bezedakos

bezedakos

29 Ιουλίου 2016

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ.


Η ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ
«Δεν είναι σωστό να επιλέγει η πλειοψηφία τον κάθε νόμο γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει διαπαιδαγωγηθεί να κοιτάζει μόνο το προσωπικό του συμφέρον και όχι το κοινωνικό. Έτσι δεν θα μπορεί να επιλέγει τους σωστούς νόμους για το κοινό καλό - σε μια αυριανή κοινωνία στην οποία θα υπάρχει  πραγματική δημοκρατία - γιατί θα υπερισχύει η επιλογή του ατομικού του συμφέροντος επί του κοινωνικού. Επομένως θα πρέπει οι κοινωνίες να περάσουν πρώτα από ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης-πλούτου όπου να αφήνει στους ανθρώπους αρκετό χρόνο διαθέσιμο για τέτοια μόρφωση που να οδηγήσει τον άνθρωπο να κοιτάζει το κοινωνικό καλό και ταυτόχρονα να ανέβει πολύ το επίπεδο της παιδείας του.».Αληθοφανές επιχείρημαΗ πραγματικότητα όμως είναι και θα είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με την πιο πάνω ολιγαρχική αντίληψη.

Ας υποθέσουμε ότι στη Δημοκρατία θα υπάρχουν ομάδες ανθρώπων (α,β,γ) με πάνω κάτω τον ίδιο αριθμό μελών.
Η κάθε μια ομάδα κάνει μια εγωπαθή-αντικοινωνική επιλογή.
Η (α) ομάδα θα θέλει να εκτρέφει κοτόπουλα με διοξίνες και ορμόνες για να μειώνει το κόστος παραγωγής και έτσι να βγάζει περισσότερο κέρδος.
Η (β) ομάδα, επειδή είναι κοντά σε μια πηγή νερού,  θα θέλει να αποκλείσει την πηγή από τους άλλους για να το εκμεταλλεύεται η ίδια.
Η (γ) ομάδα θα θέλει να περιφράξει τις παραλίες για να εισπράττει χρήματα  από εκείνους που θα θέλουν να πάνε να κάνουν μπάνιο.

Από αυτό το παράδειγμα συνάγεται ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι στο βάθος κοιτάνε το ατομικό τους συμφέρον και όχι το κοινωνικό.
Όμως τα μέλη της κάθε ομάδας κοιτάνε το προσωπικό όφελος από δύο πλευρές. Η μια πλευρά είναι ότι επιδιώκουν την ΑΠΟΚΟΜΙΣΗ ΚΕΡΔΟΥΣ με πράξεις που θα έχει αρνητικές συνέπειες στους υπόλοιπους και απ την άλλη πλευρά επιδιώκουν όφελος από την ΑΠΟΦΥΓΗ ΖΗΜΙΑΣ που θα τους προκαλέσουν άλλοι με τις πράξεις τους.
 
Έτσι εδώ στο παράδειγμά μας, στην περίπτωση αποφυγής ζημιάς, θα έχουμε τις εξής σχέσεις:

1) Η ζημιά που θα προκληθεί απ την ομάδα (α) θα έχει αντιπάλους τις ομάδες (β) κ΄(γ) – που τα μέλη τους θα κοιτάνε και αυτά το προσωπικό τους συμφέρον.
2)  Η ομάδα (β) θα έχει για αντιπάλους τις ομάδες (α) και (γ).
3) Η ομάδα (γ) θα έχει για αντιπάλους τις ομάδες (α) και (β)

Από ετούτο φαίνεται ότι εκείνοι που θα είναι αντίπαλοι σε αντικοινωνικές πράξεις – παρ ότι οι ίδιοι αντικοινωνικοί με τον τρόπο τους- θα είναι η πλειοψηφία των πολιτών.
Επομένως στην πραγματική Δημοκρατία- όπου όλοι οι νόμοι θα είναι εγκεκριμένοι απ την πλειοψηφία- θα έχουμε το φαινόμενο τις ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ των αντικοινωνικών πράξεων.
Αυτό καθίσταται δυνατό επειδή ο κάθε άνθρωπος δεν κοιτά μόνο το συμφέρον του όταν πράττει και οι πράξεις του έχουν επιπτώσεις στους άλλους αλλά το κοιτά και όταν οι πράξεις των άλλων μπορεί να του προκαλέσουν ζημία.

Θέλουμε λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να κάνει επιλογές ΠΑΝΤΑ με βάση το πραγματικό ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ του συμφέρον και να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ!!!

Αν στην πραγματική Δημοκρατία ο καθένας κοιτάει το πραγματικό  προσωπικό συμφέρον του (και ιδίως στις πράξεις των άλλων που τον ζημιώνουν) τότε πάνω σε κάθε θέμα θα βγαίνει ένα σύνολο ανθρώπων που θα έχει το ίδιο προσωπικό όφελος και τούτο το σύνολο θα είναι η πλειοψηφία. Ε! Αυτό θα πρέπει να εφαρμόζεται στην κοινωνία.
Στα πρώτα στάδια, στην πραγματική Δημοκρατία, οι επιλογές θα γίνονται με γνώμονα κυρίως την αποφυγή ζημίας από πράξεις άλλων. Σε μετέπειτα όμως στάδια – μετά από κατάλληλη μόρφωση- οι επιλογές θα γίνονται όλο και περισσότερο στη βάση της αποκόμισης  ωφελιμότητας από την πρόκληση ωφελιμότητας στους άλλους. Πχ θα έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο ότι αν θέλει να χαρεί, να διασκεδάσει θα πρέπει να πάει σε γιορτή, σε πανηγύρι όπου και οι άλλοι είναι χαρούμενοι και όχι να πάει σε κηδεία.
(Σε τούτο το κειμενάκι εγείρεται και θέμα θέσπισης ορίων στη δυνατότητα της εκάστοτε πλειοψηφίας να επιβάλει την θέλησή της στην μειοψηφία. Όρια που θα κάνουν σεβαστά δικαιώματα ατομικά, δικαιώματα μειοψηφιών. Σε κάθε περίπτωση τα όρια θα τα θέτει πάντα η πλειοψηφία σε προγενέστερους χρόνους και σε καταστάσεις που δεν θα είναι εν βρασμό.. Ιδιαίτερα στοιχεία γι αυτό το θέμα  αναφέρουμε στο  κείμενο "ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ")


ΥΓ α.) Οι ολιγαρχικοί κάνουν ένα μεγάλο διαρκή πόλεμο και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα. Στόχος τους η διαρκή παράταση της καθοριστικής σύγκρουσής τους με το λαό και αν είναι δυνατόν αυτή η παράταση να φθάσει μέχρι τη 10η παρουσία.
Στον πόλεμο αυτό της προπαγάνδας μεταμορφώνουν διαρκώς τις θέσεις της άμυνάς τους ή της επίθεσής τους.

Για παράδειγμα, στην αρχή ενώ είναι αναγκαίο για κάποιον να μεταφέρει κάτι, θα του πουν ότι δεν χρειάζεται ούτε άλογο ούτε κάρο. Αν όμως δουν ότι δεν πείθουν τα παράλογα επιχειρήματά τους θα αλλάξουν τη θέση άμυνάς τους. Θα παραδεχτούν ότι ναι μεν χρειάζεται άλογο αλλά δεν χρειάζεται κάρο. Στη συνέχεια και όταν θα δουν ότι αρχίζουν να χάνουν την πειθώ τους θα παραδεχτούν ότι χρειάζεται και το άλογο και το κάρο. Όμως την γραμμή άμυνάς τους θα την πάνε πιο πέρα. Για να μπερδέψουν το λαό θα ισχυρίζονται ότι σωστό είναι να μπαίνει το κάρο μπροστά και πίσω το άλογο κοκ.

Έτσι και στην περίπτωσή μας. Όταν βλέπουν ότι τα παράλογα επιχειρήματά τους καταρρέουν, τραβάνε να κλειστούν προς τις τελευταίες γραμμές της άμυνάς τους. Μία από αυτές είναι το «για να φτιάξουμε δημοκρατία – εξουσία του λαού- χρειάζεται ο λαός να αποκτήσει ανώτερη παιδεία, να αποκτήσει κοινωνικές αξίες κλπ». ( Αν όμως τους ρωτήσει κανείς τι εννοούν συγκεκριμένα δεν ξέρουν τι να απαντήσουν και καταφεύγουν σε αερολογίες, γενικολογίες.)
Αυτή την τελευταία γραμμή άμυνας θέλουν να την προσφέρουν σαν «φιλοσοφημένη»  ή  «επιστημονική» ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ σε εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που το έχουν καταστήσει προηγουμένως, λάτρη του καναπέ και της απάθειας και από εκεί και πέρα θα είναι καλό για αυτούς να «τσιμπήσουν» και άλλοι καλοπροαίρετοι.

Εδώ λοιπόν δεν μας λένε τι παιδεία χρειάζεται και σε ποιο σκοπό θα μας χρησιμεύσει.

1) Αν μας πουν ότι χρειάζεται παιδεία για να γίνει κοινωνική επανάσταση τότε αυτό είναι εκτός πραγματικότητας. Το 1821 όταν επαναστάτησαν οι Έλληνες δεν είχαν κάποια μεγάλη και συγκεκριμένη παιδεία. (και τα ποσοστά του αναλφαβητισμού άγγιζαν το 100%. Το ίδιο και με όλες τις μεγάλες επαναστάσεις όπως η Γαλλική του 1789 κλπ.)
Για να γίνει μια επανάσταση απαιτούνται άλλες προϋποθέσεις  όπως κρίση του συστήματος, εναλλακτικό πρόγραμμα, ύπαρξη οργανωμένης πρωτοπορίας και άλλες.

2) Χρειάζεται παιδεία και εσωτερική πνευματικότητα για να λειτουργήσει η εξουσία του λαού (δημοκρατία). Εδώ είναι η τοποθέτηση του κάρου μπροστά από το άλογο.
Ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία και ας πάμε στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατική πολιτεία. ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ παρότι αυτή ήταν μια μερική δημοκρατία και αρκετά ελλιπής σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα, με τις σημερινές απαιτήσεις.
Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα  με τόσο μικρό αριθμό πληθυσμού, να βγήκαν τόσες πολλές πνευματικές προσωπικότητες, να αναπτύχθηκαν τόσο πολύ οι επιστήμες, οι τέχνες και ο πολιτισμός. Φαίνεται σαν θαύμα.
Όμως πριν το 462 πχ δηλαδή πριν την επανάσταση του Εφιάλτη και του Αρχέστρατου  η Αθήνα δεν είχε να επιδείξει – συγκριτικά – κάτι το σπουδαίο αλλά ούτε και μετά την πτώση της δημοκρατικής πολιτείας της.
Η (μερική) δημοκρατική πολιτεία λοιπόν ήταν η αιτία της ανάπτυξης όλων αυτών, όλης αυτής της παιδείας και όχι το αντίστροφο. (Τα άλλα ολιγαρχικά κράτη της εποχής δεν άφησαν ούτε ένα μνημείο ισάξιου πολιτισμού.)

3) Και η «παιδεία» που θα απαιτειθεί για την επανάσταση δεν θα είναι καθολική παιδεία αλλά παιδεία που θα αφορά ΜΟΝΟ (α) στην αναγκαιότητά της και (β) στην αποτελεσματικότητά της, με τα κατάλληλα μέσα που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν.
Δηλαδή παιδεία για τους συγκεκριμένους βασικούς υλικούς όρους βίωσης του ανθρώπου (ανάγκες και εφικτά μέσα).

ΥΓ β. Τέτοια ανόητα επιχειρήματα η ολιγαρχία διασπείρει διαρκώς. Δυστυχώς αρκετά καλοπροαίρετα άτομα πιάνονται στα αγκίστριά της.
Τέτοιου είδους ανοησίες είναι ότι ο λαός δεν έχει ειδικές γνώσεις για να κρίνει , 
δεν έχει ηθικές αξίες κλπ(απαντάμε με  κείμενα –  "και οι πιο άριστοι ειδικοί έχουν μηδαμινές γνώσεις", "Σωκράτους εσκεμμένες ανοησίες"  και "ο λαός έχει υπέρ αρκετή γνώση για να ψηφίζει τον κάθε νόμο"). Άλλη τέτοια παγίδα είναι ας πούμε το «ο λαός δεν μπορεί να παίρνει γρήγορες αποφάσεις» και στο οποίο απαντάμε και στο κείμενο « μερικά από τα ανόητα επιχειρήματα του κοινοβουλευτισμού»  και στο κείμενο «πως ο λαός μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο» καθώς και στο κείμενο 

"ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

.

γ. Μερικοί, λέγοντας ότι ο λαός θα πρέπει να αποκτήσει παιδεία εννοούν ότι θα πρέπει να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις. Αυτό όμως στην σημερινή πραγματικότητα και στην μελλοντική δεν θα μπορεί να ευσταθεί.
Η επιστήμη κατακτά καθημερινά νέες γνώσεις με τρομερή ταχύτητα. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι συνεχείς εξειδικεύσεις. Πχ δείτε την ιατρική.
Έτσι ενώ συνολικά η ανθρωπότητα θα κατακτά τεράστειες γνώσεις, το κάθε μεμονωμένο άτομο δεν θα μπορεί να τις κατακτήσει 
όλες αυτές, αλλά θα μπορεί να αυξάνει μόνο τις γνώσεις της ειδικότητάς του.
Έτσι αν εννοούν ότι πρώτα θα πρέπει τα άτομα να αυξήσουν τις γνώσεις τους και μετά να γίνει η επανάσταση τότε ισχύει το "ζήσε μαύρε μου 10.000.000 χρόνια για να φας τριφύλλι".
Με το πέρασμα του χρόνου το κάθε άτομο θα μπορεί να κατέχει όλο και μικρότερο ποσοστό από τη ΣΥΝΟΛΙΚΗ γνώση που θα κατακτά η ανθρωπότητα με τρομερή ταχύτητα.


  Η ανθρωπότητα όμως και τα μεμονωμένα άτομα θα γεύονται τη συνολική ανθρώπινη γνώση διά μέσου της ανταλλαγής στην πράξη, των γνώσεων των ειδικευμένων... 


Εν κατακλείδι. Ο κάθε καλοπροαίρετος αγωνιστής θα πρέπει πριν ακόμα υιοθετήσει και αρχίζει να διαδίδει ένα επιχείρημα να σκέπτεται τα εξής: Το συγκεκριμένο επιχείρημα ποιόν συμφέρει; Συμφέρει το λαό ή τους ολιγάρχες; Και αν βλέπει ότι συμφέρει τους ολιγάρχες θα πρέπει να βάλει τη λογική του για να το αποδομήσει. 

Η φυσική λοιπόν σειρά των πραγμάτων είναι ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ για να περάσει ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ και μετά αυτή η νέα κοινωνική οργάνωση θα αναπτύξει ΣΤΑΔΙΑΚΆ την παιδεία σε πρωτόγνωρα ύψη και θα δημιουργήσει ταυτόχρονα νέες ηθικές αξίες.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ
       
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

27 Ιουλίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ



Η κατοχή των  τεσσάρων εξουσιών (πολιτική, ένοπλη ή φυσική, οικονομική και πνευματική-ιδεολογική) απαραίτητη προυπόθεση για τη Δημοκρατία, η απάτη του ρεφορμισμού, η αθηναική δημοκρατία ,η ένοπλη στο λαό και η ιδεολογική κυριαρχία.
Ερωτήματα για το ολιγαρχικό πρόβλημα, το πρόβλημα της κυριαρχίας και τη λύση του.
Μιά συζήτηση:

«Α»: Φίλε «Β», χαιρετώ. Στην αναζήτηση της λύσης που όλοι ψάχνουμε, συμφωνώ στην ανάγκη του αντιολιγαρχικού προτάγματος, έχοντας όμως ορισμένες ενστάσεις.
1-      Είναι γνωστή η θέση μου για τις 4 μορφές εξουσίας , φυσική (ένοπλη), πολιτική (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική), οικονομική και πνευματική και η πίστη μου στο ότι είναι ανάγκη και οι 4 να ανήκουν στο λαό προκειμένου να διατηρείται η δημοκρατία.
Θεωρείτε πως η κατοχή της ένοπλης και της πολιτικής θα οδηγήσει στην κατοχή και των άλλων δύο. Πρέπει όμως να σκεφτούμε ποια είναι η ουσιαστική , η κινητήριος, η δύναμη που επιδρά στα πλήθη τα οποία αποτελούμε και που κυριαρχεί μέσα στην κοινωνία μας, σε όλες τις τάξεις και που σπάνια αμφισβητείται , χωρίς  να προκαλείται αντίδραση.  Ποια είναι η κυρίαρχη ιδεολογία; Πατρίς , θρησκεία , οικογένεια, κράτος. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά με πίστη στην οικογένεια, φόβο για τη θρησκεία και ψεύτικο πατριωτισμό και φυσικά θεώρηση του κράτους , της κεντρικής εξουσίας ως απαραίτητης. Από τα παραπάνω διαλέγω τη θρησκεία, τον φόβο που προκαλεί και  την ηγεμονία της πάνω  στον ανθρώπινο νου , με τα ανάλογα αποτελέσματα. Τελικά η πρώτη μορφή συγκέντρωσης της εξουσίας ήταν η θρησκευτική και αυτή παραμένει ακόμα αναγκαίος υποστηρικτής της  πολιτικής εξουσίας και ο βασικός δάσκαλος  της ανθρωπότητας  στην εκμάθηση της υποταγής σε κάποιον κυρίαρχο. Η ιδεολογική προσπάθεια της αριστεράς να κυριαρχήσει συνίσταται όπως πολύ σωστά λέτε , στην κατοχή της οικονομικής εξουσίας , αφήνοντας το μοντέλο της ολιγαρχικής  κυριαρχίας απείρακτο.
Νομίζω πως καταλαβαίνεις τι θέλω να πω και δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο.
2-      Ποιός ορίζεται ως λαός μέσα στην οικονομική ανισότητα; Ποιος θα κληθεί να λάβει τμήμα της εξουσίας; Ο Χρυσαυγίτης θα πάρει όπλο; Ο οπαδός του Αρτέμη Σώρρα; Οι εραστές του Παπαδόπουλου; Το ΚΚε;  Οι νέοι χίτες;
Αυτή είναι μια ερώτηση, βασισμένη στην θεωρία της ανάγκης της δικτατορίας του προλεταριάτου, μετά ή άνευ κομματικής καθοδηγήσεως.
3-      Η ριζοσπαστικότερη θέση που έχω ακούσει είναι η δική σας, η κατοχή της ένοπλης και πολιτικής από τον λαό. Είναι ουτοπία ή όχι; Μπορούμε να κατέβουμε στον λαό με τέτοιες θέσεις ή είναι προτιμότερο , παρόλο που διακηρύσσουμε τις θέσεις  μας, να φερθούμε ρεφορμιστικά και να πετύχουμε κάτι  λιγότερο; Είτε στην μία , είτε στην άλλη περίπτωση, μήπως πρέπει να συμπεριλάβουμε στις θέσεις μας και την οικονομική – ιδεολογική κυριαρχία και την ανάγκη της κατοχής τους από το λαό;
4-      Όσον αφορά την δημοκρατία , γνωρίζεις τις απόψεις μου για την Αθηναϊκή και τα τρωτά  της . Δημοκρατίες που παίρνουν το όνομα κάποιου ηγέτη και ταλαντεύονται ανάμεσα στους δημαγωγούς των ολιγαρχικών-πλουσίων και των δημοκρατικών –φτωχών, χωρίς να έχουν καταφέρει να μοιράσουν τη γη και τον πλούτο που παρέμεινε στα χέρια των ολιγαρχικών, παύουν αργά ή γρήγορα να είναι δημοκρατίες. Επίσης η απουσία ανώτερου από την πλειοψηφία συμβολαίου, δηλαδή συντάγματος  έκανε την πλειοψηφία να αναιρεί τον ένα νόμο με έναν άλλο και να κάνει την δημοκρατία να μοιάζει αισχρή χάβρα, όπως την κατηγορούν οι ολιγαρχικοί. Νομίζω πως η προσπάθεια για δημοκρατία ξεπερνά τους ανακλητούς εντολοδόχους και την γενική θέληση της πλειοψηφίας  και έχει ανάγκη την υποχρεωτική συμμετοχή όλων σε όλα , στις δημόσιες υπηρεσίες, στον στρατό και την αστυνομία και φυσικά χωρίς εκλογή αλλά με κλήρωση.  Ακόμα και η εμφάνιση των δημαγωγών- εξουσιαστών είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί  με τακτικό  δικαίωμα ομιλίας στις συνελεύσεις . Αυτά με συντομία σημαίνουν πως είναι τρομερά δύσκολο να αποτρέψεις την εμφάνιση της κρυφής εξουσίας  και μια κατά τα φαινόμενα δημοκρατία να άγεται και να φέρεται από λίγους.
5-      Παρόλο που μιλάμε για δημοκρατία και το δικαίωμα της πλειοψηφίας (κατά τη γνώμη μου ενισχυμένης ), να αποφασίζει ότι θέλει (κατά τη γνώμη μου με συναινετικό τρόπο ανάμεσα στους πλειοψηφούντες- μειοψηφούντες), εμείς οι ίδιοι θέτουμε όρια και προϋποθέσεις που μπορεί η πλειοψηφία να μην έθετε~ π.χ. μπορεί να μην θεωρούσε σωστό να κατέχουμε όλοι όπλα. Αυτό το κάνουμε γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως  η κατοχή της ένοπλης – πολιτικής είναι βασική προϋπόθεση της δημοκρατίας. Με λίγα λόγια βάζουμε οι ίδιοι προαπαιτούμενα και δεν θεωρούμε πως αρκεί να μαζευτούμε πολλοί για να λύσουμε το πρόβλημά μας.
6-      Μετά από όλα αυτά, θεωρώ πως είναι αδύνατη η κατάργηση της ολιγαρχίας και η διατήρηση της δημοκρατίας (γιατί η εγκαθίδρυση είναι απλούστερη- παρόλο που και τα δύο μου φαίνονται όνειρα), χωρίς την κατοχή όλων των εξουσιών. Και η κατοχή όλων σημαίνει κατοχή και της εξουσίας μέσα στην εκκλησία, ώστε η πίστη να είναι υπόθεση του καθενός και όχι ο φερετζές της τυραννίας. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα και μπορεί ο καθένας να σκεφτεί ανάλογα πράγματα για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την οικονομία κτλ. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε το σταλινικό ή κάποιο μαρξιστικό μοντέλο, σημαίνει πως  πρέπει να μοιράσουμε τις εξουσίες σε πολλά μερίδια, ώστε να μην συγκεντρώνονται.  Μήπως λοιπόν πρέπει να θέσουμε και αυτές τις προϋποθέσεις;


«Β»:  Είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράψεις.
Από την πλευρά μας υπάρχουν κάποιες απαντήσεις πάνω στα διάφορα θέματα που θέτεις.

