bezedakos

bezedakos

29 Δεκεμβρίου 2016

ΟΙ ΑΜΟΙΒΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ


ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Τι δάκρυ χύνουν καθημερινά οι «σωτήρες» του λαού από τηλεοράσεως!!!
Τι κλάμα με λυγμούς  ρίχνουν!!! Πόσο ξεσκίζεται το είναι τους για τους άνεργους, τους άστεγους, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και γενικά για όλους εκείνους οι οποίοι δεν έχουν ούτε μαντίλι για να κλάψουνε!!!
Τέτοιος πόνος και τέτοιο κλάμα δεν ξεπληρώνεται με τίποτα. Ούτε και με 70 – 90 χιλιάδες ευρώ το χρόνο (τα πάνω από το τραπέζι).
Τι να τα κάνεις τα πολλά λεφτά αν νοιώθεις τέτοιο πόνο καθημερινά και ακατάπαυστα για τους συνανθρώπους σου, αν ζεις καθημερινά αυτό το ατέλειωτο βασανιστήριο;
Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία αλλά τη δυστυχία. Τα λεφτά είναι κατάρα όταν έχεις δίπλα σου τόσους πάμφτωχους. 
Οι πολυαγαπημένοι μας και άγιοι βουλευτές (δεν θέλω να τους λέτε καριόληδες, εγκληματίες κλπ) συμπάσχουν με τον τρόπο τους. Αφού τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, διάλεξαν να ζήσουν στη δυστυχία  που  τους προκαλεί η παχουλή αμοιβή , συμπάσχοντας έτσι στη δυστυχία του λαού. Άλλωστε «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Ο καθένας συμπάσχει σήμερα με τον τρόπο του. «Ο καθείς εφ ώ ετάχθη».

