπασμα αυτό το χωρίζουμε σε τρεις  παραγράφους.

1) Στην πρώτη παράγραφο  έχουμε τη λέξη κράτος με  μία από τις  όχι καθαυτό έννοιές του. (Δηλαδή όχι με τη σημασία της οργανωμένης δύναμης μιας μειοψηφίας που επιβάλλεται στην πλειοψηφία.)

Διαφορετικά,  όσες φορές και να διαβάσει κανείς την πρώτη παράγραφο, και προσπαθήσει να  εξηγήσει  τη λέξη κράτος με την καθαυτό έννοιά του, δεν πρόκειται να βγάλει κανένα λογικό νόημα.  Δεν θα βγάλει κανένα νόημα αν ΔΕΝ αποδώσει  στη λέξη κράτος την απλή σημασία  της μεγάλης οργανωμένης  ένοπλης δύναμης επιβολής.  Αν λοιπόν στη θέση της λέξης κράτος μπει η απλή φράση «οργανωμένη  ένοπλη δύναμη επιβολής» ή « μεγάλη ένοπλη δύναμη»  τότε αυτή η παράγραφος δεν αντιφάσκει με τις προηγούμενες.

To  «κράτος» λοιπόν, με την απλή έννοια της δύναμης,  το χρησιμοποιεί το προλεταριάτο και ο λαός στον αγώνα του, κατά την επανάσταση για να συντρίψει τους αντιπάλους του. Το χρησιμοποιεί μέχρι να κατανικήσει τους εχθρούς του.  Όμως κατά τη διάρκεια αυτής της επανάστασης δεν υπάρχει κάποια μορφή παγιωμένου κράτους. Ακόμα το προλεταριάτο δεν έχει παγιώσει τους θεσμούς για το ΟΕΝΔΕΛ. Ακόμα είναι μια κατάσταση ρευστή. Η κάθε αντιμαχόμενη πλευρά αγωνίζεται να υπερισχύσει της άλλης. Αυτή η σημασία του κράτους (απλά μεγάλη ένοπλη δύναμη) υπάρχει μόνο κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Και η έννοια της επανάστασης (εδώ κατά τον Ένγκελς) δεν επεκτείνεται χρονικά πέραν της πλήρους συντριβής του αστικού κράτους. Γιατί αν επεκτεινόταν και μετά τη συντριβή του αστικού κράτους και εάν χρησιμοποιούσε τη λέξη κράτος με την καθαυτό έννοιά του τότε  θα επεκτεινόταν και η έννοια του κράτους. Έτσι θα συνεχίζαμε να είχαμε  κράτος και η κομμούνα θα ήταν και αυτή κράτος. Ετούτο όμως θα ερχόταν σε αντίφαση με τα προηγούμενα λεγόμενά του:  «..ιδίως μετά την κομμούνα (1871) η οποία δεν ήταν πια κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.»  και «…με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ (και όχι με την εγκαθίδρυση - παγίωση που σημαίνει ότι μπορεί να αργήσει) στο σοσιαλιστικό  σύστημα - καθεστώς, το κράτος ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΕΤΑΙ  (sich auflost) και ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ.»

2) Πηγαίνοντας τώρα στην πρώτη πρόταση της δεύτερης παραγράφου (Και από τη στιγμή που θα μπορεί να μιλάει κανείς για ελευθερία, το κράτος παύει να υπάρχει σαν κράτος) μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όταν το κράτος σαν ειδική δύναμη επιβολής πάψει να υπάρχει και στη θέση της μπει η γενική δύναμη του αυτενεργού ένοπλου λαού τότε μπορούμε να μιλάμε ότι επέρχεται η κοινωνική ελευθερία. Όπως έγινε και στην Παρισινή κομμούνα – δημοκρατία. Μετά τη συντριβή λοιπόν του αστικού κράτους και την πλήρη υπερίσχυση της επανάστασης, παύει να υπάρχει το κράτος με την πραγματική ουσία του όρου (μηχανισμός επιβολής μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας) και ταυτόχρονα  αρχίζει η ελευθερία.

(Κοινωνική ελευθερία του ατόμου σημαίνει ανεμπόδιστη συμπεριφορά μέσα όμως σε πλαίσια κοινωνικών κανόνων όπου η θέσπισή τους πραγματοποιείται  με  δυνατότητα ισότιμης συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας και γίνονται αποδεκτοί από την πλειοψηφία της κοινωνίας.)

Επομένως η πραγματική ελευθερία αρχίζει ΜΟΝΟ μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος – ΟΕΝΔΕΛ-. Ο Λένιν αντίθετα φαίνεται ότι δεν έχει την πραγματική σημασία της έννοιας της ελευθερίας και ότι έχει τη χυδαία – επιφανειακή και ουτοπική σημασία του απόλυτα ανεμπόδιστου.

3) Στη δεύτερη πρόταση της δεύτερης παραγράφου οι Ένγκελς Μαρξ λένε στους Γερμανούς συντρόφους τους να σβήσουν τη λέξη κράτος από το πρόγραμμά τους (για την οργανωτική μορφή της κοινωνίας  μετά τη νίκη του προλεταριάτου επί της αστικής τάξης) και να την αντικαταστήσουν με τη λέξη «κοινότητα»!!!

Μα γιατί τους κάνουν αυτή την πρόταση;

Μα είναι προφανές. Αφενός διαπιστώνουν ότι η χρήση της λέξης κράτος με πολλές σημασίες (κράτος σαν μεγάλη δύναμη ή  κράτος σαν κυβερνητικό διαχειριστικό μηχανισμό) προκαλεί μεγάλες συγχύσεις στο κίνημα.  Επίσης  η οργανωτική μορφή της κοινωνίας, μετά τη νίκη του εργατικού κινήματος επί της αστικής τάξης, θα είναι (αμέσως) μια ακρατική (με την ουσιαστική σημασία της λέξης) μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, (δημοκρατική ρεπούμπλικα – Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό - ΟΕΝΔΕΛ) . Θα υπάρχει μόνο η δύναμη καταναγκασμού του Κοινωνικού κυβερνητικού- διαχειριστικού μηχανισμού για την επιβολής της θέλησης  της πλειοψηφίας στη μειοψηφία.
Αυτό (ΟΕΝΔΕΛ) είναι μια  ακρατική μορφή οργάνωσης με την πραγματική έννοια του όρου, όπως  ακρατική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας ήταν η Παρισινή κομμούνα του 1871, όπως λέει ο Ένγκελς και συμφωνεί και ο Μαρξ.
Ο Λένιν όμως συγχέει την πραγματική έννοια της λέξης κράτος με τη λέξη «κράτος» που δεν έχει την πραγματική-πλήρη σημασία του για να μπορέσει τελικά να βάλει μια μειοψηφία (ηγεσία κόμματος) στην εξουσία. Να βάλει μια μειοψηφία να επιβάλλεται στην πλειοψηφία του πληθυσμού. Κάτι τέτοιο όμως είναι κράτος με την πραγματική σημασία του όρου, είναι άποψη αντικομμουνιστική, με τη σημασία ότι είναι σε απόλυτη αντίθεση με το όλη η εξουσία στην κοινότητα - κομμούνα.
Τελικά, για να γλυκάνει το πικρό χάπι φτιάχνει στα μέτρα του τη θεωρία της εξαφάνισης του κράτους σε μια σχετικά μακρινή κομμουνιστική κοινωνία…

Εν κατακλείδι να αναφέρουμε ότι στη μελέτη των κειμένων των Μαρξ Ένγκελς θα πρέπει να προσέχουμε, σε κάθε περίπτωση με ποια σημασία χρησιμοποιούν τη λέξη κράτος.