* Εμείς πιστεύουμε ότι οι σημαντικές εξουσίες δεν είναι μόνο η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική και η οικονομική. Σημαντική είναι επίσης και η ιδεολογική.
Περιληπτικά να πούμε ότι πρώτη από άποψη ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ σημασίας είναι η ένοπλη εκτελεστική. Η αυτόφωτη εξουσία είναι η ένοπλη εκτελεστική. Οι άλλες είναι ετερόφωτες. Με την κατάκτηση της πρώτης γίνεται «αυτόματη» κατάκτηση και των άλλων εξουσιών  αφού ο κάτοχος της πρώτης έχει τη δύναμη να θέτει τους όρους λειτουργίας των άλλων εξουσιών σύμφωνα με τη θέλησή του. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ είναι η κατάκτηση της δυνατότητας για κατοχή και ΟΛΩΝ των άλλων εξουσιών. Και αντίστροφα. ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ.  Το «κεφάλι του φιδιού» είναι λοιπόν η ένοπλη εκτελεστική ή η ένοπλη εκτελεστική είναι το άλογο μπροστά από το κάρο.   Όποιο υποκείμενο δεν κατέχει αυτή την εξουσία δεν μπορεί να κατακτήσει καμιάν άλλη. Πχ Τις ιδεολογικές προδιαγραφές και τους όρους ανισηγορίας  σε εκπαίδευση, ΜΜΕ, θρησκείες κλπ, δηλαδή πράγματα που διαμορφώνουν την κοινωνική συνείδηση στο μεγαλύτερο ποσοστό της, μπορεί να τα θέσει μόνο όποιος κατέχει την ένοπλη εκτελεστική. Όλα τα πιο πάνω, σε συνδυασμό με την απειλή χρήση βίας προς τους υπηκόους  καθορίζουν τις κυρίαρχες ιδεολογικές παραμέτρους μέσα στην κοινωνία.
Ακόμα και από μόνη της η απειλή χρήσης βίας ή και η χρήση βίας μπορεί να καθορίσει τις ιδεολογικές παραμέτρους. Πως μπορεί να το κάνει αυτό; Η απειλή χρήσης βίας γεννά τον ΦΟΒΟ στην κοινωνική συνείδηση. Ο φόβος, σαν αρνητικό συναίσθημα, στην πλειονότητα των ανθρώπων θα οδηγήσει στην αποδοχή της υπάρχουσα κατάστασης, της υπάρχουσας ιδεολογίας. Ο φόβος  παράγει την ιδεολογία της αποδοχής  για αποφυγή των πιθανών αρνητικών επιπτώσεων στο άτομό τους.  Οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο  « να κάνουν την ανάγκη φιλότιμο»,  δηλαδή  να ιδεολογικοποιήσουν την επιλογή της υποταγής τους εξ αιτίας του φόβου τους για να αποφεύγουν έτσι και πιθανές συγκρούσεις με τη συνείδησή τους  και την μη αποδοχή του εαυτού τους σαν φοβισμένη ύπαρξη .  (Στη βάση του έχει κάτι κοινό με «το σύνδρομο της Στοκχόλμης» ή είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.)
Και όταν ένας λαός φθάνει κοντά στην βρύση για να πιει νερό τότε οι ολιγαρχικοί χρησιμοποιούν τον φόβο και τον τρόμο της βίας για να παράξουν την ιδεολογία  του ωφέλιμου της υποταγής.
Αυτό το γνωρίζει καλά η ολιγαρχία. Έτσι για να για να προφυλαχτεί καλύτερα βάζει δικούς της να προβάλουν την ιδεολογία του ρεφορμισμού. Γιατί γίνεται αυτό και τι επιτυγχάνεται;
Η ολιγαρχία ας πούμε ότι παίρνει πολύ αρνητικά μέτρα για το λαό. Κάποτε ο λαός θα μπορούσε δυνητικά να κατευθυνθεί, να επιτεθεί στο κέντρο της ισχύος της δηλαδή στην ένοπλη εκτελεστική. Ένα τείχος θα πρέπει να μπει μπροστά. Η Ιδεολογία του ρεφορμισμού. Αυτή βασίζεται σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που έχει την ψυχολογία  του φοβισμένου αλλά ταυτόχρονα θα ήθελε το κοινωνικό καλό ή μια άλλη καλύτερη κοινωνία. Δεν θα ήθελε αυτό το σύστημα που του μπλοκάρει τη ζωή.
Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά καλύπτονται πλήρως από την ιδεολογία του ρεφορμισμού. Από τη μια απομακρύνει τον ατομικό φόβο και από την άλλη συντηρεί ελπίδες (φρούδες).
Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι των πληθυσμών μπαίνει στην αναμονή των σταδιακών κατακτήσεων (ανύπαρκτων αντικειμενικά).  Δεν θα έχει προσανατολιστεί συνειδησιακά και οργανωτικά στην επαναστατική αλλαγή. Έτσι σε περιπτώσεις που το ολιγαρχικό σύστημα περνά πολύ μεγάλη κρίση και  οι άνθρωποι εξαθλιώνονται,  οι λαοί δεν επαναστατούν. Τους έχει αφαιρεθεί όλα  τα προηγούμενα χρόνια ο πραγματικός στόχος για την απελευθέρωσή τους (κατάκτηση ένοπλης εκτελεστικής) και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ένα συλλογικό υποκείμενο με τέτοιο πρόταγμα, με τόσα μέλη και τέτοια οργάνωση ώστε να το ακολουθήσουν στις καταστάσεις μεγάλων κρίσεων και εξαθλιώσεων. Πρακτικά και περιληπτικά.  Θα πρέπει να υπάρχει ένα τέτοιο συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο με πεντακάθαρο και ελκυστικό πρόταγμα που να συσπειρώνει και να οργανώνει ένα κάποιο (έστω και μικρό αλλά σημαντικό) μέγεθος εργαζομένων και όπου όλη την προηγούμενη περίοδο θα έχει επικοινωνήσει στη λαϊκή συνείδηση το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ και το εφικτό της πραγμάτωσής του (αν νικηθεί η ολιγαρχία). Τότε σε περίοδο κρίσης είναι πάρα  πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, ότι σύντομα θα συσπειρώσει και ένα άλλο τμήμα του λαού που προηγουμένως ήταν φοβισμένο. Η κρίση και η εξαθλίωση ΝΙΚΑ το φόβο. Όταν δεν υπάρχει αυτό το υποκείμενο με τέτοια προοπτική, οι περισσότεροι από τους προηγούμενους φοβισμένους νικούν το φόβο τους και οδηγούνται στην αυτοκτονία ή σε άλλες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. (Πχ η κρίση της κατοχής έκανε την πλειοψηφία του λαού να νικήσει εκείνους τους φόβους που τον οδηγούσαν σε απάθεια σε άλλες εποχές.)
Περιληπτικά αυτός είναι ο επαναστατικός δρόμος. Κάποιοι σήμερα τον αρνούνται όχι με την λογική αλλά από φόβο.
Ο ρεφορμισμός είναι ο χειρότερος δήμιος των λαών. Είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια το ίδιο παραμύθι και ΤΕΛΙΚΑ  οι λαοί είναι ΑΚΟΜΑ υπό την εξουσία των ολιγαρχικών!!!!!!  Και τούτο γίνεται  με τη σημαντική βοήθεια του ρεφορμισμού προς το σύστημα. Επίσης υπάρχει και η απάτη των μικροκατακτήσεων  όπου αυτές γίνονται τελικά μόνο κάτω από  την απειλή κατά της ύπαρξης της ολιγαρχίας, μόνο κάτω από την απειλή ενός αντίπαλου δέους. (Δες «οπωσδήποτε» το κείμενο «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ» όπου υπάρχουν αναφορές και για την απάτη του ρεφορμισμού.)


 Η πραγματικότητα είναι ότι ΌΛΕΣ οι μικροκατακτήσεις των λαών μπορούν να παρθούν πίσω ανά πάσα στιγμή όταν αυτές είναι επιζήμιες ή επικίνδυνες για τη ζωή της  ολιγαρχίας  σε μια άλλη δεδομένη ιστορική στιγμή. Και όταν παίρνονται πίσω, οι ρεφορμιστές ξανά μανά το τροπάρι τους. Πάλι «αγώνες» για κάποιες μικροκατακτήσεις. Σαν το Σίσυφο έχουν κάνει τους λαούς. Οι ηγέτες ρεφορμιστές είναι συνειδητοί υπηρέτες του ολιγαρχικού συστήματος, συνειδητοί εγκληματίες και τους ακολουθούν άτομα που θέλουν μεν κάτι καλύτερο για την κοινωνία αλλά  στο βάθος της ψυχής τους είναι φωλιασμένος ο φόβος. Τους ακολουθούν τα πιο φοβισμένα άτομα της κοινωνίας που ταυτόχρονα θα ήθελαν και κάτι καλό γι αυτήν.  ‘Ετσι ιδεολογικοποιούν την ανύπαρκτη ελπίδα τους, ιδεολογικοποιούν τις προτάσεις τους για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την αδυναμία τους στην αντιμετώπιση  ( κάθε είδους)  φόβου στην προσωπική τους ζωή.

*Ο Επίκουρος όμως λέει ότι η καθημερινή εναντίωση στους φόβους είναι ο μόνος δρόμος για την προσωπική ευδαιμονία στη σύντομη ζωή του ανθρώπου.

* Ας υποθέταμε ότι κατορθώναμε το 99% του λαού έπαυε να ακολουθεί μια θρησκεία.  Δεν πίστευε. Τι θα γινόταν μέσα στην κοινωνία; Θα εφαρμοζόταν τελικά η θέληση του λαού σε κάθε συγκεκριμένο θέμα ή θα εφαρμοζόταν  πάλι η θέληση εκείνων που θα κατείχαν την ένοπλη εκτελεστική;

* Μου γράφεις αν και οι  φασίστες θα είναι ένοπλοι στην δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) κλπ. Όμως μερικές φορές θα πρέπει να προεκτεινόμαστε στο αύριο με τους όρους του αύριο και όχι με τα δεδομένα του σήμερα. Δηλαδή αν ο λαός επαναστατούσε στην πλειοψηφία του (και νικούσε) θα σήμαινε ότι τέτοιες αντιδραστικές συλλογικότητες ή θα είχαν εξαφανιστεί τελείως είτε θα είχε μειωθεί η δύναμή τους κατά πολύ. Εκτός αυτού αν είχες προσέξει στα ΥΓ του κειμένου «ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»  θα είχες δει αυτό:


(ΥΓ 3.

Φυσικά, μετά τη νίκη της λαϊκής επανάστασης η πλειοψηφία του λαού θα αποφασίσει για τους όρους και τις προδιαγραφές που θα πρέπει να έχουν οι πολίτες για να μπορούν να φέρουν όπλα. 

α. Πιθανόν να αποκλειστούν εκείνοι που δεν δύνανται να φέρουν όπλα για λόγους υγείας ψυχικής ή σωματικής.

β. Για λόγους προάσπισης της δημοκρατίας  από τους ντόπιους και ξένους εχθρούς της, να αποκλειστούν όλοι εκείνοι που κατά την περίοδο της επανάστασης εναντιώθηκαν έμπρακτα στην επανάσταση και υπάρχει κίνδυνος να συνεχίζουν να εναντιώνονται σε αυτή κοκ..

γ. Στους ολιγαρχικούς στρατούς θήτευαν και αντίπαλοι του συστήματος αλλά αυτό δεν ανησυχούσε τόσο το σύστημα.....)



* Για τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες δες ξανά όταν έχεις χρόνο το κείμενο «ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»


«Α»: Συμφωνώ με όλη σου την απάντηση. Θα ήθελα όμως κάτι ακόμα. 
Λες πως: Με την κατάκτηση της πρώτης γίνεται «αυτόματη» κατάκτηση και των άλλων εξουσιών  αφού ο κάτοχος της πρώτης έχει τη δύναμη να θέτει τους όρους λειτουργίας των άλλων εξουσιών σύμφωνα με τη θέλησή του. Συμφωνώ , βλέποντάς το με τον παρακάτω τρόπο Η ένοπλη, επιτρέπει την κατάκτηση της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής. Και σίγουρα η κατάκτηση της φυσικής έχει σαν στόχο την κατάκτηση της πολιτικής με πραγματική στόχευση την οικονομική ανακούφιση του λαού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο λαός έχει σαν στόχο του την κατάκτηση της οικονομικής εξουσίας με όρους αποτροπής συγκέντρωσης οικονομικής δύναμης και σίγουρα ούτε της πνευματικής. Αν λοιπόν πιστεύουμε πως η δημοκρατία σαν αντιολιγαρχικό πολίτευμα που εμφανίζεται ως η μόνη πιθανότητα καλυτέρευσης της ζωής των ανθρώπων, προκειμένου να μην εκφυλιστεί, χρειάζεται να εξασφαλίσει ότι καμία μορφή δύναμης-εξουσίας δεν πρόκειται να συγκεντρωθεί στα χέρια λίγων, αν λοιπόν το πιστεύουμε αυτό, δεν πρέπει να δηλώσουμε από την αρχή αυτή μας την πίστη που στο κάτω κάτω αποδεικνύεται εμπειρικά; Δεν πρέπει να προβάλουμε τις ανάγκες της δημοκρατίας και να μην εθελοτυφλούμε θεωρώντας πως το μόνο που έχει να κάνει ο λαός είναι να επαναστατήσει; Γιατί να μην συμπεριλάβουμε όλες τις εξουσίες στα προαπαιτούμενα; Υπάρχει κάποιος λόγος τον οποίο δεν καταλαβαίνω;

Παρόλο που καταλαβαίνω ότι το άλογο είναι η ένοπλη- πολιτική και το κάρο η οικονομική και πνευματική, νομίζω πως είναι βασικό σε κάθε αναφορά στην ανάγκη κατοχής της ένοπλης -πολιτικής, να γίνεται αναφορά και στις άλλες δύο ως απαραίτητες για την ύπαρξη και διατήρηση της ολιγαρχίας-δημοκρατίας. Σου στέλνω ένα σύνδεσμο, όπου μπορείς να παρατηρήσεις ότι η αρχαία Αθήνα παρόλο που έφτασε κοντά στην δημοκρατία δεν την ακούμπησε. Η ΓΗ  και οι δούλοι, αλλά κυρίαρχα η ΓΗ, ήταν το μέσον παραγωγής και οι φτωχοί πάλευαν να τα ιδιοποιηθούν χωρίς ποτέ να τα καταφέρουν παρόλο που ήταν πολλοί και υπερψηφούσαν. Ο λόγος όπως θα δεις είναι προφανής και είναι αυτός που αναφέρεις κι εσύ, το ότι οι ολιγαρχικοί- πλούσιοι κατείχαν τα ανώτερα στρατιωτικά αξιώματα, τα άλογα και τα όπλα της εποχής, όσο πιο φτωχός τόσο πιο άοπλος. Επειδή όμως ήταν και φτωχοί και ακτήμονες-  δεν κατείχαν την οικονομική εξουσία δηλαδή, δεν μπορούσαν και να εφοδιαστούν με όπλα, δεν είχαν την παραμικρή δύναμη παρά μόνο σέρνονταν πίσω από τους στρατηγούς, δημαγωγούς που ήταν κατά βάση, οι έχοντες. Το ότι δεν υπήρξε επανάσταση μέσα στη δημοκρατία, δεν υπήρχαν φωνές υπέρ του αναδασμού της γης και αν υπήρχαν δεν ακούγονταν, δείχνει ότι υπήρχε σοβαρό ιδεολογικό πρόβλημα. Ιδεολογία κυρίαρχη η οποία δεν επέτρεπε σε κανέναν να σκεφτεί πως ο πλούτος πρέπει να δημευτεί και να μοιραστεί.
Αυτή η ιδεολογία επικρατεί ανάμεσα στους εραστές της αμεσοδημοκρατίας και γενικά η δημοκρατία θεωρείται πολιτικό σύστημα ξεχωριστό από την οικονομία.http://www.hellinon.net/NeesSelides/AthensOrganosi.htm
Δημοκρατία ή όπως σκατά την λένε λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις 4 εξουσίες κι επαναλαμβάνω πως δεν χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας το κομμουνιστικό μοντέλο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν τονίζετε σαφώς και με φωναχτό τρόπο αυτό που ίσως είναι κόλλημά μου, αλλά ας βρεθεί κάποιος να μου το καταρρίψει. 
Τώρα η απρόσωπη αρχή, απλά δεν είναι πρόσωπο, δεν είναι έμβιο, αλλά η απόφαση των πολλών που να χαράζει ένα γενικό δρόμο, το σύνταγμα δηλαδή που δεν θα μπορεί να παραβιαστεί ούτε από τους πολλούς. Αυτή είναι η απρόσωπη αρχή που πρέπει να θέτει κάποιους περιορισμούς γιατί όπως σου έχω πει, είμαι πεπεισμένος από το αθηναϊκό παράδειγμα πως το πράγμα ξεφτίζει , τα ψηφίσματα αναιρούν τους νόμους και η υπόθεση καταντά αναρχία. Δεν πιστεύω στην ανθρώπινη καλοσύνη, σοφία, αλληλεγγύη που θα φανερωθεί όταν οι πολλοί πάρουν την εξουσία και τη διαλύσουν.
Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθω με την τελευταία μου απορία περί δημοκρατικής ελευθερίας ή ανάγκης ύπαρξης απρόσωπης αρχής υπεράνω της πλειοψηφίας.



«Β»: Καταρχήν εγώ όσο είμαι στο κίνημα δεν έχω συναντήσει πολλούς – αλλά πάρα πολύ ελάχιστους - που να μην επιθυμούν να επιβάλλουν αυτοί τη θέλησή τους σε άλλους ανθρώπους, ή να μη θέλουν κάποιοι άλλοι λίγοι  να επιβάλλονται στην πλειοψηφία  του λαού, ή ακόμα και να είναι καλοπροαίρετοι να μην έχουν προσκολληθεί σε ολιγαρχικές αντιλήψεις.

