ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

Η ολιγαρχία δια μέσου κάποιου «νόμου» που φτιάχνει (πχ μνημόνιο, ασφαλιστικό, διόδια κλπ) ή προτίθεται να φτιάξει ή δια μέσου κάποιας υπουργικής απόφασης προκαλεί ένα μεγάλο πρόβλημα στο λαό .

Το πρόβλημα αυτό προκαλεί κοινωνική δυσαρέσκεια.

Η δυσαρέσκεια με τη σειρά της δημιουργεί την αντίδραση ή την τάση για αντίδραση των θιγομένων. Στόχος των αντιδράσεων θα είναι η άρση εκείνου του κανόνα της υπάρχουσας ολιγαρχικής εξουσίας που τους προκαλεί το πρόβλημα και θα προτείνουν την  αντικατάσταση  του με κάποιον άλλον κανόνα  που θεωρούν ότι είναι καλός για αυτούς.
Ο λαός λοιπόν κινητοποιείται για να πιέσει και να αναγκάσει την κυβέρνηση να αλλάξει τη στάση της προς μια άλλη κατεύθυνση.

Για να ξεπεραστεί όμως το πρόβλημα δηλαδή για την αλλαγή της πραγματικότητας προς μια άλλη κατεύθυνση, δύο τινά μπορούν να συμβούν.

α) Να υποχωρήσει η Κυβέρνηση των ολιγαρχών και να δεχτεί τα αιτήματα των κινητοποιημένων.
β) Να μην υποχωρήσει και ο λαός άμεσα ή μετά από ένα χρονικό διάστημα, να ανατρέψει την κυβέρνηση, κατά τον άλφα ή β τρόπο  και η νέα Κυβέρνηση να ικανοποιήσει τη βούληση του λαού πάνω στο θέμα.

Για να υποχωρήσει όμως η ολιγαρχική κυβέρνηση, είναι ΜΟΝΟ θέμα μεγαλύτερου συγκριτικού μεγέθους ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ που μπορεί να ασκηθεί πάνω της. Πρέπει δηλαδή να μπει στη διαδικασία να κρίνει τι κερδίζει από το συγκεκριμένο «νόμο» που θέλει να εφαρμόσει  και τι μπορεί να χάσει είτε άμεσα ή πολύ πιθανόν προοπτικά, από την αντίδραση του λαού. Αν βλέπει ότι το πιο πιθανό είναι να έχει κέρδος παρά τις αντιδράσεις, τότε δεν υποχωρεί. Αν δει όμως ότι προοπτικά ( το σύστημα που υπηρετεί) θα έχει μεγαλύτερο χάσιμο από το κέρδος  που επιδιώκει (άμεσα ή έμμεσα) τότε θα βάλει την ουρά κάτω απ τα σκέλια και θα υποχωρήσει για να περισώσει ότι μπορεί να περισώσει.
Αυτό θα γίνει κατανοητότερο με το εξής παράδειγμα: 

Κάποιος α λέει σε κάποιον β να πέσει στο έδαφος και να κάνει τούμπες. Ο β το αρνείται φυσικά. Τότε ο α βγάζει ένα πιστόλι και τον εκβιάζει λέγοντάς του ότι αν δεν κάνει τούμπες θα τον πυροβολήσει. Τότε ο β είναι σχεδόν απίθανο να αρνηθεί.

Όμως στο επίπεδο των κινητοποιήσεων του λαού λείπει εκείνο το μέγεθος του εκβιασμού που μπορεί να ασκήσει ο λαός πάνω στις ολιγαρχικές Κυβερνήσεις (άμεσου ή προοπτικού) για μπορεί να οδηγήσει την όποια ολιγαρχική κυβέρνηση σε υποχώρηση στα άμεσα προβλήματα.
Ο μεγαλύτερος εκβιασμός, «το πιστόλι» που μπορεί να βάλει ο σύγχρονος σκλάβος στο κεφάλι της ολιγαρχίας, είναι ο εκβιασμός για την συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος προοπτικά. Είναι ο εκβιασμός επί της ύπαρξης του συστήματος, η απειλή για τη συνέχιση της ζωής του ολιγαρχισμού.

Κάτι τέτοιο όμως δεν τίθεται σαφώς (σε κάθε κινητοποίηση) από τους εργαζόμενους στην ολιγαρχική κυβέρνηση γιατί δεν έχει ακόμα τεθεί πρώτα ούτε στην πλειοψηφία της συνείδησης των εργαζομένων.

Τι γίνεται σήμερα πρακτικά; Στις περισσότερες περιπτώσεις των κινητοποιήσεων για κάθε πολύ μεγάλο πρόβλημα, η όποια ολιγαρχική κυβέρνηση κατά κανόνα δεν υποχωρεί παρά τις μεγάλες σε όγκο κινητοποιήσεις. (με παράπλευρο αποτέλεσμα την απογοήτευση ενός μέρους των εργαζομένων). Το επιδιωκόμενο κέρδος για το ολιγαρχικό σύστημα είναι μεγάλο. Σαν εκβιαστικό αντίβαρο από πλευράς εργαζομένων δεν τίθεται κάτι το σημαντικό. Οι όποιες ειρηνικές διαδηλώσεις-περίπατοι που οργανώνουν κάποιοι συστημικοί συνδικαλιστές ή κάποια «αριστερά» ολιγαρχικά κόμματα αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (δεκαετιών).