Πχ ο Μαρξ στο  κομμουνιστικό μανιφέστο ( 1848) γράφει:

« ….Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε άρχουσα τάξη, η κατάκτηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για να ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του  ΚΡΑΤΟΥΣ*….»

Εδώ είναι προφανές ότι τη λέξη κράτος τη χρησιμοποιεί με τη σημασία του κοινωνικού διαχειριστικού μηχανισμού, του μηχανισμού που θα εκτελεί διάφορες κοινωνικές λειτουργίες και όχι με τη σημασία του κράτους σαν μειοψηφική δύναμη επιβολής.
Αν τη χρησιμοποιούσε με την έννοια του κράτους σαν μειοψηφική δύναμη τότε θα είχαμε κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής και όχι κοινωνικοποίηση. Ο Μαρξ όμως δεν μίλησε ποτέ για κρατικοποίηση αλλά μόνο για κοινωνικοποίηση. (Ιδιοκτησία είναι η δυνατότητα ενός υποκειμένου να κάνει χρήση και διάθεση ενός αντικειμένου)



4. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ

Ποια είναι η πραγματική έννοια του κράτους για τον Λένιν;  Ίσως είναι δύσκολο να απαντηθεί, όμως μπορεί και να δοθεί κάποια σχετική απάντηση.
Βασικά ο Λένιν είτε αποφεύγει να ορίσει τις κεντρικές έννοιες που πραγματεύεται είτε παρουσιάζει πολλούς ασαφείς διαφορετικούς ή και αντιφατικούς ορισμούς, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στην παντελή έλλειψη ενός κύριου ορισμού.

α. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο ορισμός του Λένιν για το κράτος βγαίνει από τα πιο κάτω αποσπάσματα του.

Λένιν:  Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο . παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου ………………     Η κομμούνα  ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος,  εφόσον είχε να καθυποτάξει ΟΧΙ την πλειονότητα του πληθυσμού, ΑΛΛΑ τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή.
Στη θέση της ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής (κράτος) πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ.»

Λένιν  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«..Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. η στροφή …… από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης (κράτος), στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών (όχι κράτος).»

Δηλαδή ότι κράτος είναι εκείνος ο ιδιαίτερος μηχανισμός καταναγκασμού – βίας δια μέσου του οποίου μια μειονότητα επιβάλλεται – καταπιέζει την πλειονότητα του πληθυσμού (δηλαδή είναι το βασικότερο μέσον για να επιβάλλεται η ισχύς της μειοψηφίας). Αυτό φαίνεται να ισχυρίζεται ο Λένιν στα πιο πάνω αποσπάσματα, συμφωνώντας με τον Ένγκελς.

β. Όμως τον πιο πάνω ορισμό, επ’ ουδενί δεν μπορεί να τον κρατήσει  σταθερό και έτσι τον εγκαταλείπει όταν έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική του σχεδίου του για κομματικό (πραγματικό) κράτος.

Κεφάλαιο  ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 10η.

«Το  κράτος είναι μια ιδιαίτερη  οργάνωση  δύναμης, είναι η οργάνωση της βίας για την καταπίεση ΚΑΠΟΙΑΣ  ΤΑΞΗΣ. Ποια όμως τάξη πρέπει να καταπιέζει το προλεταριάτο; Φυσικά μόνο την εκμεταλλεύτρια τάξη, δηλαδή την αστική τάξη…»

Από αυτό το απόσπασμα βγαίνει ο εξής ορισμός:

Κράτος είναι εκείνος ο ειδικός μηχανισμός καταναγκασμού διά μέσου του οποίου μια οικονομική τάξη επιβάλλεται πάνω σε κάποια άλλη τάξη, ανεξάρτητα δηλαδή από το αν το υποκείμενο που επιβάλλεται, δια μέσου αυτού του μηχανισμού, είναι μειοψηφικό ή πλειοψηφικό δηλαδή ανεξάρτητα από το αν μια μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειοψηφία ή η πλειοψηφία επιβάλλεται στην μειοψηφία. Όμως με τούτο τον ορισμό, ο Λένιν κάνει μια «έκπτωση» σε σχέση με τον αρχικό ορισμό του Ένγκελς που φαινόταν να τον αποδέχεται.

γ.  Αλλά θα μπορούσε να αφήσει σταθερό τον πιο πάνω κουτσουρεμένο ορισμό του ή μήπως και αυτός του ήταν εμπόδιο;

Ας δούμε τα πιο κάτω τρία αποσπάσματα.

Λένιν κεφάλαιο IV, υποκεφάλαιο 6ο, παράγραφος 10η.

« …Εμείς θέτουμε σαν τελικό μας σκοπό την κατάργηση του κράτους δηλαδή κάθε οργανωμένης και συστηματικής βίας πάνω στους ανθρώπους ΓΕΝΙΚΑ.

 Δεν περιμένουμε να έρθει μια τέτοια κοινωνική τάξη πραγμάτων, όπου δεν θα τηρείται η αρχή υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Αλλά τείνοντας προς τον σοσιαλισμό, έχουμε την πεποίθηση ότι θα μετεξελίσσεται σε κομμουνισμό και, σε συνδυασμό με αυτό, θα εκλείπει οποιαδήποτε ανάγκη άσκησης βίας πάνω στους ανθρώπους γενικά, η ανάγκη της υποταγής του ενός ανθρώπου στον άλλο, της μιας μερίδας του πληθυσμού πάνω στην άλλη μερίδα, γιατί οι άνθρωποι θα συνηθίσουν να τηρούν τους στοιχειώδεις όρους της κοινωνικής ζωής δίχως βία και δίχως υποταγή!!!»

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 20^η

«Η δημοκρατία είναι μορφή κράτους, μια από τις παραλλαγές του. Επομένως, αποτελεί, όπως και κάθε κράτος, οργανωμένη και συστηματική άσκηση βίας πάνω σε άτομα.»

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 14η.