Σε πολλά κείμενά μας υπάρχουν πολλές αναφορές για όλες τις εξουσίες.
Κάποιες αναφορές στους Μαρξ-Ένγκελς:

1) Ο Ένγκελς στο κείμενό του για την κριτική του προγράμματος της Ερφούρτης, γράφει:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΑΧΑ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αυτή είναι μάλιστα μια ιδιότυπη μορφή (εννοεί πολιτικού συστήματος) για ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
2) Απόσπασμα του Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:
« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει  παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής  υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν
 ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία». 
3) Ο  Μαρξ  στο βιβλίο του για την Παρισινή κομούνα γράφει το πιο κάτω απόσπασμα:
 «Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα  η  παρούσα κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξηθα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες  και από μια σειρά από  ιστορικές διαδικασίες (προτσές),  που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά  μα να απελευθερώσει μόνο εκείνα τα στοιχεία της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους  της αστικής  κοινωνίας που καταρρέει."
Φυσικά και θέλουμε όλες τις εξουσίες να τις κατέχει ο λαός! Αυτό φαίνεται και από το όνομα του κόμματος:
Επαναστατικό=όχι ρεφορμιστικό
Κοινοτιστικό=Όλες οι εξουσίες στην κοινότητα – λαό
ΟΕΝΔΕΛ=κομμούνα=δημοκρατική ρεπούμπλικα=μοχλός για την ανατροπή των οικονομικών βάσεων που πάνω τους στηρίζεται η ταξική κυριαρχία.(άρα το περιβάλλον - προϋπόθεση που μόνο μέσα σε αυτό, μπορεί να επιτευχθεί σε βάθος χρόνου η αταξική κοινωνία)
Η ιδιαίτερη μνεία που κάνουμε στην ένοπλη εκτελεστική καταδεικνύει τη σημαντικότητά της και ότι θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος ενάντια στο ολιγαρχικό σύστημα.
 Τα κομμουνιστικά – δημοκρατικά κόμματα και συλλογικότητες  μέσα στο περιβάλλον (μοχλό) της πραγματικής δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα – ΟΕΝΔΕΛ θα αγωνίζονται και θα προτείνουν λύσεις στο λαό για να πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο στο σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής) και την αταξική κοινωνία.

Για την αναφορά σου στην απρόσωπη αρχή. Αυτό μου φαίνεται ολιγαρχική – πλατωνική αντίληψη. Θα πω μια κουβέντα πριν μου το αναλύσεις. Τι σημαίνει αυτό; Θα βάλουμε μια μειοψηφία θεματοφύλακα αξιών; Μα τότε αυτή η μειοψηφία θα γίνει νομοτελειακάνέα κυρίαρχη τάξη και τύραννος του λαού.



Σε πάνω από 100 κείμενά μας  λέμε ότι ο λαός θα πρέπει να κατακτήσει όλες τις εξουσίες. Ένοπλη, νομοθετική δικαστική, οικονομική.
*Αυτό το συμπυκνώσαμε τελικά στον τίτλο μας. ΕΚΚ-ΟΕΝΔΕΛ.
Αρχικά μπαίνουν τα στοιχεία της ταυτότητας και του απώτερου σκοπού. Δηλαδή πρώτα βάλαμε τη λέξη Επαναστατικό σαν στοιχείο της ταυτότητάς μας για να διαχωριστούμε από το ρεφορμισμό ο οποίος λειτούργησε ανασταλτικά και αποτρεπτικά για την κατάκτηση της εξουσίας από τους λαούς εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το αναφέρουμε σαν πρώτο σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Μετά έρχεται το κοινοτιστικό. Ο κοινοτισμός -κομμουνισμός δηλώνει ότι ο απώτερος μεγάλος σκοπός μας είναι η αταξική κοινωνία (οικονομική εξουσία του λαού). Μετά βάλαμε το άλλο στοιχείο της ταυτότητάς μας. Βάλαμε τη λέξη κόμμα δηλαδή τη συλλογικότητα που έχει για απώτερο σκοπό την οικονομική ισότητα, την αταξική κοινωνία (δια του επαναστατικού δρόμου).
Μετά όμως την παύλα έρχεται το ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς). Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας –εξουσίας του λαού. Το περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της δημοκρατικής ρεπούμπλικα. Και η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι  ο πρώτος μεγάλος ΣΤΑΘΜΟΣ, το μοναδικό ΜΕΣΟΝ-πολίτευμα, ο μοναδικός ΜΟΧΛΟΣ για να μπορέσουν οι λαοί να κατακτήσουν και την οικονομική εξουσία. (Εντός αυτών των εξουσιών, η πιο σημαντική για να κατακτηθεί πρώτα είναι η ένοπλη εκτελεστική και γι αυτό θα πρέπει να ενημερώνουμε τους λαούς).
*Τα κοινοτιστικά ή και τα διάφορα εργατικά κόμματα θα υπάρχουν και θα αγωνίζονται μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα για να διαμορφώνουν κατάλληλα την κοινωνική συνείδηση (όντως αδιαμόρφωτη όπως λες) ώστε να επιλέγει αλλαγές μέσα στις παραγωγικές σχέσεις που θα οδηγούν σταδιακά στο να αποκτήσει και την οικονομική εξουσία. Τότε ότι θα θέλει για την οικονομία η πλειοψηφία, θα πραγματώνεται γιατί την εξουσία θα την έχει ο λαός. Σήμερα ό,τι και να θέλει η πλειοψηφία δεν πραγματώνεται. Πραγματώνεται ότι θέλει μια μειοψηφία γιατί κατέχει πριν από όλα τη δύναμη επιβολής (ένοπλη εξουσία). Γι αυτό η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι το μοναδικό μέσον για να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές στον οικονομικό τομέα ώστε να περάσει πλήρως και η οικονομική εξουσία στους λαούς.



«Α»: Δεν διαφωνώ με όσα γράφεις. Αναγκαστικά, θα πάει όπως το περιγράφεις. Αυτό όμως που πιστεύω , είναι το ότι θα πρέπει να προπαγανδίζουμε το θέμα της οικονομικής, ταυτοχρόνως με την πολιτική και ένοπλη. Δηλαδή να μην κάνουμε μισή δουλειά. Στο δρόμο που συζητάω, όχι βέβαια με αριστερούς αλλά με κανονικούς νοικοκυραίους, αργά ή γρήγορα, ίσως και με χίλια βάσανα, δέχονται πως θα ήταν δυνατόν να υπάρξει μια μορφή δημοκρατίας χωρίς τους ολιγαρχικούς. Τώρα, όσον αφορά την οικονομική εξουσία  ούτε που πάει το μυαλό τους πως θα μπορούσαν να κερδίσουν κάτι παραπάνω από μια μικρή αύξηση ή λιγότερους φόρους. Θεωρούν τους πλούσιους απαραίτητους για την επιβίωση των πολλών και δεν αντιλαμβάνονται τι δύναμη πολιτική παρέχει η συγκέντρωση πλούτου. Τέλος πάντων, έχεις δίκιο, έτσι γίνεται όπως το περιγράφεις, αλλά από τη στιγμή που προπαγανδίζουμε κάτι τόσο ριζοσπαστικό όπως η ένοπλη, γιατί να μην συμπεριλαμβάνουμε ως απαραίτητες και τις 4 εξουσίες.


«Β»: Συμφωνούμε σε αυτό το βασικό θέμα. Τώρα απλά κάνω μερικές διευκρινήσεις.
Όντως θα πρέπει από τα τώρα να αναφερόμαστε σε όλες τις εξουσίες.
Στο
 blog μας αναφερόμαστε πολλές φορές ενάντια στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, ενάντια στην υπάρχουσα πολιτικοοικονομική  εξουσία.
Υπάρχουν και πιο ειδικές αναφορές όπως «τι είναι ο ιδιώτης και η ιδιωτική πρωτοβουλία», «ο καρκίνος και οι μαζικές δολοφονίες του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος», «η κοινοτική-δημοτική οικονομία απάντηση στην κρίση», «με μαθηματικά δημοτικού πως δημιουργήθηκε η κρίση»:

 κοκ.
Στον τίτλο μας το «κοινοτιστικό» δηλαδή την αυτοδιαχειριζόμενη οικονομία το θέτουμε σαν απώτερο μεγάλο σκοπό.
Πρέπει απαραίτητα να γίνονται αναφορές για μια άλλη οικονομία (αυτοδιαχειριζόμενη) γιατί όσο πιο πολύ πληθυσμός ασπάζεται αυτή την προοπτική, πριν την κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα, τόσο πιο γρήγορα θα γίνονται μετά οι σε βάθος αλλαγές.
Απλά, οι αναφορές στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να υπερισχύουν σήμερα σε ποσότητα γιατί  αυτό έχει να κάνει με την πρακτική δυνατότητα στην προσέγγιση της κοινωνικής συνείδησης. Εξηγούμαι: Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορεί να σκεφτεί απευθείας ένα άλλο οικονομικό μοντέλο. Την συνείδηση αυτή νομίζουμε ότι την προσεγγίζουμε καλύτερα μέσα από τα καθημερινά μεγάλα προβλήματα που βιώνει. Πχ μείωση των μισθών ή συντάξεων κλπ. Πάνω σε αυτά τα θέματα παρότι κινητοποιείται, παρότι ξέρει ότι η πλειοψηφία δεν τα αποδέχεται, αυτή η πλειοψηφία τελικά τα βιώνει αναγκαστικά. Εδώ κάνουμε την επέμβαση στη συνείδησή του με διάφορες ερωτήσεις – προβληματισμούς. Όπως «γιατί δεν πραγματοποιείται ποτέ αυτό που θέλει ο λαός; Γιατί μας στέλνουν τα ΜΑΤ» κλπ;. Σε τούτο το σημείο πάμε να αναδείξουμε ότι η εξουσία (πολιτικοοικονομική) είναι στα χέρια των λίγων. Μέχρι εδώ, στις συζητήσεις,  οι περισσότεροι το αποδέχονται. Σε τούτο το σημείο θέτουν το θέμα «αν μπορεί πρακτικά η πολιτική εξουσία να είναι στα χέρια του λαού». Εμείς του δίνουμε την απάντηση που έχουμε.
Όσων η συνείδηση φθάνει να αποδεχθεί  το νέο πρόταγμα τότε αποδέχεται ότι και στην οικονομία θα πρέπει ο λαός να αποφασίζει τι θα παράγεται, πως θα παράγεται, πόσο θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται. Έπειτα από αυτό το γενικό, οι λιγότεροι, θα θελήσουν να μπουν βαθύτερα και να μάθουν για τις αντιθέσεις του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού, πχ νόμος πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους κοκ και να αναζητήσει γενικές βασικές αρχές μιας άλλης οικονομίας της κοινοτιστικής κοινωνίας. Δυστυχώς οι περισσότερες συνειδήσεις για να διαφοροποιηθούν από τις ολιγαρχικές αντιλήψεις πρέπει να περάσουν (χοντρικά) από αυτά τα στάδια εξέλιξης. Και το κάθε στάδιο είναι «επώδυνο», θέλει υπομονή και συντριπτικά λογικά επιχειρήματα.
Οι άνθρωποι έχουν υποστεί μια τεράστια πλύση εγκεφάλου από τη νηπιακή ηλικία μέχρι την ενηλικίωση. Ο μόνος τρόπος να κάνουμε κάτι  σήμερα είναι να θωρακιστούμε με υπομονή,  με τα «υπερόπλα» της λογικής, τα «υπερόπλα» των επιχειρημάτων, το «υπερόπλο» της «ηθικής» του προτάγματος, τα «υπερόπλα» για κάθε θέμα, ακόμα και για το πιο «δευτερεύον».
Την κοινωνική συνείδηση την ελέγχει η ολιγαρχία. Ακόμα και για ένα διάστημα μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα η κοινωνία θα είναι αστική. Οι άνθρωποι θα φέρουν τις περισσότερες αστικές αξίες στο νέο σύστημα.
Ο αγώνας δεν σταματά εδώ. Η κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα θα είναι ένας σημαντικός σταθμός που θα αλλάζει σημαντικά τις βάσεις του πολιτισμού αλλά δεν είναι το τέλος του. Σημαντικοί σταθμοί στην ανθρώπινη ιστορία ήταν πολλοί. Πχ η χρήση της φωτιάς, κάποιες τεχνολογικές ανακαλύψεις κοκ.

ΥΓ Αντιμετωπίζουμε σήμερα όχι μόνο την κοινωνική συνείδηση των ζωντανών αλλά και των νεκρών. Όπως έλεγε ο Μαρξ:

«
Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών»

«Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει στην αρχή πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίζει να χειρίζεται τη ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ' αυτήν».


 .................................

19 Ιουλίου 2016

24/ΙΟΥΛΙΟΥ/1974. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.




Αυτές τις μέρες, με την επέτειο της πτώσης της χούντας των συνταγματαρχών όλα τα ολιγαρχικά καθάρματα της Χώρας θα μιλούν για «42 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας». 
Σαράντα δύο χρόνια πέρασαν από την πτώση της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και την αντικατάστασή της από την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
(Δικτατορία σημαίνει επιβολή-υπαγόρευση και δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μορφή πολιτικού συστήματος. Και όταν οι ανόητοι της ΕΡΤ μιλάνε για «επιβολή της δικτατορίας» είναι σαν να λένε τη φράση «αμφότεροι και οι δύο».)

Η χούντα των πανανόητων συνταγματαρχών (που οι ίδιοι οι χουντικοί την ονόμαζαν δημοκρατία!!!! όπως δημοκρατία ονομάζουν οι σημερινοί ολιγαρχικοί τον κοινοβουλευτισμό), των πιο αμόρφωτων και διεστραμμένων ατόμων εκείνης της περιόδου δεν άντεξε περισσότερα από 7 χρόνια.
Χοντρικά, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εξής αιτιών:

α. Κάτω από το βάρος των πανηλίθιων οικονομικών πολιτικών της. (Πχ ενώ το εξωτερικό χρέος της χώρας που για 145 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους ήταν  1.110.000.000 δολάρια, μέσα σε 6 χρόνια (67-73) το πήγαν στα 2.700.000.000 δολάρια. Δηλαδή το υπέρ διπλασίασαν.
 Επίσης, ενώ το κρατικό  χρέος  ήταν 37 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, μέσα σε μόλις τρία χρόνια (67-70) το πήγαν στα 63 δισεκατομμύρια δραχμές.  
Και πληθωρισμός  το 1973 έφτανε το 40%!!
Οικονομικά δεδομένα που διεκδικούν για τα υποκείμενα που τα «πέτυχαν», ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ ανικανότητας και κουφιοκεφαλισμού.  – Πηγή ΒΗΜΑ 20/10/73)

β.  Κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της διάλυσης του αξιόμαχου του στρατού.

γ.  Κατέρρευσε από το φόβο της οικονομικής ολιγαρχίας μήπως  προκύψει ένα νέο πολυτεχνείο με άλλη δυναμική που θα στοχεύει  στη σύγκρουση με τους θεσμούς της ένοπλης βίας του κράτους.

* Στις 24 Ιουλίου του 74, η χούντα παραιτήθηκε. Η παραίτησή της ήταν πράξη αναγνώρισης  (από τους ίδιους τους φασίστες) του μεγέθους της ανικανότητάς τους και της παροιμιώδους  βλακείας τους.
Έτσι κάλεσαν τον Κ. Καραμανλή για να σώσει την αστική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία από τα χειρότερα. Κάλεσαν τους «πεφωτισμένους» ολιγαρχικούς  πολιτικούς για να σώσουν το συνολικό σύστημα δια μέσου του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Ποιες οι ομοιότητες
 και ποιες οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών ολιγαρχικών συστημάτων;
 Δηλαδή μεταξύ στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

 Κοινό στοιχείο τους είναι η ίδια η ουσία τους. 
Είναι η ολιγαρχική εξουσίαΚαι στις δύο αυτές μορφές οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στο λαό (για κάθε κοινωνικό θέμα). Στο βάθος εξυπηρετούν και οι δύο την οικονομική ολιγαρχία.
Οι εξουσιαστές είτε  είναι αιρετοί είτε  είναι αυθαίρετοι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι λίγοι θα επιβάλλονται πάνω στην πλειοψηφία του λαού.
(Πχ σήμερα  βιώνουμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.  Σχεδόν καμιά διαταγή – «νόμο» του κυνοβουλίου δεν την θέλει η πλειοψηφία του λαού. Και όμως του την επιβάλουν δια της βίας.)
* Ποιες οι διαφορές τους;Είπαμε ουσιαστικά ότι και τα δύο αυτά πολιτικά συστήματα  βγαίνουν από την ίδια μήτρα της ολιγαρχίας και έχουν τον ίδιο στόχο. Να καθυποτάσουν το λαό  και να υπηρετούν την οικονομική ολιγαρχία.
Όταν το σύστημα περνά μεγάλη κρίση και φαίνεται ότι κινδυνεύει πολύ, η ολιγαρχία προωθεί το σύστημα της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και όταν το σύστημά τους κινδυνεύει λιγότερο τότε ξαναφέρνουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

Πιο στέρεο όμως σύστημα για τους ολιγαρχικούς είναι η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ο βασικός λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί:

Όταν μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται για αρκετό καιρό στην εξουσία (πχ 3-4-5 χρόνια) τότε αρχίζει να φθείρεται σημαντικά στην κοινωνική συνείδηση (ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ).
Οι διάφορες πολιτικές που θα ακολουθεί,  αργά ή γρήγορα θα ζημιώνουν αρκετά πρώτα μια μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού και μετά κάποιες άλλες. Μετά λοιπόν από ένα χρονικό διάστημα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού θα εναντιώνεται συνειδησιακά τουλάχιστον στην αρνητική πραγματικότητα που βιώνει.

Αν λοιπόν αυτή η ομάδα που θα βρίσκεται στην εξουσία  είναι ΣΤΑΘΕΡΗ  (ένα κόμμα ή μια φούχτα στρατιωτικών) τότε οι πιθανότητες για να εξεγερθεί ένοπλα ο λαός και να χτυπήσει την καρδιά του συστήματος είναι μεγάλη. Θα είναι  ο ΣΧΕΔΟΝ πιο βασικός και ίσως ο μοναδικός αποτελεσματικός δρόμος για να απαλλαγεί από την εξουσία των εξουσιαστών του, των καταπιεστών του. Λόγω της μοναδικής εξουσίας η κοινωνική συνείδηση (εκ των πραγμάτων) πάει πιο βαθειά και κατευθύνεται όλο και πιο κοντά στο ΚΕΝΤΡΟ  του συστήματος, στην ένοπλη εκτελεστική.

Αυτή την πραγματικότητα τη διδάχθηκε ΠΟΛΥ καλά η ολιγαρχία και βρήκε τη σανίδα σωτηρίας της στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό – ολιγαρχικό πολυκομματισμό.
Τι συμβαίνει εδώ;  Υπάρχουν πολλά ολιγαρχικά κόμματα που σκοπό έχουν τη διαιώνιση της ολιγαρχικής εξουσίας (με τη μια ή την άλλη μορφή).
Μέσα λοιπόν  από τις ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές εκλέγεται (ας πούμε) ένα κόμμα. Αυτό φυσικά μετά από μερικά χρόνια θα φθαρεί. Η κοινωνική συνείδηση και κάτω από την πίεση της ολιγαρχικής προπαγάνδας, θα αποδώσει την αντιλαϊκή πολιτική αυτού του κόμματος, θα αποδώσει την (απόλυτα σίγουρη) αθέτηση των προεκλογικών και  ΑΠΟΛΥΤΑ  απατηλών ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ αυτού του κόμματος, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ αλλά σε κάποιες ανικανότητες κάποιων ηγετικών στελεχών του κόμματος.
Έτσι θα ελπίσει σε κάτι καλύτερο, προσανατολιζόμενος σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό κόμμα. Και όταν πάλι αυτή η ιστορία θα βγαίνει από καρμπόν,  η συνείδηση θα αποσπάται από την ΟΥΣΙΑ  του ολιγαρχικού συστήματος. Θα βρίσκει ελπίδες να έρχονται σε ένα τρίτο κόμμα ή σε ένα τέταρτο ή σε συνασπισμούς ολιγαρχικών κομμάτων ή σε αλλαγές των προηγούμενν «κακών» ηγεσιών αυτών των κομμάτων κοκ.  Έτσι θα περνούν τετραετίες, δεκαετίες .. και αιώνες, χωρίς η κοινωνική συνείδηση να μπορεί να φθάσει στο ΚΕΝΤΡΟ των αιτιών για τα δεινά της.