Για μπορέσουν αυτές οι κινητοποιήσεις να επιφέρουν νίκες στα καθημερινά προβλήματα είναι απόλυτα απαραίτητο να συσπειρωθεί μεγάλο μέρος του λαού γύρω από μια άλλη νέα αντισυστημική προοπτική.

Το σύστημα μέχρι ετούτη τη στιγμή είναι οχυρωμένο από αυτή την άποψη. Το σκεπτικό των ολιγαρχών είναι το εξής:

Εντάξει ας δυσαρεστηθούν οι σκλάβοι με την υπάρχουσα κυβέρνηση και ας εναντιωθούν σε αυτή όσο και όσοι θέλουν. Που θα πάνε όμως; Αν φύγουν από εμάς θα τους σπρώξουμε να ελπίσουν σε κάποιους άλλους δικούς μας, (μεγάλους ή μικρούς ) συνεταίρους στο σύστημα. Και η άλλη κυβέρνηση που θα επιδιώξουν να έχουν,  παιδιά του συστήματος μας θα είναι, με τα οποία είμαστε συνεννοημένοι για να εναλλασσόμαστε στην εξουσία . (από τη Σκύλα στη Χάρυβδη). Άρα το σύστημά μας, απ αυτή την πλευρά, (την αντισυστημική) δεν κινδυνεύει στο ορατό μέλλον και άρα δεν υποχωρούμε.

    

Τι φοβούνται και τι αναλύουν οι ολιγάρχες σε κάθε κινητοποίηση.

Το βασικό πράγμα που αναλύουν οι ολιγάρχες είναι η δυναμική της κάθε κινητοποίησης.
Τη δυναμική τη μετράνε ως εξής.

Κοιτάνε αν η κινητοποίηση αυτή μπορεί να εξελιχθεί και να οδηγήσει σε αύξηση της δύναμης ενός αντισυστημικού συλλογικού υποκειμένου (κίνημα, κόμμα) και αν αυτό το υποκείμενο θα μπορούσε προοπτικά να ανατρέψει ριζικά το σύστημά τους και να διατηρηθεί, σταθεί στην εξουσία. (Να γιατί ενάντια σε αυτό προωθούν τον κοινωνικό αυτοματισμό κλπ).

Όμως σήμερα τα συλλογικά υποκείμενα όπου στις διακηρύξεις τους (στα λόγια) αυτοπροβάλλονται σαν αντισυστημικά, δεν ανησυχούν καθόλου το σύστημα. Από τη μια τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν αποδειχτεί ιστορικά ότι όταν πάρουν την κυβέρνηση υπηρετούν το σύστημα πιο καλά και από τα συντηρητικά.

Τα δε Σταλινικά, η προτεινόμενη απ αυτά μελλοντική αυταρχική (ολιγαρχική) κοινωνία του ανύπαρκτου σοσιαλισμού δεν πρόκειται ποτέ να έλξη, να συγκινήσει μεγάλα τμήματα του λαού. (Αλλά και να καταλάμβαναν ποτέ την εξουσία, ναι μεν θα άλλαζε χέρια προσωρινά η ολιγαρχική εξουσία αλλά επειδή «το περπάτημα της γάτας είναι μέχρι τα κεραμίδια» μετά από λίγο καιρό θα ξαναγύριζαν μόνα τους στον ολιγαρχικό ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως έκαναν ιστορικά όλα αυτά τα κόμματα όπου είχαν καταλάβει την εξουσία τον προηγούμενο αιώνα). Με άλλα λόγια επί της ουσίας δεν έχουν αντιολιγαρχικό κοινωνικό πρόταγμα άρα κατά μία έννοια ανήκουν στο ίδιο ολιγαρχικό νόμισμα αλλά από την άλλη του πλευρά. Και τα σοσιαλδημοκρατικά και τα Σταλινικά κόμματα δεν στοχεύουν στο να περάσει η εξουσία στο λαό (δηλαδή η νομοθετική εξουσία στο λαό).

Έτσι το σύστημα μη έχοντας μπροστά του μια σαφή αντισυστημική απειλή δεν υποχωρεί στις καθημερινές διεκδικήσεις.

Σήμερα λείπει το απώτερο κοινωνικό πρόταγμα-σκοπός το οποίο να μπορεί να αγκαλιαστεί, να υιοθετηθεί από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και έτσι οι επί μέρους κοινωνικοί αγώνες να επιφέρουν επί μέρους ρήξεις στο σύστημα και τελικά την ανατροπή του.

Η αντισυστημική απειλή πρέπει να μπει το γρηγορότερο δυνατό και για να επιφέρει νίκες για το λαό στα καθημερινά προβλήματα αλλά και για να μπορέσει αύριο η κοινωνία να απελευθερωθεί από τα δεσμά της οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας.