«…… Μόνο στην κομμουνιστική κοινωνία, όταν η αντίσταση των καπιταλιστών θα έχει τσακιστεί οριστικά,…… Και μόνο τότε η δημοκρατία θα αρχίσει να απονεκρώνεται για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι, απολυτρωμένοι από την καπιταλιστική δουλεία, από τις αναρίθμητες φρικαλεότητες, αγριότητες, παραλογισμούς και αισχρότητες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης που είναι γνωστοί από αιώνες και που επαναλαμβάνονται εδώ και χιλιάδες χρόνια σε όλους τους κώδικες, να τους τηρούν δίχως βία, δίχως καταναγκασμό, δίχως υποταγή, ΔΙΧΩΣ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΡΑΤΟΣ.» (Εδώ τη λέξη «ειδικό» τη χρησιμοποιεί προφανώς με τη σημασία της εξειδίκευσης)

Σε τούτες τις περιπτώσεις, εκτός του ότι λείπει εντελώς το στοιχείο της μειοψηφίας που επιβάλλεται στην πλειοψηφία, έχει αφαιρεθεί επί πλέον και το στοιχείο της οικονομικής τάξης που επιβάλλεται σε μια άλλη τάξη. Έχουμε δηλαδή μια περαιτέρω έκπτωση από τον αρχικό πραγματικό ορισμό του κράτους.

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι και αν ακόμα ο μηχανισμός καταναγκασμού ανήκει στην πλειονότητα, εκτελεί εντολές της πλειονότητας, υπόκειται πλήρως στην πλειονότητα και είναι εξειδικευμένος στην καταπολέμηση του κοινού εγκλήματος, είναι κράτος. Αν πχ ο μηχανισμός της πλειονότητας θα καταναγκάζει παιδόφιλους, βιαστές κλπ, είναι κράτος.

Από τούτα τα αποσπάσματα βγαίνει ο ακόλουθος ορισμός.

Κράτος είναι εκείνος ο ειδικός (εξειδικευμένος;) μηχανισμός δια μέσου του οποίου γίνεται άσκηση βίας πάνω σε άτομα (και αυτός ο μηχανισμός μπορεί να υπάρχει  και σε ένα στάδιο της μακρινής κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου θα υπάρχει ακόμα και η πιο ολοκληρωμένη δημοκρατία)..

Με αυτό τον τελευταίο ορισμό ο Λένιν, μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για να ονομάσει κράτος, κάθε σύστημα που θα διαδεχθεί το αστικό κράτος, αρκεί να διαθέτει έναν εξειδικευμένο μηχανισμό καταναγκασμού. Προφανώς, μόνο έτσι μπορεί να πει ότι και η πραγματική δημοκρατία είναι κράτος, όπως θα δούμε παρακάτω, και έτσι να της βάλει το αρνητικό πρόσημο, την αρνητική ετικέτα που έχει η έννοια του κράτους.

Το πιο μεγάλο  αγκάθι  για  το Λένιν, στον πραγματικό ορισμό του κράτους, είναι το στοιχείο της μειοψηφίας που επιβάλλεται στην πλειοψηφία γιατί το αντίθετό του, δηλαδή η ακρατική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, ταυτίζεται με την υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία και αυτό είναι ταυτόχρονα και η ΑΡΧΗ της δημοκρατίας, την οποία όμως θα πρέπει να πολεμήσει, θα πρέπει να τη βγάλει από τη μέση, θα πρέπει να την διαβάλει ονομάζοντάς την κράτος κλπ. Πρέπει να κάνει έντεχνα την υπέρβαση της άποψης του Ένγκελς για το τι θα πρέπει οπωσδήποτε να αντικαταστήσει το συντριμμένο αστικό κράτος:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα, αυτή η δημοκρατία) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

δ. Το πιο κάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό για το χάος που υπάρχει στις απόψεις του Λένιν σχετικά με τον ορισμό του κράτους, σχετικά με το τι είναι κράτος.

Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφοι 5η  και  7η σχολιάζοντας απόσπασμα του Μαρξ, μας παρουσιάζει σαν ορισμό του κράτους το εξής:

 Μαρξ: « Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η μετατροπή (κατά λέξη η ανύψωση) του προλεταριάτου σε άρχουσα τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας».

Λένιν: «Εδώ βλέπουμε να διατυπώνεται μια από τις πιο αξιόλογες ιδέες του μαρξισμού στο ζήτημα του κράτους…. και στη συνέχεια ο εξαιρετικά ενδιαφέρων ΟΡΙΣΜΟΣ !!! του κράτους που και αυτός ανήκει στα «λησμονημένα» του μαρξισμού.Το κράτος δηλαδή το προλεταριάτο που είναι οργανωμένο σε άρχουσα τάξη»!!!

Αν είναι δυνατόν!!  Μπορεί κάτι τέτοιο να σταθεί σαν ορισμός του κράτους!!! Δηλαδή έχουμε και θέμα με το τι σημαίνει ορισμός; Άρες μάρες… Δηλαδή είναι σαν να λέει ότι σήμερα δεν υπάρχει κράτος (αστικό) και το κράτος θα υπάρξει μόνο όταν το προλεταριάτο θα οργανωθεί σε κυρίαρχη τάξη..!!! (σκωπτικά)

Σχόλιο: Τι είναι ακριβώς κράτος κατά το Λένιν, δεν μπορεί κανείς να το πει, γιατί ο Λένιν δεν δίνει έναν μόνο ορισμό αλλά διαφορετικούς ορισμούς (διαφορετικές ουσίες) ή διαφορετικές σημασίες στη λέξη κράτος.

Κάθε έννοια για να υπάρχει, στοχεύει στο να εκφράζει μια διαφορετική ουσία σε σχέση με το σύνολο των υπαρκτών ουσιών. Δεν μπορεί η ίδια έννοια να εκφράζει διαφορετικές ουσίες (Αριστοτέλης). Η  περιγραφή της ουσίας γίνεται βασικά από τον ορισμό της (όρια σε σχέση με άλλες ουσίες) ή δευτερευόντως με την σημασία της (το βασικό ή τα βασικά στοιχεία της ουσίας). Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμφέρει την προώθηση του σχεδίου του.

 

5. Η ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Ποια είναι για το Λένιν η μη πραγματική έννοια του κράτους; Το μοναδικό επεξηγηματικό δεδομένο που έχουμε από αυτόν είναι δυστυχώς μόνο το εξής:

Λένιν  κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 19^η

« Παρακάτω, κατά τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό είναι ακόμα αναγκαία η καθυπόταξη, αλλά πρόκειται πλέον για καθυπόταξη της μειονότητας των εκμεταλλευτών από την πλειονότητα αυτών που υφίστανται την εκμετάλλευση. Ο ιδιαίτερος μηχανισμός, η ιδιαίτερη μηχανή καταπίεσης, το «κράτος» είναι ΑΚΟΜΑ αναγκαίο αλλά πρόκειται πλέον για κράτος μεταβατικό, δεν είναι πλέον κράτος με την πραγματική έννοια του όρου γιατί η καθυπόταξη της μειονότητας των εκμεταλλευτών από την πλειονότητα των χθεσινών μισθωτών δούλων είναι ένα σχετικά εύκολο, απλό και φυσικό έργο, που στοιχίζει πολύ λιγότερο αίμα, από ότι η κατάπνιξη των εξεγέρσεων των δούλων.»