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ωφελεί το σύστημα και σε ένα άλλο τομέα.
Μια κοινωνία διαπαιδαγωγημένη στον ολιγαρχισμό, θα έχει πάντα έναν αριθμό υποψήφιων ολιγαρχικών μνηστήρων πολύ μεγαλύτερο από τις υψηλές θέσεις εξουσίας. Παλαιότερα η πάλη μεταξύ των ολιγαρχικών για την κατάληψη αυτών των θέσεων έπαιρνε πολύ συχνά μορφές εξοντωτικού ολοκληρωτικού πολέμου εντός του στρατοπέδου των ολιγαρχικών. Κάτι τέτοιο έφθινε ραγδαία το σύστημα. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν μια σανίδα (προσωρινής) σωτηρίας για την ολιγαρχία. Με τον κοινοβουλευτισμό επήλθε μια συμφωνία μνηστήρων και δια μέσου αυτής επετεύχθη άμβλυνση των ένδο ολιγαρχικών συγκρούσεων. Όλοι οι υποψήφιοι θα μπορούν πια να πάρουν τις ανώτερες θέσεις εξουσίας αν είναι ικανότεροι να κοροϊδεύουν το λαό με υποσχέσεις και αν δίνουν εγγυήσεις ότι θα υπηρετούν το οικονομικοπολιτικό σύστημα.
 Οι εκλογές είναι ένας τρόπος επιλογής των μνηστήρων της ολιγαρχικής εξουσίας. Ένας τρόπος πιο αποτελεσματικός, ας πούμε, από την κλήρωση γιατί με τις εκλογές ολιγαρχικού τύπου μπορεί πιο εύκολα να πέσει στην παγίδα ο λαός και να πιστεύει ότι αυτός με την ψήφο του κάνει κουμάντο στα κοινωνικά δρώμενα.

(Η υιοθέτηση του κοινοβουλευτισμού από την ολιγαρχία ήταν μια στρατηγικής και ιστορικής σημασίας κίνηση της.  Κίνηση σχεδόν «ρουά» ενάντια στα κινήματα για την εξουσία των λαών (δημοκρατία). Σε αυτή την παγίδα έπεσαν δυστυχώς πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές, οι οποίοι όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν (και μέχρι σήμερα) την ουσία της ολιγαρχίας και την ουσία αυτής της πολιτικής κίνησης αλλά και επιπλέον με τα ίδια τους τα χέρια ξερίζωναν και ξεριζώνουν τα μάτια τους με το να ονομάζουν δημοκρατία (αστική, αντιπροσωπευτική κλπ) την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ταυτόχρονα να μην θέλουν  να προτάξουν τους  θεσμούς της πραγματικής εξουσίας του λαού (δημοκρατίας).

Οι διαφορές των δίδυμων και σιαμαίων αυτών συστημάτων  βρίσκονται επίσης στην ποσότητα (και ενίοτε στην ποιότητα) των δικαιωμάτων που παρέχουν στους υπηκόους τους.
(ΔΙΚΑΙΩΜΑ
  είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  Η ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ  ΑΤΟΜΟ  για να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό του)
Κατά κανόνα, οι μεν αυθαίρετοι (οι της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) συμπιέζουν στο μέγιστο βαθμό την παροχή δικαιωμάτων προς τους υπηκόους τους (για να ξεπεράσουν την όποια κρίση της ολιγαρχίας δια της καταστολής).
Οι δε αιρετοί (κοινοβουλευτικοί) τους παρέχουν λίγα περισσότερα δικαιώματα.
Αλλά και πάλι αυτός ο διαχωρισμός δεν μπορεί να είναι απόλυτος. Όσων αφορά τα διάφορα δικαιώματα που παρέχονται στους λαούς και στις δύο πιο πάνω περιπτώσεις μοιάζουν με ακορντεόν που ανοιγοκλείνει. Αυτό εξαρτάται από την ύπαρξη και το μέγεθος του αντίπαλου δέους προς το σύστημα. Πχ στα εργασιακά υπάρχουν περιπτώσεις όπου κυβερνήσεις των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών δικτατοριών τα συμπίεσαν (όπως τελευταία) πολύ περισσότερο από ότι θα τολμούσαν να το κάνουν οι στρατιωτικές δικτατορίες και το αντίστροφο (πχ σήμερα οι κάτω των 25 ετών αμοίβονται με χαμηλότερα ημερομίσθια σε σχέση με τους μεγαλύτερους ενώ κάτι τέτοιο δεν υπάρχε στις στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες). Από την άλλη υπήρχαν και στρατιωτικές δικτατορίες που συμπίεζαν τα δικαιώματα πολύ περισσότερο σε σχέση με κάποιες κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες. Ο λόγος του "ακορντεόν" βρίσκεται από τη μια στις ανάγκες του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος και από την άλλη η ύπαρξη ή όχι ενός μεγέθους αντίπαλου δέους στην κάθε ιστορική στιγμή.

* ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Στη μεν ολιγαρχική στρατιωτική δικτατορία, οι ολιγαρχικοί ακόλουθοί της πιστεύουν ότι ο έλεγχος και η καθυπόταξη του λαού με περισσότερη βία μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  γιατί  με τη μεγάλη βία και το φόβο επιβάλεις καλύτερα την ετεροπειθαρχία. (Επομένως δώσε τους λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις)
Στη δε κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία - «πεφωτισμένη ολιγαρχία», πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
(Πιστεύουν ότι τον σκύλο δεν πρέπει  να τον έχει δεμένο μόνιμα με ένα λουρί ενός μέτρου. Χρειάζεται και κάποια λάσκα.  Θα πρέπει να τον έχεις δεμένο με ένα λουρί πέντε μέτρων και μία φορά τον χρόνο να τον βγάζεις και καμιά βόλτα για να κατουρήσει και για να ξεσκάει.
Αν δεν συμπεριφερθείς έτσι τότε σχετικά αρκετά σύντομα, ο σκύλος θα σου επιτεθεί για να σε κατασπαράξει.)
Πιστεύουν λοιπόν ότι η υπερβολική βία, θα φέρει  σχετικά σύντομα τη δυναμική αντιβία η οποία θα στοχεύσει στην εξαφάνιση της ύπαρξής σου, θα στοχεύσει στην συντριβή της δικής σου δύναμης δηλαδή στην συντριβή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας σου.
Και μια τέτοια συντριβή μπορεί να γίνει (κατά κανόνα) με την ένοπλη λαϊκή αντιβία.
Επομένως η μεγάλη συμπίεση των δικαιωμάτων των ατόμων οδηγεί νομοτελειακά (αργά ή γρήγορα) στη λαϊκή επανάσταση.
Οι «πεφωτισμένοι» ολιγαρχικοί έχουν διδαχτεί,  ως ένα βαθμό,  τους νόμους της ιστορίας,  τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και συμπεριφοράς.
Επομένως,  «με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού» μπορείς να έχεις όποια αποτελέσματα  θέλεις  και να επιβιώνεις μέσα  σε ένα  ασύγκριτα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.Άρα, με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού (και με μια βόλτα) μπορείς να αποφύγεις για πολύ  μεγάλο χρονικό διάστημα το θανατηφόρο δάγκωμα.
Με τα λίγα πάρα πάνω παρεχόμενα δικαιώματα,  όπως πχ το δικαίωμα (και όχι ελευθερία) της ανεμπόδιστης έκφρασης των προσωπικών απόψεων ή το δικαίωμα του συνέρχεσθε ή και το δικαίωμα (παγίδα) των  εκλογών των ολιγαρχικών (εκλογές νταβατζήδων) και σε συνδυασμό με την ανισηγορικής μορφής προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα ελεγχόμενα (από τους ιδίους) ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του λαού.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν ευκολότερα
:
α. Να ονομάσουν δημοκρατία (εξουσία του λαού) το ολιγαρχικό τους σύστημα. Μπορούν να εξαπατήσουν ευκολότερα το λαό ταυτίζοντας τα ελάχιστα επί πλέον παρεχόμενα δικαιώματα προς το λαό, με την ουσία του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας!!!!
(Στην πραγματικότητα το στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων  της δημοκρατίας και των πολιτικών συστημάτων της ολιγαρχίας δεν είναι ο όποιος αριθμός των παρεχόμενων δικαιωμάτων αλλά  το ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (και υποχρεώσεων) ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. Δηλαδή ποιο υποκείμενο ελέγχει την πηγή καθορισμού όλων των δυνατών  δικαιωμάτων. Ήτοι, ποιο υποκείμενο καθορίζει όλα τα δυνατά δικαιώματα; Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ;
(Γιατί πχ σήμερα να μην έχουν οι λαοί το δικαίωμα στις αποφάσεις για τη διαμοίραση του ετήσιου παραγόμενου πλούτου;
Γιατί να μην έχουν οι υπήκοοι το δικαίωμα σε φθηνό πετρέλαιο θέρμανσης και να έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο οι εφοπ-ληστές;
Τα δικαιώματα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο σήμερα είναι πολλές χιλιάδες και είναι όσα είναι τα θέματα που ρυθμίζονται με κανόνες από την εξουσία. Και από όλα αυτά οι υπήκοοι έχουν ελάχιστα.)

Εν κατακλείδι ποιο υποκείμενο κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία; Την έχουν οι λίγοι ή οι πολλοί;
(Όλοι οι ολιγαρχικοί σήμερα διαχωρίζουν τα πολιτικά συστήματα από τον αριθμό ή την ποιότητα των δικαιωμάτων για να εξαπατήσουν το λαό
 και ταυτόχρονα έχουν εξαφανίζει την έννοια του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας από το λεξιλόγιό τους. Όμως αν τους ρωτήσει κάποιος: ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ–δικαιώματα και υποχρεώσεις- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΈΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΤΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;
Εδώ θα απαντήσουν ολιγαρχία. Και αν στη συνέχεια τους ρωτήσει κανείς  "όμως εσείς  γιατί αποκαλείται τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία" τότε  θα αρχίσουν οι γλωσσοδέτες.
Σε αυτή την περίπτωση παθαίνουν τρικυμία εν κρανίω δηλαδή «κοκομπλόκο» και λένε ότι μα.. τους κατέβει.)

β.  Μπορούν ευκολότερα να προκαλέσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει κάποια εξουσία και ότι μπορεί να καθορίζει τη ζωή του με τη σωστή στάση και τις σωστές επιλογές του (ενώ στην πραγματικότητα τελικά θα γίνεται πάντα αυτό που θέλει μια μειοψηφία).
Έτσι μπορούν να κάνουν τους υπηκόους να νιώσουν το ολιγαρχικό σύστημα σαν  δική τους εξουσία (δημοκρατία) και άρα δεν είναι σωστό να επιτίθενται σε κάτι που είναι δικό τους  αλλά αντίθετα θα πρέπει να το προστατεύουν!!!

γ. Έτσι αποκλείουν ευκολότερα από τη σκέψη (και σε μεγαλύτερο ποσοστό) του λαού  αυτό που φοβούνται περισσότερο δηλαδή την προοπτική της ρήξης του λαού με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία του ολιγαρχικού συστήματος αφού αφήνει σε μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι στο υπάρχον σύστημα αν επιλέξεις το κατάλληλο ολιγαρχικό πρόσωπο ή κόμμα, μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις χωρίς κούραση και προσωπικούς κινδύνους ή ακόμα ότι οι  διαδηλώσεις και απεργίες αρκούν  για να μπορέσεις να καλυτερεύσεις και  να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις (αφού θα κατακτάς διαρκώς νέα πράγματα).

Στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό, περασμένο όμως στη λαϊκή συνείδηση σαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν έχει πλέον λογική η δυναμική αντιπαράθεση με το σύστημα. Και αυτή τη λογική πάνε να την περάσουν και υποσυνείδητα και συνειδητά στο νου των υπηκόων.
(Αν θυμάμαι καλά,  το  2006 ο τότε υφυπουργός άμυνας  Τασούλας έλεγε ότι «  στη δημοκρατία δεν νοείται αντίσταση».)
"Ο καυγάς είναι για αυτό το πάπλωμα". Για την αποφυγή της χρήσης της αντιβίας από το λαό.

δ. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, η διαχείριση της συμπεριφοράς των υπηκόων δια μέσου του ολιγαρχικά δομημένου συνδικαλισμού και των ολιγαρχικών κομμάτων μπορεί να γίνει ευκολότερα στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία απ ότι μπορεί να γίνει  σε μία στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στον κοινοβουλευτισμό, σε πάμπολλες περιπτώσεις μπορούν να περνούν τα χειρότερα οικονομικά μέτρα για το λαό τα οποία μια στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία θα φοβόταν να περάσει.

* Και μέχρι τώρα, αποδεικνύεται ιστορικά ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είναι πιο ανθεκτικό και πιο αποτελεσματικό για την ολιγαρχία. Σχεδόν καμιά ριζική ή επαναστατική αλλαγή προς όφελος των λαών δεν επιτεύχθηκε όταν και όπου υπήρχε το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Οι δύο αυτές μορφές της ολιγαρχίας 
δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους αλλά συμπληρωματικές (παρά τις όποιες μεταξύ τους αψιμαχίες ή σοβαρές ένδο ολιγαρχικές αντιπαλότητες  που προκύπτουν ενίοτε).
Όταν η πρώτη μορφή ολιγαρχίας περνά κρίση τότε οι οικονομικοί ολιγάρχες μεταπηδούν στην άλλη και όταν η άλλη μορφή περνά κρίση, επανέρχονται στην πρώτη.

* ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΦΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;»
 Εξαρτάται από το τι προτιμά κανείς. Εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα:
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΙΣΧΥΡΌ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (100%) ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Ή ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (80%) ΓΙΑ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ;
Πάντως η σωστή απάντηση είναι να αγωνιστείς για να κατανικήσεις και τους δύο και να μην δεχθείς παθητικά κανένα. Η σωστή απάντηση είναι το: «άκυρο» το ερώτημά σου.

Αλλά υπάρχει και η πιο ακριβής απάντηση. Προτιμούμε σε κάθε περίπτωση ένα μεγάλο κίνημα με πρόταγμα το αντίπαλο δέος προς το ολιγαρχικό σύστημα. Έτσιό,τι μορφή επιβολής - βίας και να επιλέξει για το λαό η ολιγαρχία, με ένα τέτοιο κίνημα θα δει  , "πόσα απίδια πιάνει ο σάκος". 



ΥΓ1 Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία της επετείου για την παλινόρθωση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όλοι οι ηγέτες (ρεμάλια της ζωής) του ολιγαρχισμού (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ κλπ) για να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό θα μιλούν για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όχι για αποκατάσταση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η παραποίηση αυτής της έννοιας είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς.

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (εξουσία του λαού) ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΌΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ 

ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ 
ΥΠΑΡΧΕΙ.


*ΥΓ2
Η χρήση του όρου δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να χαρακτηρισθεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας δεν είναι μια αθώα λεπτομέρεια.
Η χρήση αυτών των όρων (ανεξαρτήτου προθέσεων) είναι πράξη  άκρως αντεπαναστατική γι αυτό ο κάθε αγωνιστής θα πρέπει να αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό όπως πραγματικά είναι δηλαδή κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

* ΥΓ Δυστυχώς, κάποιοι δήθεν πρωτοπόροι αγωνιστές όταν θέτουν στον εαυτό τους το 

δίλημμα στρατιωτική δικτατορία ή κοινοβουλευτική απαντούν το δεύτερο. Απαντούν το δεύτερο με τη σημασία της συμμαχίας με εκείνες τις "πεφωτισμένες" ολιγαρχικές δυνάμεις για αντιμετώπιση στρατιωτικών δικτατοριών. Έτσι ενδυναμώνουν ένα μέρος της ολιγαρχίας και άρα το σύστημα της ολιγαρχίας.
Η σωστή στάση θα ήταν "ενάντια και στις δύο αυτές μορφές ολιγαρχίας, για ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δύο αυτών μορφών ολιγαρχικής δικτατορίας, για την συνολική αποδυνάμωση του συστήματος, με προοπτική την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό".


 


ΡΔ

15 Ιουλίου 2016

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΟ - ΛΕΥΚΟ

Για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό το κείμενο θα πρέπει προηγουμένως να έχει καταστεί σαφής η τεράστια αξία της ύπαρξης ενός αντίπαλου δέους που να στέκεται απέναντι στο δέος του ολιγαρχικού συστήματος. Αυτό το κείμενο είναι άρρηκτα δεμένο με τη λογική του κειμένου  «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ». http://bezedakos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_22.html


Οι οικονομικοί ολιγάρχες (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι, τοκογλύφοι κοκ)  φτιάχνουν τους τελευταίους αιώνες διάφορα πολιτικά συστήματα που να τους εξυπηρετούν. Φτιάχνουν είτε στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είτε κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είτε κάνουν μια μίξη αυτών ανάλογα με το πoιά συστήματα τους βολεύουν καλύτερα, στις διάφορες ιστορικές περιόδους.
Κείμενο για τις ομοιότητες και τις διαφορές τους: « ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ».
Όλα αυτά τα συστήματα έχουν ένα κοινό ουσιαστικό στοιχείο.
Σε όλα αυτά τα συστήματα μια μειοψηφία έχει την πολιτική κυριαρχία, δηλαδή κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και δια μέσου αυτών εξασφαλίζεται και η οικονομική εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίαςΜια πολύ μικρή μειοψηφία κάνει τελικά κουμάντο στο λαό, μια πολύ μικρή μειοψηφία αποφασίζει και διατάζει το λαό.
Πάμε όμως κατευθείαν στο πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε σήμερα.
     

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Για ποιούς βασικούς λόγους έφτιαξε το κοινοβουλευτικό σύστημα η ολιγαρχία;
Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους το έφτιαξε είναι για να παγιδεύει την κοινωνική συνείδηση και έτσι να μπορεί να υπάρχει και να διαιωνίζεται. Στοχεύει αποκλειστικά στο να εξαπατά και να παγιδεύει τους λαούς:

1ον . Για το ξεπέρασμα του προβλήματος που λέγεται «φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης».

Μια οποιαδήποτε ολιγαρχική κυβέρνηση αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσει δυσαρέσκεια στην πλειοψηφία του λαού. Σαν κυβέρνηση που σκοπό έχει την εξυπηρέτηση  κάποιων λίγων είναι αναπόφευκτο να προκαλέσει ζημιά στους πολλούς. Μετά από λίγα χρόνια θητείας θα φανεί οπωσδήποτε το πραγματικό της πρόσωπο.
Σε αυτή τη φάση υπάρχει ένας κίνδυνος για την ολιγαρχία. Μπορεί η κοινωνική συνείδηση «να ξεφύγει» και να αποδώσει τις αιτίες στην ουσία του συστήματος η οποία είναι η δυνατότητα των λίγων να αποφασίζουν και να διατάζουν τους πολλούς. Σε τούτη την περίπτωση υπάρχει η μεγάλη πιθανότητα, ο λαός να συγκρουστεί βίαια με το σύστημα με σκοπό να το εξαφανίσει.
Αυτός όμως ο κίνδυνος αποφεύγεται με έναν αντιπερισπασμό. Το σύστημα προσπαθεί να αποδώσει τα αντιλαϊκά μέτρα της κάθε ολιγαρχικής κυβέρνησης είτε στην ανικανότητα των συγκεκριμένων προσώπων που κυβερνούσαν (ανασχηματισμοί κλπ) είτε  στον μη καλό χαρακτήρα των κυβερνώντων είτε σε «προδοσία» αυτών κοκ.
Εδώ ακριβώς το σύστημα  προσφέρει εναλλακτικές λύσεις - παγίδες στο λαό. Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι εξουσιαστές που πλασάρουν το δικό τους νέο εμπόρευμα ελπίδας, το δικό τους μαγαζί, το δικό τους κόμμα (ενώ στα κρυφά επιδιώκουν την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ολιγαρχικών συμφερόντων και στη μεγέθυνση της δικής τους ατομικής εξουσίας, ματαιοδοξίας, αλαζονείας κοκ).
«Φύγε από αυτούς» σου λένε. «Μην απογοητεύεστε. Εμείς έχουμε καλύτερο πρόγραμμα και επί πλέον έχουμε και τον κατάλληλο χαρακτήρα. Δεν θα σε προδώσουμε» κλπ.
Έτσι αποσπάται η σκέψη του λαού από την ουσία των αιτιών. Διαλέγει ένα νέο σάπιο «εμπόρευμα»  ενώ  στο προηγούμενο κόμμα, πιθανότατα να αλλάξουν την ηγεσία για να αποδώσουν τις αιτίες της κακής διακυβέρνησής του σε κάποια πρόσωπα και όχι στην ολιγαρχική ουσία του συστήματος. Όμως μετά από λίγα χρόνια επέρχεται αναπόφευκτα η φυσιολογική φθορά και της νέας κυβέρνησης. Πάλι θα υπάρχει ο αντιπερισπασμός. Ελπίδα ξανά ή σε ένα άλλο ολιγαρχικό κόμμα ή επιστροφή στο πρώτο που τώρα έχει δήθεν άρει τις αιτίες της κακιάς διακυβέρνησής του, αλλάζοντας κάποιους από τους ηγέτες.
Η ιστορία θα πρέπει να συνεχίζεται πάντα έτσι. Και αν ένα ακόμα νέο κόμμα υποστεί τη φθορά τότε οι ελπίδες θα πρέπει να μεταφερθούν σε διάφορες συμμαχικές κυβερνήσεις με πολλαπλές πιθανές παραλλαγές κοκ.
Βασικός σκοπός του ολιγαρχικού συστήματος είναι να κάνει το λαό να νομίζει ότι στο βάθος θα έχει όφελος στη ζωή του από  αυτό το σύστημα. Σκοπός του είναι, να συμμετέχουν όσο το δυνατόν πιο πολλοί στις διαδικασίες των ολιγαρχικών εκλογών. Η μεγάλη συμμετοχή θα είναι δείκτης ότι ο λαός έχει πέσει στην παγίδα τους, περιμένοντας κάποιο όφελος από το σύστημά τους και ταυτόχρονα θα είναι δείκτης ότι ο λαός δεν ακολουθεί κάποιο αντίθετο σχέδιο για μια αντιολιγαρχική λειτουργία της κοινωνίας.
Άλλωστε το σύστημα έφτιαξε τις εκλογές του για να συμμετέχει ο κόσμος και όχι για να απέχει. Επί πλέον αν οι ολιγαρχικοί διέβλεπαν την πιθανότητα ότι κάποιοι δια μέσου των εκλογών θα μπορούσαν να συντρίψουν την ουσία του τότε ή δεν θα έφτιαχναν καθόλου τον κοινοβουλευτισμό ή θα τον καταργούσαν.