Τα μέχρι τώρα διαχρονικά στοιχεία της κάθε κινητοποίησης

Είπαμε πιο πάνω ότι κάποιος ολιγαρχικός «νόμος»-διαταγή προκαλεί κάποιο πρόβλημα στο λαό ή σε μέρος αυτού. Το πρόβλημα με τη σειρά του προκαλεί δυσαρέσκεια και η δυσαρέσκεια προκαλεί την κινητοποίηση ή την τάση για κινητοποίηση των θιγομένων.
Εδώ όμως τι κάνουν τα ολιγαρχικά κόμματα ή συνδικαλιστικές παρατάξεις που ελέγχονται από συγκεκριμένα ολιγαρχικά κόμματα.

 Στο στάδιο της δυσαρέσκειας ή της αντίδρασης θα τρέξουν προς «βοήθεια» ή «συμπαράσταση» των θιγομένων.

Ο πρώτος στόχος τους είναι  να μπορέσουν διαμέσου της δυσαρέσκειας των θιγομένων να τους πείσουν ότι η αιτία του προβλήματός τους βρίσκεται 1) είτε στο στοιχείο της ανηθικότητας του χαρακτήρα που υπάρχει σε εκείνους που φτιάχνουν τους συγκεκριμένους «νόμους» είτε 2) στο στοιχείο της ανικανότητά τους να διαχειριστούν καταστάσεις προς όφελος του λαού ή και στα δύο μαζί.

Ο δεύτερος και απώτερος στόχος τους είναι να παρουσιαστούν αυτοί σαν εναλλακτικοί. Να παρουσιαστούν αυτοί με επαρκή ηθική υπόσταση και ικανότητα (απόδειξη κάποιο γενικόλογο πρόγραμμα) και έτσι να μπορέσουν να πείσουν τους εργαζόμενους να τους δεχτούν και να τους ακολουθήσουν σαν νέους λαό σωτήρες, σαν νέους καλούς και ικανούς χαλίφηδες στη θέση των άλλων των κακών και ανήθικων χαλίφηδων και να αποφασίζουν (νομοθετούν) αυτοί για το λαό αντί των προηγούμενων. Προς αυτό το στόχο δηλ. να τους ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι, φτιάχνουν γενικόλογα και αόριστα προγράμματα για να χαϊδεύουν τα αφτιά των εργαζομένων. Όμως φοβού τους λαοσωτήρες και δώρα φέροντες.
Για την υλοποίηση του προγράμματος δεν δεσμεύονται από καμιά τιμωρία σε περίπτωση που κάνουν διαφορετικά πράγματα από εκείνα που υπόσχονται..

Επίσης αυτά τα προγράμματα εκτός από αόριστα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους άχρηστα αφού η εξέλιξη των γεγονότων είναι διαρκής και θα χρειάζονται έκτακτα μέτρα-νόμοι που θα είναι εκτός του προτεινόμενου προγράμματος. Νέα γεγονότα ΄και καταστάσεις θα απαιτούν νέους νόμους. (και για ετούτα τα έκτακτα ποιος θα αποφασίζει; Μα ασφαλώς οι ίδιοι).

(Ας αναφέρουμε ένα πραγματικό παράδειγμα. Λίγο πριν τις εκλογές του 2004 η τότε κυβέρνηση του ολιγαρχικού ΠΑΣΟΚ για να προστατέψει τους λωποδύτες του, έφτιαξε ένα νόμο όπου την απιστία προς το δημόσιο που ήταν κακούργημα την έκανε πλημμέλημα. Τότε η πλειοψηφία του λαού (πάνω από 85%) δεν τον ήθελε αυτό το νόμο. Η ΝΔ υποσχέθηκε ότι θα ταυτιστεί με την λαϊκή βούληση και θα τον ξανά κάνει κακούργημα αν γίνει κυβέρνηση. Όντως έτσι και έγινε. Όταν η ΝΔ πήρε την κυβέρνηση ξανά έκανε κακούργημα την απιστία προς το δημόσιο. Εδώ πράγματι ταυτίστηκε με την βούληση της πλειοψηφίας αλλά ΟΜΩΣ έφτιαξε και μερικές εκατοντάδες νέους νόμους ή υπουργικές αποφάσεις, όπου η πλειοψηφία δεν τους ήθελε όπως πχ τα 28 δις που έδωσε στις τράπεζες. Εντάξει λοιπόν να τους ακολουθήσει κάποιος για την πραγμάτωση ενός αόριστου προγράμματος. Ας υποθέσουμε ότι αυτό το υλοποιούν (πράγμα ουτοπικό) όμως γιατί θέλουν για τα έκτακτα γεγονότα-εκτός προγράμματος να έχουν την εξουσία αυτοί οι λίγοι να αποφασίζουν στο όνομα του λαού και ενάντια στην θέληση της πλειοψηφίας του;)

Εδώ είναι το σημείο κλειδί. Αυτή η ταχτική των ολιγαρχικών υποκειμένων κατορθώνει να χειραγωγεί την κοινωνική συνείδηση και οδηγεί τα κινήματα εντός του συστήματος, στο μηχανισμό αφομοίωσης και εκφυλισμού των κινημάτων. Να η αιτία που καθορίζει την αιώνια μοίρα του Σίσυφου την αιτία της αιώνιας αποτυχίας για την απελευθέρωση των λαών από τα νύχια της ολιγαρχίας.