Ας πάρουμε όμως πρόταση προς πρόταση ετούτο το γραπτό του Λένιν.

« Παρακάτω, κατά τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό είναι ακόμα αναγκαία η καθυπόταξη, αλλά πρόκειται πλέον για καθυπόταξη της μειονότητας των εκμεταλλευτών από την πλειονότητα αυτών που υφίστανται την εκμετάλλευση.»

Εδώ θα περιμέναμε, συνεχίζοντας την πρότασή του, να έγραφε αυτό που έλεγε σε άλλο κεφάλαιο (κεφάλαιο ΙΙΙ,  2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»…  - , παράγραφο 12η.)

«..Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια «ιδιαίτερη δύναμη» καταστολής.» (Δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος)

Όμως δεν συνεχίζει έτσι, αλλά τώρα υποστηρίζει ακριβώς το απόλυτα αντίθετο: 
« Ο ιδιαίτερος μηχανισμός, η ιδιαίτερη μηχανή καταπίεσης, η ιδιαίτερη δύναμη

καταστολής δηλαδή το «κράτος» είναι ΑΚΟΜΑ αναγκαίο!!!,..»

Όμως η «ιδιαίτερη μηχανή καταπίεσης», η «ιδιαίτερη δύναμη καταστολής»,  ΔΕΝ είναι «κράτος» αλλά είναι ΚΡΑΤΟΣ, σύμφωνα και με τον Ένγκελς και με δική του σε άλλο σημείο καιροσκοπική παραδοχή. Έτσι αν παρατηρήσουμε καλά, στην ίδια φράση βάζει και την «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» που είναι ΚΡΑΤΟΣ με την πραγματική έννοιά του και τη λέξη «κράτος» (εντός εισαγωγικών) που σημαίνει κράτος με την ΜΗ πραγματική έννοιά του. Είναι φανερό ότι θέλει να προκαλέσει σύγχυση για να μην αποχωριστεί από το προταγμά του το ΚΡΑΤΟΣ με την πραγματική έννοιά του. Αν ήθελε να το αποχωριστεί θα έγραφε κάπως έτσι: «Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό είναι αναγκαία η καθυπόταξη της μειονότητας των εκμεταλλευτών και για αυτό χρειάζεται ο μηχανισμός καταναγκασμού της «γενικής δύναμης» δηλαδή του μηχανισμού της πλειονότητας του λαού, του αυτενεργού ένοπλου λαού». Όμως δεν θέλει τον ακρατικό μηχανισμό της δημοκρατίας της κομμούνας αλλά θέλει το κομματικό κράτος.

Δηλαδή «δεν κάνει τη στροφή» που έλεγε στο  κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. η στροφή .. από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης, στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών (η οποία δεν είναι κράτος).»

Θέλει σώνει και καλά μια «ιδιαίτερη δύναμη» δηλαδή ένα πραγματικό ΚΡΑΤΟΣ. Δεν θέλει η γενική δύναμη- ακρατική (αυτενεργός ένοπλος λαός) να καθυποτάσσει την αστική τάξη αλλά θέλει την ύπαρξη πάλι μιας ιδιαίτερης δύναμης. Δεν θέλει τη γενική δύναμη και γι αυτό δεν την αναφέρει και γι αυτό αναφέρει την ειδική δύναμη.
Σε τούτες λοιπόν τις πρώτες εκφράσεις της παραγράφου του βάζει σε συνύπαρξη τις δύο εντελώς αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες δυνάμεις. Βάζει μαζί και την γενική δύναμη (πλειονότητα που υποτάσσει τη μειονότητα, για να είναι εντάξει με τον Ένγκελς) αλλά βάζει και την ιδιαίτερη δύναμη (μειονότητα να επιβάλλεται στην πλειονότητα, για να προωθήσει το δικό του πρόταγμα), πράγμα που είναι και εντελώς ασυμβίβαστο με τα άλλα λεγόμενά του. Έτσι καταστρέφει το αρχικό διαχωριστικό στοιχείο του πραγματικού κράτους από το «κράτος» με την μη πραγματική έννοια του όρου.

Αλλά πως θα δικαιολογήσει τώρα την αλλαγή της αρχικής παραμέτρου για το τι είναι ή δεν είναι κράτος με την πραγματική έννοια του όρου αφού η ιδιαίτερη δύναμη είναι κράτος με την πραγματική έννοια;

Συνεχίζει:
«..αλλά πρόκειται πλέον για κράτος ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ, δεν είναι πλέον κράτος με την πραγματική έννοια του όρου,..»

Και γιατί δεν είναι κράτος με την πραγματική έννοια του όρου;

Η έννοια  του μεταβατικού ή του προσωρινού δεν λέει απολύτως τίποτα. Πχ σε ένα χωριό έφτιαξαν ένα γεφύρι σαν προσωρινό, σαν μεταβατικό πριν πολλά χρόνια και αυτό, εκτός από το γεγονός ότι  εξακολουθεί να υπάρχει (ουδέν μονιμότερο του προσωρινού), είναι γεφύρι με την πραγματική έννοια, με την πλήρη έννοια του όρου γεφύρι και δεν είναι «γεφύρι» δηλαδή με την μη πραγματική έννοια του όρου.
Και επειδή η έννοια του μεταβατικού δεν του φαίνεται να είναι ισχυρή παράμετρος για τον ζητούμενο διαχωρισμό, βρίσκει και μια άλλη παράμετρο συμπληρωματική.
«… γιατί η καθυπόταξη της μειονότητας των εκμεταλλευτών από την πλειονότητα των χθεσινών μισθωτών δούλων είναι ένα σχετικά εύκολο, απλό και φυσικό έργο, που στοιχίζει πολύ λιγότερο αίμα, από ότι η κατάπνιξη των εξεγέρσεων των δούλων……..»