Όμως σε κάθε περίπτωση το ολιγαρχικό σύστημα έχει κρατήσει μια «πισινή». Έχει πάρει μέτρα για να διασφαλίσει την ύπαρξή του σε περίπτωση που ο λαός ή κάποιο κόμμα θελήσει να ξεπεράσει τα όρια και την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος και  φυσικά των ολιγαρχικών συμφερόντων. Κρατά σφικτά στα χέρια της την εκτελεστική εξουσία και ιδιαίτερα την ένοπλη εκτελεστική. Κοιτά να την ελέγχει πλήρως και έτσι σε περίπτωση κάποιας «στραβής» να μπορεί να επέμβει με τη βία για να αποκαταστήσει την ολιγαρχική τάξη!!!

2ον . Για να κάνουν το λαό να πιστεύει ότι με την ψήφο του (επιλογή του), αυτός ο ίδιος καθορίζει τη ζωή του και όχι άλλοι. 

Με τις ολιγαρχικές εκλογές γίνεται μια «ταχυδακτυλουργική» εξαπάτηση των ανθρώπων του λαού.
Του ταυτίζουν δύο εντελώς διαφορετικά, ξεχωριστά πράγματα.
«Είσαι ψηφοφόρος; Άρα εσύ έχεις την εξουσία, άρα εσύ αποφασίζεις και διαμορφώνεις τη ζωή σου».  ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ!!!!
Ετούτη η ταύτιση μπορεί να γίνει μόνο στη δημοκρατική ρεπούμπλικαΜόνο όταν ο λαός κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία, μπορεί να δίνει συγκεκριμένες εντολές στα πρόσωπα που επιλέγει και έτσι να έχει πραγματικά την εξουσία στα χέρια του.
Αντίθετα, στα ολιγαρχικά συστήματα καμιά εξουσία δεν ανήκει στο λαό. Όλες ανήκουν στο ολιγαρχικό σύστημα. Η πράξη της ψηφοφορίας εδώ είναι μια τυπική πράξη όχι μόνο άνευ θετικής ουσίας για το λαό αλλά και επιζήμια. Από τη στιγμή που επιλεγούν οι όποιοι ολιγαρχικοί, ο λαός είναι απόλυτα αδύνατος, είναι απόλυτα γυμνός. Οι ολιγαρχικοί έχουν την εξουσία να πράττουν εντελώς διαφορετικά  πράγματα από τη θέληση του λαού, να πράττουν εντελώς διαφορετικά από όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. (Δες πχ ΣΥΡΙΖΑ και πως το ΟΧΙ μετατρέπεται σε ΝΑΙ) .Η πλειοψηφία του λαού δεν έχει την εξουσία να αποφασίζει  και να επιβάλλει τη θέλησή της για οτιδήποτε που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με άμεσα ή έμμεσα συμφέροντα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Οι άνθρωποι του λαού είναι για τους ολιγαρχικούς «ζώα ζώντα προς σφαγή, ανά πάσα στιγμή» και η ψήφος μόνο σαν στοιχείο τραγικής ειρωνείας μπορεί να χαρακτηριστεί.
(Είναι σαν μια παρέα να επιλέγει ένα ταξί και από τη στιγμή που το επιλέγει να μην μπορεί να πάει όπου θέλει αλλά ο ταξιτζής με τη βία να τους πηγαίνει εκεί  όπου ο ίδιος επιθυμεί. Τελικά να τους πάει σε διαφορετικό προορισμό αλλά  θέλουν να κάνουν την παρέα  (με την προπαγάνδα τους) να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι σωστό να αποφασίζει και να τους επιβάλλει τη θέλησή του ο  κάθε ταξιτζής (δηλαδή μια μειοψηφία). Και επί πλέον να πιστεύει ότι οι ταξιτζήδες  (ολιγαρχικά κόμματα) που δεν θέλουν να εκτελούν εντολές των πελατών τους είναι ψυχολογικά υγιείς ή ότι υπάρχει περίπτωση μία στο δισεκατομμύριο να βρεθεί κάποιος από αυτούς τους ταξιτζήδες που τελικά να είναι υγιής και όχι ότι όλοι τους, άνευ εξαιρέσεως, είναι εκ των πραγμάτων, κοινωνικοί εγκληματίες.)
Αυτή είναι η σχέση εκλογέα και ολιγαρχικής εξουσίας.
Επιλέγεις έναν για δασοφύλακα και αυτός έχει την εξουσία να κάνει ότι θέλει στο δάσος. Και όταν το καίει ολοσχερώς, σε κοροϊδεύουν λέγοντας: «Τώρα έχεις την εξουσία, με την ψήφο σου, να τον βγάλεις από δασοφύλακα!!!».

Η ψήφος σε ένα οποιοδήποτε κόμμα είναι η επιφάνεια. Στο βάθος, στην ουσία της είναι ψήφος προς το ολιγαρχικό σύστημα.


 Η ψήφος στα ολιγαρχικά συστήματα είναι απλά μια «παρεχόμενη δυνατότητα από το σύστημα προς τους υπηκόους, να διαλέγουν οι ίδιοι, ποιοί και με ποιό τρόπο θα τους κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή». Να διαλέγουν με ποιό δάκτυλο θα βγάζουν τα μάτια τους. Να διαλέγουν εκείνους που θα τον κρατούν μακριά από την εξουσία του (ΟΕΝΔΕΛ- Όλη η Ένοπλη, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία στους Λαούς-)
Η ψήφος δεν είναι δικαίωμα αλλά είναι απλά μια παρεχόμενη δυνατότητα προς τους υπηκόους  να επιλέγουν οι ίδιοι τους νταβατζήδες της ζωής τους, τους δυνάστες τους δηλαδή ποιοι θα είναι εκείνοι που θα του καθορίζουν λεπτομερώς ποιες θα είναι οι υποχρεώσεις  και ποια τα δικαιώματα στη ζωή τους. Είναι μια δυνατότητα που τους παρέχει το σύστημα για να κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται για να μην μπορέσουν να κατακτήσουν ποτέ την εξουσία τους, να ΑΝΑΒΑΛΟΥΝ διαρκώς την κατάκτηση της εξουσίας τους.
Δικαίωμα είναι η παρεχόμενη δυνατότητα μιας εξουσίας προς τα άτομα για να μπορούν να προστατέψουν ή να διεκδικήσουν κάποιο αγαθό.
Στην περίπτωση όμως της ψήφου στις ολιγαρχικές εκλογές δεν υπάρχει στο βάθος κάποιο αγαθό που να πρέπει να προστατευτεί ή να διεκδικηθεί.
Στο βάθος υπάρχει μόνο η ζημία. Υπάρχει  ο σφετερισμός  της εξουσίας του λαού από τους ολιγαρχικούς, από ηγέτες ολιγαρχικών κομμάτων και οικονομικούς εξουσιαστές.

Η ψήφος του λαού, μέσα στις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες, δεν έχει την παραμικρή δύναμη εξουσία. Όχι μόνο δεν είναι πιστόλι στον κρόταφο της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας αλλά δεν είναι ούτε καν νεροπίστολο. Είναι μια εντελώς τζούφια πράξη. Όλοι οι σε βάθος σκεπτόμενοι υπήκοοι το έχουν κατανοήσει μετά από τόσες εκλογές. Το διαπίστωσαν όμως κατά απόλυτο τρόπο, μετά το τελευταίο ολιγαρχικό δημοψήφισμα. Κάποιοι λίγοι είχαν τελικά την εξουσία και μετέτρεψαν το λαϊκό ΟΧΙ σε ολιγαρχικό ΝΑΙ.
Οι ολιγαρχικές εκλογές είναι αντιπερισπασμός - παγίδα για να κάνει τους λαούς να αναβάλλουν διαρκώς τη σωστή οργάνωσή τους με την οποία θα κατακτήσουν την ένοπλη εκτελεστική.

3ον. Οι ολιγαρχικές εκλογές είναι και ένα μέσον διευθέτησης των συγκρούσεων μεταξύ  των ολιγαρχικών
.
Οι ολιγαρχικές θέσεις είναι πάντα λιγότερες από τους ολιγαρχικούς υποψηφίους. Πολλοί θέλουν  την κουτάλα της εξουσίας ή την μεγαλύτερη από αυτές. Πολλές διχόνοιες προκύπτουν τακτικά μέσα στο ολιγαρχικό στρατόπεδο. Πολλές φορές οι συγκρούσεις τους φθάνουν και σε εξοντωτικό πόλεμο.
Οι ολιγαρχικές εκλογές ( όπως και τα δημοψηφίσματα) είναι μέσα για ειρηνικότερη λύση των διαφορών τους.  Έτσι βάζουν το λαό διαιτητή και η μεταξύ τους συμφωνία είναι να αποδεχθούν  όποιον  ολιγαρχικό εξουσιαστή ( ή κόμμα) προτιμά ο παγιδευμένος  από τις χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις λαός. Έτσι ανταγωνίζονται να κερδίσουν την ψήφο του λαού  που θα τους οδηγήσει σε μεγαλύτερα επίπεδα εξουσίας.
(Πολλές φορές κάποιες ολιγαρχικές συνειδήσεις μπαίνουν σε ένα ολιγαρχικό κόμμα με την στόχευση να ανέβει η ατομική τους εξουσία. Όμως και εκεί υπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Οι θέσεις (υψηλότερης) εξουσίας  είναι και πάλι λιγότερες των υποψηφίων. Σε κάποια στιγμή εκείνοι που βλέπουν ότι δεν μπορούν να πετύχουν πια τους προσωπικούς τους στόχους είτε μεταπηδούν σε άλλο ολιγαρχικό κόμμα είτε φτιάχνουν ένα καινούργιο.
Και αν  δουν ξανά ότι αποτυγχάνουν θα ακολουθήσουν πάλι το δρόμο της αναζήτησης ενός άλλου ολιγαρχικού συλλογικού φορέα. Και όλες αυτές τις πράξεις τους τις δικαιολογούν, τις καλύπτουν  λέγοντας ότι παλεύουν για το καλό του λαού   και ότι προδόθηκαν από τα προηγούμενα κόμματα.  Βγαίνουν έτσι και κοινωνικοί αγωνιστές!!)


  ΠΟΙΑ ΤΑ ΩΦΕΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ – ΑΚΥΡΟΥ – ΛΕΥΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ:

Τα οφέλη ή οι ζημίες για το λαό (με την κάθε συμπεριφορά μας ή στάση μας) θα πρέπει να τα βλέπουμε ΠΑΝΤΑ από την οπτική γωνία της ενίσχυσης ή της αποδυνάμωσης του αντίπαλου δέους (προς το ολιγαρχικό σύστημα). Δηλαδή από το κατά πόσο μεγεθύνεται ή αμβλύνεται η απειλή κατά του ολιγαρχικού συστήματος. 
ΜΟΝΟ από την ενδυνάμωση της απειλής κατά της ύπαρξης του συστήματος εξαρτάται και η παραμικρή κατάκτηση για τους λαούς στο παρόν και ταυτόχρονα εξαρτάται η υλοποίηση των προϋποθέσεων για την αυριανή ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
(Περισσότερες λεπτομέρειες στο κείμενο: «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»)
Πάμε τώρα στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού.
Κάποιοι άνθρωποι του λαού θα συμμετέχουν σε αυτές και κάποιοι θα απέχουν ή θα ρίξουν άκυρο ή λευκό.
α. Όσοι συμμετέχουν θα προσδοκούν κάποιο όφελος.
Αυτό το όφελος μπορεί να είναι είτε  ένα προσωπικό βόλεμα είτε αποφυγή του χειρότερου είτε προσδοκία για την υλοποίηση κάποιων θετικών μέτρων από ένα κόμμα είτε γιατί νομίζουν ότι μπορεί να προκύψει κάποιο όφελος για μια ιδεολογία κοκ.
Κοινός παρονομαστής είναι η προσδοκία κάποιου οφέλους μέσα από τις δομές και τη λειτουργία αυτού του συστήματος.( Για αυτό κάθε φορά πριν από τις εκλογές τους βγαίνουν και λένε: "ετούτες οι εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες , δεσμευόμαστε να...
κλπ". Θέλουν να παρασύρουν το λαό στο να σκεφτεί ότι πιθανόν διακυβεύεται κάποιο όφελος, κάποιο συμφέρον του και έτσι να τον "χώσουν" στην κάλπη τους.)


β. Από την άλλη, σχεδόν όλοι όσοι απέχουν ηθελημένα ή ρίχνουν άκυρο ή λευκό,  σημαίνει ότι δεν προσδοκούν κάποιο όφελος από αυτές τις διαδικασίες και τους θεσμούς του συστήματος.

Εδώ, κάποιοι δεν θα πάνε να ψηφίσουν από αδιαφορία και κάποιοι δε θα πάνε επειδή συνειδητά εντάσσουν τη στάση τους αυτή στα πλαίσια ενός σχεδίου για ανατροπή του ολιγαρχικού συστήματος και την κατάκτηση από το λαό του ΟΕΝΔΕ.
Οι περισσότεροι σήμερα  θα απέχουν γιατί έχουν απογοητευτεί από το σύστημα με τις συνεχείς κοροϊδίες του και προτιμούν να αδιαφορούν για τις εκλογές του. Έτσι απέχουν τελικά γιατί δεν βλέπουν κάποιο όφελος.
(Η αιτία της κάθε αδιαφορίας για κάτι προκύπτει πάντα όταν δεν διαφαίνεται αποκόμιση ωφελιμότητας από αυτό.)
Όμως εκείνοι που  δεν θα πάνε να ψηφίσουν, από αδιαφορία, ναι μεν αρνούνται την κοροϊδία του συστήματος ΑΛΛΑ δεν έχουν ακόμα να αντιπροτείνουν κάποιο άλλο κοινωνικό σύστημα.
(Αντίθετα μια μειοψηφία δεν θα πάει να ψηφίσει γιατί το βλέπει σαν μια μάχη ενάντια στο σύστημα. Απέχει συνειδητά και με κάποιο αντισυστημικό σχέδιο. Αρνείται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή της και διεκδικεί συνειδητά με οργανωμένους και πολύμορφους αγώνες το να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό)

Ας κάνουμε τώρα  μια συγκριτική αξιολόγηση  της ψήφου σε ένα οποιοδήποτε κόμμα (συμμετοχή) με την επιλογή της  αποχής – άκυρου λευκού εξ αιτίας της αδιαφορίας.
Στην πρώτη περίπτωση, όσοι περισσότεροι συμμετέχουν στις εκλογές ψηφίζοντας κάποιο κόμμα, σημαίνει ότι (ανεξαρτήτως λόγων) αποδέχονται το σύστημα  (έστω και προσωρινά, έστω και ευκαιριακά), αποδέχονται ότι από αυτό μπορούν να αντλήσουν μια κάποια ωφελιμότητα.
Και ταυτόχρονα συνειδητά ή ασυνείδητα αποδέχονται(κατά βάθος)  ένα σύστημα όπου οι ελάχιστοι θα έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τη θέλησή τους στο λαό. Σημαίνει ότι ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ οι λίγοι να έχουν την εξουσία και να τους καταναγκάζουν στη ζωή.Σε τούτη την περίπτωση το σύστημα τρίβει τα χέρια του. «Καλώς τα πουλάκια μου» λέει...
«Είναι μέσα στα πλαίσια που θέλουμε και όχι έξω από αυτά. Τους έχουμε στα χέρια μας. Δεν διανοούνται να ψάξουν κάτι από έξω και ενάντια σε αυτά που έχουμε ορίσει. Επομένως το σύστημά μας δεν διατρέχει καμιά απειλή, κανένα κίνδυνο. Δεν εναντιώνονται στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Δέχονται το σύστημά μας.»
Εδώ φυσικά θα αυξάνεται το δέος, θα αυξάνεται η δύναμη του συστήματος και θα μικραίνει το μέγεθος του αντίπαλου δέους.


Τι θα πουν όμως για εκείνους που δεν συμμετέχουν στις εκλογές τους από αδιαφορία και όταν αυτοί είναι πάρα πολλοί;
Εδώ θα αρχίσουν να ανησυχούν λιγάκι. «Ναι μεν δεν είναι επαναστατικά ενάντιά μας  (ευτυχώς) ΑΛΛΑ δυστυχώς ξέφυγαν από την προπαγάνδα μας, ξέφυγαν κάπως από το μαντρί μας.  Δεν μπορούμε να τους κατευθύνουμε με απόλυτο τρόπο.
 Βρίσκονται  συνειδησιακά σε μια ουδέτερη ζώνηΑν δεν προσέξουμε ίσως αύριο να φύγουν και από αυτή την ουδέτερη ζώνη και να ακολουθήσουν κάποιο αντισυστημικό πρόταγμα, κάποιο επαναστατικό σχέδιο ενάντια στην ύπαρξή μας και τότε αλίμονό μας. Η σημερινή αποχή τους ίσως να είναι ο προθάλαμος για να περάσει η συνείδησή τους στο ΟΕΝΔΕΛ».
Σε τούτη την περίπτωση, έστω και σε μικρό βαθμό, αυξάνει το μέγεθος του αντίπαλου δέους.

Επομένως, ακόμα και η αποχή από αδιαφορία, είναι πολύ περισσότερο ωφέλιμη από την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε κόμμα . Η μια αυξάνει το μέγεθος της απειλής για το σύστημα και η άλλη το μειώνει.
Φυσικά η καλύτερη των περιπτώσεων είναι η μεγάλη ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ  αντισυστημική αποχή. Μια σημαντική αύξηση αυτής, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, θα βοηθούσε στο να αρχίσει η ολιγαρχία να χάνει τον ύπνο της, να βλέπει ΕΦΙΑΛΤΕΣ και να πολλαπλασιάσει τις υποχωρήσεις της στις καθημερινές λαϊκές διεκδικήσεις΄μέχρι να εξαφανιστεί από την ανθρώπινη κοινωνία. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να δουλέψει το κίνημα.

Να μετατρέψει δηλαδή την αποχή από απλή αδιαφορία σε όσο το δυνατόν περισσότερο συνειδητή στάση εναντίον της ΥΠΑΡΞΗΣ της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, να μπει στον αγώνα για το ΟΕΝΔΕΛ.
 Και αν αυτό δεν επιτευχθεί, δηλαδή αν δεν πάει προς το ΟΕΝΔΕΛ όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, τότε και η αποχή θα είναι τελικά εντελώς αναποτελεσματική.


Η αποχή, το άκυρο και το λευκό από μόνα τους τελικά δεν θα κάνουν τίποτα.

(Είμαστε υπέρ της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΧΗΣ και όχι γενικά υπέρ της αποχής.
Και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ σημαίνει οργανωμένος αγώνας με στρατηγικό σκοπό (ΟΕΝΔΕΛ) και καθημερινή τακτική που θα οδηγεί στην υλοποίησης του σκοπού.)

Οι λαοί δεν θα πετύχουν τίποτα στο παρόν και το μέλλον, αν αργά ή γρήγορα δεν μετατρέψουν αυτή την "αδιαμόρφωτη" αποχή τους, αν η "αδιαμόρφωτη" αποχή δεν μπει στην προοπτική για ένα  πρακτικό κίνημα αύξησης του αντίπαλου δέους.
Η ¨αδιαμόρφωτη" αποχή μπορεί να θεωρηθεί σαν πρώτο  πολύ μικρό πρακτικό  αλλά πολύ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ βηματάκι στην προοπτική για τη δόμηση ενός όλο και μεγαλύτερου αντίπαλου δέους.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εξωθεσμικά και με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ.