 Ναι μεν το στοιχείο της απόλυτης ανηθικότητας είναι εξ ορισμού υπαρκτό στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της όποιας εξουσίας (και των ρουσφετόβιων καθικιών-γλειψιματιών που τους ακολουθούν) αλλά αποκρύπτουν από το λαό ότι η ουσιαστικότερη αιτία των κοινωνικών του προβλημάτων βρίσκεται στο πρακτικό γεγονός στο ότι μια μικρή μειοψηφία αποφασίζει-νομοθετεί αντί αυτού για τη ζωή του. Αποκρύπτουν το γεγονός ότι η κεντρική αιτία βρίσκεται η ύπαρξη του καθοριστικού μέσου-μηχανισμού που επιτρέπει στις όποιες διεστραμμένες συνειδήσεις να πραγματοποιούν ό,τι σκέφτονται. 
Αποκρύπτουν δηλ ότι η νομοθετική εξουσία ανήκει σε μια δράκα εγκληματιών, (Σε τελική ανάλυση, εξουσία έχει εκείνο το υποκείμενο το οποίο μπορεί να εφαρμόζει τη θέλησή του. Η θέλησή του όμως εκφράζεται δια μέσου της υπαγόρευσης κανόνων. Φυσικά για τη δυνατότητα εφαρμογής της θέλησής του απαιτείται η κατοχή και ο έλεγχος και των άλλων εξουσιών αλλά σκοπός όλων των άλλων εξουσιών είναι η απόδοση και κατοχή της νομοθετικής σε κάποιο υποκείμενο).

Παρένθεση: Περί καθοριστικού μέσου-μηχανισμού.

Στη ζωή υπάρχουν τρόποι ή μέσα τα οποία μπορεί να είναι αντικαταστάσιμα.
Δηλαδή υπάρχουν διαφορετικά μέσα που φτάνουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Υπάρχουν όμως και μέσα-τρόποι τα οποία δεν είναι αντικαταστάσιμα και γι αυτό είναι απόλυτα απαραίτητα γιατί είναι καθοριστικά στην επίτευξη ενός συγκεκριμένου αποτελέσματος.
Ένας άνθρωπος για να σταθεί στη ζωή πρέπει να τραφεί ο ίδιος. Πρέπει δηλ. να βάλει τροφή στον ίδιο τον οργανισμό του. Αν ένας οποιοσδήποτε άλλος τρώει στο όνομα του αντί για τον ίδιο, τότε αυτός θα πεθάνει. Αν κάποιος κατουράει στο όνομα του άλλου τότε ο άλλος θα σκάσει. Τώρα αν αυτός που τρώει ή κατουράει στο όνομα του άλλου είναι ένας διεστραμμένος χαρακτήρας, ένας παλιάνθρωπος και για να λύσουμε το πρόβλημα μας προτείνουν να τον αντικαταστήσουμε με έναν άλλο ακέραιο, τέλειο, άγιο χαρακτήρα δηλ αν πάλι ο αντικαταστάτης, ο ακέραιος τρώει και κατουράει στο όνομα άλλου ανθρώπου τότε θα έχουμε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα.

Ένα άλλο παράδειγμα για το καθοριστικό του μέσου είναι το εξής: Είναι ένας ιδιοκτήτης αυτοκινήτου  έχει ένα αυτοκίνητο με τη μηχανή του εντελώς καμένη. Υπάρχουν επίσης 4-5 υποψήφιοι οδηγοί που του ζητούν να τους προσλάβει. Τώρα όσο καλοί ή κακοί χαρακτήρες και να είναι οι οδηγοί, όσο νοητικά ικανοί αν είναι ή αν δεν είναι, το αυτοκίνητο δεν πρόκειται να το κάνουν να τσουλήσει.

(Εδώ οι υποψήφιοι οδηγοί  είναι μεγάλοι λωποδύτες  γιατί ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι η μηχανή είναι καμένη, παραπλανούν τον ιδιοκτήτη  ζητώντας του να τους προσλάβει και να τους πληρώνει).

Εξ αυτών συνάγεται ότι εδώ το μέσον είναι καθοριστικό για την ποιότητα του αποτελέσματος.

Επομένως πρέπει απαραίτητα να έχουμε ΠΡΩΤΑ ένα λειτουργικό αυτοκίνητο (μέσον) και μετά να ψάξουμε για ικανό οδηγό.