Εδώ λοιπόν ο Λένιν μας εξηγεί τι εννοεί κράτος με την ΜΗ πραγματική έννοια του όρου. Ποια είναι λοιπόν η νέα του παράμετρος για τον διαχωρισμό των δύο εννοιών; Τώρα έχει  να κάνει με το μέγεθος της απλότητας και της ευκολίας με την οποία οι μέχρι χθες καταπιεσμένοι θα καθυποτάσσουν τους καταπιεστές τους και από «τα λιγότερα λίτρα του αίματος» που θα χρειάζεται γι αυτό!!!! Και όμως. Χρησιμοποιεί τέτοια απλοϊκά σκεπτικά για να μπορέσει να περάσει το ολιγαρχικό του πρόταγμα.
Αυτό εννοούν οι Ένγκελς και Μαρξ όταν μιλάνε για κράτος με την ΜΗ πραγματική έννοια του όρου; Όχι φυσικά. Ο Λένιν όμως δεν διστάζει να «οπορτουνίσει»- «καιροσκοπίσει»  και στο παραμικρό θέμα για να μπορέσει να αλλοιώσει κάθε μαρξικό στοιχείο που του μπαίνει εμπόδιο στον, εκ των πραγμάτων, αντικομμουνιστικό στόχο του για το «όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος»
Και μια ακόμα παρένθεση. Το πόσο είναι απλό και εύκολο να καθυποταχθεί η αστική τάξη, μας το έδειξε και η παρισινή κομμούνα και η επανάσταση του 1917.
Επίσης το πόσο σκληρός μπορεί να είναι αυτός ο αγώνας και τι διαστάσεις μπορεί να πάρει, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες το γνωρίζει αρκετά καλά αφού σε άλλο σημείο μας λέει:

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 5η.

« Ο σημερινός οπορτουνισμός στο πρόσωπο του κυριότερου εκπροσώπου του……. Στην πραγματικότητα, η περίοδος αυτή (σοσιαλιστική) είναι αναπόφευκτα περίοδος πρωτόφαντης σκληρής ταξικής πάλης, πρωτόφαντης όξυνσης των μορφών της…»

Σημείωση:
Η έννοια της παροδικότητας του κράτους εξηγείται από το Λένιν στο κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 2ο, τέλος 4ης  παραγράφου.

«Και για να μη διαστρεβλώνουν το νόημα της πάλης……Και η συστηματική χρήση όπλων από μια τάξη εναντίον μιας άλλης τάξης, τι άλλο είναι , αν όχι μια «παροδική μορφή» κράτους;»

Δηλαδή, η συστηματική χρήση βίας της αστικής τάξης εναντίον της εργατικής τάξης για τόσους αιώνες ήταν «παροδική μορφή» κράτους; Ναι. Με αυτή τη σημασία της παροδικότητας μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τα πάντα είναι παροδικά όπως πχ η ύπαρξη του ηλιακού μας συστήματος, του γαλαξία μας, του σύμπαντος κλπ.


ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΗΜΙΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ;
Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 6^η

«Στην πραγματικότητα, ο Ένγκελς μιλάει εδώ για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του κράτους της αστικής τάξης από την προλεταριακή επανάσταση, ενώ στη φράση για την ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ αναφέρεται στα κατάλοιπα του προλεταριακού κράτους, μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Κατά τον Ένγκελς, το αστικό κράτος δεν απονεκρώνεται αλλά καταργείται από το προλεταριάτο στην επανάσταση. Ύστερα από την επανάσταση αυτή απονεκρώνεται το προλεταριακό κράτος ή ημικράτος.»

Τι θα πει ημικράτος; Ο Λένιν δεν μας το εξηγεί ποτέ επ’ ακριβώς. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι με την έκφραση αυτή θέλει να μας πει ότι το «προλεταριακό» - «εργατικό»  κράτος δεν είναι κράτος με την πραγματική έννοια του όρου και έτσι η άποψή του είναι συμβατή με τις απόψεις των Μαρξ και Ένγκελς. Όμως αυτό το κράτος ως προς τι είναι μισό; (αφού μια τάξη – προλεταριάτο – θα καταπιέζει μια άλλη τάξη – την αστική -;) Η απάντηση σε αυτό θα μπορούσε να δοθεί μόνο από τους ορισμούς που δίνει ο Λένιν για το κράτος και τους οποίους αναφέρουμε στο προηγούμενο υποκεφάλαιο.

Τι θα είναι λοιπόν το μισό κράτος;

Για τα μισά θέματα θα επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας αυτός ο ιδιαίτερος μειοψηφικός μηχανισμός και για τα άλλα μισά η πλειοψηφία θα υποτάσσει τη μειοψηφία; Θα είναι μισός σε μέγεθος ο καταναγκαστικός μηχανισμός; Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να σταθεί με τη λογική.

Από τη στιγμή κυρίως που δεν υπάρχει αυτενεργός ένοπλος λαός, από τη στιγμή που όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία δεν ανήκει στην πλειονότητα τότε όλα τα υπόλοιπα είναι ΚΡΑΤΟΣ (με κεφαλαία).

                                               




                                                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI

                     Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

1.   ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ;
                         ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ  Ή ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ  ΚΡΑΤΟΣ;

Γίνεται η επανάσταση. Το προλεταριάτο μαζί με τους συμμάχους του συντρίβουν, με τη χρήση αντιβίας, την αστική κρατική μηχανή. Λογικά, μετά από αυτή τη νίκη της εργατικής τάξης και της πλειονότητας του λαού, θα πρέπει να φτιαχτεί μια νέα μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει το δικό της πολιτικό σύστημα.

 Σύμφωνα λοιπόν με μερικές από τις εκφρασμένες απόψεις του Λένιν, Θα μπορούσαμε να έχουμε την εξής απάντηση όπως καταγράφουμε στο πιο κάτω σχήμα:

	1	2	3
α	Αστικό ΚΡΑΤΟΣ (Πλήρες κράτος κοινοβουλευτικό-,  «ειδική δύναμη»)	Προλεταριακό –εργατικό   ΚΡΑΤΟΣ (Ημικράτος , «ειδική δύναμη»)	Ανώτερη κομμουνιστική ακρατική κοινωνία (αταξική κοινωνία, «γενική δύναμη»)
β	Αστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Κουτσουρεμένη δημοκρατία, δημοκρατία των λίγων, δημοκρατία της  μειοψηφίας, δημοκρατία των  καταπιεστών!!!)	Προλεταριακή-εργατική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (Περισσότερη, μεγαλύτερη δημοκρατία, δημοκρατία των πολλών)	«Κομμουνιστική» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ολοκληρωμένη δημοκρατία, δημοκρατία όλων, η οποία απονεκρώνεται μέχρι την εξαφάνισή της!!!)
γ	ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ αστική ----------------------- (Επιβολή θέλησης της αστικής τάξης)	ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ προλεταριάτου ------------------------------- (Επιβολή θέλησης της τάξης του προλεταριάτου)	Καμιά δικτατορία ------------------------- (Καμιά ταξική  επιβολή και  τέλος καμιά επιβολή  ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους)

Αν  τώρα κοιτάξουμε την πρώτη οριζόντια στήλη (α, 1 και 2) θα δούμε ότι το αστικό κράτος το αντικαθιστά αμέσως το προλεταριακό κράτος (και μέσα σε αυτό εφαρμόζεται ή αντιστοιχεί η δικτατορία του προλεταριάτου). Ετούτο το αναφέρει σε διάφορα αποσπάσματα του που  τα παρουσιάζουμε προς το τέλος του επόμενου υποκεφαλαίου. Και κάτι τέτοιο φαίνεται να έχει ένα λογικό ειρμό.
Όμως λαμβάνοντας υπόψη  όλα εκείνα τα ασαφή και αντιφατικά που έχει πει μέχρι τώρα και τα οποία έχουμε παρουσιάσει, δεν θα πρέπει να «στοιχηματίζει» κανείς ότι ο Λένιν θα παραμείνει σταθερός στην πιο πάνω άποψη του. Από τη στιγμή που διεκδικεί το βραβείο της απόλυτης «επιστημονικής» αντιφατικότητας, ασάφειας και σύγχυσης, δεν θα είναι διόλου παράξενο να επαναλάβει αυτή  τη στάση του για μια ακόμα φορά. Για να δούμε..

2. ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 13η.

«Ο κομμουνισμός στην πρώτη του φάση, στην πρώτη του βαθμίδα (σοσιαλισμός) δεν μπορεί να είναι ακόμα οικονομικά εντελώς ώριμος, εντελώς απαλλαγμένος από τις παραδόσεις ή τα ίχνη του καπιταλισμού (σωστά). Έτσι εξηγείται ένα τόσο ενδιαφέρον φαινόμενο, όπως είναι η διατήρηση «του στενού ορίζοντα του αστικού δικαίου» στην πρώτη φάση του κομμουνισμού (σωστά).
Βέβαια, το αστικό δίκαιο στο ζήτημα της κατανομής των προϊόντων κατανάλωσης προϋποθέτει ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ και την ύπαρξη ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!!!! Γιατί το δίκαιο δεν είναι τίποτα δίχως ένα μηχανισμό να επιβάλλει την τήρηση των κανόνων δικαίου.»

Ναι. Το δίκαιο δεν είναι τίποτα χωρίς ένα μηχανισμό για να επιβάλλει την εφαρμογή των κανόνων δικαίου αλλά για ποιο λόγο αυτός ο μηχανισμός θα πρέπει να είναι ο αστικός, στην πρώτη φάση του κομμουνισμού; Ποιος θα τον έχει φτιάξει αυτό τον αστικό μηχανισμό -κράτος - και για ποιόν θα προορίζεται να εξυπηρετήσει;

Στην αμέσως επόμενη παράγραφο. Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο , παράγραφος 14η   γράφει:
«Συνεπάγεται επομένως το συμπέρασμα, ότι στον κομμουνισμό (στην πρώτη φάση του κομμουνισμού – σοσιαλισμός – δηλαδή από την ανατροπή του αστικού κράτους μέχρι την κατάργηση των τάξεων),  για ένα χρονικό διάστημα ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ όχι μόνο το αστικό δίκαιο!!! (που θα είναι κατάλοιπο του αστικού κράτους), αλλά ΑΚΟΜΑ και το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ – δίχως αστική τάξη.» !!!!!!!

Όχι. Κανείς αναγνώστης να μην χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. Κανείς να μην τρελαθεί. Δεν αξίζει.

Εδώ μας λέει με σαφήνεια ότι δεν διατηρούνται, αναγκαστικά, μόνο κάποια υπολείμματα, κάποια κατάλοιπα του αστικού κράτους, όπως αστικό δίκαιο κλπ, αλλά διατηρείται ΑΚΟΜΑ και ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ δίχως αστική τάξη (με μοναδικό ρόλο να κάνει καλά τη διανομή των προϊόντων;). Δεν μας αναφέρει ότι θα υπάρχουν απλά κάποια κατάλοιπα, κάποια συντρίμια του προηγούμενου αστικού κράτους τα οποία σταδιακά θα εξαφανιστούν, αλλά ότι θα διατηρείται ΑΚΟΜΑ και το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!!! Το αναφέρει πεντακάθαρα. «Διατηρείται ακόμα και το αστικό κράτος».
Αν ο Λένιν με την έκφραση «αστικό κράτος» εννοούσε τα αστικά κατάλοιπα, γιατί δεν έγραφε απλά ότι: «στην πρώτη φάση του κομμουνισμού και  για ένα χρονικό διάστημα θα έχουμε κάποια αστικά κατάλοιπα όπως μέρος του αστικού δικαίου κλπ», αλλά γράφει ότι θα μείνει ΟΧΙ ΜΟΝΟ το αστικό δίκαιο σαν κατάλοιπο του αστικού κράτους αλλά ΑΚΟΜΑ και το αστικό κράτος; Τόσο δύσκολο θα ήταν; Όχι φυσικά. Εννοεί με σαφήνεια το αστικό κράτος (σε μια στιγμή συγχύσεώς του).

Όμως τι σημαίνει αστικό κράτος; Ποια είναι η ουσία του; Σε αυτό αναφέρεται ο Λένιν λίγο νωρίτερα.

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 18η.

«Με άλλα λόγια στον καπιταλισμό έχουμε κράτος με την πραγματική έννοια του όρου (δηλαδή πραγματικό κράτος), μια ιδιαίτερη μηχανή για την καθυπόταξη μιας τάξης από κάποια άλλη και μάλιστα (καθυπόταξη) της πλειονότητας από τη μειονότητα.» (Λες και το αντίστροφο, δηλαδή η επιβολή της πλειοψηφίας στη μειοψηφία, είναι κράτος)

Έτσι λοιπόν; Ετούτο το κράτος θα διατηρείται μέχρι την κατάργηση των τάξεων;
Επίσης ο Λένιν μας έχει δώσει αρκετούς ορισμούς του κράτους. Όμως σύμφωνα με ποιους από τους ορισμούς του θα ταυτίζεται αυτό το αστικό κράτος;

Εύλογα ερωτήματα:

Α.1. Η κομμούνα που έπαψε να είναι κράτος (από τις πρώτες μέρες, μέσα σε 72μέρες το πολύ) για πόσο χρονικό διάστημα υπήρχε και διατηρείτο το αστικό κράτος; (Η κομμούνα όμως δεν ήταν κράτος από την πρώτη σχεδόν στιγμή.)