 Ας κάνουμε μια υπόθεση: Ας πούμε ότι απέχει το 80% του λαού και ταυτόχρονα υπάρχει υπογείως, μέσα στην κοινωνία,  ένα σεβαστό μέγεθος ανθρώπων  που ακολουθεί το πρόταγμα του αντίπαλου δέους. 
Λοιπόν η κυβέρνηση που θα προκύψει, θα προκύψει από το 20% των ψηφοφόρων.  Ετούτη λοιπόν η κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση ισχυρή ή μια κυβέρνηση αδύνατη;  Σίγουρα θα είναι μια κυβέρνηση πιο αδύνατη. Αυτή λοιπόν η αδύνατη κυβέρνηση θα μπορεί να είναι πιο σκληρή  απέναντι στα λαϊκά αιτήματα ή πιο ευάλωτη; Και πότε μια κυβέρνηση του ολιγαρχικού συστήματος θα είναι πιο ευάλωτη στις λαϊκές διεκδικήσεις για άμεσες ανάσες; 
Όταν κάποια  αυτοαποκαλούμενα «ριζοσπαστικά κόμματα» ή «επαναστατικά» ανεβάσουν το ποσοστό τους από 1% στο 3% ή από 4% στο 8% κλπ ή όταν το ποσοστό αποχής είναι πολύ μεγάλο και ταυτόχρονα υποβόσκει ένα λαϊκό κίνημα στον πυρήνα του οποίου υπάρχει το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, το πρόταγμα της συντριβής του συστήματος δηλαδή το ΟΕΝΔΕΛ; 
Σε ποιά από αυτές τις δύο περιπτώσεις θα έχουμε κάποια, έστω και μικρή, αύξηση των λαϊκών κατακτήσεων στο παρόν;
Για τους καλοπροαίρετους οι απαντήσεις είναι ευνόητες.

Η αποχή, ακόμα και από αδιαφορία (αδιαμόρφωτη), θα φέρνει κάποιες πολύ μικρές ανάσες στο παρόν και θα είναι  κάποια εκατοστά πιο κοντά στην επίτευξη του σκοπού, σε σχέση με τα πολλά χιλιόμετρα του δρόμου που θα πρέπει να διανύσει το κίνημα. 
Όμως η συμμετοχή φέρνει πολλά βήματα πίσω και τις κατακτήσεις – ανάσες στο παρόν και απομακρύνει την επίτευξη του σκοπού για τη μελλοντική απελευθέρωση των λαών.

Αντίθετα η όλο και πιο μεγάλη συμμετοχή σημαίνει αποδοχή, έστω και μερική του συστήματος και επομένως όλο και μικρότερη ανησυχία για το ολιγαρχικό σύστημα και κατά συνέπεια όλο και πιο δυσβάσταχτα μέτρα για τους λαούς. 

Διάφορα ερωτήματα που θέτουν και διαδίδουν οι «καλοπροαίρετοι» δεξιοί ή αριστεροί ολιγαρχικοί.
1. «Δεν έχει νόημα η αποχή το άκυρο και το λευκό. Το σύστημα θα βγάλει την κυβέρνησή του έστω και αν πάνε να ψηφίσουν μόνο εκατό άτομα».

Το καλύτερο για το λαό. Ας βγάλουν οποιαδήποτε μορφής ολιγαρχική κυβέρνηση. Με αυτά τα ποσοστά συμμετοχής θα είναι πολύ αδύνατη και αυτό θα είναι προς το συμφέρον του λαού. Και θα είναι όλο και περισσότερο προς το συμφέρον του όσο πιο πολύ άνθρωποι του λαού οργανώνονται και παλεύουν για τη συντριβή κάθε μορφής ολιγαρχικού συστήματος.



2. Γιατί δεν συμμετέχετε στις εκλογές;  Μπορείτε να πείσετε το λαό, να πάρετε την πλειοψηφία και  φυσικά την κυβέρνηση και έτσι να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας.

Αν κάποιο συλλογικό υποκείμενο στοχεύει μόνο στη μεταρρύθμιση του συστήματος, αφήνοντας άθικτη την ουσία του, αν θέλει να διαπαιδαγωγήσει το λαό στο να δέχεται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή του τότε  «σωστά κάνει» και συμμετέχει σε αυτό το θέατρο, σε αυτή την παγίδα κατά του λαού. 
Αν όμως θέλει να συντρίψει αυτό το σύστημα, τότε η κάθε του κίνηση θα πρέπει να στοχεύει στο να υλοποιεί  όλες τις προϋποθέσεις  που απαιτούνται για τη συντριβή του.
Και ένα συλλογικό δημοκρατικό επαναστατικό υποκείμενο δεν αποζητά τη διακυβέρνηση  για τον εαυτό του αλλά αγωνίζεται για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Άλλο κυβέρνηση και άλλο εξουσία.
Η βάση της κάθε εξουσίας (πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι  υπόλοιπες) είναι η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής. Ο λαός θα πρέπει πριν από όλα να κατακτήσει αυτή την εξουσία.
Όμως με τις ψήφους και με τις κυβερνήσεις, αυτή η εξουσία δε καταχτιέται. (Τι να την κάνει την κυβέρνηση χωρίς την εξουσία του; )
Χρειάζεται λοιπόν κατάλληλο κίνημα, με κατάλληλα διαμορφωμένες συνειδήσεις, με κατάλληλη οργάνωση, με κατάλληλο σκοπό και τακτικές όπου δια μέσου της σύγκρουσης να περάσει αυτή η εξουσία στα χέρια του λαού. Και όλα αυτά μπορούν να διαμορφωθούν μόνο με συλλογικότητες που στέκονται από έξω και πολεμικά ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Και για να πραγματοποιηθούν ετούτες οι προϋποθέσεις δεν θα πρέπει να λέγονται ψέματα στο λαό αλλά να του παρουσιάζεται από την αρχή όλη η πραγματικότητα.
Το ολιγαρχικό ετούτο σύστημα δια μέσου των εκλογών του,  διαπαιδαγωγεί το λαό στα μέτρα και τα πλαίσια που το συμφέρει. Του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με μια «καλή» κίνηση – ψήφο μπορεί να έχει όφελος. Να έχει όφελος  με το να αποφασίζουν  κάποιοι  άλλοι λίγοι για τη ζωή του,  ενώ αυτός θα είναι ξάπλα.  Δηλαδή στοιχεία εντελώς αντίθετα από εκείνα που απαιτούν οι προϋποθέσεις για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
Καλλιεργεί λοιπόν προγραμματισμένα τον «καναπεδισμό», τη «ρέκλα», την ανύπαρκτη ελπίδα και την αντίληψη ότι ο μόνος δρόμος  για το καλό της  κοινωνίας είναι οι λίγοι  (αιρετοί ή αυθαίρετοι) να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Δηλαδή  όλη η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική, η δικαστική και η οικονομική εξουσία να είναι στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας. (Ανάθεση, παράδοση άνευ όρων όλων των πιο ουσιαστικών και καθοριστικών στοιχείων της ζωής μας σε άλλους, σε κάποιους λίγους)
Μια συλλογικότητα όμως που θέλει την κατάργηση του ολιγαρχικού συστήματος δεν καλλιεργεί μια τέτοια διαπαιδαγώγηση. Δεν πρέπει να βοηθά στην καλλιέργεια  ετούτης της αυταπάτης. Δεν μπορεί να του λέει (δια της έμπρακτης συμμετοχής του στο ολιγαρχικό παιχνίδι)  ότι  το συμφέρον του θα υλοποιείται όταν διαλέξει σωστά ποιοι ελάχιστοι θα του κάνουν κουμάντο στη ζωή του. Αρνείται έμπρακτα την ουσία της ΚΟΔ (κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) δια της αποχής από την εξαπάτηση του λαού. Δεν συμμετέχει και έτσι δεν πέφτει  στην παγίδα τους. Δεν καλεί το λαό να της δώσει την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών αλλά καλεί τον λαό στον αγώνα για την κατάκτηση ΟΛΗΣ της εξουσίας  από τον ίδιο το λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Μια επαναστατική συλλογικότητα επιδιώκει να «κατακτήσει» (με βάση το σχέδιό της) τη θέληση της πλειοψηφίας  του λαού  μέσα από πολύμορφες λαϊκές κινηματικές διαδικασίες και όχι μέσα από τις ολιγαρχικές εκλογές – παγίδα γιατί  ΜΟΝΟ μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες μπορεί να κατακτήσει ο λαός όλη την εξουσία  (ξεκινώντας από το κέντρο της εκτελεστικής δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική  ).

Ένα επαναστατικό δημοκρατικό κόμμα διαπαιδαγωγεί το λαό, βοηθά το λαό  στο να κατακτήσει την εξουσία του ο ίδιος και όχι να ενδυναμώσει την εξουσία κάποιου κόμματος!!! Εντελώς διαφορετικοί σκοποί και φυσικά εντελώς διαφορετικές τακτικές. ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα στοχεύει στο να βοηθήσει το λαό να πάρει ο ίδιος την εξουσία του και όχι το  να ενδυναμώσει την κομματική μειοψηφική εξουσία του. Έτσι όλα τα μέσα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στην επίτευξη του σκοπού και όχι να είναι εμπόδιο του. Πχ αν πούμε σε κάποιον ορειβάτη, που θέλει να ανέβει στο Έβερεστ, να πάρει μαζί του και ένα ψυγείο τότε αυτός θα μας πει ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο του είναι εντελώς άχρηστο αλλά και ότι του είναι και εμπόδιο στο στόχο του.
Έτσι και με το επαναστατικό κόμμα και τις ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τελευταίες είναι τεράστιο εμπόδιο και για την κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία του λαού (παραπλανούν πλήρως το λαό) και για την κατάλληλη οργανωτική του προετοιμασία.


Μια επαναστατική συλλογικότητα δεν πρέπει, δια της συμμετοχής της,  να βοηθά τον εχθρό της (την ολιγαρχία) στην εύρυθμη, στην ομαλή  λειτουργία του πολιτικού συστήματός της, με το οποίο καταδυναστεύει το λαό αλλά να πράττει το εντελώς αντίθετο.


3. Να μπείτε μέσα  στο σύστημα και να εκμεταλλευτείτε όσο μπορείτε τις διάφορες αδυναμίες του.  Να μπείτε μέσα και να το πολεμήσετε από τα μέσα. Γιατί δεν το κάνετε;
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια, η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισε να νομιμοποιεί (σε χώρες μία μετά την άλλη) τα διάφορα ριζοσπαστικά, αριστερά, κομμουνιστικά ή «κομμουνιστικά» κόμματα.
Γιατί το έκανε; Ποιός ήταν ο σκοπός της; Το έκανε για να ανοίξει, σε αυτές τις συλλογικότητες, το δρόμο προς την εξουσία, το δρόμο δηλαδή που θα καταργούσε την ίδια της την ύπαρξη ή ήταν μια τακτική που θα εδραίωνε την ύπαρξή της;  (Τρελή ήταν;)
Το έκανε γι αυτό ή μήπως το έκανε γιατί έτσι θα μπορούσε να εξουδετερώσει καλύτερα την όποια επαναστατικότητα υπήρχε μέσα σε αυτές τις συλλογικότητες; Μήπως το έκανε γιατί όντως αισθανόταν βέβαιη ότι έτσι θα μπορούσε να τις ελέγχει, να τις ενσωματώνει και τελικά να τις αφομοιώνει μέσα στο μηχανισμό του μύλου της; Το έκανε για να αφήσει περιθώρια σε αυτές τις επαναστατικές ή «επαναστατικές» συλλογικότητες να την εκμεταλλευτούν ή γιατί ήταν σίγουρη ότι αντίθετα αυτή θα μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί;  Μήπως τα στοιχεία που νόμιζαν αυτές οι συλλογικότητες ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ήταν απλώς το τυρί μέσα στη φάκα του ολιγαρχικού μηχανισμού ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της αντίπαλης απειλής;
Τελικά; Μετά από τόσα χρόνια ποια είναι τα αποτελέσματα; Ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιόν; Ποιος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος;
Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από τόσα χρόνια συμμετοχής τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ΣΧΕΔΟΝ πουθενά δεν επήλθε κάποια ριζική αλλαγή μέσα στην κοινωνία κάποιας χώρας (εξ αιτίας της συμμετοχής αυτής.) Σχεδόν πουθενά, η συμμετοχή αυτών των δυνάμεων δεν λειτούργησε σαν βάση για κάποια επανάσταση ή κάποια επαναστατική αλλαγή ή για κάποια πολύ ριζική αλλαγή !!! Όλες οι σημαντικές αλλαγές που έγιναν, έγιναν με αγώνες των λαών από έξω και πολεμικά ενάντια στο σύστημα. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ «ΠΑΕΙ ΓΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ»  εδώ και 150 χρόνια περίπου. Τα κόμματα αυτά, κατά κανόνα, ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Σήμερα κάποιες καρικατούρες αυτών των παλιών κομμάτων έχουν μετατραπεί σε εργοδότες για τα υψηλόβαθμα επαγγελματικά στελέχη τους και για το βόλεμα κάποιων άλλων σε θέσεις οργανισμών, δημαρχείων, συνδικάτων κλπ.
Τελικά η τακτική του «εισοδισμού» εστέφθη από σχεδόν απόλυτη αποτυχίαΗ αντίληψη του «να μπούμε μέσα στον βόα, να δεχθούμε να μας καταπιεί και από την κοιλιά του θα εκμεταλλευτούμε κάποιες αδυναμίες του για να τον εξοντώσουμε - εκ των έσω- , έχει αποδειχθεί απόλυτα λαθεμένη». 
Γιατί όμως αυτή η αποτυχία έχει λάβει τη μορφή νομοτέλειας; Έχουν δώσει επιστημονική απάντηση ή δεν μπορούν ακόμα; (Φυσικά και δεν έχουν προσπαθήσει να την δώσουν λόγω της ήδη ενσωμάτωσης τους). Όμως και ο άνθρωπος, για χιλιάδες χρόνια, δεν μπορούσε να δώσει επιστημονική απάντηση στο νόμο της βαρύτητας αλλά τουλάχιστον τον λάμβανε υπόψη του στις πρακτικές δραστηριότητές του.
Όμως είναι ενσωματωμένοι και αυτό πάει γάντι στο σύστημα. Έχουν αποδεχθεί όλες τις έννοιες με το περιεχόμενο που τους δίνει η ολιγαρχία (πχ δημοκρατία, αντιπροσώπευση κοκ). Έτσι, μερικοί ενώ ξέρουν πχ ότι οι εκλογές αυτές είναι απάτη, καλούν το λαό όχι μόνο να υποστεί ετούτη την απάτη αλλά προσπαθούν και να τον εξαπατήσουν επί πλέον. Του ζητούν να υπερασπίσει τη δημοκρατία όπως λένε σε ένα αιτηματολόγιό τους!!! ( Τι  αντισυστημική ή  αντικαπιταλιστική στάση είναι αυτή;!!!)
Φυσικά η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία  – εξουσία του λαού όμως αυτοί βοηθούν το σύστημα στην εξαπάτηση του λαού, αναμασώντας την προπαγάνδα του ότι το σύστημα είναι δημοκρατία και όχι ολιγαρχία.  Ουσιαστικά του ζητούν να υπερασπίσει το πολιτικό σύστημα των ολιγαρχών.
Έως που θα φθάσει ο κατήφορος της ενσωμάτωσης και της αφομοίωσης τους από το σύστημα;
Ετούτη η στάση  που λέει «πόλεμος από τα μέσα» αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματική. Όμως κάποιοι που σκοπεύουν πρωτίστως στην αύξηση της ατομικής τους εξουσίας, στην προσωπική προβολή, στη μεγέθυνση του εγώ τους, στον παραγοντισμό κλπ, χρησιμοποιούν διάφορα διαστρεβλωμένα στοιχεία για να τους ακολουθήσουν δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι και έτσι αυτοί να πραγματώνουν τους προσωπικούς τους στόχους, δια μέσου των "δεσμεύσεών" τους.....

Στα πλαίσια της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ανήκει και η αντίληψη – σύνθημα: «το κόμμα μας δυνατό, στη βουλή και το λαό» ή «εκλογική άνοδος του κόμματός μας για άνοδο και των λαϊκών αγώνων».
Εδώ όμως δεν υπάρχει καμιά άμεση αιτιατή σχέση μεταξύ εκλογικής ανόδου και κινηματικής ανόδου. Η ιστορία μας διδάσκει  ότι υπάρχουν και αντιφατικές εξελίξεις. Μας λέει ότι   όπου υπάρχει εκλογική άνοδος ενός ριζοσπαστικού κόμματος πολλές φορές έχουμε μείωση των  λαϊκών αγώνων. Πχ ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων σε άλλες χώρες. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ριζοσπαστικά κόμματα ήταν εκτός νόμου (και άρα εκτός κοινοβουλίου) όμως το λαϊκό διεκδικητικό κίνημα ήταν σε άνοδο ή και ότι τότε είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο λαό  και μικρότερη όταν νομιμοποιήθηκαν.
Επομένως οι παράγοντες τις ανόδου ή της καθόδου του  λαϊκού κινήματος δεν σχετίζονται άμεσα ή  ενίοτε δεν σχετίζονται καθόλου με την απλή εκλογική άνοδο ενός  ριζοσπαστικού ή επαναστατικού κόμματος.

*ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Και ας πούμε ότι ένα επαναστατικό κόμμα συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και μετά από πολλά χρόνια κατορθώνει να πάρει το 90% των ψήφων. Ε! και τι θα γίνει; Η ολιγαρχία ΤΟΤΕ σίγουρα θα προσπαθήσει - και από αρκετά πριν - να συντρίψει δια του ένοπλου μηχανισμού της οποιαδήποτε προσπάθεια για αφαίρεση της εξουσίας της.  Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
(Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία. Πχ Χιλή, Ισπανία κλπ) Τζάμπα λοιπόν τα ποσοστά και τζάμπα τα χρόνια αναμονής. Έτσι το επαναστατικό κόμμα θα έχει αφήσει να περάσουν πολλά χρόνια (να έχει μείνει αδιαπαιδαγώγητος ο λαός) για να διαπιστώσει το ίδιο το κόμμα ή και ο λαός ότι η ολιγαρχία δεν παραδίνεται αλλά αντεπιτίθεται με λυσσώδη βία; Θα έχει αφήσει να περνούν έτσι τα χρόνια για να ξανά επιστρέψει στο πρώτο σημείο εκκίνησης;
Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να δώσει την εμπειρία στο λαό να διαπιστώσει ότι η ολιγαρχία όχι μόνο δεν σέβεται την πλειοψηφία αλλά  αντίθετα η προοπτική επιβολής της θέλησης οποιασδήποτε πλειοψηφίας είναι ο θάνατός της και άρα και ο εφιάλτης της; Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να αρχίσει ΜΕΤΑ να προετοιμάζει το λαό  ιδεολογικά, οργανωτικά κλπ για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από την ολιγαρχία;
Γιατί; Αυτό το δήθεν επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να δείξει στο λαό από σήμερα  ότι σε σχεδόν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής  η ολιγαρχία δεν σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Δεν μπορεί να το δείξει μέσα από τον κάθε νόμο και το κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει σχεδόν καθημερινά και που χρησιμοποιεί την βία ή την απειλή χρήση βίας για να το περάσει ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας; (Πχ ότι τον ΕΝΦΙΑ τον επιβάλλει μια μικρή μειοψηφία πάνω στην αντίθετη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού;) Δεν μπορεί το κάθε αντιλαϊκό μέτρο να γίνει μάθημα διαπαιδαγώγησης  της κοινωνίας 
(στο τι είναι ολιγαρχία και τι πραγματική δημοκρατία) και ξεσκέπασμα της εγκληματικής φύσης της ολιγαρχίας; Πάνω σε τέτοιες υλικές καταστάσεις δεν μπορεί να επιδιώξει να προετοιμάσει ιδεολογικά, να οργανώσει και να κινητοποιήσει την πλειοψηφία για ανατροπή της ένοπλης ολιγαρχικής εξουσίας αντί να προσπαθεί να την κινητοποιεί για μάζεμα ψήφων - τζούφιων όπλων;
Πάνω σε τέτοιες καθημερινές καταπατήσεις της βούλησης της πλειοψηφίας δεν θα πρέπει να οργανώνει καθημερινά τον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή αντί να  περιμένει την καταπάτηση της βούλησης του λαού από την ολιγαρχία πάνω σε κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα συμφέρει την ολιγαρχία; Γιατί να περιμένει αυτή τη μεσσιανική εκλογική κατάσταση για να δείξει στο λαό το πραγματικό πρόσωπο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;


ΥΓ.  Αυτή η ερώτηση (3η δηλαδή πάλη από τα μέσα) εκπορεύεται κυρίως από το λενινιστικό χώρο.
Και  το Λενινικό πρόταγμα ήταν και είναι ολιγαρχικό. Είναι μια άλλη μορφή ολιγαρχικού συστήματος. Θέλει όλες οι εξουσίες να ανήκουν ουσιαστικά και σε τελική ανάλυση στην ηγεσία του κόμματος, σε αντίθεση με το Μαρξικό πρόταγμα που θέλει όλη η ΕΝΔΕ να ανήκει στους λαούς. Παρά τις βαρύγδουπες προπαγανδιστικές εκφράσεις των λενινιστών για λαϊκή εξουσία κλπ, η πραγματικότητα είναι ότι λαϊκή εξουσία χωρίς να ανήκει όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό, δεν υπάρχει. (Χωρίς φασόλια δεν υπάρχει φασολάδα).  Και μια τέτοια προοπτική (ΟΕΝΔΕΛ), τα λενινιστικά κόμματα, όχι μόνο δεν την ήθελαν και δεν τη θέλουν αλλά την αντιπαλεύουν με πάθος.
Άλλωστε ΠΟΤΕ και σε κανένα κείμενό τους δεν έκαναν και δεν κάνουν κριτική για την ολιγαρχική ουσία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.  Αντίθετα την αποκαλούν είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία!!! Δεν κάνουν κριτική στον κοινοβουλευτισμό και να παρουσιάσουν το γεγονός ότι ελάχιστοι αποφασίζουν και επιβάλλουν σε κάθε θέμα τη θέλησή τους πάνω στην πλειοψηφία του λαού. Δεν το λένε καθόλου. Το αποκρύπτουν επιμελώς. Τσιμουδιά!!
Γιατί όμως δεν κάνουν αυτή την κριτική;
Απλά γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Το σύστημα που θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν στο αύριο, επί της ουσίας, μοιάζει με αυτό της αστικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Ουσιαστικά οι λίγοι της ηγεσίας του κόμματος θα αποφασίζουν, θα φτιάχνουν μόνοι τους νόμους, μόνοι τους θα τους ελέγχουν (όπως λέει και ο Λένιν στο "κράτος και επανάσταση" κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11ηκαι στην πραγματικότητα ο λαός δεν θα έχει καμιά εξουσία. Όλη η εξουσία θα είναι στα χέρια μιας ΝΕΑΣ ολιγαρχίας, στα χέρια τα δικά τους. Η συμμετοχή τους λοιπόν στις ολιγαρχικές εκλογές τους πάει γάντι αφού έτσι ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ στο να είναι έτοιμος για να ακολουθήσει αύριο το δικό τους ολιγαρχικό πολιτικό σχέδιο.Αυτοί να αποδαφίζουν και να επιβάλλουν στο λαό τη θέλησή τους.
Αυτό είναι το πρόταγμα του Λένιν και είναι διαμετρικά αντίθετο από το πρόταγμα του Μαρξ ο οποίος θέλει Όλη η ΕΝΔΕ να ανήκει στο λαό. Στην πράξη, το λενινικό πρόταγμα,  είναι ένα πρόταγμα αντικομμουνιστικό ανεξάρτητα από το αν η πρόθεση κάποιων είναι να αγωνιστούν για τον κομμουνισμό.