Δηλαδή να έχουμε πρώτα ένα σύστημα κοινωνικών θεσμών και μετά να δούμε και να διαλέξουμε ποιοι είναι οι ικανότεροι διοικητές-εκτελεστικά όργανα του λαού.
Εκτός τούτου οι σκλάβοι θα πρέπει επί τέλους να σταματήσουν να ψάχνουν για τη λύση των προβλημάτων τους μέσα από ηθικούς χαρακτήρες ολιγαρχών.
 Όπως δεν κοιτάμε τα ηθικά συνειδησιακά στοιχεία ενός οδηγού κάποιου ασθενοφόρου (δεν κοιτάμε αν είναι καλός με τα παιδιά του) αλλά κοιτάμε μόνο αν είναι αποτελεσματικός στο να μεταφέρει γρήγορα τους ασθενείς στο νοσοκομείο (και να είναι και το ασθενοφόρο λειτουργικό) έτσι και στον κοινωνικό χώρο θα πρέπει να κοιτάμε ο μηχανισμός να είναι τέτοιος ώστε κανένας ανήθικος χαρακτήρας να μην μπορέσει να του προκαλέσει σημαντική δυσλειτουργία και έτσι η κοινωνία να είναι θωρακισμένο από αυτή την ανθρώπινη πλευρά.

Οι ολιγάρχες λοιπόν κάθε μορφής, στην προπαγάνδα τους προβάλλουν σαν αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων  ΜΟΝΟ τα κακά ψυχο νοητικά χαρακτηριστικά των εκάστοτε κυβερνώντων  και όχι το πιο ουσιαστικό που είναι το ότι ο πρακτικός, ο καθοριστικός μηχανισμός λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων βρίσκεται υπό την κατοχή των ολιγαρχών. Επομένως μας αποκρύπτουν ότι το κεφάλι του φιδιού της ολιγαρχίας είναι σε τελευταία ανάλυση η ουσιαστική κατοχή της νομοθετικής  την οποία έχουν αφαιρέσει με τη βία από τους λαούς και άρα αποκρύπτουν ότι η μοναδική λύση για τους λαούς είναι η κατάκτηση για τους ίδιους της νομοθετικής εξουσίας . Μας αποκρύπτουν  ότι η μοναδική λύση είναι η αφαίρεση αυτού του όπλου από τους διεστραμμένους ολιγάρχες-εγκληματίες που το κατέχουν σήμερα (φυσικά και η κατάκτηση  προηγουμένως και των άλλων υποβοηθητικών αυτής εξουσιών).

 Στην ανθρώπινη κοινωνία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για ένα ακόμα μεγάλο χρονικό διάστημα, ένα ποσοστό κοινωνικών εγκληματιών. Σκοπός λοιπόν της κοινωνίας ναι μεν θα πρέπει να είναι η διαρκής προσπάθεια να περιορίσει, να μικραίνει αυτό το ποσοστό των αντικοινωνικών στοιχείων αλλά απ την άλλη το πιο σημαντικό θα είναι να κοιτάζει να φτιάχνει μηχανισμούς όπου τα καθοριστικά μέσα-όπλα να μην είναι στα χέρια των εγκληματιών.

Δηλαδή να αφοπλίσει τα αντικοινωνικά στοιχεία.

Ας κάνουμε και εδώ ένα παράδειγμα βγαλμένο από ένα πραγματικό γεγονός.
Είναι ένας Δήμος ας πούμε με 100.000 δημότες. Το Δημοτικό Συμβούλιο απαρτίζεται από 51 άτομα. Μια εταιρεία θέλει μια άδεια από το Δ.Σ για να φτιάξει ένα εργοστάσιο το οποίο όμως μολύνει το περιβάλλον. Κανονικά δεν έχει τις προδιαγραφές για να την πάρει. Τελικά λαδώνει τους 26 του ΔΣ και παίρνει την άδεια.

Γιατί όμως μπόρεσε και πήρε την άδεια; Μα ασφαλώς γιατί το μέσον που θα την χορηγούσε ήταν λιγοστά άτομα. Έτσι η εταιρεία μπορούσε να χρηματίσει ή να εκβιάσει 26 άτομα. Αν όμως την απόφαση την έπαιρναν οι Δημότες, η εταιρεία δεν θα είχε τη δύναμη να χρηματίσει ή να εκβιάσει τόσες χιλιάδες Δημοτών. Τώρα τους λίγους μπορούσε είτε να τους λαδώσει είτε να τους απειλήσει την οικογένειά  κλπ.

Άρα τι πρέπει να κάνει ο λαός; Να αφήσει το ολιγαρχικό σύστημα ως έχει και να ψάχνει να βρει κάποιους με ακέραιο χαρακτήρα που πιθανά δεν θα υποκύπτουν σε χρηματισμούς ή σε εκφοβισμούς  και να αποφασίζουν αυτοί οι σούπερμανς στο όνομά του ή να έχει αυτός ο ίδιος στα χέρια του τη νομοθετική εξουσία η οποία είναι το καθοριστικό απόλυτο μέσον – όπλο που τον θωρακίζει και να είναι ήσυχος από ετούτη την άποψη;

Σημείωση:
Σε κάθε ανθρώπινο πρόβλημα η λύση του ή η ποιότητα της λύσης του υπάρχει μέσα στο ίδιο το πρόβλημα. Βρίσκεται μέσα στην καθοριστική αιτία ή αιτίες του ίδιου του προβλήματος.
Άρα για την καλύτερη λύση ενός προβλήματος πρέπει να ψάξουμε και να αναδείξουμε από ένα πιθανό σύνολο αιτιών εκείνη ή εκείνες τις αιτίες που είτε προκαλούν το πρόβλημα είτε το διατηρούν είτε το επαναλαμβάνουν  ή όλα μαζί.