2. Μετά τη νίκη της επανάστασης, μετά τη συντριβή του αστικού κράτους, πως εξακολουθεί να υπάρχει για ένα απροδιόριστο χρονικό διάστημα το ήδη συντετριμμένο αστικό κράτος; Σαν φάντασμα;

3. Σε τι συνίσταται υλικά, πρακτικά, η ύπαρξη του αστικού κράτους, δηλαδή αυτού του μηχανισμού όπου η μειονότητα επιβάλλεται στην πλειονότητα και ειδικά η αστική τάξη πάνω στο λαό, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει αστική τάξη, ακόμα και όταν θα έχει εξαφανιστεί η αστική τάξη;

4. Αυτό το μεταβατικό αστικό κράτος γιατί δεν είναι προλεταριακό, εργατικό (με αυτό που σημαίνει η κατάληξη ικος – προέλευση, προοπτική ή και τα δύο μαζί) αλλά είναι αστικό;

5. Την ύπαρξη και την επιβολή των νέων (σοσιαλιστικών) και των παλιών (αστικών) κανόνων δικαίου δεν μπορεί να την κάνει ο νέος, ο επαναστατικός κοινωνικός διοικητικός μηχανισμός (γενική δύναμη) αλλά πρέπει και μπορεί να την κάνει μόνο το αστικό κράτος; Δηλαδή δεν μπορεί να την κάνει ο μηχανισμός του αυτενεργού ένοπλου λαού όπως τον έκανε στην κομμούνα και ο οποίος δεν ήταν κράτος αλλά χρειάζεται κράτος και δη αστικό; (Ή τουλάχιστον να την κάνει το προλεταριακό κράτος;)
6. Αυτό το αστικό κράτος (του σοσιαλισμού!!) πως μετατρέπεται κατόπιν σε προλεταριακό; Με νέα επανάσταση ή δίχως επανάσταση;

(Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, προτελευταία παράγραφος:

«Η αντικατάσταση του αστικού κράτους από το προλεταριακό είναι αδύνατο να γίνει χωρίς τη βίαιη επανάσταση.»)

Θα ακολουθήσει δηλαδή και άλλη προλεταριακή βίαιη επανάσταση για την κατάργηση αυτού του αστικού κράτους;

Β.1. Το αστικό κράτος θα διατηρηθεί όχι μόνο την πρώτη περίοδο που θα εξακολουθεί να υπάρχει αστική τάξη αλλά και μετά από αυτή την περίοδο, όταν θα έχει εξαφανιστεί η αστική τάξη; («χωρίς αστική τάξη») Δηλαδή και στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού;

2. Και το προλεταριακό κράτος του Λένιν πότε εμφανίζεται; Μετά από ένα αόριστο χρονικό διάστημα από την εξαφάνιση της αστικής τάξης; Την πρώτη φάση του κομμουνισμού ποιος θα την χτίσει; Το αστικό κράτος ή το προλεταριακό ή μήπως θα έχουμε την ταυτόχρονη συνύπαρξη και των δύο;

3. Και την εξαφάνιση της αστικής τάξης ποια δύναμη θα την προκαλέσει; Η δύναμη του ίδιου του αστικού κράτους που θα εξακολουθεί να υπάρχει μετά την επανάσταση;

Με την πιο πάνω λογική του Λένιν θα πρέπει να έχουμε την εξής αλληλουχία:

α. Αστικό κράτος με αστική τάξη.

β. Επανάσταση, νίκη επανάστασης (συντριβή του αστικού κράτους)

γ. Αστικό κράτος συνεχίζει να υπάρχει παρότι συντριμμένο (πρώτη φάση κομμουνισμού – σοσιαλισμό) ΜΕ αστική τάξη και σταδιακός περιορισμός της αστικής τάξης μέχρι την εξαφάνισή της ενώ ταυτόχρονα θα υπάρχει και η δικτατορία του προλεταριάτου ή του προλεταριακού κράτους!!!

δ. Αστικό κράτος συνεχίζει να υπάρχει ΔΙΧΩΣ αστική τάξη.

ε. Εξάλειψη αστικού κράτους, προλεταριακό κράτος, εξάλειψη προλεταριακού κράτους – ανώτερος κομμουνισμός

 -.
Αλλά πώς να δικαιολογήσει κανείς τη συγκεκριμένη άποψη του Λένιν, για ύπαρξη αστικού κράτους στο σοσιαλισμό σε σχέση με άλλες αντιφατικές απόψεις του;

Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 6η.

«Στο κομμουνιστικό μανιφέστο …… και που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να ανατρέψει την αστική τάξη, αν δεν κατακτήσει ΠΡΩΤΑ την πολιτική εξουσία, αν δεν αποσπάσει την πολιτική κυριαρχία και δεν μετατρέψει το κράτος (το αστικό) σε προλεταριάτο οργανωμένο σε άρχουσα τάξη..»

Τα ερωτήματα που εξάγονται από το απόσπασμα είναι αυτονόητα..

Παρακάτω.
Κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 5η.

« Ο σημερινός οπορτουνισμός στο πρόσωπο του κυριότερου εκπροσώπου του…….. Όντως ο οπορτουνισμός δεν επεκτείνει την παραδοχή της ταξικής πάλης ως το κυριότερο, ως την περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, ως την περίοδο ανατροπής της αστικής τάξης και ολοσχερούς εκμηδένισής της (δηλαδή όλη τουλάχιστον τη σοσιαλιστική περίοδο).
 Στην πραγματικότητα, η περίοδος αυτή είναι αναπόφευκτα περίοδος πρωτόφαντης σκληρής ταξικής πάλης, πρωτόφαντης όξυνσης των μορφών της, οπότε και το κράτος αυτής της περιόδου πρέπει να είναι αναπόφευκτα κράτος με νέο τρόπο δημοκρατικό  (για προλετάριους και τους φτωχούς γενικά) και με νέο τρόπο δικτατορικό (εναντίον της αστικής τάξης).»

Τι βλέπουμε εδώ;

α. Όλη τη σοσιαλιστική περίοδο θα υπάρχει αγώνας ενάντια στην αστική τάξη. Η αστική τάξη (και τα κατάλοιπά της) δεν εξαφανίζεται, φυσικά, από τη μια μέρα στην άλλη. Επομένως, κατά το Λένιν, όλη αυτή την περίοδο θα υπάρχει αστικό κράτος!!! Αν αντιγράψουμε αυτό που μας λέει , ««Συνεπάγεται επομένως το συμπέρασμα, ότι στον κομμουνισμό για ένα χρονικό διάστημα (στην πρώτη φάση του κομμουνισμού – σοσιαλισμός), ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ όχι μόνο το αστικό δίκαιο (κατάλοιπο), αλλά ΑΚΟΜΑ και το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ – δίχως αστική τάξη.» δηλαδή ότι όχι μόνο θα διατηρείται το αστικό κράτος αλλά θα συνεχίζει να υπάρχει και αρκετά μετά, ακόμα και όταν θα έχει εξαφανιστεί η αστική τάξη!!! Δηλαδή και στην ανώτερη μορφή του κομμουνισμού!!! (τότε που «θα είχε κάνει τον κύκλο του» και θα έπρεπε να απονεκρώνεται το ήδη υπάρχον προλεταριακό κράτος, σύμφωνα με τα άλλα λεγόμενά του!!!)

β. «..οπότε και το κράτος αυτής της περιόδου πρέπει να είναι αναπόφευκτα κράτος με νέο τρόπο δημοκρατικό  (για προλετάριους και τους φτωχούς γενικά) και με νέο τρόπο δικτατορικό (εναντίον της αστικής τάξης).»