ΥΓ
Ας κάνουμε μια υπόθεση:

1. Η αποχή το άκυρο και το λευκό, σε μια από τις επόμενες ολιγαρχικές εκλογές φθάνει το ποσοστό του 70%. (καθόλου απίθανο με τη σημερινή  ταχύτητα σήψης του)
2. Η ολιγαρχία σχηματίζει κυβέρνηση με κόμματα που συνολικά έλαβαν το 30% ("ηθικά" απονομιμοποιημένη  για να κυβερνήσει).
3. Υπάρχει ταυτόχρονα ένα καλά οργανωμένο κίνημα με σκοπό το ΟΕΝΔΕΛ ή κόμματα μέσα στα οποία συμμετέχει δυναμικά και αποφασιστικά ένα μικρότερο μεν αλλά ικανοποιητικό ποσοστό υπηκόων και το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ έχει διαδοθεί έστω και σε μικρό ποσοστό σε κάποιες Χώρες.
4. Μετά το πέρας των εκλογών αυτών, το οργανωμένο κομμάτι του λαού κινητοποιεί όσο το δυνατό περισσότερο λαό στις πλατείες όλης της χώρας για κάθε αντιλαϊκό μέτρο.
5. Τα συνθήματα – αιτήματα αυτής της κινητοποίησης να είναι: «Κάτω η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία»,  «όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό», «κληρωτά νομοθετικά σώματα τώρα», « η μειοψηφία δεν θα επιβάλλεται στην πλειοψηφία»,  «δημοκρατική ρεπούμπλικα τώρα»  κλπ.
Η πρώτη ερώτηση είναι:
Τι δυνατότητες θα έχει μια τέτοια ολιγαρχική κυβέρνηση να συνεχίσει τη μείωση των συντάξεων και των μισθών; Τι δυνατότητες θα έχει να αυξήσει φορολογίες ή να ψηφίζει νέα μνημόνια κλπ;  Έτσι θα έχει περισσότερες κατακτήσεις ο λαός ή θα συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό η εξαθλίωσή του; Η απάντηση είναι αυτονόητη. (Ένα τέτοιο «σενάριο» θα φέρει πιο κοντά το λαό στην τελική νίκη του)
Η άλλη ερώτηση είναι: Αν κάποιο «προοδευτικό»  ή «ριζοσπαστικό»  ή  «επαναστατικό»  κόμμα φθάσει από το 1% στο 3% και μπει στην ολιγαρχική βουλή ή κάποιο που είναι ήδη  σε αυτή, αυξήσει μερικές μονάδες τα ποσοστά του ή ακόμα ένα άλλο σχηματίσει κυβέρνηση (πχ ΣΥΡΙΖΑ) τότε ο λαός θα έχει περισσότερες κατακτήσεις από ότι θα έχει στην περίπτωση της ενεργητικής, αγωνιστικής αποχής που αναφέραμε; (Τις περιπτώσεις  της αύξησης των ποσοστών τέτοιων κομμάτων τις έχουμε δει διαχρονικά, τοπικά και παγκόσμια. Μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν. Αν βγει  πχ αύριο στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς την ύπαρξη αντίπαλου δέους, τα αντιλαϊκά μέτρα που θα πάρει θα είναι ακόμα χειρότερα από ότι είχαν πάρει οι προηγούμενοι και οι παρασυρμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν γνωρίζουν φυσικά το νόμο του αντίπαλου δέους θα γίνονται στο τέλος ¨κοψοχέρηδες").
Υπάρχουν πολλοί δυνατοί τρόποι σύγκρουσης και νίκης του λαού επί της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ένας πιθανός τρόπος είναι αυτός που αναφέραμε στην υπόθεση με αποχή πχ 70% κλπ. Πρέπει όμως να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι για να ανταπεξέλθουμε σε οποιοδήποτε «σενάριο», σε οποιαδήποτε διαφορετική δυνατότητα δίνεται στο κίνημα να προωθεί και για να φέρει σε πέρας τον αγώνα.
Σκοπός δεν είναι η αποχή αλλά η αποχή είναι ένα μέσον για την γρηγορότερη και καλύτερη διάδοση και δόμηση του αντίπαλου δέους ενώ η συμμετοχή είναι το καλύτερο μέσον για την ολιγαρχία στο να αποφεύγει τη δόμηση του αντίπαλου δέους.
ΥΓ.
*Το ΕΚΚ- ΟΕΝΔΕΛ δεν θα συμμετάσχει ποτέ σε ολιγαρχικές εκλογές και δημοψηφίσματα. Δεν θα ζητήσει ποτέ από το λαό να απαρνηθεί την εξουσία του για να την δώσει στο κόμμα.
Το ΕΚΚ- ΟΕΝΔΕΛ αγωνίζεται για να βοηθήσει το λαό να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία του.
 Όσοι ζητούν ψήφο από το λαό, ουσιαστικά ζητούν να έχουν οι ίδιοι την εξουσία  (και όχι ο λαός)για να την χρησιμοποιήσουν δήθεν για το καλό του λαού. (Άλλωστε κανείς τους ποτέ δεν έχει σκοπό το ΟΕΝΔΕΛ).

* Όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα, με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ, ακόμα και αν κατάφερνε να πάρει το 99% των ψήφων, ότι η ολιγαρχία θα του παραχωρούσε, θα του παρέδιδε, θα του έδινε την εξουσία,  ζει σε άλλους γαλαξίες, στους γαλαξίες όπου οι τρεις λαλούν και οι δυό χορεύουν.
Η ψήφος σε ολιγαρχικές εκλογές δεν αποδίδει ποτέ την εξουσία στους λαούς γιατί οι ολιγαρχικοί εγκληματίες δεν παραδίδονται ποτέ. Εγκληματούν αποτρόπαια για να διατηρήσουν με κάθε μέσον την εξουσία.
Η εξουσία του λαού κατακτάται από τον ίδιο το λαό, ΜΟΝΟ με κατάλληλη οργάνωση και κατάλληλη σύγκρουση με το σύστημα των άρρωστων ολιγαρχικώνμόνο με τη συντριβή της ολιγαρχικής εξουσίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές τους όχι μόνο είναι χαμένος πολύτιμος χρόνος για το λαό αλλά μεταφέρει το σκοπό όλο και πιο μακριά αφού διαπαιδαγωγεί το λαό στην αναμονή ανύπαρκτων ελπίδων.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ

A. Οι κατηγορίες των εκλογών είναι δύο
:
(α) Είτε αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν  τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν. Δηλαδή να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό στο ΟΝΟΜΑ του λαού είτε (β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι  εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).

Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι  έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Αυτοί  παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και  ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στα ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του  κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον  κοινοβουλευτισμό διεξάγονται  για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- επιβήτορων  των λαών σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο , για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών και για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών.

Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως νόμων και αρχής. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή  το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)

Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων.

Σήμερα έχει επικρατήσει παγκοσμίως (κατά κανόνα) το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Τι είναι όμως κοινοβουλευτισμός;
ΟΡΙΣΜΟΣ: 


* ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους, σε κάθε θέμα) θα πρέπει να εκλέγονται (δια μέσου κομμάτων) από τα ίδια τα θύματά τους (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (Σύμφωνα με αυτό το ολιγαρχικό σύστημα θα πρέπει τα ίδια τα θύματα να σκάβουν το λάκκο τους δια της ψήφου τους.)
Το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ λοιπόν δίλλημα είναι:Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι κυβερνώντες (οι εκλεγμένοι ή οι μη εκλεγμένοι φασίστες) θα διατάζουν το λαό ή ο λαός θα διατάζει-εντέλει τους εκλεγμένους του κυβερνώντες; (στη σχέση εργασίας που θα έχει με αυτούς).
Τι θεωρούμε πιο σωστό και ωφέλιμο κοινωνικά και προσωπικά;
Όταν επιλέγουμε από την πιάτσα των ταξί τον καλύτερο (ειδικό) ταξιτζή και αφήνουμε  σε αυτόν να έχει την εξουσία να μας επιβάλει για να μας πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει ή να έχουμε εμείς την εξουσία να του υπαγορεύουμε να μας πάει σε όποιο συγκεκριμένο προορισμό θέλουμε;Ετούτες οι δύο επιλογές ( «ή ο ταξιτζής μας πάει όπου θέλει ή εμείς του δίνουμε εντολή να μας πάει όπου θέλουμε») είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετικές μεταξύ τους και αντιστοιχούν σε απόλυτα διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα (ολιγαρχία – δημοκρατία).

Και ποιο είναι το όφελος που θα έχουμε αν βάλουμε απλά στόχο να διώξουμε (και όχι να αλλάξουμε σύστημα) ή να μην ξανά επιλέξουμε τον συγκεκριμένο ταξιτζή - νταβατζή και στη θέση του να διαλέξουμε κάποιον άλλο όταν και ο άλλος ταξιτζής είναι ολιγαρχικός - νταβατζής και θέλει και αυτός να έχει την εξουσία να αποφασίζει που θα πρέπει να πάμε;
Όταν και ο άλλος ταξιτζής θέλει και αυτός το ίδιο σύστημα; Δηλαδή  όταν θέλει να αποφασίζει και να διατάζει αυτός τον πελάτη, υπάρχει τότε έστω και μία περίπτωση στο  άπειρο  να είναι καλός, να έχει φίλο κοινωνική συνείδηση ή είναι εξ ΟΡΙΣΜΟΥ (φανερά ή κρυφά) εγωπαθές, άρρωστο ψυχικά και αντικοινωνικό  στοιχείο; Όταν κάποιος θέλει να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή του άλλου τι είναι; ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ!!! 
Είναι σίγουρα άτομο ψυχικά άρρωστο. Είναι δυνατόν κάποιος καπετάνιος να θέλει να αποφασίζει και να επιβάλει στους επιβάτες σε ποιο προορισμό να πάνε ή θα πρέπει οι επιβάτες, νέοι, γέροι, γραμματισμένοι ή αγράμματοι κλπ να αποφασίζουν που θέλουν να κατέβουν και ο καπετάνιος να εκτελεί; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος καπετάνιος (που θα αποφασίζει και θα επιβάλει) να έχει κατά βάθος σώα την ψυχική του υγεία; Όχι. 
Το να μη θέλει κάποιος να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους, σημαίνει ότι είναι άρρωστο εγκληματικό στοιχείο. (Αν ήταν ψυχικά υγιής θα ήθελε ο λαός να έχει την εκτελεστική και τη νομοθετική και αυτός να είναι  όργανο - υπηρέτης του λαού και να δεχόταν ο λαός να  του αναθέτει συγκεκριμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες.) 
Με αυτά και με δεκάδες άλλα καταρρίπτεται πλήρως το ευτελές επιχείρημα - παγίδα των ολιγαρχικών περί δοκιμής νέων νταβατζήδων (ολιγαρχικών). Σου λένε: « Αυτόν ή εκείνον, αυτό ή εκείνο το κόμμα (ολιγαρχικό) το έχεις δοκιμάσει;» Και αν τους απαντήσεις όχι, αυτοί συνεχίζουν: « Τότε πως ξέρεις είναι το ίδιο κακοί με τους άλλους ή αν είναι καλοί; Αν δεν τους βάλεις να σε κυβερνήσουν, αν δεν τους δοκιμάσεις πως θα ξέρεις;» 

Όμως θα μπορούσε κανείς να τους απαντήσει με ευκολία κατά τον ίδιο τρόπο. « Έχεις πέσει ποτέ από ουρανοξύστη με το κεφάλι; Όχι. Τότε πήγαινε πέσε. Αφού δεν έχεις δοκιμάσει πως ξέρεις ότι θα σκοτωθείς; Στον Ισημερινό θα κάνει  ζέστη; (Ναι) Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις πηγαίνοντας; Είσαι  ετερόφυλος και σου αρέσει; Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις και από την πίσω πόρτα …κοκ;»
Παρά ταύτα είναι χιλιάδες οι εναλλαγές, τα πειράματα και οι δοκιμές νέων ολιγαρχών (οχιών) που έχουν γίνει σε τοπικό κα παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία, ας πούμε, δύο  χιλιάδες χρόνια. Έχουμε μήπως καμιά φίλο λαϊκή εξαίρεση; Όχι καμιά. (Και αυτόν που μας προτείνουν να δοκιμάσουμε τώρα θα είναι η μοναδική εξαίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια; Ναι; Εδώ πάει ο κλαυσίγελως!!! Η μέγιστη βλακεία είναι να κάνει κανείς πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα και να περιμένει κάθε φορά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Επιτέλους όχι άλλη σπατάλη χρόνου σε βλακείες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να δοθεί στον αγώνα (κεντρικά) για τη συντριβή του συστήματος.) Αλλά και να είχαμε κανά δυό ιστορικές εξαιρέσεις θα έλεγε τίποτα  αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά θα μας έλεγε ότι είναι τεράστια ανοησία να ψάχνεις μια θετική περίπτωση μέσα στις δεκάδες χιλιάδες πιθανότητες και μέσα σε χιλιάδες χρόνια και να μην μπαίνεις ΤΩΡΑ στον αγώνα για να συντριβεί εκ θεμελίων το ολιγαρχικό σύστημα. (και αν κάποιος ολιγάρχης του παρελθόντος δεν ήταν τόσο κακός σαν τους άλλους, μετά από αυτόν τι είχε ακολουθήσει στην κοινωνία;)

Μα αφού οι ολιγαρχικοί μας το λένε «έξω από τα δόντια». Μας δείχνουν και το πολιτικό πρόγραμμά τους. Θέλουν οι ΛΙΓΟΙ να κατέχουν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (Οι λίγοι βουλευτές ή στρατόκαυλοι ναζιστές κλπ)Θέλουν να έχουν την εξουσία οι ίδιοι για να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αυτό είναι μεγάλη συγκαλυμμένη ψυχική αρρώστια. Το ξέρουμε εκ των προτέρων, τους ξέρουμε εκ των προτέρων. Είναι εξ ορισμού αντικοινωνικά υποκείμενα.
Ενώ  γνωρίζουμε ότι η οχιά είναι δηλητηριώδης, τότε γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια ακόμα νέα διαδικασία όπου θα δοκιμάσουμε να μας δαγκώσει μια κάποια άλλη (νεαρή, αρσενική ή θηλυκή ) οχιά για να διαπιστώσουμε αν είναι και αυτή δηλητηριώδης; Και αυτή δηλητηριώδης θα είναι. Μα αφού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαπιστωμένο. Ιστορικά ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα ήταν εγκληματικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά χωρίς καμιά εξαίρεση, παρά τις διάφορες διαβαθμίσεις αντικοινωνικότητας που είχαν.
Όλοι οι ολιγαρχικοί είναι επί της ουσίας ίδιοι. Όπως όλα τα περιττώματα επί της ουσίας είναι σκατά και παρ ότι  αλλάζουν σε χρώμα, ρευστότητα κλπ πρέπει όλα να αποκλείονται από το να είναι μέσα διατροφής, έτσι είναι και οι ολιγαρχικοί επί της ουσίας. Είναι ΟΛΟΙ τους ψυχικά διαταραγμένα, εγκληματικά, αντικοινωνικά όντα με διαφορετικές μορφές θεατρινισμού, λεξιλογίου, λογοπαίγνιων, υποσχέσεων και μεγέθους αντικοινωνικότητας και πρέπει επιτέλους να αποκλειστούν από την ανθρώπινη ιστορία.