Επομένως έχουμε τα εξής διαδικαστικά στάδια:

1) Διαπίστωση και περιγραφή προβλήματος

α) Παρουσιάζουμε το πρόβλημα, τις πιθανές επιπτώσεις του, την εξέλιξή του και γενικά τις διάφορες διαστάσεις του.

β) Ανάδειξη των βασικών αιτιών και μετά των πιο καθοριστικών από αυτές που  διατηρούν ή μπορούν να επαναλάβουν το πρόβλημα. (άλλο η πιο καθοριστική και άλλο η πιο σημαντική της πρόκλησης. Η πιο καθοριστική είναι εκείνη που διατηρεί ή επαναλαμβάνει το πρόβλημα).

γ) Ανάδειξη των αντικειμενικών και των υποκειμενικών δυνατοτήτων επέμβασης επί των καθοριστικών αιτιών.

                            
                                 β)  Περί διαχωρισμού των αιτιών

Θα το εξηγήσουμε με παραδείγματα.

Η Κυβέρνηση παίρνει απόφαση να φτιάξει ένα εργοστάσιο το οποίο είναι ρυπογόνο. Οι Υλικές αιτίες που ρυπαίνει βρίσκονται στην τεχνολογία του. Άρα η υλική (πρακτική) λύση θα μπορεί να  είναι είτε η αντικατάσταση της τεχνολογίας του είτε το κλείσιμό του.
Εδώ η υλική αιτία είναι αυτή (τεχνολογία) και είναι σημαντική αιτία της ρύπανσης αλλά δεν είναι η μόνη. 
Επίσης κανένας δεν μας εγγυάται ότι τα επόμενα που θα γίνουν, οι  επόμενες παραγωγικές δραστηριότητες δεν θα έχουν αντιρρυπογόνες προδιαγραφές.( Όπως επίσης για άλλα θέματα . Παράδειγμα αυξάνει τα διόδια για να μαζέψει λεφτά για τις εταιρείες. Με κινητοποιήσεις μας μπορεί να υποχωρήσει ή και να τα μειώσει. Όμως μπορεί μετά να πάει και να μας αυξήσει τα τέλη κυκλοφορίας)
Άρα με το να διεκδικήσουμε ΜΟΝΟ  την πρακτική λύση αυτού του προβλήματος το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας μπορεί να βγάλει αμέσως και άλλα πολλά κεφάλια.
(Την προβολή μόνο των υλικών αιτιών και των υλικών λύσεων προβάλλουν κυρίως τα δεξιά ολιγαρχικά κόμματα για να σταματήσουν την κοινωνική συνείδηση να πάει βαθύτερα. Και σου λένε διαρκώς «εδώ για το συγκεκριμένο πρόβλημα τι λύση έχεις να προτείνεις;». Αυτό κάνουν τα μέγιστα καθίκια. Αν προχωρήσουν πιο μέσα το πολύ να φτάσουν να μας πουν ότι η καθοριστική αιτία είναι η ανικανότητα των πολιτικών συναδέλφων τους)

Αν όμως πάμε βαθύτερα στο παράδειγμά μας θα ανακαλύψουμε ότι η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει μεγάλα συμφέροντα κάποιων λίγων ιδιωτών (με το αζημίωτο) πήρε την απόφαση για τη λειτουργία του εργοστασίου.
Και εδώ η απόφαση των λίγων της κακής κυβέρνησης είναι πολύ σημαντική αιτία για την πρόκληση της ρύπανσης γιατί χωρίς την απόφασή της δεν θα είχε γίνει.
Αν όμως μείνουμε σε αυτή την αιτία (οι λίγοι οι κακοί, οι ολιγάρχες), η λύση που μας παρουσιάζεται είναι είτε να πιέσουμε είτενα διώξουμε τους λίγους κακούς-λαμόγια και να βάλουμε κάποιους άλλους καλούς για να παίρνουν καλές αποφάσεις για το λαό.
Όμως ούτε εδώ μας εξασφαλίζει τίποτα αυτή η αλλαγή. Τίποτα δεν μας εγγυάται ότι οι νέοι οι καλοί δεν θα μετατραπούν σε κακούς (να χρηματιστούν, να εκβιαστούν ή από αλαζονεία να κάνουν αυτό που νομίζουν αυτοί ότι είναι το σωστό).
Άλλωστε η ιστορία του προηγούμενου αιώνα μας διδάσκει ότι οι λίγοι οι «απελευθερωτές» των λαών μετατράπηκαν στη συνέχεια σε εξουσιαστές των λαών.