Πως όμως αυτό το κράτος (στη σοσιαλιστική περίοδο) μπορεί να είναι δημοκρατικό για τους προλετάριους και τους φτωχούς) και δικτατορικό για την αστική τάξη αφού θα έχουμε αστικό κράτος; (Ας αφήσουμε το γεγονός ότι επίθετα μπροστά από τη λέξη κράτος, όπως λαϊκό, ελεύθερο, παλλαϊκό ή δημοκρατικό κοκ είναι πολιτική ανοησία κατά τους Μαρξ και Ένγκελς.)

Άλλη σχετική αναφορά του Λένιν.

Κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 6η.

«Στην πραγματικότητα ο Ένγκελς μιλάει εδώ για την «κατάργηση» του κράτους της αστικής τάξης από την προλεταριακή επανάσταση, ενώ η φράση για την απονέκρωση αναφέρεται στα κατάλοιπα του προλεταριακού κράτους μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση (και όχι στα κατάλοιπα του αστικού κράτους!!!). Κατά τον Ένγκελς, το αστικό κράτος δεν «απονεκρώνεται» αλλά καταργείται από το προλεταριάτο στην επανάσταση.»

Δηλαδή το αστικό κράτος θα το έχει καταργήσει μεν η προλεταριακή επανάσταση αλλά αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει όχι μόνο σε όλη τη σοσιαλιστική περίοδο ακόμα και μετά όταν θα έχει εξαφανιστεί η αστική τάξη!!! (Όταν το αστικό κράτος καταργείται δεν αφήνει κατάλοιπα; Αφήνει. Αυτά τα κατάλοιπα δεν απονεκρώνονται σταδιακά; Καμιά συγκεκριμένη αναφορά επί αυτού.)

Άλλες σχετικές αναφορές:

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 19η.

«Εφόσον όμως στο προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το κράτος σαν ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ οργάνωση της βίας εναντίον της αστικής τάξης, τότε από εδώ βγαίνει μόνο του το συμπέρασμα: είναι άραγε νοητή η δημιουργία μιας τέτοιας οργάνωσης (κράτους) χωρίς την προηγούμενη συντριβή της κρατικής μηχανής που δημιούργησε για τον εαυτό της η αστική τάξη;»

Εδώ ο Λένιν κάνει μια ρητορική ερώτηση.  Παρά ταύτα σε μετέπειτα σελίδες του βιβλίου του και ειδικά στο Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο , παράγραφος 14η  γράφει:
«Συνεπάγεται επομένως το συμπέρασμα, ότι στον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ για ένα χρονικό διάστημα (εννοεί στην πρώτη φάση του κομμουνισμού, μεταξύ καπιταλισμού και ανώτερης φάσης του κομμουνισμού – σοσιαλισμό-), ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ όχι μόνο το αστικό δίκαιο!!!(που θα είναι κατάλοιπο του αστικού κράτους), αλλά ΑΚΟΜΑ και το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ – δίχως αστική τάξη.» !!!

ΑΛΛΑ στο κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 1η  ο Λένιν παρουσιάζει απόσπασμα του Μαρξ.

Μαρξ: «…. Ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία (σοσιαλιστική περίοδος – πρώτο στάδιο του κομμουνισμού), βρίσκεται η επαναστατική μετατροπή της πρώτης στη δεύτερη. Και σε αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, και το κράτος αυτής της περιόδου δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου..»

Δηλαδή και αστικό κράτος και δικτατορία του προλεταριάτου είναι το ίδιο πράγμα ή θα συνυπάρχουν την ίδια περίοδο;

 Λένιν, κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 4η.

«Τώρα το ζήτημα τίθεται διαφορετικά: η μετάβαση από την καπιταλιστική κοινωνία που εξελίσσεται προς τον κομμουνισμό, προς την κομμουνιστική κοινωνία είναι ανέφικτη χωρίς μια «πολιτική μεταβατική περίοδο» και το κράτος αυτής της περιόδου δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου».

Είναι λοιπόν εμφανές ότι από την πρώτη στιγμή μετά τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης θα πρέπει να ισχύσει η δικτατορία του προλεταριάτου. Τώρα πως είναι δυνατόν η δικτατορία του προλεταριάτου να εφαρμόζεται από ένα αστικό κράτος ή την ίδια περίοδο να υπάρχει αστικό κράτος, είναι κάτι που μοιάζει σαν χρησμός της Πυθίας και θα ήθελε ειδική ερμηνεία.

Γενικά, οι ασάφειες στη χρήση των εννοιών από το Λένιν, το αλαλούμ και η αντιφατικότητα των απόψεών του, οι πολλαπλοί ορισμοί για το ίδιο αντικείμενο ή σε ορισμένες περιπτώσεις, η παντελή έλλειψη ορισμών που είναι αναγκαίοι κλπ, δείχνουν μεταξύ άλλων, και μεγάλη έλλειψη σαφούς και ρεαλιστικού σχεδίου για το τι θα πρέπει να ακολουθήσει μετά τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης και έλλειψη επιστημονικής μεθόδου στην ανάλυση των δεδομένων της πραγματικότητας και των πιθανών προοπτικών τους. Και αυτό συνέβαλε τα μέγιστα στο «Βατερλό» που υπέστη το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Σημείωση: Για να μην υπάρχει καμιά αντίφαση στα πιο πάνω λεγόμενα του Λένιν θα πρέπει οι έννοιες του αστικού κράτους και του προλεταριακού κράτους να ταυτίζονται ως προς τη βασική υλική ουσία τους. Δηλαδή, επί της ουσίας, θα πρέπει το αστικό κράτος να είναι το ίδιο με το προλεταριακό ή το προλεταριακό να είναι ίδιο με το αστικό.

Τέτοιο ενδεχόμενο είναι δυνατό, όταν και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει η πλειονότητα του πληθυσμού να υποτάσσεται σε μια μειονότητα (σε κάθε ιδιαίτερο κοινωνικό θέμα). Μήπως εδώ ξέφυγε του Λένιν μια αλήθεια; Μήπως του ξέφυγε εκείνο που είχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του;

Μήπως ισχύει το «γλώσσα λανθάνουσα τ΄ αληθή λέγει;».

Ο Λένιν με τούτα και με εκείνα, με τις ήξεις και τις αφήξεις του, με το «ναι στην κορώνα και ταυτόχρονα ναι στα γράμματα», με τις διάφορες «κυκλοθυμικές» απόψεις κοκ, κατορθώνει τελικά να βγάζει από το κάδρο και να πετά στα σκουπίδια τον καθοριστικής σημασίας στόχο του κομμουνιστικού κινήματος που είναι:
Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ (ΟΕΝΔΕΛ). Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»