Σε τούτο το σημείο όμως οι ολιγαρχικοί θα επιμείνουν και θα πουν: «Εντάξει αλλά στη ζωή δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θα είμαστε αναγκασμένοι πολλές φορές να επιλέγουμε μεταξύ κακών το μικρότερο κακό. Το μη χείρον βέλτιστο. Το να υποστείς το μικρότερο κακό είναι όφελος. Ψήφισε λοιπόν ή υποστήριξε εκείνο το κόμμα, εκείνον το μηχανισμό (ολιγαρχικό) που νομίζεις ότι θα σου κάνει το μικρότερο κακό».
Αληθοφανές μεν, ψεύτικο δε το επιχείρημά τους. Αν σε αυτό το συλλογισμό δεν υπάρχει πραγματικά και ένα  τρίτο χειρότερο κακό τότε αυτός ο συλλογισμός στέκει. Αν όμως φανερώσεις την ύπαρξη ενός τρίτου μέγιστου κακού τότε οι συλλογισμός τους είναι μια απάτη. Πχ ένας 14χρονος (όντως) ήθελε πολύ να αγοράσει μια μηχανή ενός μεγάλου κυβισμού. Ο πατέρας του αρνιόταν να του ικανοποιήσει την επιθυμία γιατί είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Το παιδί τότε άρχιζε να πέφτει σταδιακά σε «κατάθλιψη», να παραμελεί το σχολείο του κοκ. Ο πατέρας μπροστά στο ενδεχόμενο να χειροτερέψει η κατάσταση του γιού υπέκυψε, δανείστηκε και του αγόρασε τη μηχανή. Επέλεξε το μικρότερο κακό. Διάλεξε ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος παρά να είναι το παιδί του σε αυτή την κατάσταση, να παραμελεί το σχολείο, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ.
Όμως μετά από λίγο καιρό το παιδί τρέχοντας σε αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Ο πατέρας δεν είχε δει ή δεν είχε αξιολογήσει και το τρίτο πιθανό χειρότερο κακό.
Συμπέρασμα:
 Η επιλογή του «μη χείρον βέλτιστο» δεν ισχύει όταν υπάρχει και τρίτο πιθανό χείριστο κακό. Όταν υπάρχει ακόμα ένα μεγαλύτερο κακό από τα δύο συγκρινόμενα και η επιλογή δεν γίνει με βάση αυτό το χείριστο τότε η επιλογή του μικρότερου κακού  δεν είναι η βέλτιστη αλλά η κάκιστη επιλογή.
Και εδώ, με τη συμμετοχή του καθένα μας στις εκλογές,  ποιο είναι το τρίτο χείριστο κακό που θα προκύπτει;
Βασικά η συμμετοχή του λαού σε αυτές βοηθά το ολιγαρχικό σύστημα να μπορεί να κάνει διαρκή παράταση της ζωής του. Είναι εχθρικό προς τη δόμηση του αντίπαλου δέους που είναι απόλυτα απαραίτητο και για την αυριανή ριζική, επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας αλλά και για την κατάκτηση κάποιων μικρών "αναπνοών" για τους λαούς στο παρόν. Δες κείμενο "ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ". (Πόσες δεκαετίες έχουν ήδη περάσει με τις ελπίδες και τη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές κυνοβουλευτικές εκλογές αλλά που φτάσαμε τελικά σήμερα;) Το σύστημα επιθυμεί τη μεγάλη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές εκλογές του. Η συμμετοχή του καθένα μας σημαίνει κατά βάθος πολλά πράγματα. Σημαίνει πριν από όλα ότι νοητικά και συνειδησιακά δεν αμφισβητείται πλήρως η ψεύτικη ωφελιμότητα των ολιγαρχικών εκλογών, η ψεύτικη ωφελιμότητα για το λαό όπως την προβάλει προπαγανδιστικά το σύστημα. Σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος για να πάει στην κάλπικη κάλπη τους, κάποιου είδους όφελος θα νομίζει ότι έχει

Είναι ραγισμένο το γυαλί της συνείδησής του. Αυτό θέλουν ουσιαστικά οι ολιγαρχικοί. Να νομίζει ο καθένας μας ότι κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει για τον ίδιο από τη συμμετοχή τουΕτούτο όμως είναι ουσιαστικά μια, μερική ή πλήρης, εξουδετέρωση της συνείδησης του ενεργού ψηφοφόρου. Για να πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη σημαίνει κατά κανόνα ότι κατά βάθος δεν αρνείται και δεν αμφισβητεί ριζικά και ολοκληρωτικά την ουσία του ολιγαρχισμού (αφού  περιμένει κάποιο όφελος). Και κάποιος που δεν αμφισβητεί ΠΛΗΡΩΣ την ουσία του ολιγαρχισμού δεν διαθέτει το συνειδησιακό υπόβαθρο για να συμμετάσχει ενεργά στην επαναστατική δράση για τη ριζική ανατροπή του.
 Είναι σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό εξουδετερωμένος συνειδησιακάΚαι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι το ολιγαρχικό σύστημα, όσο δεν θα αμφισβητείται πλειοψηφικά, θα κερδίζει διαρκώς μεγάλη χρονική παράταση ζωής, θα μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις μετά από τις κρίσεις του και να επεκτείνεται προς το μέλλον, με τάση «προς τους αιώνες των αιώνων…φτού». Και όσο αυτό θα συμβαίνει, το ολιγαρχικό σύστημα θα αισθάνεται δυνατό (δεν θα δομείται το κατάλληλο αντίπαλο δέος) και ανάλογα με το βαθμό ασφάλειας που θα νιώθει τόσο θα αποθρασύνεται και τόσο μεγαλύτερα  βάρβαρα και εξαθλιωτικά  μέτρα θα επιβάλει  στον κάθε λαό στο παρόν. Τόσο μεγάλα θα είναι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα όπου και αν ακόμα υλοποιηθεί το όποιο εκ των προτέρων προσδοκώμενο όφελος από τον ψηφοφόρο που πήγε να ψηφίσει, θα μας φέρνει μπροστά στην κατάσταση «σου δίνω ένα ψίχουλο και σου παίρνω το καρβέλι».  (Διακαής πόθος του ολιγαρχικού συστήματος είναι να συμμετέχουμε όλοι μας στις εκλογές τους και αν δεν ψηφίσουμε το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα του  τότε σε τελευταία ανάλυση ας ψηφίσουμε ένα άλλο οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα). Ετούτη είναι η ζωοφόρος γι αυτό αρχή.
Σημείωση:
Η τακτική ή η θεωρία που προτείνει τις  σταδιακές αλλαγές, τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις, τις βήμα προς βήμα «ειρηνικές» κατακτήσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην εξουσία του λαού, έχει αποδειχτεί επί χιλιάδες χρόνια ΑΠΟΛΥΤΑ αποτυχημένη. Σήμερα παρά την παρέλευση αιώνων και παρά την τεράστια πρόοδο των επιστημών και παρά τους εκατομμύρια μεταρρυθμιστικούς αγώνες που έχουν γίνει,  το 90% της ανθρωπότητας ζει μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση.

Κατά κανόνα και από θέση αρχής, οι πραγματικές δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να σαμποτάρουν με όποιο δυνατό τρόπο (ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ κλπ) τις ολιγαρχικές εκλογές είτε αυτές είναι για το κυνοβούλιο είτε για την ΕΕ-Ο (Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών) είτε είναι τοπικές. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές θα σημαίνει πάντα όχι μόνο απλή έλλειψη ωφελιμότητας για την πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά όλο και πιο μεγάλο και μακροχρόνιο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό του λαού. Τίθεται όμως ένα ερώτημα και για την άλλη πλευρά. Η μαζική αποχή, το άκυρο και το λευκό θα σημαίνουν αυτόματα και κάποιο μεγάλο κέρδος για το λαό; Όχι βέβαια. Το μέγεθος ή η ανυπαρξία της ωφελιμότητας εξαρτάται από τη συνολική στάση του καθένα. Αν η αποχή από τις εκλογές γίνεται με όρους αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα τότε δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα θετικό αποτέλεσμα.  Αν γίνεται όμως με την ταυτόχρονη προώθηση του (ΟΕΝΔΕΛ - Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς) τότε θα χτίζεται το αντίπαλο δέος και θα αυξάνονται τα οφέλη για τους λαούς. 
Αν η κάθε αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές συνδυάζεται με αγωνιστική κινηματική στάση και τη σωστή και κατάλληλη αιτιολόγηση αυτής της στάσης (όλη η πραγματική εξουσία στους λαούς) τότε θα προχωράμε κάποια βήματα μπροστάΑν πχ ο καθένας μας αιτιολογεί στον περίγυρό του την αποχή του πειστικά, με τη διεκδίκηση του σκοπού  για μια άλλη κοινωνία στην οποία όλη την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική θα πρέπει να την έχει ο λαός τότε θα προκύπτουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την προοπτική της λαϊκής επανάστασης. Αν  στην αρχή ζητάμε εμείς από το συνομιλητή μας να μας πει τι κατηγορία διακυβέρνησης θέλει κατά βάθος δηλαδή αν θέλει οι κυβερνώντες να αποφασίζουν και να τον διατάζουν ή αν θέλει να αποφασίζει αυτός και οι κυβερνώντες να είναι εκτελεστικά όργανά του τότε θα τίθεται το θέμα στην αληθινή, πραγματική του βάση για περαιτέρω συζήτηση. ( Και αν μας απαντήσει ότι θέλει όντως ο λαός να αποφασίζει για τη ζωή του και οι εκλεγμένοι του να εκτελούν τις αποφάσεις του τότε του ζητάμε να μας πει ή να μας τεκμηριώσει πως θα μπορέσει να το πετύχει αυτό ψηφίζοντας σήμερα κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, συμμετέχοντας δηλαδή στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές).  Αν, με την ευκαιρία των ολιγαρχικών εκλογών,  μπορεί ο καθένας μας να εξηγεί σωστά  ότι υπάρχουν δύο τύποι διακυβερνήσεων και άρα δύο τύποι εκλογών (ολιγαρχικές και δημοκρατικές) και  στη συνέχεια να προτείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα εφικτό σχέδιο – πρόγραμμα που να αναφέρεται στο πως μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας τότε θα είναι ένα βήμα που ναι μεν θα φαίνεται προσωρινά μικρό αλλά θα αποδειχτεί στο μέλλον ότι τελικά ήταν πολύ σημαντικό για την επανάσταση με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση από τον ολιγαρχικό ζυγό. Και αν όλα αυτά γίνονται ατομικά και συλλογικά οργανωμένα τόσο περισσότερα θετικά αποτελέσματα θα επέρχονται.
Με λίγα λόγια αν η αποχή συνδυάζεται με τις όποιες αλυσιδωτές ενέργειες που απαιτούνται για την τελική κοινωνική απελευθέρωση τότε μόνο θα αποκτά μεγάλο νόημα και θα έχει μεγάλα θετικά αποτελέσματα και τότε μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη προσωπική επαναστατική στάση.

Σημείωση: Το ποιά είναι η σωστή στάση για το λαό, φαίνεται καθαρά και από τα διάφορα διαφημιστικά σπότ που παίζονται τις μέρες των ολιγαρχικών εκλογών στα ΜΜΕ.
Αναλύοντάς τα βλέπουμε τα εξής:
1ον. Καλούν τους λαούς σε μαζική συμμετοχή σε αυτές ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας.
Ετούτο σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει και δεν φοβούνται την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα. Δείχνει καθαρά ότι τους φοβίζει η μεγάλη αποχή. Και αυτή τους φοβίζει όχι επειδή από μόνη της θα ρίξει το σύστημα της ολιγαρχίας αλλά επειδή  μπορεί να λειτουργήσει σαν πρώτο βήμα. Η αποχή θα σημαίνει αμφισβήτηση των εκλογών τους και η αμφισβήτηση είναι πάντα το πρώτο βήμα που μπορεί να εξελιχθεί (κάτω από προϋποθέσεις) σε λαϊκή επανάσταση. Τους τρομοκρατεί το δεύτερο βήμα που πιθανόν να προκύψει και γι αυτό τους συμφέρει τα μέγιστα να μας κοροϊδέψουν και να μας οδηγήσουν στην κάλπη τους.
2ον.Τα άλλα επιχειρήματα που περιέχουν τα σπότ τους, είναι τόσο γελοία και ανυπόστατα που προσβάλουν ακόμα και την νηπιακή νοημοσύνη. Πχ σε ένα σπότ πάνε να μας πείσουν ότι όλοι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ίδιοι και ότι διαφέρουν.
  Όμως η εύκολη απάντηση είναι ότι ναι μεν καμιά οχιά δεν είναι ίδια με τις άλλες αλλά επί της ουσίας όλες είναι δηλητηριώδεις.

Σε άλλο σποτ μας λένε « διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο». Από αυτή τη φράση όμως έχουν αφαιρέσει μια ή δύο λέξεις και έτσι της έχουν αλλάξει εντελώς την ουσία. Η σωστή φράση θα ήταν «διάλεξε ποιος θα ΣΟΥ κάνει κουμάντο»  ή «διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου».

Β. Η βασική ολιγαρχική προπαγάνδα.
Οι ολιγαρχικοί για να εγκλωβίζουν την κοινωνική συνείδηση μέσα στο δικό τους σύστημα και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί, χρησιμοποιούν διάφορα ιδεολογήματα – επιχειρήματα των οπισθίων.
Σε κάθε πρόταση ή πρόταγμα που είναι προς όφελος του λαού αλλά ταυτόχρονα  ζημιώνει τους ίδιους, χρησιμοποιούν πάντα τη «θεωρία» του ανέφικτου με διάφορες παραλλαγές δικαιολογιών.
Έτσι και στο σημαντικότατο και καθοριστικό θέμα της αυτοθέσμισης των λαών δηλαδή αν ο  κάθε λαός μπορεί πρακτικά να ψηφίζει – επιλέγει τον κάθε νόμο (αφού προηγουμένως έχει εξοντώσει την ολιγαρχία) απαντούν ότι αυτό είναι ανέφικτο και προσπαθούν να αιτιολογήσουν τη θέση τους με κάποιες νηπιακού τύπου ανοησίες. Κυριότερες από αυτές τις ανοησίες είναι (1) ότι λόγω μεγάλων πληθυσμών ο λαός δεν μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο και (2) ότι ο λαός δεν είναι ειδικός, δεν έχει ειδικές γνώσεις για να επιλέγει σωστά τον κάθε νόμο και γι αυτό θα πρέπει να αποφασίζουν οι άριστοι ειδικοί. (πχ η «κάθε αγράμματη γιαγιούλα δεν ξέρει τι είναι σωστό να ψηφίζει»!)
Όσον αφορά την πρώτη (1η ) δικαιολογία τους μπορούμε να πούμε περιληπτικά τα εξής: Είναι νομοτέλεια (νόμος χωρίς εξαίρεση) το γεγονός ότι οτιδήποτε μπορούσε να πραγματώσει ο άνθρωπος του παρελθόντος μπορεί να  πραγματώσει το ίδιο και καλύτερα ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω της μεγάλης προόδου της επιστήμης. (Και ότι μπορεί να πραγματώσει ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι βέβαιο ότι μπορούσε να το πραγματώσει και ο άνθρωπος του παρελθόντος.)
Σήμερα είναι πρακτικά δυνατόν να έχουμε την επιλογή του κάθε νόμου από την πλειοψηφία του λαού με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (ΚΝΣ), τα οποία μπορούν να θεσμοθετούνται στη βάση των επιστημονικών προδιαγραφών της εξαγωγής των δειγμάτων των δημοσκοπήσεων. Μπορούμε δηλαδή για την επιλογή του κάθε ξεχωριστού νόμου να θεσμοθετούμε ένα διαφορετικό Κληρωτό Νομοθετικό Σώμα όπου θα επιλέγει πλειοψηφικά μεταξύ διαφορετικών προτάσεων νόμων τον νόμο που θα θέλει. Έτσι ό,τι απόφαση πάρει η πλειοψηφία αυτού του δείγματος θα είναι ίδια με την απόφαση που θα έπαιρνε όλος ο λαός αν πήγαινε την ίδια στιγμή να ψηφίσει στην κάλπη (και είχε την ίδια ενημέρωση).

Για τους νόμους που θα αφορούν όλη την κοινωνία
, το κάθε κληρωτό νομοθετικό σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 1200 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτό το θεσμό υπάρχουν στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»)Επίσης και η ένοπλη εκτελεστική εξουσία μπορεί πρακτικά να λειτουργεί στα χέρια του λαού. Κείμενο "ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ"
Τώρα όσον αφορά στη (2η ) δικαιολογία τους έχουμε να πούμε επίσης περιληπτικά τα εξής:Η «θεωρία» της διακυβέρνησης από τους «αρίστους» είναι η πιο βλακώδης θεωρία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βεβαίως και θα πρέπει να αποφασίζει για τη ζωή του και ο αγράμματος παππούς ή η αγράμματη γιαγιούλα. Όμως τι μας προτείνουν αυτοί με τη «θεωρία» των γλουτιαίων περιοχών των ειδικών ή των «αρίστων; Μας προτείνουν ουσιαστικά ότι όταν ένας αγράμματος παππούς  επιλέγει κάποιον «ειδικό» για να του καθαρίσει  το χωράφι του από τα ξερόχορτα τότε ο ειδικός θα πρέπει να έχει την εξουσία να διατάξει τον παππού να κάνει οτιδήποτε του γουστάρει. Πχ να κάθεται σε μια καρέκλα (ο ειδικός) και να βάλει δια της βίας τον παππού να κόψει όλα τα δένδρα του. Ή μια γιαγιούλα άμα καλέσει έναν υδραυλικό για να της φτιάξει το νεροχύτη τότε ο ειδικός να έχει την εξουσία να την διατάζει να σπάσει τα κεραμίδια της. Μας λένε ουσιαστικά ότι όταν μια αγράμματη γιαγιούλα διαλέξει έναν ειδικό ταξιτζή,  δεν ξέρει που θέλει να πάει επειδή αυτή είναι γριά και αγράμματη. Και αφού δεν ξέρει πιο είναι το καλό της τότε θα πρέπει ο ταξιτζής να αποφασίζει να την πάει όπου νομίζει αυτός!!! Αυτό είναι παρά φύση!!!
(Δες κείμενο "ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ"
 
Σημείωση:
Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί για να μπορεί να περπατάει με τα χέρια. Όμως όσο και να κατορθώσει να περπατάει έτσι ποτέ δεν θα μπορέσει να διανύσει περισσότερα χιλιόμετρα από κάποιον άλλο που περπατάει με τα πόδια. (Ακόμα και ένας κουτσός θα κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από αυτόν). Το περπάτημα με τα χέρια είναι παρά φύση. Μπορείς μεν να περπατήσεις λίγο αλλά συγκριτικά με το περπάτημα με τα πόδια θα περπατήσεις ελάχιστα – μηδαμινά. Παρά φύση είναι  να αποφασίζουν οι λίγοι και να διατάζουν τους πολλούς. Αποδείχτηκε ιστορικά. Πχ έχουμε να συγκρίνουμε το σύστημα διακυβέρνησης της Σπάρτης  με το σύστημα διακυβέρνησης της Αθηναϊκής ΜΕΡΙΚΉΣ* δημοκρατίας. Το πρώτο περπατούσε με την ταχύτητα της χελώνας και το δεύτερο με την ταχύτητα του φωτός. Στο πρώτο υπήρχε μπίχλα, εξαθλίωση και βαρβαρότητα (καιάδα κλπ) για το λαό. Πολιτισμός στα επίπεδα του μηδενός. Επιστήμες στα ίδια περίπου επίπεδα. (Το θέατρό τους το έφτιαξαν 150 χρόνια !!! περίπου αργότερα συγκριτικά με τους Αθηναίους. Τόσο καθυστερημένοι.) Ούτε έναν μαθηματικό, ούτε έναν φυσικό, ούτε έναν αστρονόμο, ούτε έναν φιλόσοφο, ούτε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη δεν έβγαλε το ολιγαρχικό σύστημα της Σπάρτης. Εξουσίαζαν οι «άριστοι» και όχι ο λαός. Μιλάμε για τον ορισμό της καθυστέρησης. Και αυτό το σύστημα μας το προβάλουν σαν πρότυπο για να το ακολουθήσουμε και σήμερα οι ναζιστοεθνικιστές και οι «κυνοβουλευτικοί» δηλαδή τα μισάνθρωπα αυτά και απόλυτα εγκληματικά και ψυχασθενικά ρεμάλια της ζωής (Το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα ολιγαρχικά συστήματα της εποχής εκτός Σπάρτης. Πχ τα θέατρά τους οι άλλες ολιγαρχικές πόλεις-κράτη τα έφτιαχναν με καθυστέρηση 100 – 300 χρόνια. Περπατούσαν δηλαδή με τα χέρια.) Τόσο καθυστερημένοι!!! Αντίθετα,  δημοκρατία της Αθήνας, ΠΑΡΌΤΙ ΗΤΑΝ ΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ, συγκριτικά, η ευμάρεια  ήταν τεράστια και οι πνευματικοί άνθρωποι χιλιάδες και τα επιτεύγματά τους φωτίζουν μέχρι σήμερα και θα φωτίζουν για πάντα την ανθρωπότητα γιατί εδώ περπατούσαν με τα πόδια. Ακολουθούσαν το φύση και όχι το παρά φύση.  Εδώ, όπως είναι το φυσικό, αποφάσιζαν για τον κάθε ένα ξεχωριστό νόμο τους και τα πιο αγράμματα γεροντάκια. Εδώ όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό. 

Περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στην πανβλακώδη «θεωρία» των αρίστων περιέχονται στο κείμενο «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».

*Η ΜΕΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ  
Ένα  μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι όλος ο λαός με τη σημερινή σημασία του όρου) κατακτά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Αυτή η ΜΕΡΙΚΗ δημοκρατία, αυτό το πρωτόγνωρο πείραμα, μέσα σε 140 χρόνια κάνει θαύματα ανεπανάληπτα που εξακολουθούν να φωτίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μια τροχιοδεικτική βολή προς την κατεύθυνση της εξουσίας των λαών. (Μαζί με την κομμούνα του Παρισιού του 1871 που είχε πιο ολοκληρωμένο πρόταγμα.) Είναι ασύγκριτα τα θετικά αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα εκείνης της ιστορικής εποχής αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων ασύγκριτα και με τα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα.
Όμως το πέρασμα της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσία σε ένα μεγάλο μεν μέρος του πληθυσμού αλλά όχι στο ΟΛΟΝ, η μη εξάπλωση του συστήματος διεθνώς, ο μη προσανατολισμός του προς μια αταξική κοινωνία (εμποδιζόμενο αντικειμενικά και από το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής)ο πόλεμος εναντίων του από όλες τις μεγάλες ολιγαρχικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου κλπ ήταν κάποιες από τις βασικές αιτίες της τελικής κατάρρευσής του.
Άντεξε 140 χρόνια και έκανε, συγκριτικά, τα περισσότερα και μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

ΟΕΝΔΕΛ  

ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)