Αν όμως πάμε πιο βαθιά θα δούμε ότι η αιτία είναι το ότι οι λίγοι έχουν τη δύναμη, δυνατότητα, εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Με αυτή σαν καθοριστική αιτία τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Η λύση που εδώ μας παρουσιάζεται είναι η αφαίρεση της δυνατότητας-εξουσίας των λίγων να αποφασίζουν για την πλειοψηφία της κοινωνίας και η απόδοσή της στο όλον της κοινωνίας. Τελικά μόνο αυτή η λύση υπάρχει για να μην έχουμε επανάληψη, επανεμφάνιση των φαινομένων να ζημιώνονται πάντα οι πολλοί και να κερδίζουν πάντα οι λίγοι

Στα σημερινά καθεστώτα ένα κοινωνικό πρόβλημα μπορεί να έχει τις σημαντικές αιτίες του είτε από πρόθεση λίγων να εξυπηρετήσουν συμφέροντα λίγων είτε από λάθος στην πρακτική αξιολόγηση πραγμάτων και καταστάσεων.
Εδώ αν κοιτάξουμε προσεκτικά θα δούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών προβλημάτων (ίσως και 99,9%) έχει σαν βασική αιτία την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων σε βάρος των πολλών (και όχι από λάθος στις αξιολογήσεις των υλικών δεδομένων). Η καθοριστική όμως αιτία είναι ότι αυτοί οι λίγοι έχουν την εξουσία να αποφασίζουν για τη ζωή των πολλών.
Αν λοιπόν οι πολλοί αποφασίζουν για τη ζωή τους τότε αυτή η πιο πάνω συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων (99,0%) που έχει για βασική αιτία της την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων θα εκλείψει αφού οι πολλοί θα αποφασίζουν για το συμφέρον τους που είναι αντίθετο με το συμφέρον κάποιων λίγων.

Μια σημαντική λεπτομέρεια.
Η στάση της ολιγαρχικής αριστεράς πάνω σε κάθε κοινωνικό οικονομικό πρόβλημα είναι πάνω κάτω η εξής: α) Παρουσιάζει το πρόβλημα στις διάφορες ΥΛΙΚΕΣ διαστάσεις τους (και πολύ καλά κάνει) β) Κατόπιν αναδεικνύει την βασική αιτία των προβλημάτων που είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων κάποιων λίγων (και πολύ καλά κάνει).
Όμως δεν αναδεικνύει την πιο καθοριστική (και κακώς κάνει)
Ας το εξηγήσουμε. Αν η πιο καθοριστική αιτία είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων κάποιων λίγων κακών, βγαίνει σαν προτεινόμενη λύση η αλλαγή αυτών των λίγων κακών και οι αντικατάστασή τους με άλλους λίγους καλούς. Όμως μια τέτοια αντικατάσταση δεν εξασφαλίζει την μη επανάληψη του φαινομένου-προβλήματος. Μπορεί οι σημερινοί καλοί να γίνουν αύριο κακοί ή να εκβιαστούν κλπ και να παίρνουν αποφάσεις εναντίον του λαού .
Η καθοριστική αιτία είναι εκείνη που επιτρέπει δυνητικά την επανάληψη του προβλήματος. Όμως οι ολιγλαρχες τις αριστεράς δεν θα μιλήσουν ποτέ για την καθοριστική αιτία γιατί έτσι θα αρχίσει να τρίζει η καρέκλα τους μέσα στο κόμμα τους.

Μετά από αυτά είναι εμφανές τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε κινητοποίηση. Θα πρέπει ναι μεν να αναδεικνύουμε και τις τρεις κατηγορίες των αιτιών (υλικές, συμφέροντα λίγων, καθοριστική-αποφάσεις από τους λίγους) αλλά να δίνουμε την δέουσα (μεγαλύτερη) σημασία στην καθοριστική. Μόνο μετά από πολλές τέτοιες παρεμβάσεις θα αρχίσει να συνειδητοποιεί η κοινωνία τον πραγματικό στόχο της

 
 ΓΙΑΤΙ ΤΟ «Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ - ΣΥΝΘΗΜΑ;

Για να δούμε το καθοριστικό ρόλο της νομοθετικής εξουσίας θα πρέπει να κάνουμε, ναι μεν μια απλή αλλά πολύ σημαντική ανάλυση. Θα πρέπει να δούμε ποιος είναι ο απώτερος σκοπός των άλλων εξουσιών.