Και δεν είναι μόνο η υψηλή αμοιβή που τους προκαλεί κατάθλιψη ούτε και η θέα των εξαθλιωμένων που βρίσκονται γύρω τους. Είναι και αυτός ο αιματηρός πόλεμος στον οποίο συμμετέχουν στην  πρώτη γραμμή.
Ακούμε  συνεχώς ότι: « Μάχη δίνει ο πρωθυπουργός», «Τα ξίφη τους διασταύρωσαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση»,  «πυρά εξαπέλυσε ο πολιτικός στον δείνα συνάδελφό του» κοκ.
Αυτά μας τα λένε οι δημοσιογράφοι τους και όχι οι δημοσιοπλάνοι όπως τους λέει ο πρώην συμμαθητής  μου και σημερινός φίλος μου Σολωμός.
Και μια που ανέφερα τον φίλο μου Σολωμό, το μόνιμο αυτό αντιδραστικό στοιχείο, να σας γράψω τι μου έλεγε ο αθεόφοβος την άγια μέρα των Χριστουγέννων σε μια καφετέρια.
«Άκου. Είμαι άνεργος εγώ και η γυναίκα μου. Δεν έχουμε ψωμί για τα παιδιά μας. Ψοφάμε στο κρύο. Η οικοδομή έχει πια πεθάνει…
Αυτοί οι καρ.. αν δεν ήταν τόσο εγκ… ξέρεις τι θα έκαναν;
Θα δέχονταν να παίρνουν ένα επίδομα των 300 ευρώ, δηλαδή τόσα για να ζήσουν όπως εμείς και οι εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Και όταν θα φέρουν την ανάπτυξη, που μας δουλεύουν ότι θα φέρουν, και όταν ο λαός θα αρχίζει να τρώει με χρυσά κουτάλια, τότε και αυτοί ας πάρουν αναδρομικά έναν σχετικά καλό μισθό. Εμείς πως μπορούμε και επιβιώνουμε με το τίποτα; Σκύλα μας γέννησε; Αυτοί από πια σκατόρατσα μπούληδων προέρχονται, από πιο χρυσό αιδοίο βγήκαν και δεν μπορούν να ζήσουν με τα επιδόματα πείνας;
Να μη σου πω επί πλέον ότι θα έπρεπε να δώσουν όλη την περιουσία τους για να ανακεφαλαιοποιήσουν τους φίλους τους όσιους τραπεζίτες…»
«Δεν γίνονται αυτά. Δεν μπορούν να ζήσουν με επιδόματα» του λέω και εκείνος συνεχίζει:
«Ο πατέρας μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ και μια από τις ιστορίες που μου διηγούνταν  ήταν η εξής: Μια φορά στρατοπέδευσαν κάπου για να φάνε. Δυό αντάρτες πήγαν σχετικά αρκετό φαί στον καπετάνιο.  Ο καπετάνιος οργίστηκε και τους είπε. Εγώ δεν βγήκα στο βουνό για να χορτάσω φαί. Ήρθα για να δώσω τη ζωή μου στον αγώνα για την τελική απελευθέρωση του λαού. Λοιπόν. Από εδώ και πέρα θα είναι διαταγή. Πρώτα θα χορταίνουν  τα παλικάρια και μετά θα φέρνετε σε εμένα. Γενικά θα μου φέρνετε πάντα το λιγότερο.»
Τον διέκοψα, λέγοντάς του πάλι ότι «αυτά σήμερα δεν γίνονται».
  «Βλάκα ξύπνα. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Πρέπει να κατέβουμε στον Ομαλό» μου φώναξε δυνατά νευριασμένος για να συνεχίσει μετά χαμηλόφωνα:
«Πρέπει ο λαός να πάρει όλη την εξουσία στα χέρια του. Σήμερα δεν έχουμε δημοκρατία και ας βαπτίζουν το σύστημά τους έτσι. Το κάνουν για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Ο κοινοβουλευτισμός δεν ήταν ποτέ δημοκρατία. Το σύστημα είναι  κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ή νταβατζηδοκρατία ή διεστραμμενοκρατία.  Μια χούφτα μαφιόζων καθορίζει τη ζωή και το θάνατό μας, μια χούφτα διεστραμμένων υπάρξεων καθορίζει τη ζωή στον πλανήτη. Ο καπιταλισμός ..»
Τον διέκοψα απότομα. «Άστα αυτά για αργότερα. Είσαι τώρα για ένα ντιρλαντά;» Του είπα χαμογελώντας.
 Συμφώνησε με μια κίνηση του κεφαλιού του.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πήρε άγριο ύφος, χτύπησε με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι και άρχισε να με βρίζει. Τον έβριζα και εγώ με ότι παραδοσιακό και σύγχρονο μπινελίκι υπάρχει. Μου έριξε μερικές ελεγχόμενες μπουνιές, του έριξα και εγώ τις ανάλογες, υψώσαμε τα ντεσιμπέλ των ουρλιαχτών μας, ανησύχησαν οι θαμώνες και ο ιδιοκτήτης ήρθε να μας βγάλει έξω με ευπρεπή τρόπο. Συνεχίσαμε τις βρισιές και τα ελεγχόμενα κλωτσίδια μέχρι τη γωνία για ευνόητους λόγους.
Μετά σταματήσαμε και βάλαμε τα γέλια. Είχαμε καταφέρει να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας, δια μέσου αυτού του αρχαίου τεχνάσματος. Γλυτώσαμε τη στιγμή που θα έπρεπε να πληρώσουμε τους καφέδες και τη ντροπή του βερεσέ.
Δεν είχαμε στις τσέπες ούτε δεκάρα τσακιστή.
Προχωρήσαμε για λίγο αμίλητοι.  Είμαι βέβαιος ότι κείνες τις στιγμές ο Σολωμός θα σκεπτόταν τον Ομαλό. Είτε κάνει ξαστεριά είτε όχι, πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα ο φίλος μου θα κατέβει στον Ομαλό.  Το λέει η καρδιά του.
Για μένα δεν ξέρω. Αμφιβάλλω. Από πάντα ήμουν δειλό ανθρωπάκι.

ΥΓ
1. Το κίνητρο για εξουσία δεν είναι μόνο το χρηματικό.  Η κατοχή εξουσίας είναι ψυχική αρρώστια. Πάντα θα υπάρχουν και οι Δελαπατρίδηδες που θα προτιμούν να μην έχουν τίποτα εκτός από εξουσία. Εκτός από τη δύναμη να ορίζουν τη ζωή των συνανθρώπων τους.

2. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Όλοι οι βουλευτές παίρνουν παχουλούς μισθούς εκτός από τους βουλευτές του ΚΚΕ .

ΡΔ