1) Εκτελεστική εξουσία:
Για ποιο λόγο υπάρχει η αστυνομία, στρατός κλπ; Μα ασφαλώς για να μπορούν δια μέσου της απειλής ή της χρήσης βίας να εφαρμόζονται οι νόμοι-κανόνες-διαταγές.
Επομένως απώτερος σκοπός της εκτελεστικής είναι η υλοποίηση των στόχων της νομοθετικής. Άρα η εκτελεστική είναι μέσον της νομοθετικής.
2) Δικαστική εξουσία: Για ποιο λόγο υπάρχουν οι δικαστάδες και τα δικαστήρια;  Ασφαλώς για να υπηρετήσουν (σε συνεργασία με την εκτελεστική) τους στόχους της νομοθετικής. Επομένως και η δικαστική έχει σαν απώτερο σκοπό την υπηρέτηση της νομοθετικής.
3) Εξουσία των ΜΜΕ: Ποιος ο απώτερος σκοπός τους. Μα η υπηρεσία του να πείθουν τους εργαζόμενους και να εφαρμόζονται καλύτερα οι νόμοι εφαρμόζονται κλπ.
4) Οικονομική εξουσία: Ποιο είναι το άκρως απαραίτητο μέσο για να έχει κάποιο συλλογικό υποκείμενο την οικονομική εξουσία; Μα ασφαλώς το μέσον των κανόνων-νόμων που  εξυπηρετεί σύμφωνα με τη θέλησή του το συλλογικό αυτό υποκείμενο. Διαφορετικά αν σε οικονομικό επίπεδο δεν εφαρμόζονται οι κανόνες που αυτοί θέλουν τότε δεν έχουν καμιά οικονομική εξουσία.
Εδώ φαίνεται ότι ο άκρως απαραίτητος συνδετικός κρίκος μεταξύ πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι η νομοθετική εξουσία. Αυτό και μόνο θα αρκούσε για να κατατάξει τη νομοθετική εξουσία σαν την εξουσία με το σημαντικότερο ρόλο (κεφάλι του φιδιού).

Όμως μπορούμε να προσθέσουμε και το εξής. Γιατί κάποιο ατομικό υποκείμενο (απλό άτομο) στοχεύει στην οικονομική εξουσία; Η απάντηση είναι ότι θέλει να έχει οικονομική εξουσία για να μπορεί στην καθημερινή προσωπική του ζωή να κατέχει την ικανότητα υπαγόρευσης προς τους άλλους κανόνες σύμφωνα με τη θέλησή του. Άρα η οικονομική εξουσία-ισχύς είναι γι αυτόν ένα μέσον για να μπορεί να διαθέτει μεγαλύτερη κανονιστική - «νομοθετική» εξουσία σε ατομικό επίπεδο. (Δηλαδή με άλλα λόγια να μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει σε άλλους)
Επομένως στην αρχή και στο τέλος στις κοινωνικές σχέσεις είναι η κατοχή από διαφορετικά υποκείμενα της κανονιστικής-νομοθετικής εξουσίας.
Είναι ταυτόχρονα καθοριστικό μέσον και σημαντικότατος σκοπός.
Αυτόν τον σημαντικό κρίκο θα πρέπει να σπάσουν οι λαοί για να καταρρεύσουν τα ολιγαρχικά πολιτικοοικονομικά συστήματα.
 
Απ τα πιο πάνω συνάγεται ότι αν θέλουμε νίκες και σε καθημερινούς αγώνες και την τελική ανατροπή της εγκληματικής ολιγαρχικής εξουσίας θα πρέπει  να μπολιάζουμε το ΚΑΘΕ ιδιαίτερο κοινωνικό πρόβλημα με το κεντρικό αντισυστημικό αίτημα  Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (Ν.Ε.Λ).  

Αυτό το σύνθημα στόχος πηγάζει απ την καθοριστική αιτία της συντριπτικής πλειονότητας των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων και είναι επέμβαση απάντηση σε αυτή.
Παράδειγμα. Δεν πληρώνουμε τα διόδιά τους γιατί θέλουμε η νομοθετική εξουσία να είναι στα χέρια του λαού και όχι στα χέρια των λίγων.
Το νόμο που θέλει να μας επιβάλει την πληρωμή των διοδίων τον έφτιαξαν κάποιοι ελάχιστοι. Αν αποφάσιζε ο λαός δεν θα τον είχε υιοθετήσει. Το νόμο αυτό τον θέλει μόνο μια μειοψηφία ενώ η πλειοψηφία (πάνω από 65% δεν τον θέλει). Ο «νόμος» αυτός είναι μια ολιγαρχική διαταγή προς το λαό.
Αγωνιζόμαστε λοιπόν για να γίνεται νόμος η θέληση της πλειοψηφίας του λαού σε κάθε τομέα που αφορά τη ζωή του κλπ. (Κατόπιν λείπει μόνο το να εξηγηθεί πως είναι πρακτικά εφικτό να λειτουργήσει η νομοθετική εξουσία όταν θα περάσει στα χέρια του λαού –σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο- πράγμα που είναι πολύ εύκολη υπόθεση).

Μόνο μέσα από ένα τέτοιο διαρκή αγώνα με ένα τέτοιο πρόταγμα θα μπορέσει ο λαός να ασκήσει την αντισυστημική απειλή προς την ολιγαρχική εξουσία η οποία είναι απαραίτητη  για την νίκη στις καθημερινές διεκδικήσεις και ταυτόχρονα να λειτουργεί σαν ισχυρό πρόταγμα για την τελική ανατροπή του συστήματος.

Φτιάχνουμε παντού επιτροπές ΝΕΛ στο χώρο μας και μπαίνουμε σε κάθε ιδιαίτερη διεκδίκηση του λαού και την μπολιάζουμε με το αντισυστημικό αίτημα «Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ». Διαδίδουμε με κάθε μέσον και τρόπο αυτό το πρόταγμα και συντονιζόμαστε μεταξύ μας όλο και περισσότερο προς την υλοποίησή του.